Het leven en het jaar

Ik kijk naar buiten vanaf mijn flatje op de achtste verdieping. Ik kijk naar het uitzicht met de witte bomen en de mist en de laagstaande zon, en ik overdenk het leven. Het is alweer de kortste dag van het jaar.

Weerbericht

Het officiële weerbericht: verspreid over het land nevel of mist. Vooral in de oostelijke helft van het land vandaag wolkenvelden, in het westen komt de zon door. Het blijft overwegend droog en de maximumtemperatuur ligt tussen 3 en 6 graden. Het waait amper. (http://www.nu.nl/)

Het Froukiwi weerbericht: vandaag is het van dat weer dat de condens in je sjaal blijft hangen.

Plannen

Kort geleden vatte ik het plan op om in het voorjaar, na mijn afstuderen en voordat ik echt aan het werk ga, een poosje naar Canada te gaan. Ver weg, mooie natuur, even het hoofd laten doorwaaien. Ik fantaseerde erop los: leende stapels biebboeken, google'de mooie treinroutes en zocht uit waar de Canadese broer van mijn oma precies woont.

Dat fantaseren is natuurlijk heerlijk en een goede manier om mezelf te motiveren voor mijn afstudeeropdracht, maar het heeft ook iets veiligs. Niets staat vast, ik kan nog (letterlijk) alle kanten op. Afgelopen vrijdag is de fase van het veilige fantaseren echter min of meer overgegaan in de fase van concrete plannen. Ik heb een reisgids gekocht. Het dringt langzaam tot me door: betekent dit dat ik straks echt naar Canada ga? Hoe spannend!

Afscheid

Vandaag is een beetje een trieste dag. Vandaag is de dag dat mijn oude studentenhuis ophoudt met bestaan. In het verleden heb ik vaak geschreven over "het huis" en ik kreeg van trouwe lezers meelevende reacties toen ik ruim drie jaar geleden dramatisch aankondigde dat de eigenaar het huis wilde verkopen en wij eruit moesten. De vraag "hoe staat het nu met het huis" kreeg ik echter steeds minder vaak, omdat bleek dat het allemaal nog wel meeviel. Ja, we moesten eruit, maar nee, niet onmiddelijk. Elke keer dat er iemand afstudeerde en het huis verliet, mochten we er geen nieuwe huisgenoot meer voor in de plaats nemen en zo zou het huis een langzame dood sterven.

Nu, drie jaar later, zijn bijna al mijn huisgenoten afgestudeerd. Ze wonen in Arnhem, Den Haag, Eindhoven of Groningen. Huisgenoot B. en ik zijn de enigen die nog studeren, maar wij wonen al lang niet meer in "het huis" en zijn eigenlijk geen echte studenten meer: we zijn aan het afstuderen, gaan nooit meer stappen op donderdag en denken veel na over onze toekomst. We zijn groot geworden met z'n allen. En hoe groter wij werden, hoe leger het huis: van zes naar nog maar één eenzame bewoner, die nu ook een eigen stekje heeft gevonden.

Hoewel ik het al jaren aan zag komen kwam het bericht een paar maanden geleden toch nog onverwacht: in december moet het huis leeg zijn. Het laatste jaar werd er af en toe al flink opgeruimd met het oog op een toekomstige oplevering en de afgelopen maanden is dat proces versneld. Stukken meubels zijn illegaal verbrand in de achtertuin, kilo's oud ijzer zijn opgehaald en waardevolle studentikoze voorwerpen zijn door mensen geadopteerd voor in het eigen huishouden. De laatste bewoner heeft het huis met noeste arbeid zo goed als leeg gekregen, wat werkelijk een wonder mag heten. Afgelopen zaterdag hebben we, in een bijna leeg huis, nog een laatste keer een kerstdiner genuttigd met z'n allen en vandaag is het dan zover. De sleuteloverdracht.

Ik ben benieuwd hoeveel het huis heeft opgeleverd. Benieuwder nog ben ik naar wie er komen wonen. Zouden ze onze achtergebleven sporen waarderen? "Ach, kijk nou, wat een gezellig studentenhuis was dit!" Of, wat me waarschijnlijker lijkt, zouden ze al die oude gordijnen, verrotte kozijnen en het met zorg geplante onkruid het liefst zo snel mogelijk verwijderen? Zouden ze me binnen laten als ik over een paar jaar voor de deur sta met de vraag of ik een kijkje mag nemen? Zouden ze lachen om de verhalen die ik dan vertel over het oude studentenhuis? Zal ik nog spoortjes van de oude vertrouwde geur ruiken? Ik ben benieuwd.

Froukiwi en de chaostheorie

Ik ben redelijk netjes. Goede vrienden zullen dit een understatement noemen en om eerlijk te zijn hebben ze gelijk: ik ben soms netjes op het neurotische af. Mijn huis is altijd keurig opgeruimd en het is er niet minder op geworden sinds ik samenwoon met een man die zijn kleding graag met militaire precisie opvouwt. Vrienden die bij me komen eten vragen tijdens de afwas vaak zenuwachtig: "waar moet dit?", omdat ze weten dat een verkeerd weggelegde lepel mijn dag in de war kan schoppen. Uit de kast getrokken kleren blijven meestal niet langer dan een dag of drie rondslingeren op een speciaal daarvoor bestemde kledingstoel, en zelfs dan hang ik ze er netjes overheen. De ontelbare spullen die vriendlief D. in het weekend uit zijn camouflagetas opdiept (schoonmaakkwastje, zakdoek, pasje, zakmes, printjes van het een of ander, EHBO-zakhandboekje en meer) worden keurig in een mandje gedeponeerd zodat het niet zo'n rommeltje is op tafel.

Ook bij andere mensen thuis kan ik me soms niet inhouden. De cd-collectie van vriendin H. heb ik al eens gereorganiseerd, omdat in elk doosje een cd zat die er niet hoorde. En bij vriend P. merkte ik laatst spottend op dat het er "een huishouden van Jan Steen" is. Kortom: ik ben redelijk netjes.

Maar dit weekend heeft er een revolutie plaatsgevonden in de leefwereld van Froukiwi. Ik had grootse plannen: winkelen en vriendinnenbezoek op vrijdag; boodschappen doen, koken, optutten en uiteindelijk het jaarlijkse kerstdiner met mijn oude studentenhuis op zaterdag; de alvast ingeplande kater op zondag. Door al die plannen zou mijn wekelijkse schoonmaakuurtje er al voor de tweede keer achtereen bij inschieten. Ik maakte me hier dagenlang zorgen over, maar besloot uiteindelijk om mijzelf eens streng aan te pakken. De enige regel voor het weekend: er mag niks gedaan worden aan het huishouden.

Het was even zweten, maar toen ik eenmaal gewend was aan de chaos ging het me heel goed af. In de hoeken van het huis lagen stofwolken met lange haren. Overal op tafel lagen ongedefinieerde stapeltjes met ongeopende post, leesboeken, bonnetjes, to do lijstjes en ander papierwerk, gelezen en ongelezen tijdschriften, alles hoppa door elkaar heen. Door de regen natgeworden kleding hing over de stoelen. In de gang stonden diverse modderlaarzen, gewoon zomaar te staan. Wat een wilde bende!

Het was een heerlijk weekend. Ik kon gewoon op de bank neerploffen en mijn voeten op tafel slingeren zonder eerst van alles op te moeten ruimen. Eigenlijk zou ik altijd zo moeten leven. Maar dezelfde goede vrienden waar ik het eerder over had, zullen ook weten dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik heb gisterenavond, toen het weekend toch eigenlijk al bijna voorbij was, gauw weer een stapeltje post voor D. en eentje voor mijzelf gemaakt.

Lang leve de spellingchecker

Voor het schrijven van mijn afstudeerscriptie ben ik, zoals zovelen, afhankelijk van Microsoft Word. Dit programma zorgt wekelijks voor vele frustraties. Laat ik maar niet beginnen over tabellen, lijnen die niet meer weg willen en wat dies meer zij: iedereen kent dit soort problemen en ik zal daar vandaag niemand mee vermoeien. Nee, vandaag wil ik het even hebben over de spellingchecker.

Hoewel je met de spellingchecker veel lol kan hebben (het alternatief voor Fje is bijvoorbeeld "krukje"), is het uiteraard ook een bron van ergernis. Zo schreef ik vandaag het volgende zinnetje: "Of cohesie goed uitpakt voor de groep, hangt er dus vanaf wiens waardering men wil verkrijgen." Nu geloof ik meteen dat er vast nog wel wat te verbeteren valt aan deze zin, maar de spellingchecker ging mij iets te ver. Hij onderstreeptje het woordje "wiens" met groen. Oftewel: goed gespeld, maar grammaticaal niet helemaal netjes. Wat vond de spellingchecker er namelijk van? "Schrijftaal."

Is 'ie nou helemaal gek geworden? Ik ben toch aan het schrijven?!

Vergeten voorwerpen uit vervlogen tijden

• Zoekmachines op het internet zoals Ilse en Altavista (hoe onhandig)
• Mags Megamoks (speciaal voor de vrouwen: weet je nog hoe hip die waren, en als je eraan terug denkt, hoe lelijk eigenlijk?)
• Kunststof speentjes en andere figuurtjes aan een ketting (die mochten niet meer toen bleek dat het "giftig" was om eraan te sabbelen)
• Armbandjes in de vorm van een stuk metaal met felgekleurde stof er omheen, die je om je pols moest slaan (die mochten ook niet meer omdat het metaal gevaarlijk was)
• De Break Out (voor wie het niet meer weet: een jongerentijdschrift vol met foto's van posterren en "voorlichting" op het gebied van liefde en seks)
• Dummies (als in: snoepjes, ze bestaan overigens nog steeds)
• Trollen met roze en groen haar (of zouden er nog mensen zijn die ze sparen?)
• Carlo & Irene's Pittige Tijden (maakt een comeback nu de afleveringen op dvd zijn verschenen)
• Achterwerk in de kast (speciaal voor degenen die niet naar Telekids keken, maar naar het o zo verantwoorde Villa Achterwerk van de VPRO)
• Ruud uit Big Brother (en hoe heette die blonde vrouw ook alweer?)

Ziehier het "o ja!" gevoel van de moderne generatie twintigers.

Update

Even een mededeling van huishoudelijke aard, speciaal voor mijn bloggende vrienden. De sidebar heeft namelijk een update ondergaan. Voor degenen die hun site ineens niet meer in het rijtje terug kunnen vinden: don't take it personal! Jullie zijn nog steeds mijn bloggende vrienden.

Topdag

Afstuderen is geen pretje. Dagelijks zit ik op "de afstudeergang": een gang in mijn faculteit waar nog wat ruimte over was om een aantal pc's te plaatsen, en waar nu wegens ruimtegebrek een paar uitverkoren afstudeerders mogen zitten. Dagelijks zit ik daar dus, uit het raam te staren, te wachten op werklust.

Omdat de afstudeergang ook echt een gang is - een doorgang van de ene naar de andere kant van het gebouw - komen er regelmatig mederwekers voorbij lopen. Inmiddels herken ik veel medewerkers aan hun loopje. Zo is er de jongen die altijd haast heeft, dat kleine mannetje met die maffe korte passen en de vrouw die rustig op haar hakken voorbij schrijdt. Ook een aantal van mijn afstuderende vriendinnen, die ofwel op de afstudeergang zitten, ofwel een van de lucky few zijn met een werkplek op een echt kantoortje, kan ik al van verre herkennen aan hun loopje.

Vandaag zat ik weer uit het raam te staren, toen er iemand langs sprintte. Het was een echte sprint, op hoog tempo, en ik dacht chagerijnig: zeker weer zo'n overdreven ijverige student met haast. Maar toen werd er ineens een handvol pepernoten over mijn toetsenbord gestrooid. Ik schrok me rot, keek op, en ja hoor: twee pieten. Blij sprokkelde ik de pepernoten bij elkaar, om vervolgens met volle mond mijn aandacht weer voor minstens vijf minuten in opperste concentratie op mijn beeldscherm te richten.

Zwarte Piet, you made my day.

Lief liedje

Colbie Caillat - Bubbly

Klik hier om het liedje te luisteren. Oké, het clipje is een beetje cheezy, maar dit was de snelste manier die ik kon bedenken om de muziek met mijn lieve lezers te delen. Dus mijn tip: gewoon opzetten, beeldscherm uit en lekker luisteren.

Aangeboden

Er zijn nog steeds mensen die gebruik maken van de voorloper van Marktplaats. Soms lees ik ze, die ouderwetse kartonnen oproepkaartjes op het prikbord in de supermarkt. Meestal zijn ze van meisjes van 14 die een oppasbaantje zoeken, volwassenen die in slecht Nederlands klus- of schoonmaakdiensten aanbieden, dames die goedkoop vlechtjes in het haar maken, gezinnen die van hun puppy's of kittens af willen en ouderen die eikenhouten meubels proberen te verkopen. Vandaag hing er een wel heel merkwaardig kaartje bij:

"Aangeboden. Tengere student (19) voor vrouwen in alle soorten en maten. Graag reageren voor 22:00. Tel: 06-...."

Ik mag toch hopen dat dát een grap is geweest. En als het een grap is geweest: wat een vreselijke vrienden moet die jongen hebben.

Ronja-feest

Van de webshop waar ik mijn Ronja-dvd bestelde kreeg ik een mailtje terug: of ik toch zelf maar even de taalfunctie van de dvd wilde controleren. Als het niet klopte, mocht ik hem alsnog terugsturen. Op de hoes van de dvd stond toch echt "Nederlands gesproken", dus weinig hoopvol stopte ik vanmorgen de dvd in de speler. Op zo'n moment gloeit er toch vaak een sprankje hoop op en spreek je jezelf toe, om teleurstellingen te voorkomen: "zóu het dan toch... Ach nee, het zal wel niet zo zijn." Maar waarempel, wonder boven wonder bleek de dvd toch Zweeds gesproken te zijn. Met Nederlandse ondertiteling.

Joepie! Wat een feest! Het schijnt het hele weekend te blijven regenen en waaien; het ideale weer voor een Ronja-zondag. Jag är glad!

Mijn Ronja-drama(tje)

Al een tijdje probeer ik de Zweedse film Ronja Rövardotter, oftewel Ronja de Roversdochter, te bemachtigen. Als kind was ik al groot fan van Ronja; af en toe werd de film op zondag uitgezonden door de VPRO en dan zat ik steevast voor de televisie. Deze heerlijke film, naar een verhaal van Astrid Lindgren en vol prachtige natuur, gekke aardmannetjes en avonturen in het bos, was - samen met de boeken van Rita Verschuur - voor mij dé reden dat ik per se een keer naar Zweden wilde.

Helaas was de film tot voorkort nergens in Nederland te vinden. Ik had 'em een keer gedownload uit de digitale filmcollectie van het netwerk hier op de universiteit, maar die versie bleek geen ondertiteling te hebben. Na teleurgesteld de film weer van mijn computer te hebben gegooid en het hele internet afgestruind te hebben naar een Ronja-versie met Nederlandse ondertiteling, besloot ik dat er maar één ding opzat: de VPRO schrijven.

Terwijl dit klusje op de lange-termijn-stapel kwam te liggen, deed ik een paar weekenden geleden een geweldige ontdekking toen ik door de krant bladerde. Tot mijn vreugde zag ik dat op zaterdagmiddag Ronja de Roversdochter zou worden uitgezonden! Ik schreeuwde "RONJA!" en deed een vreugdedansje. Ik programmeerde de middeleeuwse videorecorder en belde mijn zusje, om de film voor de zekerheid ook nog met de dvd-recorder te laten opnemen. Hoera!

Helaas kwam ik die middag weer voor een teleurstelling te staan: de videorecorder, dat stomme ding, had geweigerd aan te springen en de film was niet opgenomen. Maar: gelukkig was daar de opgenomen dvd-versie nog. Om de een of andere reden besloot ik bovendien nog eens op internet te kijken of er écht geen Nederlandse Ronja-dvd te krijgen was, en vond toen op een forum vol Ronja-fans een heuglijk bericht: in oktober van dit jaar was Ronja in Nederland op dvd uitgebracht! Een site die de dvd verkocht vertelde mij: "ondertiteling: Nederlands", dus direct klikte ik op "bestellen". Daarna belde ik mijn zusje: die dvd hoef je niet meer te branden hoor, ik heb een officiële besteld!

Anderhalve week heb ik in spanning gezeten tot de Ronja-dvd in mijn brievenbus zou vallen. Ik verheugde me al op een zondagochtendje in pyama voor de tv, met een boterham met vlokken op een bordje op schoot, net als vroeger. En ja hoor, gisteren was het zover. Blij scheurde ik de dikke envelop open en daar kwam de derde teleurstelling: volgens de hoes was de dvd Nederlands gesproken! Niks geen Nederlandse ondertiteling, geen grappige Zweedse woordjes die je kunt proberen na te zeggen. Het enige wat ik kon uitbrengen was de uitroep die ik afgelopen zomer van mijn Zweedse vrienden heb geleerd: HERREGUD!

Ik heb de website maar gemaild of de dvd écht in het Nederlands is, en zoja, dat ik 'em dan ingepakt en wel terugstuur in verband met verkeerde informatie op de website. Misschien klinkt dit wat overdreven, en voor sommige lezers zal dit een lang en saai verhaal zijn. Maar ikzelf kan niet lang genoeg doorzeuren over Ronja en baal nu als een stekker. Hopelijk komt er nog een oplossing: misschien krijgt ik alsnog een Zweeds gesproken versie thuisgestuurd en anders kan ik 'em altijd nog via een Zweedse site bestellen, met Engelse ondertiteling.

Maar eigenlijk wil ik dat allemaal niet. Ik wil geen Engelse ondertiteling. Ik wil geen stomme Nederlands geproken Ronja en ook geen opgenomen Ronja van de televisie met reclame ervoor en erna. Ik wil gewoon de enige echte, mijn jeugdheldin, precies zoals vroeger. Ik wil Ronja!

Vroeger was alles beter

Ik weet niet of u vroeger wel eens Chocoprince koeken te snoepen kreeg, maar ik wel. En ik heb daar zeer goede herinneringen aan. De koeken zaten met vijf in een netje, daarnaast waren ze individueel verpakt in een glimmend papiertje wat je op kon rollen tot een mooi balletje. Als ik een Chocoprince at bij mijn oom en tante, dan gaven we de chocoprinceballetjes altijd aan de kat; die kon daar zo grappig mee spelen.

Ik vind het dan ook jammer dat de verpakking van Chocoprince is veranderd. De charme is er toch wel een beetje af, nu ze in een plastic pakje zitten wat je niet kunt oprollen tot een balletje, en bovendien met zijn zessen in een kartonnen doosje komen. Het kan zijn dat ik me vergis, maar het lijkt zelfs of ze íets minder lekker smaken dan vroeger.

Lollig

En dan nu: tijd voor een kwartiertje studieontwijkend gedrag. Check de website omroephumor.nl voor lollige uitspraken van treinconducteurs.

Meer ergernissen

1. Mijn band, die ik vrijdagmiddag heb geplakt, staat nu alweer halfzacht in de fietsenkelder. Ik heb vriends fiets maar weer gepakt, en kan alleen maar hopen dat het niet gaat regenen, want dan word ik door het ontbreken van een voorspatbord enorm smerig.
2. Twentse piratenzenders. Voor de randstedelingen onder ons: dat zijn zenders die illegaal uitzenden op radiofrequenties van anderen - helaas alomtegenwoordig hier in het oosten. Ze draaien enkel vreselijk oubollige Hollandse hoempamuziek, die, afgaande op wat ik hier van de steigers hoor schallen, zeer populair is onder Twentse bouwvakkers. En ik ben heus de beroerdste niet: één piratenzendertje die op vrijdagmidag door 3FM heen tettert, daar kan ik nog wel om lachen. Maar als ik 's avonds mijn wekker probeer te zetten op Qmusic (de enige normale zender die ik hier een beetje kan ontvangen met de antenne), en ik hoor alleen maar die irritante piratentroep, hoe ver ik ook aan de tuning knop draai: niet grappig.
3. Blogger. Dit prachtige weblog-schrijf-programmaatje kan wel genummerde lijstjes maken, maar geen genummerde lijstjes die met vijf beginnen.

Ergernissen

1. Mijn band is lek. Nu moet ik hem beneden in de fietsenkelder gaan ophalen en hem in de lift naar boven brengen om op de gallerij te gaan plakken.
2. In mijn t-shirts zitten soms ineens kleine gaatjes waardoor ik mijn kast ervan verdenk onderdak te verlenen aan motten. Ik heb geen zin om uit te zoeken hoe ik van die beesten af kom. Straks moet ik mijn hele kast nog gaan leeghalen.
3. De linkerbroekspijp van mijn spijkerbroek is kapotgelopen omdat mijn ene been korter is dan het andere. Nu is 'ie tot aan de zijnaad gescheurd en blijf ik steeds met dat losse stuk stof aan de trapper van de fiets van vriendlief hangen die ik had meegenomen omdat mijn eigen band lek is.
4. De belastingdienst.

Quote van de dag

"Ik heb een plan: ik maak nooit meer een plan."

Acda & de Munnik - Dan leef ik toch nog een keer

Nog een zegen

Iets anders waar we mee gezegend zijn in ons land: de grondwet! Menig verbaasd lezer zal nu misschien denken dat ik door het ministerie van binnenlandse zaken betaald ben om een beetje propaganda te maken, maar nee, dit komt geheel uit mezelf. Het is best interessant om eens te lezen wat nu eigenlijk je grondrechten zijn. Dan realiseer je je ineens hoe vanzelfsprekend wij die rechten zijn gaan vinden, dat het natuurlijk ook anders kan en daadwerkelijk anders gáát in veel landen, en hoe mooi het is dat wij het zo goed voor elkaar hebben in Nederland. Best cool, die grondwet (nee, dit is echt geen promotietekst voor het basisonderwijs). Check het zelf: klik hier of hier (vanaf pagina 33).

Regen, wegen, zegen

De wegen die ik dagelijks te voet of per fiets bega, zijn hier en daar opengehaald in verband met werkzaamheden. Nu het regent en deze stukjes opgengehaalde weg langzaam veranderen in modderpoelen, besef ik wat een zegen het eigenlijk is dat wij vrijwel overal in Nederland verharde wegen hebben.

Wachten

Het zal bij menigeen bekend zijn dat er rond half negen 's ochtends altijd een paar mensen staan te wachten voor de dichte deur van de Aldi. Bij welke Aldi je ook komt: er staan wachtenden. Vroeger verbaasde ik me daarover, inmiddels ben ik eraan gewend. Vandaag de dag ben ik getuige van een fenomeen wat me opnieuw verbaast: wachtende mensen voor de Intertoys. Elke vrijdagochtend tegen negenen fiets ik langs deze speelgoedwinkel en de laatste weken staan er altijd wel een paar mensen te wachten tot 'ie open gaat. Bij de Xenos of de V&D staat niemand. Bij de Miss Etam ook niet. Alleen bij de Intertoys staan mensen, volwassenen welteverstaan, en het lijkt of ze niet kunnen wachten om naar binnen te mogen. Wat moeten al die mensen daar toch?

Zo'n dag: hoe het ook kan

Zo'n dag heb ik wel vaker. Meestal probeer ik me er gewoon doorheen te slepen, met veel koffie, snacks en een vroeg-naar-huis-beleid. Maar soms is het heerlijk om je gewoon helemaal over te geven aan dat gevoel van bwwwllegghh. Gewoon scheit (pardon) te hebben aan de wereld en je agenda en even onder te duiken voor een dag of twee.

Vorige week was er zo'n moment. Samen met twee vriendinnen besloot ik gehoor te geven aan ons bwwwlleggh gevoel en - wat is het toch heerlijk om nog student te zijn - spontaan de herfstvakantie voor geopend te verklaren. We waren die dag geconfronteerd met heftige verhalen en waren extra overtuigd van het belang om de mooie kant van het leven te vieren. Ik belde een Bed & Breakfast in Giethoorn, we rondden alledrie nog even snel het nodige werk af en twee dagen later scheurden we in het rooie racemonstertje van vriendlief richting het noorden. De regen kwam met bakken uit de hemel maar dat deed ons weinig. Voor we het wisten reden we het erf op van de B&B annex boerderij in de open velden van Giethoorn.

We lieten de kalfjes aan onze vingers lebberen, we tafelden uitgebreid in een cafeetje in Steenwijk, we stuurden een koeienkaart naar die hardwerkende vriendin die niet mee kon, we sloegen teveel chips in bij de Albert Heijn en we sliepen in een heuse bedstee, terwijl de frisse koeienpoeplucht tot diep in onze neusgaten doordrong. Na een heerlijk boerenontbijt van de vriendelijke gastvrouw wandelden we de volgende dag tot onze voeten pijn deden door het zompige landschap, en reden toen weer terug richting Enschede. We sloten de dag af met driemaal patat en een frikandel speciaal.

We hadden het gevoel er weer maanden tegenaan te kunnen. Maar op maandag hadden we alledrie een vreselijk bwwwlleggh gevoel.

Zo'n dag

Vandaag is een beetje zo'n dag van... zo van... hoe zal ik het zeggen... zo van...

Bwwwllegghh.

Zon

Wat zit ik hier op deze stoel
en achter de gordijnen,
ik wil wel werken maar ik mag
op deze magnifieke dag
de zon toch niet voor noppes laten schijnen.

Toon Hermans

Filmtip 2

En als je meer van Amerikaanse romantische komedies houdt, probeer dan eens de film Knocked Up. Ook zeer geslaagd, en zélfs leuk voor vriendjes.

Filmtip

Het is een beetje flauw en afgezaagd om een juichend weblogje te schrijven over een film waarvan iedereen toch al weet dat 'ie geweldig is. De recensies waren goed; zelfs de Volkskrant strooide met sterren. De film is bovendien behoorlijk goed gepromoot; bijna iedereen heeft er wel iets over op TV gezien. Maar ik kan het niet laten. Ik moet 'em toch nog even aanraden. Want ik vind 'em heerlijk. Gisteren zat ik in de bioscoop met een traan en een lach - zowel glimlach als schaterlach. Zojuist heb ik naar de trailer op internet zitten kijken, gewoon om nog een keer een paar stukjes uit de film te kunnen zien. Zoals ik al zei: ik vind 'em heerlijk. Alles is liefde, ga dat zien!

Winters

Vanmorgen kleurde de horizon roze-oranje-geel-lichtblauw en kwam de zon op aan een heldere hemel. In Twente lag de temperatuur rond het vriespunt, zei de weervrouw op TV. Ik besloot dat het tijd was voor mijn mooie lieve grijs-met-roze-bloemetjes gebreide wantjes. Ik stapte op de fiets met mijn winterjas en mijn nieuwe wantjes, die ik afgelopen zomer in Zweden kocht. Ik constateerde tevreden dat ze zelfs mijn vingertopjes warm hielden. De kou beet in mijn wangen die niets meer gewend zijn, en ik herinnerde ik me weer: zo voelt de winter.

Herfstig

Het zijn mooie herfstige dagen. De zon schijnt, de bomen worden bruin en de spinnen doen hun best om trage bijen in hun web te vangen. Ik vind het heerlijk om voor mijn raam op de achtste verdieping te staan en uit te kijken over de najaarslucht; hij kleurt roze en geel door de laagstaande zon die elke dag een stukje verder richting het zuiden ondergaat, en de kauwen vliegen in grote groepen langs op zoek naar een plek voor de nacht.

Maar eigenlijk merk je in de stad nog weinig van de hersft. De herfst is pas echt aanwezig op het platteland. Dat ontdekte ik vorige week, toen ik 's ochtends vroeg op een leenfiets naar Hengelo reed om onze auto op te halen bij de acht kilometer verderop gelegen Nissan garage.

Ik nam de "binnendoorroute". Ik fietste over zandweggetjes, langs mooie oude boerderijen en door velden met uitdrogend mais. De vroege zon scheen over de heiige weilanden en de knaloranje kastanjebomen. Ik zag een veld met nog net niet uitgebloeide zonnebloemen. Ik zag een bosje goudsbloemen. Ik bedacht me dat de herfst niet alleen een aanloop naar de winter is maar ook het staartje van de zomer. En net toen ik hardop tegen mezelf zei hoe mooi ik het vond daar op het Twentse platteland, vloog naast mij uit het hoge bermgras een fladderende fazant op.

Blundertje

Vanmorgen keek ik naar Goedemorgen Nederland. Er zat een jongedame aan tafel, journaliste Bregje, die de kijker vanaf vandaag op de hoogte houdt van wat helemaal hot is en wat echt niet meer kan op het gebied van mode en lifestyle. Ik dacht duidelijk te kunnen zien dat ze voor het eerst op TV was. Ze zat er nog een beetje stijfjes bij en noemde per ongeluk twee keer hetzelfde merk, waardoor de presentator genoodzaakt was eraan toe te voegen: "en al die andere merken, want we mogen natuurlijk geen reclame maken." Bregje praatte bovendien alsof ze lekker met een vriendin aan het babbelen was. Erg verfrissend tussen al die snelle babbels van de hedendaagse nieuws- en talkshowpresentatoren, maar het leverde ook een klein blundertje op. Niet ernstig, wel grappig. De presentator vroeg om een kledingadvies en grapte vervolgens met Bregje over het achterwege laten van de legging. Waarop Bregje zei: "ja, zodat ze op straat als ze jou tegenkomen in ieder geval niet zullen denken: what the hell!" Bregje was even vergeten dat ze aan tafel zat bij de Katholieke Radio Omroep.

Over Nederlandse vrouwen in de regen

Gisteren zat ik op de fiets. Omdat mijn band lek was zat ik op de fiets van vriendlief, die geen voorspatbord heeft. Het begon te regenen. Ik klapte het slappe reclameparaplu'tje wat ik geleend had uit boven mijn hoofd en trapte twee keer zo zwaar door alle wind die ik ving. Ik fietste door plassen heen en dankzij het ontbrekende spatbord zag ik er al snel uit alsof ik gemounainbiked had. Mijn broek zat onder de modderspetters en zelfs mijn jas bleef niet schoon. Ik concludeerde dat ik toch wel nat en vies zou worden, dus klapte het waardeloze paraplu'tje in. Als je je eraan overgeeft is het helemaal niet zo erg om in de regen te fietsen, bedacht ik me.

Later fietste ik over de singel. Daar konden de putten het regenwater niet aan. Het stonk er naar riool. Plassen van een halve meter diep bedekten de kruispunten. Voor het stoplicht sloot ik aan bij een grote groep fietsers die allemaal door de halve meter stinkend regenwater moesten. Ik besloot dat het me niks meer kon schelen en racete op volle snelheid door de plassen heen. Mijn sokken raakten doorweekt en mijn broek zag er niet meer uit. Maar ik vond het niet erg. Ik trapte flink door en dacht aan mijn droge joggingbroek en een warme maaltijd. Vorlijk fietste ik het laatste stukje door de regen naar huis. Zou dit nou de reden zijn, vroeg ik me af, why Dutch women don't get depressed?

PS: de reclameslogan van dit boek luidt: "Dutch women don't get depressed is het nuchtere Nederlandse antwoord op French women don't get fat (want dat is ook niet waar)." Ow. Dat is dan wel weer jammer.

New Shoes

Ik heb nieuwe laarzen. Voor de liefhebbers onder ons: prachtige, halfhoge, bruinleren Italiaanse laarzen, met verschillende kleurschakeringen, de mogelijkheid om de bovenste rand om te slaan en met drukknoopjes vast te zetten, mooie stiksels en een platte hak van hout die lekker vol en rond klakt. Als klapper op de vuurpijl lopen ze wer-ke-lijk-heer-lijk.

Ik heb mijn nieuwe laarzen al ruim een week en heb ze tot nu toe iedere dag gedragen. Zelfs in huis, waar ik normaal gesproken graag blootvoets ('s zomers) of in dikke wollen slobbersokken ('s winters) rondloop, vind ik het fijn om mijn nieuwe laarzen aan te hebben. Wat ik 's ochtends ook uit de kast trek, mijn nieuwe laarzen passen eronder en pimpen de boel meteen op. De maadagmiddagmist in mijn hoofd kan ik verdrijven door even naar beneden te kijken, naar mijn nieuwe laarzen. Mijn nieuwe laarzen maken het leven leuk. Paolo Nutini slaat de spijker op zijn kop: "Hey, I put some new shoes on, and suddenly everything is right." Tralalaaa...

Een serieus stukje over een serieuze toekomst (of: hoe Froukiwi toch weer teleurgesteld werd door de bedrijvendagen)

Hoewel ik me vorig jaar na enige frustratie stellig had voorgenomen om nooit meer naar de bedrijvendagen te gaan, heb ik me dit jaar toch laten verleiden. Omdat ik nog steeds niet precies weet wat voor werk ik "later" wil gaan doen terwijl "later" nu toch wel heel snel dichterbij komt, besloot ik dat het geen kwaad kon om me nog eens een paar uur bezig te houden met nadenken en praten over wat ik wil. Ik schreef me in voor een training en voor een individueel gesprek, beiden georganiseerd door grote en bekende consultancybedrijven.

Ik heb veel vooroordelen over dit soort bedrijven: dat het er slechts draait om targets en het uiterste uit jezelf halen, dat er alleen high potentials mogen werken, dat die high potentials allemaal enorm ambitieuze mensen zijn die geen moeite hebben om zes jongleerballen tegelijk in de lucht te houden en dat je niet binnen de bedrijfscultuur past als je niet tenminste 60 uur per week werkt en van plan bent om binnen vijf jaar naar de top te stormen. Ruimte voor een privéleven is er vast niet als je voor zo'n groot bedrijf werkt vrees ik, en ik denk dat het eigenlijk niks voor mij is. Maar om eerlijk te kijken of deze vooroordelen nu wel kloppen en om uit te zoeken of het inderdaad niks voor mij is, leek het me een goed plan om eens kennis te maken met een paar van die grote bedrijven.

Kortom, ik schreef me in voor twee activiteiten van twee grote consultancybedrijven, georganiseerd in het kader van de bedrijvendagen die volgende week op de universiteit plaatsvinden. Ik typte netjes mijn CV over in de verplichte invulvelden op internet en verheugde me al op de training en het gesprek. Totaal overtuigd van mezelf was ik er voor het gemak maar vast vanuit gegaan dat ik wel geselecteerd zou worden voor de activiteiten.

Helaas. Zojuist heb ik vernomen dat ik niet door de bedrijven ben uitgekozen om mee te doen met de door hen georganiseerde training of het persoonlijke gesprek. Het was natuurlijk een enorme teleurstelling. Maar ik geloof dat ik me geen zorgen meer hoef te maken over de vraag of werken bij een groot consultancybedrijf écht niks voor mij is. Ik denk dat ik er al achter ben. De bedrijven hebben naar mijn CV gekeken en hebben besloten: nee hoor, deze past niet bij ons.

Tip van de dag

Lange tijd stond hij in het lijstje met links aan de zijkant van m'n weblog: Eurodicautom. Hoewel sommige lezers zich misschien afgevraagd hebben wat dit voor vreemde link was, vond ik het een erg handige site. Inmiddels bestaat 'ie niet meer, maar kan ik gebruik maken van zijn opvolger IATE. Natuurlijk gun ik ook anderen het genot van een fijne site, dus bij deze.

IATE (volgens de toelichting een "EU inter-institutional terminology database", aha!) is ontzettend handig als je woorden wilt vertalen. Vaak werken simpele vertaalsites als vertalen.nu wel als je een kort Engels briefje wilt schrijven of Harry Potter aan het lezen bent, maar als je bizarre vaktermen wilt opzoeken die je tegenkomt in wetenschappelijke teksten, dan zijn ze verre van behulpzaam. IATE kan je hiermee helpen: voor elk moeilijk woord zijn er minstens twintig goede vertalingen te vinden, afhankelijk van het vakgebied waarin je het woord gebruikt.

Hardstikke handig dus voor iedereen die regelmatig in ingewikkelde Engelse (of anderstalige) teksten verzeild raakt. Zegt het voort!

Kwaad

Het milieu is een hot item. Elke dag verschijnt er wel een berichtje in de krant waarin staat dat de poolkappen sneller smelten dan verwacht, dat een of ander commissie denkt dat het misschien toch meevalt met het milieu, of dat 12% van de Nederlanders bereid is om op zondag de auto te laten staan. In de Spits van woensdag 26 september wordt bijvoorbeeld bericht over jongeren en de mate waarin zij zich zorgen maken over het milieu. Er wordt uitvoerig aandacht besteed aan het onderwerp en een paar pagina's later komt men er zelfs nog eens op terug.

Vervolgens wordt er achterin diezelfde Spits doodleuk een pagina-groot artikel afgedrukt over een reclamestunt van Jägermeister: een rijdende ijsbar. Hoera, wat leuk, een ijsbar! Wat een geweldig concept! Wat een leuk idee! Nederland telt nu echt mee! Jongens en meisjes, kom allemaal een Jägermeister drinken in de ijsbar! De Spits juicht gezellig mee.

Het komt verdomme niet in het lege hoofd van de journalist op om ook maar een enkele kritische vraag te stellen aan de mensen van Jägermeister, zoals hoe al dat ijs koud gehouden wordt, hoeveel stroom dat kost, hoeveel CO2 daarmee ontstaat en of ze er misschien over nadenken hoe ze dat zouden kunnen compenseren. Hoezo, zorgen maken om het milieu, wij?!

Kijk, daar wordt ik nou kwaad van.

Leuke opmerkingen van oppaskinderen*

Toen ik jou voor het eerst zag dacht ik: die is vast vegetarisch.

Leuke vragen van oppaskinderen*

Heb jij eigenlijk gerookt vroeger?
Heb jij je rijbewijs?
Kun je ook in een automaat rijden?
Ben je wel eens dronken geweest?
Wanneer heb je wijn leren drinken?
Wat wil jij later ook alweer worden?

* De oppaskinderen in kwestie zijn 11 en 13 jaar en vinden de term "kinderen" zelf niet meer geheel gepast. Oké dan: oppaspubers.

Waarom

Wáárom zijn er in de sauna altijd van die alleengaande mannen die zichzelf met hun liters zweet in zitten te wrijven en wáárom moeten ze anderen lastig vallen met dat sopperige geluid?

PS: mijn excuses als u dit bericht aan de ontbijttafel leest

PPS: mijn excuses als u een man bent die zelf ook graag in de sauna "sopt" - maar vertel me waarom!

Real-life-inbox

Al een paar jaar lang is het enorm populair om via de televisie een kijkje te nemen in het leven van andere, "echte" mensen. Een soap over het leven van een bekende zanger, het wel en wee op een Engels vliegveld, moeders die van huishouden ruilen, pubers die van huishouden ruilen, een heleboel mensen die bij elkaar worden gestopt in een huis, een bus (De Bus met Job, weet u nog?), een gouden kooi of op een eiland; het houdt niet op.

Ik heb iets ontdekt wat nog veel echter is. Een soort Being John Malkovich-luikje maar dan anders. Gratis en voor niks, zonder dat zij zich daar zelf bewust van zijn, krijg ik regelmatig een kijkje in het leven van een aantal schijnbaar willekeurige personen. Wat hen met elkaar verbindt? Zij kennen allemaal een Fje. En zij denken allemaal dat het e-mailadres van die Fje fje apestaart gmail punt com is. Zo staat mijn inbox vol met interessante berichten uit andere levens. Iemand die een dove Fje via de msn wil interviewen, iemand met een rare naam die in het Zuid-Afrikaans vertelt over problemen met moeder, een verhuisbericht, een uitnodiging om mee te gaan naar een speciale auto-dag met midgetgolf tussendoor en een chagerijnige mail aan een Fje die niet bereikbaar is en die contact moet opnemen met de notaris.

Inmiddels ben ik maar opgehouden met terugmailen dat zij waarschijnlijk de verkeerde Fje voor zich hebben. Ook ben ik opgehouden met me ergeren aan al die verkeerd bezorgde mail. Ik schat mijn inbox nu op waarde. Stiekem kijk ik al uit naar de volgende aflevering in mijn eigen real-life-soap.

Water

Vorige week liep ik door het doolhofachtige faculteitsgebouw waar ik studeer, op zoek naar een docent. Ik liep langs een plant die op de gang stond, op een soort pleintje tussen een aantal kantoortjes. De plant stond er een beetje zielig en verlept bij. Ik keek om me heen en probeerde vast te stellen welke van de kantoorbewoners verantwoordelijk was voor deze plant. Waarschijnlijk gedeelde verantwoordelijkheid, stelde ik vast, en waarschijnlijk was iedereen op vakantie geweest. Arme plant. Ik kon het niet aanzien. Ik rommelde in mijn tas en diepte de accessoire op waar geen vrouw zonder kan: een waterflesje. Geheel onbaatzuchtig doneerde ik mijn halve liter aan de plant.

Mammoet

Laatst keek ik Ice Age 2, voor de tweede keer. En net als de eerste keer moest ik bijna huilen. Ik kan er niks aan doen, het raakt me gewoon. Dat prachtige moment wanneer Manny de mammoet, die denkt dat hij de laatste van zijn soort is, wordt herenigd met een hele kudde soortgenoten die ineens toch blijken te bestaan. Hoe ze daar zo door de vallei aan komen stampen met zijn allen, prachtig gewoon. Mammoeten maken echt wat in mij los.

Tussenweer

Het is weer zover. Het is weer van dat weer. Van dat weer dat je het niet weet. Lange mouwen? Korte mouwen? Zomerjas? Winterjas? Dikke trui als stand-in jas? Of misschien wel helemaal geen jas? Zonnebril mee of sjaal om? Het is om gek van te worden. Het is weer van dat weer dat je echt niet weet wat je aan moet trekken.

Ode aan Goosje

De eerste keer dat ik haar zag was ik samen met Kaneel. We gingen stappen in Enschede, samen dansen in kroeg X. Ze zat voor de deur bij de toiletten, naast een tafeltje met daarop een schoteltje vol wisselgeld. Eerst was ik een beetje argwanend: een kroeg met een toiletjuffrouw die je moet betalen, daar zijn ze vast uit op je geld. Maar mijn mening veranderde toen ik op de wc zat te plassen en het keurig uitgeprinte A4tje op de binnenkant van de deur bekeek:

Zitten op een schoon toilet is fijn
Voor 25 cent zal dat altijd zo zijn
Liefs Goosje

Toen ik het toilethokje uitkwam stond Goosje bovendien met een schroevendraaier de deur van het andere hokje open te wrikken: er kwam een bellend meisje uit wat daar blijkbaar al een tijdje zat en Goosje zei kwaad: "er moeten nog meer mensen naar de wc!" Toen ik weer buiten stond besprak ik Goosjes briefje en haar vastberadenheid met Kaneel en we waren het met elkaar eens: wat een schat, die Goosje.

Afgelopen zaterdag was ik weer in kroeg X. Ik moest naar de wc en keek er al naar uit om Goosje weer te ontmoeten. Het bleek dat Goosje iets nieuws had bedacht, iets om de wc's vrij van glazen te houden. Ze pakte het biertje wat ik in mijn hand had kordaat af, zette het op haar tafeltje waar al meer drankjes van plassende feestgangers stonden, en legde er een bierviltje bovenop waar ze met zwarte stift twee driehoekjes op had getekent. "Driehoekje!" zei ze luid en duidelijk tegen mij, terwijl ze met haar vinger op het bierviltje tikte.

Toen ik een paar minuten later de schone wc weer verliet, kon ik mijn drankje zo herkennen tussen de andere drankjes met rondjes, kruisjes en vierkantjes. Hoe dronken ik ook geweest zou zijn, ik hoefde maar naar het driehoekje te wijzen om mijn bier terug te krijgen van Goosje. Wat een systeem. Wat een passie voor het vak. Wát een toiletjuffrouw.

Natuur in Nederland

Gisteren was ik weer eens in mijn oude studentenhuis. Zoals altijd was er weinig veranderd. De slingers van het feest van twee jaar geleden hingen er nog en ook de pot Milsani koffiecreamer stond op zijn vertrouwde plek op de schoorsteenmantel. Wat wel veranderd was, was de tuin. Ik schrok er eerst een beetje van. Ooit had ik samen met mijn enige vrouwelijke huisgenoot goed gezorgd voor die tuin. Onkruid wieden, de roos snoeien, bollen planten. De jongens maaiden af en toe het gras en zo was het nog best een mooi tuintje. Gisteren zag het er anders uit. Overwoekerd, volgegroeid, het onkruid hoog tussen de tegels, de omgevallen schuttig overgroeid met klimop en het fietsenkerkhof in de hoek onzichtbaar door een lustig groeiende jonge boom. Wat zag de tuin eruit!

Toen ik van de schrik bekomen was, bekeek ik het geheel met andere ogen. Eigenlijk had het wel wat, zo'n stukje grond waar alles z'n gang kan gaan. De citroenmelisse had zich verspreid over het gehele bloemenperk en geurde volop. De frambozenstruik deed het super, ik plukte een heel kopje vol zoete frambozen. Musjes doken weg onder de klimop; vast een nestje. Hoe langer ik ernaar keek, hoe mooier ik het vond. Het was heerlijk om er rond te struinen, die paar vierkante meters groene chaos. Je zou het niet verwachten maar daar, op een onbeduidend plekje in ons volgebouwde land, het land met de gedetailleerde bestemmingsplannen, nette tuintjes en voorgeveltjes, nieuwbouwwijken, asfaltwegen en geordende stukjes park die voor "bos" door moeten gaan, daar ligt, verborgen achter een oud studentenhuis, het laatste stukje ongerepte natuur van Nederland.

Noord Zweden: de andere kant

Tuurlijk, er ging ook heus wel eens wat mis. Ik zal niet uitweiden over de bobbel die tot overmaat van ramp verscheen in ons langzaam leeglopende luchtbed, de Zweed die ons bijna aanreed, het hotel wat vol bleek te zijn, de veerboot waar we op de terugweg met lege maag veel te lang op moesten wachten en hoe chagerijnig ik daarvan werd, de regenbuien, die keer dat de motor niet wilde starten en ik onszelf al naar Nederland terug zag vliegen terwijl de auto volgeladen achterbleef, de kapotte uitlaat, die Zweedse jonge gast die we helemaal niet kenden, die nauwelijks Engels sprak en die we eigenlijk niet durfden te bellen om te vragen of hij onze auto kon repareren, en hoe misselijk we werden van al dat heerlijke Zweedse snoepgoed.

Noord Zweden

Het was ver rijden. Bij Helsingborg in het zuiden van Zweden de E4 op, en dan zo'n twaalfhonderd kilometer naar het noorden. Voorbij Stockholm is de E4 de enige snelweg, hij wordt steeds leger en smaller tot het alleen nog maar een tweebaansweg is met af en toe een extra strook om in te halen. Het landschap verandert ook: minder loofbomen, minder wuivende graanakkertjes, minder bebouwing. In plaats daarvan naaldbomen, heel veel naaldbomen. Af en toe een klein dorpje of benzinestationnetje - het worden er meer naarmate je dichterbij een grote stad komt en minder zodra je daar voorbij bent.

Onderweg stopten we bij parkeerplaatsen met wc’s waar bijna altijd wc-papier en zeep was, picknickplekjes langs meren en campings waar niet alleen toiletblokken waren maar ook een heel keukenblok en soms een sauna. We zwommen in de Botnische baai, die een echte zee is maar die ik eerst niet vond lijken op een zee omdat de Noordzee zo anders is. We maakten ’s avonds een kampvuur tegen de muggen, en voor de gezelligheid. Hoe noordelijker we kwamen, hoe langer de dagen waren. ’s Nachts werd het niet meer donker. Als ik om drie uur in de nacht de tent uit kroop om te gaan plassen, was het bijna helemaal licht en raakte ik in de war. Dan kroop ik gauw weer terug met mijn ogen stijf dicht, om mijn lichaam te laten geloven dat het nog nacht was. Na een paar dagen was ik eraan gewend. De gaslamp, voor ’s avonds bij het lezen of kaarten, hoefden we niet te gebruiken.

Het kleine dorpje vlak onder Umeå, waar de brievenbussen van de mensen op een rijtje aan de weg stonden, was onze eindbestemming. We werden met open armen ontvangen. De ouders van de vrienden van de vrienden voor wiens bruiloft wij naar het noorden waren gereden, zaten in hun zomerhuis. Daarom mochten wij logeren in hun andere huis, dat nu toch leegstond. Het rode houten huis, met boven de deur een Zweedse en een Engelse vlag, werd voor anderhalve week ons thuis. Door de vrienden van onze vrienden werden we uitgenodigd op een barbecue en het voelde alsof we er al jaren bij hoorden. Hun mooie vrijstaande Zweedse huis met de enorme tuin vol bessen en wilde bloemen had niks gekost vergeleken bij de Nederlandse huizen en wij waren jaloers. De muziek stond aan, het gras stond hoog en de zon stond boven de horizon, om de wolken rond een uur of tien roze te kleuren. De gastvrouw liep op haar blote voeten de tuin in om rabarber te snijden voor een zelfgemaakt toetje. We kregen likeur van speciale Noord-Zweedse bessen. Er werd gedronken en er werd een hardloopwedstrijdje gedaan in de grote tuin. Wij maakten foto’s en we lachten. Later liepen we over de asfaltweg door het dorp terug naar ‘ons’ eigen rode huis.

We vermaakten ons goed in Umeå en omstreken. We leerden meer vrienden van onze vrienden kennen: Nederlandse vrienden die ook waren gekomen voor de bruiloft, en Zweedse vrienden van de tijd voordat zij bij hem in Nederland kwam wonen. We gingen raften met een hele club. Na het raften dronken we koffie die was gezet boven een kampvuur, terwijl de muggen in onze koude blote benen prikten. We reden ’s avonds laat als de zon onderging door het bos op zoek naar elanden, en zagen er drie. We gingen een dag rijden door de dorpen en heuvels en bossen richting het westen, en wisten na drie dorpen niet meer of we er al een keer waren geweest omdat alles op elkaar leek. We vonden een meer met een strandje en een stijger en zwommen in het koude water. We gingen op visite bij de ouders van de vrienden van onze vrienden, die in hun zomerhuis aan zee zaten, en waren jaloers op hun uitzicht. Ze vertelden ons dat zij daar ’s winters niet konden wonen, omdat de wegen er niet sneeuwvrij werden gemaakt en de waterleidingen werden afgesloten. We leerden steeds meer over het dagelijkse leven in Noord-Zweden. We zeiden tegen elkaar dat we er ook wel zouden willen wonen maar dan eigenlijk alleen in die heerlijke groene lichte zomers, omdat we niet wisten of we de korte donkere dagen vol sneeuw in de winter wel zouden overleven. Nee, geef ons maar de Zweedse zomers. We genoten ervan; van de natuur, de ruimte, de rust en de gastvrijheid van onze nieuwe vrienden.

Na de bruiloft bleven we nog twee dagen. We kochten twee grote stukken Västerbottensost, de speciale kaas uit de regio die we zo lekker vinden. We genoten nog even van de zon, die eindelijk weer eens echt goed scheen. We namen afscheid en zeiden tegen iedereen dat we terug zouden komen. Toen reden we de E4 weer af, ditmaal naar het zuiden. En terwijl de weg langzaam weer drukker werd, leek alles minder mooi te worden: de bomen minder groen en de lucht minder zuiver, zoals oude mannetjes wel eens zeuren dat alles vroeger beter was.

Thuis maakten de auto’s weer als vanouds herrie op de rotonde. We konden er niet van slapen.

Samenvatting

De laatste week heb ik gesjouwd met dozen, een vrachtwagen het land door gereden, meer gesjouwd met dozen, dozen uitgepakt, een opslagruimte vol gestouwd met dozen en meubels, spullen uitgezocht, fotolijstjes opgehangen. Ook heb ik zijn kleren samen met mijn kleren in de wasmachine gestopt, mijn musli uit een van zijn schaaltjes gegeten en verloren in de strijd tussen Douwe Egberts en Max Havelaar koffie. Kortom: ik ben gaan samenwonen!

De komende weken ga ik heel veel autorijden, een tentje opzetten en afbreken, koffie zetten met kokend water en een thermoskan, zwemmen in meren, misschien wel wildkamperen, feestvieren op een Zweedse bruiloft en niet al te veel alcohol kopen in de winkels. Kortom: ik ga op vakantie naar Zweden!

Peppers here I come

Anthony, Flea, John en Chad: ik kom eraan hoor jongens. Nog even douchen, een mooi t-shirt voor jullie uitkiezen en dan stap ik op de trein. Op naar de Peppers in the park!

Taalprobleemisme

Vorige week vrijdag, in het gratis dagblad De Pers, op pagina 2: "dat is geen calvinisme, dat is jalouzisme".

Heet dat niet gewoon jaloezie?!

Zonnewende

Tjónge, wat een lange dag.

Vroeger/nu

Vroeger had je de ghettoblaster. Een radio die door stoere hiphoppers (die er vroeger overigens heel anders uitzagen dan nu, en heel andere muziek maakten dan nu) en ander stoer volk op de schouder werd meegezeuld over straat.

Nu heb je het mobieltje. Elke jongere die je op straat passeert heeft er eentje in zijn hand. Uit het mobieltje schalt met blikkerig geluid de nieuwse R&B hit. Het klinkt nergens naar en ik kijk dan ook geregeld verbaasd op als ik weer eens zo'n groepje fietsende meiden voorbij zie komen, begeleid door een onduidelijk deuntje. De meiden zijn vast hardstikke stoer volk en het is natuurlijk stukken praktischer dan een ghettoblaster, maar toch vind ik het een beetje lachwekkend. Vergeleken met die good old ghettoblaster is het 't toch, tja... net niet.

Ballen in de trein

Ze zaten naast me vanaf Amsterdam. Eerst klaagden ze over het vroege tijdstip (maandagmorgen, 9:30). Ze schepten op tot hoelaat ze hun wekker hadden laten snoozen (winnar: 9:00). Vervolgens klaagden ze over hoe ver weg Enschede toch is. Helemaal aan de andere kant van het land. Toen stapten ze over op het bespreken van de meest recente uitspattingen op het gebied van zuipen & seksen. Ze bespraken vooral de uitspattingen van anderen overigens. Ook bespraken ze het uiterlijk van anderen. Van andere vrouwen natuurlijk. Meisje A was mooi dun, meisje B was té dun. Maar als ze een joggingbroek droeg was ze wel weer een lekker wijf. Meisje C was trouwens ook wel een lekker wijf, vond de één. Mwah, zes-en-een-half, zei de ander.

Toen had ik het niet meer. Nee jíj bent lekker, met je vette haren, je vreselijke verwassen poloshirt, je brakke ochtendkop, je bierbuik en je vadsige bolle studentenwangen! Als ik het even zeggen mag: een dikke onvoldoende.

Eng

De mensen van het reclamebureau zullen er vast goed over na hebben gedacht. Het telefoniemerk Hi zal vast erg tevreden zijn met de nieuwe campagne. En misschien werkt het wel. Misschien zien mensen haar als een voorbeeld. Misschien denken ze: zo wil ik ook zijn, en schieten de verkoopcijfers van Hi omhoog.

Maar persoonlijk heb ik het niet zo op dat meisje uit de Hi reclames. Dat meisje met het hoge voorhoofd, haar kinderlijke gezichtje en tegelijkertijd strakgetrokken volwassen lichaam, dat meisje in die gele bikini. Om eerlijk te zijn: ik vind 'r doodeng.

Groppen en zien

Stel je voor dat er een dimensie is, een bepaalde eigenschap aan de dingen in de wereld, die je niet kunt waarnemen. Naast zien, horen, ruiken en voelen kun je voorwerpen aan nog een eigenschap herkennen. Stel je voor dat deze manier van waarnemen groppen heet. Stel je voor dat bijna alle mensen kunnen groppen, maar jij niet. Jij bent geboren met een defect grop-zintuig. Je vrienden praten erover: "Wauw, die voetbalwedstrijd gropte echt super!". Jij hebt de voetbalwedstrijd ook gezien, gehoord, geroken, maar je hebt niks gegropt. De extra dimensie die je vrienden waarnemen, bereikt jou niet. Ze proberen je uit te leggen wat het is. Hoe het moet zijn om te groppen. Elk voorwerp heeft een eigen grop. Die grop kan misschien scherp zijn, of lang, of zacht. "Wat een grote grop", hoor je mensen zeggen als jij een auto voorbij ziet rijden, die veel herrie maakt en een beetje stinkt. Wat er aan die auto gropt? Je hebt geen idee.

Dit klinkt misschien nogal idioot. Maar het is minder gek dan het lijkt. Probeer je eens in te leven in bovenstaand gedachtenexperimentje. Ik weet het niet zeker, want ik kan me niet voorstellen hoe het is, maar heel misschien kom je dan een klein beetje in de buurt van hoe het voelt, als je blind bent geboren.


PS: natuurlijk is het nog veel ingewikkelder als je blind bent geboren. Als je dan niet goed uitgropt, voel je zomaar ineens een enorme pijn aan de binnenkant van je linkerteen, omdat die auto zo groot gropte.

Bekentenis

Ik ben he-le-maal verslaafd aan het spelletje Snake op mijn mobiele telefoon.


Update: zoals Kaneel al aangeeft, is het beschamendste van dit alles natuurlijk dat de rest van de wereld zijn oude Nokia met daarop het spelletje Snake allang in een zakje van de Bruna heeft opgestuurd voor kinderen met de ziekte van Duchenne. Ik daarentegen heb het spelletje laatst pas ontdekt.

Zin in:

... barbecueën
... picknicken
... zwemmen
... naar een festival gaan
... wild feestvieren
... filosoferen
... naar het strand gaan
... een eigen tuin hebben
... in het park liggen
... heel veel rosé drinken
... heel veel ijsjes eten
... nieuwe teenslippers kopen

My best friends deel 2 (of: tv-frustraties)

Zojuist zag ik toevallig weer een stukje van het fan-tas-ti-sche Veronicaprogramma My best friends. Dit keer moest een groep vrienden onderling bordjes verdelen met daarop de kwalificaties "egoïst", "angsthaas", "homo" en "geilneef". Want zeg nou zelf, op welke manier kun je beter bewijzen dat je echte vrienden bent, dan door aan te wijzen wie de homo van de groep is?

Ik ben snel doorgezapt en kan maar een ding zeggen: Veronica, please. Haal dit beschamende programma van de buis.

Filosofisch

Zoals ik eerder al schreef: mijn lief en ik zijn op zoek naar een huis. Maar omdat onze hoge eisen in combinatie met een niet al te dikke portemonne niet echt matchen met de huidige huizenmarkt en we bovendien eigenlijk helemaal niet zo'n zin hebben in een stressvolle verhuizing, hebben we voor de makkelijkste weg gekozen. Voorlopig trek mijn lief bij mij in, hier in mijn inieminie-flatje in Enschede. Omdat het flatje amper groot genoeg is voor één persoon en al helemaal niet voldoende bergruimte biedt voor de rommel van twee mensen, zijn we genoodzaakt een kleine opslagruimte in de buurt te huren, waar we onze spullen kwijt kunnen tot we iets groters hebben gevonden.

Die opslagruimte zorgt voor een moeilijk vraag. Wat op te slaan? Welke spullen zijn belangrijk, onmisbaar zelfs, en welke spullen zijn misbaar genoeg om op tien minuten fietsafstand in een donker hok weg te stoppen? Winterkleren, mijn gitaar waar ik nooit meer op speel, boeken die ik jaren geleden las... Een interessante vraag is vervolgens: mis ik die spullen als ze eenmaal weg zijn? Ja, m'n winterkleren natuurlijk wel als het straks weer koud wordt, maar over veel dingen die ik naar de opslag doe zal ik me misschien bij de volgende verhuizing verbazen: "oh ja, die had ik ook nog!"

Welke spullen zijn in een leven echt belangrijk om te bezitten? Een fotoalbum bijvoorbeeld, is iets waarvan je op het eerste gezicht zou zeggen: onmisbaar. Als je huis in de fik vliegt zijn foto's het eerste wat je probeert te redden (na de kat). Maar in het dagelijks leven gebruik ik mijn fotoalbums nauwelijks. Sterker nog, eigenlijk liggen ze al eeuwen in de kast zonder aangeraakt te worden. Ze liggen daar alleen maar, omdat ik vind dat foto's een belangrijke herinnering aan vroeger zijn. Het zijn echter grote onhandige boeken die veel ruimte in beslag nemen. Naar de opslag dan maar? Om er bij de volgende verhuizing eens met een glimlach doorheen te bladeren en ze vervolgens weer op zolder op te bergen?

Fotoalbums, dozen met brieven, opgespaarde kaartjes en andere sentimentele troep. Dingen die ik alleen bekijk als ik ze toevallig tegenkom. Dingen waarvan ik dacht dat ik ze heel belangrijk vond. Maar die ik in het dagelijks leven helemaal niet nodig blijk te hebben. Zijn die dingen belangrijk om te bezitten, of niet? Zo'n opslagruimte geeft te denken.

Ook filosofisch

Tijd en plaats zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als een afspraak wordt verzet naar een ander tijdstip (maar de plaats blijft ongewijzigd), dan zegt men vaak: "we hebben de afspraak verplaatst."

Tips

Nu ik toch zo lekker bezig ben met het evalueren van diverse media, zijn hier nog twee tips.

Boek: Alain de botton - Statusangst. Hoelwel dit boek op het eerste gezicht vooral geschikt lijkt voor mensen die het zat zijn om zich voortdurend druk te maken om de mening van anderen en het maken van een goede carrière, is het een aanrader voor werkelijk iedereen. Een eye-opener die je doet inzien dat het belang van een succesvol leven helemaal niet zo vanzelfsprekend is als wij denken, en bovendien zeer geruststellend voor iedereen die wel eens bang is om door anderen als loser te worden beschouwd. Staat bovendien vol met interessante weetjes over vroegere samenlevingen, oude kunst, gestoorde koningen en meer. Klinkt als taaie kost maar leest lekker weg. Ik meen het serieus: lezen dit boek, allemaal!

Documentaire: Louis Theroux - America's most hated family. Ik heb Louis ontdekt: hij maakt geweldige documentaires voor de BBC waarin hij mensen met een afwijkende levenswijze probeert te doorgronden. Nederland 3 zendt zijn docu's uit en afgelopen zondag was ik er getuige van hoe Louis op bezoek was bij de Westboro Baptist Church. Dit kleine kerkgenootschap uit Kansas, dat bijna geheel uit één familie bestaat, verkondigt naar eigen zeggen het woord van God door middel van leuzen op protestborden: "God hates fags" (homo's), "America is doomed" en "Thank God for dead soldiers". De kerkleden waarschuwen anderen op deze manier dat die naar de hel gaan, en geloven bovendien dat ze de wereld hiermee een gunst verlenen. Het klinkt eng en dat is het ook, maar Louis weet op een knappe manier inzicht te geven in de bizarre denkwereld van deze mensen. Kijken dus!

PS: speciaal voor degenen die mij persoonlijk kennen: het boek is te leen en de documentaire is, als 'ie tenminste niet te groot is, per e-mail te ontvangen.

My best friends

Vrijdag keek ik op TV naar My best friends, een nieuw programma van Veronica. Vijf vrienden konden hun droomwens (meedoen aan een surfwedstrijd in LA) in vervulling laten gaan. Daarvoor moesten ze eerst bewijzen dat ze echte vrienden waren door een aantal vragen van de wulps kijkende presentratrice te beantwoorden, zoals "wie heeft de kleinste" (piemel) en "wie werd er vroeger het meeste gepest?" Helaas werd één van de vijf vrienden naar huis gestuurd omdat de heren elkaar blijkbaar niet goed genoeg kenden. De wulpse presentatrice, die eerder al aan de anderen had gevraagd of de naar huis gestuurde jongen misschien homo was maar daarop "nee" te horen had gekregen, was eigenwijs en vroeg hem tegen beter weten in om "een homo-zoen." Beledigd duwde de jongen haar weg, hij vertrok naar het vliegveld en het overgebleven stel vrienden verplaatste zich samen met de teleurgestelde presentatrice naar het strand. Tijd voor de droomwens.

Terwijl de presentatrice haar borsten nog maar eens vooruit duwde, bleek op het strand dat er geen golven waren die dag en dat de gedroomde surfwedstrijd niet door kon gaan. De oplossing leek mij simpel: wacht een paar dagen - aan de kust bij LA staan vast snel weer mooie golven - zodat de jongens toch nog lekker kunnen surfen met elkaar. Bijkbaar was er geen geld om de jongens nog een paar extra hotelovernachtingen aan te bieden, want de presentatrice had iets anders voor de vrienden in gedachten. "Een verrassing."

En zo kwam het dat de vrienden, van wie er eentje al teleurgesteld thuis op de bank toe zat te kijken, werden meegesleept naar een indoor-namaak-golf. Op deze golf van chloorwater (ook te vinden in ons eigen Zoetermeer) konden de jongens flowriden, iets heel anders dan surfen maar, volgens de immer enthousiaste deelnemers "toch ook heel gaaf". Ook vertelden ze, braaf regie-aanwijzingen opvolgend, dat "ze echt naar elkaar toe waren gegroeid" tijdens het programma.

De presentatrice leunde tevreden over het randje van het bubbelbad. Ze liet haar billen zien in een rood sportbroekje en at opzichtig kauwgom van Stimorol, de sponsor. Op de achtergrond beleefden vier vrienden hun ultieme droom, flowriden op een nepgolf.

81 vrouwen

Sandra en Yuki zijn twee Fanse meiden van 25 jaar, geboren in 1981. Vorig jaar reisden ze met zijn tweeën de wereld rond om leeftijdsgenotes van alle continenten te vragen naar hun dromen, doelen en obstakels. Nieuwsgierig naar wat vrouwen van 25 op deze aarde bezig houdt? Check dan 81femmes.

Gorgeous

In de Linda van deze maand staat een fotoreportage van bekende 40+ vrouwen (en één man) in bikini, badpak en zwembroek. De foto's zijn niet geretoucheerd staat er in de inleiding; "they are really this gorgeous." Irene Moors, die in zwarte bikini in de Linda poseert, was zaterdag te gast bij Paul de Leeuw, die in zwembroek en uitgestrekt op een ligbed in de Linda te bewonderen is. Paul vroeg Irene: "is het echt waar?" Waarop Irene verklapte: "alleen de vormen zijn niet geretoucheerd, aan de huid is wel wat gedaan."

Makelaarstaal

Mijn lief en ik zijn op zoek naar een huis. Het wil niet echt lukken, want het blijkt dat goedkope, goed onderhouden huurhuisjes in een vriendelijke buurt met twee of drie slaapkamers, niet al te hoge stookkosten, een douche met massagestraal, een tuintje met grasveld voor een konijn en twee bomen waar een hangmat tussen past niet voor het oprapen liggen.

Onze voorkeur gaat bovendien uit naar een aantal steden waar we geen van beiden vandaan komen en daardoor niet in aanmerking komen voor een sociale huurwoning. We zijn genoodzaakt ons te wenden tot makelaars, bemiddelaars en particulieren. Hoewel ons contact met dit sluwe volk nog niet veel heeft opgeleverd op het gebied van huizen, hebben we toch iets waardevols meegekregen. Iets wat ik u als lezer niet wil onthouden. Voor allen die een woning zoeken: doe er uw voordeel mee.

'Knus' betekent 'klein'. 'Speels' betekent 'met onhandige hoekjes'. 'Keuken in landelijke stijl' betekent 'oude keuken met geverfde kastdeurtjes'. 'Uniek' betekent 'kom je niet vaak tegen' en 'laminaatvloer in notenhouten kleurstelling' betekent 'oude laminaatvloer in vaag bruin met krassen en kieren'.

Populair

Vroeger, toen er nog geen Hyves of MSN of Myspace was, hadden wij, "de jeugd", een andere manier om te laten zien hoe populair je was en hoeveel vrienden je wel niet had. Die manier was: pasfoto's verzamelen. Alle meisjes en de meeste jongens die ik kende aan het eind van mijn basisschoolperiode en begin van de middelbare school, droegen een hele stapel pasfoto's met zich mee van alle vrienden en kennissen die ze hadden. Hoewel het vaak lelijke schoolfotograaf-kiekjes waren met blauwe achtergrondjes en bescheten puberige lachjes, werden ze te pas en te onpas tevoorschijn gehaald om doorheen te browsen. Hoe meer foto's, hoe cooler je was. Het populairst waren de meisjes die tussen hun stapeltje pasfoto's plaatjes uit de fotohokjes op het station hadden zitten. Zo'n "melige" zwartwitfoto waarop het meisje na een dag shoppen poseerde met haar vriendinnen (zoveel mogelijk in een hokje gepropt), uitgedost met gekke brillen en hoeden, was de kroon op de vriendschap. En het ultieme bewijs van populariteit.

Smelten in een warme coupé

Vandaag spoelt de regen al het stof van de straten en de bomen, maar daar gaat dit verhaal niet over. Dit verhaal gaat over de dagen dat de regen nog niet spoelde. Want wekenlang was het droog en warm in Nederland. En als het warm is, dat weten we allemaal, moet je eigenlijk niet met de trein reizen. Toch deed ik het laatst.

Ik reisde met de trein en het was er warm en druk. De ramen stonden open, alles klapperde en mijn benen plakten aan de oranje banken. Tegenover me zaten een aantal jongens, die ik bijdehand en een beetje vervelend vond. Om me heen zaten nog meer mensen, allemaal in hun eigen cocon. Toen kwam er een vrolijk lachend gezelschap binnen, met een klein baby'tje erbij. Het baby'tje was het vrolijkst van allemaal en flirtte met de hele coupé. Iedereen ontdooide. Zelfs de bijdehante jongens lachten vertederd naar het kleine meisje en staken hun hand naar haar uit. Ik op mijn beurt lachte vertederd naar de jongens, die eigenlijk helemaal niet zo bijdehand en vervelend waren. Wij, de mensen in de coupé, waren om de warmte te compenseren ijzig en ongezellig geweest. Maar het kleine onwetende baby'tje hoefde maar één keer te lachen om ons allemaal te doen smelten.

Over filosofie, economie en oude grijze mannen in een boekhandel

Het was warm en ik voelde me niet zo lekker, dus besloten M. en ik onze wekelijkse yogales over te slaan. In plaats van naar de yogaschool gingen we naar de boekhandel, waar uitgebreid aandacht werd besteed aan de maand van de filosofie. Op de eerste verdieping van de boekhandel was een filosofische hoek ingericht, met filosofische boeken, filosofische kaartspelletjes en filosofische kussenslopen. We bladerden door de boeken, lachten om het kleffe "ontdek je ware drijfveren"-spelletje en verwonderden ons over de vele boeken die er voor dummy's worden geschreven. Met een boek van mijn favoriete Intermediair-columnist Alain de Botton onder mijn arm, vertrokken we een kwartier later weer naar beneden.

Beneden stond een tafel waarachter, zo lazen wij op een aanplakbiljet, Arnold Heertje zat. Op de tafel lag een half opgegeten broodje gezond en een stapel boeken; meneer Heertje was aan het signeren. Tegenover de tafel stonden een paar plastic stoelen in rijen opgesteld, waarop een aantal mannen zaten, in afwachting van een lezing die meneer Heertje zou geven over zijn nieuwste economische inzichten. Een van de mannen sprak ons aan. "Mag ik u wat vragen? Wij vroegen ons af wat al die jongelui toch zoeken boven!" M. en ik vertelden de man dat wij boven op zoek waren naar filosofie en ik liet hem mijn boek zien. De mannen waren aangenaam verrast en de enthousiaste leider van het clubje, degene die ons aan had gesproken, probeerde ons meteen te interesseren voor economie. Terwijl M. vast doorliep naar de bak met poëzieposters, werd ik uitgenodigd om naast de mannen te komen zitten. Dat deed ik en meteen kreeg ik het boek van meneer Heertje in mijn handen geduwd. De enthousiasteling naast me vertelde wat er toch zo goed is aan de ideeën van meneer Heertje, en de schrijver zelf zei: "als je hem koopt dan signeer ik het!" Ik las de achterkant van het boek en zei dat ik het interessant vond, maar dat ik zijn boek niet wilde kopen. "Ik heb al een boek," zei ik, terwijl ik Alain voor de tweede keer omhoog hield.

Later stonden M. en ik bij de kassa. We vertelden de winkeljuffrouw dat de mannen zo verbaasd waren dat alle jongeren naar de filosofie boven gingen. Mij persoonlijk viel het op dat economie blijkbaar echt iets is voor oude grijze mannen. De juffrouw vertelde ons dat meneer Heertje eigenlijk ook boven had moeten signeren, omdat daar de economieboeken liggen. Beneden was bovendien helemaal geen ruimte voor een signeersessie. "Maar ja, professor Heertje wilde pér se beneden zitten..." vertrouwde de juffrouw ons toe. "Tja, oude grijze mannen hè?" sprak ze met een zucht.

Nat landje

Het klinkt misschien een beetje truttig, maar als het zo droog is als nu, dan besef ik me altijd maar weer hoe fijn het is dat we in zo'n waterrijk land als Nederland leven, waar we gewoon water uit de grond kunnen pompen en waar je altijd de kraan open kunt draaien om je eigen dorst of die van je slappe plantjes mee te lessen. Lang leven de polder!

(Maar wees natuurlijk wel een beetje zuinig met het water.)

Een verhaal

Voordat ik dit verhaal vertel, zijn er twee dingen die je moet weten:

1. Ik ben al een paar maanden bezig met mijn afstudeeropdracht, wat niet altijd van een leien dakje gaat.
2. Enkele weken geleden kreeg ik voor mijn 24e verjaardag een "stand by" pakket van mijn vriendinnen L., H. en M., met daarin een pak fruitella, een flesje sisi no bubbles en een roze zonnebril.

Dan komt nu het verhaal.

Vrijdag zat ik op de universiteit achter de computer. Mijn afstudeeropdracht had een poosje stil gelegen, omdat één van de geïnteresseerden in mijn onderzoek was afgehaakt. Ik had daardoor een paar onproductieve weken achter de rug, maar ik zat er eindelijk weer eens lekker in. Halverwege de ochtend bleek helaas dat mijn geluk van korte duur was: via de telefoon kreeg ik te horen dat ook geïnteresseerde nummer twee afhaakte. Voor de tweede keer kwam mijn onderzoek op losse schroeven te staan en de moed zonk me in de schoenen.

Net op het punt dat ik besloot er de brui aan te geven, het weekend voor geopend te verklaren en vooral niet te denken aan hoe het ooit goed moest komen met mijn onderzoek, stonden ze achter me. Mijn reddende engelen. “Ben je er klaar voor?” vroegen ze. Ik had geen idee waarvoor, maar ik was er helemaal klaar voor.

Ik werd ontvoerd door mijn drie vriendinnen. Ik mocht niet meer langs huis. Ik sputterde nog tegen dat de fruitella’s thuis lagen maar dat was niet erg. Ik moest meekomen en ik wist niet waarheen.

Wat volgde was een geweldig verjaardagscadeau, en de meest effectieve manier om mijn afstudeerellende te vergeten. We namen de trein naar Nijverdal, waar weinig te doen is maar wel een Stay Okay hostel ligt midden in het groen. We checkten in en uit de tas van L. werden een extra tandenborstel, pil en handdoek tevoorschijn getoverd. Langzaam drong tot me door dat ik het gelukkige doelwit was van een groots opgezette geheime actie en dat we voor heel even op vakantie waren met zijn vieren.

De rest van de dag vermaakten we ons met beachvolleyballen, voetballen op blote voeten, witbier drinken, Grieks eten in het bruisende Nijverdal en poolen. Later riepen we M. uit tot sportvrouw van het weekend en dronken we wijn drinken op de stapelbedden in onze kamer, terwijl we de grote vragen des levens bespraken. De volgende ochtend werden we gebroken maar gelukkig wakker en genoten we van een ontbijt met minstens 20 enthousiaste vogelaars in onze nabijheid. Toen we rond het middaguur weer in de trein terug naar Enschede stapten waren we, zoals L. het verwoordde, geheel gerevitalised. En dat in nog geen vierentwintig uur.

Afscheid

Mijn favoriete tussendemiddagdeejay Claudia, met het allergezelligste programma van de Nederlandse radio, stopt ermee. Snik.

De dag erna

Ook leuk: de dag-na-rokjesdag (of de dag-na-de-dag-na-de-dag...). De eerste dag na het mooie weer dat het te koud is voor een rokje en je weer een jas aan moet, zie je her en der mensen (voornamelijk studenten) die het weerbericht niet hebben meegekregen. Zij zitten met rokjes, korte broeken, t-shirtjes en kippevel op de fiets.

Rokjesdag revisited

Niet alleen de panty kan uit, maar ook de extra bescherming die surfers in de koude Nederlandse winters bij hun wetsuit aantrekken. Klik hier voor deze mooie variant op rokjesdag: "voor het eerst kunnen de schoenen en handschoenen uit en kan er gesurft worden bij 20 graden."

Martins rokjesdag

Daar issie weer, de befaamde en jaarlijks terugkerende column van Martin Bril over rokjesdag. Ik quote (Volkskrant pagina 15): "Toch vind ik blote vrouwenbenen in het weekend niet echt tellen, want rokjesdag gaat nu eenmaal om de openbaarheid: de gang naar het werk in de nog koude ochtendspits, het kippevel, de spijt, het lunchuur op een terras, zonnebril op, hè hè, wat zitten we lekker, de gang naar huis als het echt warm is, nog meer terrasbezoek, uitbundigheid en studenten die hun meubilair op straat zetten." (Voor de liefhebber is hier een link naar de hele column.)

Hoe herkenbaar! Martin schrijft zo mooi over rokjesdag, dat ik op slag wens dat ik vandaag ook een rokje aan had getrokken.

Tweede Paasdag

We sliepen uit. We aten matzes en krentenbrood met spijs. We verveelden ons dus speelden we een potje Mens-erger-je-niet. We gingen eendjes voeren in het park, met het oude brood van de brunch van zondag. De eendjes hoefden ons brood niet, alleen als we het recht voor hun snavel neergooiden wilde er eentje heel sloom zijn nek buigen. De vissen wilden ons brood wel. We keken naar de dikke oranje karpers, die langzaam met hun geopende bek naar de oppervlakte zwommen om een stuk nat brood weg te happen.

De vissen werden saai, we liepen door naar de andere kant van het park. Daar was de jaarlijkse paaskermis. We liepen rondjes over de kermis en keken naar de mensen. Mensen die gillend in de over-de-kop-attracties zaten, meisjes van veertien die zich hadden opgemaakt voor de kermis en giechelend langs de botsautootjes stonden, kermisjongens die stoer meedraaiden met hun armen over elkaar en hun benen wijd op de draaiplaat, mannen met dikke buiken en vermoeide gezichten die hun loterij presenteerden, moeders die hun mooiste roze bloes met franjes hadden aangetrokken en vaders met dikke sigaren. Bij de attractie met de lopende banden en de bewegende trappetjes zochten ze een jongen vanaf zeventien jaar om mee te reizen. Ik stelde me voor hoe het zou zijn om als zeventienjarige te stoppen met school en mee te reizen met een kermis.

Later waren we weer thuis en keken we een film. Hoewel we zes-en-een-halve week hadden gevast hoefden we geen bier of wijn of koffie en ook de borrelnootjes smaakten niet zoals vroeger. De paaseitjes wel.

Vandaag gespot, deel 2

In het wild:

• een palmpasen optocht met kleuters.

Vandaag gespot

In het wild:

• twee konijntjes;
• een kleine bonte specht aan het werk;
• een haas;
• een roofvogel (van onbekend merk);
• een muisje.

In de wei:

• een rollende pony;
• heel veel lammetjes.

Lievelingsboek

Mijn weekenden breng ik in alle luiheid door met vriendlief D. We slapen uit, doen boodschappen, wandelen door de Waterleidingduinen of over de Lonnekerberg, kijken een filmpje en doen verder niet bijster veel. Soms lezen we wat. Ik lees de krant, een boek, of een van de achterstallige tijdschriften die zich onder mijn salontafel opstapelen. De artikelen die over defensie gaan, of nationale veiligheidsteams, of andere stoere dingen, bewaar ik voor D. En hoewel D. meestal niet zo'n lezer is, is er één boek wat we elk weekend weer met plezier uit de boekenkast halen: de atlas. Elk weekend hebben we wel een topografisch vraagstuk. Ligt Zweden noordelijker dan Canada? Ligt Sittard dicht bij Weert? Waar zullen we straks gaan wonen? Waar ligt Cuba precies ten opzichte van Mexico? Hoever is het rijden naar Umeå? Waar liggen de plaatsen die voorbij kwamen in de serie 'Into the west'? Hoever ligt Fiji af van Australië? Waarnaartoe zouden we het liefst gaan backpacken?

De atlas van D, een verweerd en dun gevalletje waarin Rusland nog de USSR heet, is mij zeer lief. Elk weekend hangen wij boven die atlas en dan dromen wij, we dromen van verre landen, onbekende plaatsen en een spannende toekomst.

Gehaktbal

Telkens als ik de reclame van Croma op de radio hoor, word ik een beetje kwaad. "Jaaah, hai Suuuus, met mij! Ik sta hier bij de Croma-stand en heb net een gehaktballetje van ze gegeten, zoooo lekker! Dus ga gauw even naar de Croma-site voor tips schat, want zo wil ik mijn gehaktballetjes voortaan altijd!"

Wel alle %&*$#^%#! Is dit nou de moderne man? Sodemieder op kerel, en ga je eigen gehaktballetjes bakken!

Het einde

Het eind lijkt nu echt in zicht. Of althans, het begin van het einde. Ik kan het niet meer ontkennen. Ik wordt volwassen. Hoe ik dat zo zeker weet? Laatst had ik met vrienden een gesprek over hypotheken.

Sportschool revisited

Enkele maanden geleden schreef ik er nog een enigszins spottend stukje over. Vandaag de dag moet ik bekennen dat ik zelf meedoe aan het bijzondere sportschoolfenomeen. Eén keer in de week trek ik de stoute (sport)schoenen aan en begeef ik me naar de sportzaal alwaar ik een step en een matje klaarleg, om me vervolgens samen met vijftien gelijkgestemde "meiden" een uur lang in het zweet te werken. Voor ons staat een juf met een microfoontje en een strak pak, die ons al roepend en - zoals het een echte sportschooljuf betaamd - af en toe meezingend door het uur heen loodst. Op het groot uitgevallen opstapkrukje van Reebok doen wij onze oefeningen, met hippe namen zoals squat en turn-step. De foute doch vrolijke muziek met energieke beat maakt het af en zo trekken we de belangstelling van menig voorbijganger langs het grote raam van de sportzaal.

Ik hoop altijd maar dat er geen bekenden langs lopen en doe tegen mijn vrienden een beetje lacherig over deze nieuwe hobby. Maar stiekem moet ik bekennen: ik vind het heerlijk, dat power step.

Tv-tip

Het programma is verrassend, grappig, mooi, eerlijk en een medicijn tegen vooroordelen, én tegen de angst voor alles wat anders is. Het is wel een beetje extremer geworden sinds vorig seizoen en bovendien was gisteren alweer de laatste aflevering van het huidige seizoen op tv. Toch blijft het één van mijn favorieten: Puberruil.

Gelukkig kun je op de website oude afleveringen bekijken. De aflevering over Rolf en Saman was laatst in opspraak en heb ik niet gekeken, maar de aflevering over Johnny en Thomas is mijn absolute tip. Ik moest bijna een traantje wegpinken. Kijken!

Haast

Op Amsterdam CS heeft iedereen haast. Op Amsterdam CS ga je vanzelf snel lopen. Zelfs als je geen haast hebt.

Hausse

Het zal u niet ontgaan zijn dat mijn weblog de laatste weken een ware hausse ondergaat. Ik schrijf stukjes als nooit tevoren. In dit tempo haal ik 2004 nog wel in.

Wel, ik zal u uitleggen hoe dat komt. Sinds kort ben ik begonnen met afstuderen. Dat betekent: veel zoeken in wetenschappelijke databases, veel nadenken en stug doorwerken met je hoofd in de boeken of het beeldscherm. En dat betekent weer: veel afleiding gewenst! En laat het blog nou zo'n mooie afleiding zijn. U heeft het dus aan mijn afstudeeropdracht te danken, al die nieuwe stukjes. Ik moet u echter even waarschuwen: er zit een deadline(tje) aan te komen. Het kan dus zijn dat ik een paar dagen daadwerkelijk aan het werk ga en geen tijd meer heb om te bloggen. Maar wees niet bang: er komt snel genoeg weer een periode waarin ik hard zou moeten werken maar liever stukjes schrijf.

Mooi stukje

"Bij de ijssalon gingen we onder een parasol zitten. Ik dacht aan de brief van Lotte. Waarom zou ze mij na acht jaar weer willen zien? Waarom niet na vier jaar? Of waarom niet na twintig? Het zou wel iets met haar huidige leven te maken hebben. Je wordt niet op een regenachtige woensdag wakker en denkt na het tweede kopje thee: laat ik het verleden eens opzoeken. Het moest samenhangen met andere gebeurtenissen. Wat die gebeurtenissen waren wist ik niet, maar ik stond open voor het verleden.
Eigenlijk stond ik aan beide kanten wagenwijd open. Het verleden mocht van mij zo binnenzeilen, maar de toekomst was ook welkom. Ik was niet zo kritisch meer als het ging om leven.
En omdat ik aan beide kanten openstond, waaide het leven door me heen als een zomerbriesje."

Uit: Mensen die ik ken die mijn moeder gekend hebben - Arjen Lubach.

Nadelen

Twaalf nadelen van veel flats in het algemeen, en van mijn flat in het bijzonder:

1. Het stinkt altijd wel ergens naar wiet, zo erg dat je er misselijk van wordt;
2. onderaan het trappetje naar de fietsenkelder kotst altijd een dakloze zijn eten uit;
3. iemand vind het leuk om elke keer opnieuw alle ruitjes van de voordeur in te trappen, zodat er altijd glas in de hal ligt;
4. de boven-, beneden- of naaste buren slaan soms met deuren, draaien luide muziek, krijgen gillende mensen op bezoek of maken gewoon veel herrie, vooral zondagnacht als ik niet kan slapen;
5. op de stoep ligt altijd hondenpoep;
6. iemand vind het leuk om op de knopjes in de lift te tuffen;
7. veel mensen zijn te lui om hun fiets in de kelder te zetten en stallen die in het trappenhuis, zodat niemand er meer door kan;
8. ook bevinden zich enorme hoeveelheden Aldi-karretjes in het trappenhuis;
9. het lijkt wel alsof de krantenjongen principieel niet op zaterdag bezorgt in deze wijk;
10. als men afval laat vallen, bijvoorbeeld kartonnen dozen, lege filet-americain bakjes of tomaten, dan denkt men dat het niet opgeruimd hoeft te worden;
11. het principe van de afvalcontainer wordt sowieso moeilijk begrepen door de mensen hier;
12. 's nachts scheuren er altijd auto's, brommers of dronken schreeuwende mannen over de rotonde.

(Maar als ik mijn eigen voordeur achter me dicht doe is het net een paradijsje.)

Het vrouwtje en de mandarijn, deel 2

Die middag liep ik naar de Lidl. Bij de deur van de Lidl stond hetzelfde vrouwtje accordeon te spelen. Verrast zocht ik mijn portemonnee en het vrouwtje kreeg wat haar toekwam. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik haar vanaf mijn balkon had horen spelen, maar ze verstond geen woord Nederlands.

Toen ik een kwartier later naar buiten kwam met mijn boodschappen, stond een man de accordeon te bespelen. Hij speelde aanzienlijk beter dan het vrouwtje en had een commercieel gunstige glimlach op zijn gezicht. Haar man? Een zoon? Ik vroeg het me af. In de verte stiefelde het vrouwtje met haar lange rokken en hoofddoek weg, met de handen in haar zakken.

Het vrouwtje en de mandarijn

De balkondeur stond op een kiertje en een streepje zon scheen naar binnen. De krokus waar ik de vorige dag nog zo op had afgegeven, keek nu vrolijk omhoog met z’n gele kopje. Er waaide een deuntje accordeonmuziek naar binnen. Verrast over mijn muzikale buren stapte ik het balkon op en keek nieuwsgierig over de balkonrailing naar links en naar rechts. Het lieve geluid kwam niet van links en ook niet van rechts. Toen ik ook mijn onderburen niet kon betrappen, zag ik acht verdiepingen onder me een vrouwtje met lange rokken en een hoofddoek op de parkeerplaats van de Aldi staan. Voor haar stond een kartonnen doos waarin mensen geld wierpen, in haar armen hield ze een accordeon.

Mijn hoofd sloeg op hol en ik zag helemaal voor hoe ik, als een Enschedese Amélie Poulain, twee euro’s in een evelop, vastgebonden aan een mandarijntje voor het gewicht, over de rand van het balkon zou laten vallen voor het vrouwtje. Ik liep naar binnen op zoek naar een envelop, maar twijfelde nog. Zou ik de mandarijn niet per ongeluk op het dak van de auto’s laten vallen? Of nog erger: op het dak van de Aldi? Straks dacht het vrouwtje nog dat ik haar eten wilde geven in plaats van geld. Kon ik niet iets anders in plaats van een mandarijn gebruiken? Moest ik een vrolijk vlaggetje vastmaken aan de envelop? Als de mandarijn de grond zou raken, zou de vrouw dan haar accordeon af moeten doen, hem op de grond moeten zetten en vijf meter lopen naar mijn mandarijn toe? Zou ze dat leuk vinden of juist niet?

Al twijfelend stapte ik weer naar buiten, met de envelop in mijn hand. Toen ik over de rand van het balkon keek, was het vrouwtje verdwenen.

Waar zijn ze?

De lentekriebels! Waar zijn ze toch? Vanmiddag sleepte ik mijn vermoeide lichaam naar buiten, om wat frisse lucht en vitamine D te consumeren en zo mijn herstel te bevorderen. Ik keek eens goed om me heen, naar de bouwvakkers op de steiger met hun luide muziek, de moeders op hun fietsen en de rennende honden. De zon scheen en het was niet koud. Ik bedacht me dat dit een perfecte dag zou zijn voor lentekriebels. Na een lange saaie winter zou een mooie dag als vandaag toch lentekriebels móeten veroorzaken. Maar ik voelde ze niet. Ze waren er gewoon niet. Het zal wel iets te maken hebben met het feit dat mijn lentekriebels zich andere jaren altijd onder een ijslaag vandaan een weg naar boven bikkelden, want ik voelde ik me vandaag meer zoals die ongezond groengeel uitgeslagen krokussprietjes op mijn balkon, die al sinds ik ze in de warme herfst plantte hun kop naar boven steken.

Froukiwi's positieve nieuwsrubriekje

Bij gebrek aan interesse voor mijn beautyrubriek ben ik een positief nieuwsrubriekje begonnen. Het kan tenslotte nooit kwaad om wat positiviteit in deze wereld te brengen. Het positieve nieuws van vandaag is:

1. ik ben aan de beterende hand;
2. de zon laat zich eindelijk weer eens zien;
3. Nederlandse kinderen zijn het gelukkigst.
   

Ziek

Eens in de zoveel tijd is het raak: dan ben ik ziek. Zwaar hoofd, zere keel, grieperige benen, je kent het wel. Als ik ziek ben beland ik in een soort coconnetje. Een wazig coconnetje in huis, bestaande uit het warme zweterige bed, de bank en heel veel televisie. Ik kijk de hele dag naar programma's die een mens prima kan missen in het leven en die ik eigenlijk alleen maar kijk als ik ziek ben: Totally Spies (onder invloed van m'n oppaskinderen), Man Bijt Hond, Dismissed, Dr. Phil en ga zo maar door. Door al die televisieprogramma's, die ik eens in de zoveel tijd kijk als het raak is, krijg ik dat echte ziek-gevoel. Eigenlijk word ik, als een ware Pavlov hond, al bijna ziek door alleen maar naar die programma's te kijken.

Gegoogled

Gisteren had ik een afspraak met iemand, het ging over mijn afstudeeropdracht. We hadden elkaar nog nooit gezien dus het was een soort van blind date. Gelukkig had de iemand wel een foto van zichzelf gestuurd, zodat ik een beetje wist naar wie ik moest zoeken. Gisteren bleek dat de iemand ook een beetje wist naar wie hij moest zoeken. Hij zei: "ik wist hoe je eruit zag, want ik had je even gegoogled."

Help, ik ben gegoogled!

Vroeger dacht ik dat

In de categorie vroeger dacht ik dat: vroeger dacht ik dat "vinger aan de pols" betekende dat je geen handen had en dat je vingers meteen aan je pols vast zaten.

Filmtip

Deze moet je absoluut kijken: Little miss sunshine. Een film vol fijne muziekjes, bizarre gebeurtenissen en een maffe maar lieve familie, waarvan je gegarandeerd gaat glimlachen.

Echt wel vet veel

Oetjoo! Met de geweldige nieuwe Blogger archieffunctie kun je precies zien hoeveel stukjes ik per jaar heb geschreven. Bij deze betitel ik 2004 als: het jaar waarin ik niks beters te doen had.

Frisse wind

Zoals je eens in de zoveel tijd vol goede zin de kapper binnenwaait voor een nieuwe coupe, zo moet er ook af en toe een frisse wind door het wereldwijde web. Daarom heb ik m'n weblog geschilderd. Ik bekijk het resultaat van een afstandje en besluit dat het ongeveer af is. Misschien nog een likje hier of daar, maar dit moet het wel zo'n beetje worden. Fris en fruitig, maar dan anders.

Under construction

Zoals ik al zei: stilstand is achteruitgang. Schrik dus niet van deze veranderingen: mijn weblog is under construction.

Geurkaars

Zoals zovelen zet ik mijn huis tegenwoordig vol met de zogenaamde "rustiek" kaarsen. Het kan zijn dat dit alweer uit is, maar zoals gezegd, in Enschede zijn we niet altijd van alles op de hoogte. Ik koop dus nog altijd van die dikke gekleure "rustiek" kaarsen, want ze staan zo leuk en ze branden zo lekker lang. Gisteren was het tijd voor een nieuwe, een roze. Helaas kwam ik er thuis achter dat ik niet zomaar een "rustiek" kaars had gekocht, maar, geheel per ongeluk, een geurkaars.

Nu stinkt mijn hele huis naar Xenos.

Maandagmiddaggedachten

Het was maandag. Ik slenterde door de stad, aan het einde van de middag. Al bijna de stad uit, het werd inmiddels donker, besloot ik nog even de cd-winkel binnen te lopen. Geen bijzondere cd-winkel, gewoon een Van Leest zoals er honderden zijn in Nederland, maar toch, een cd-winkel. Ik mag er graag rondneuzen.

In de cd-winkel stonden nog maar vier bakken met koopjes. Op het raam hing een wit A4-tje met een boodschap. "Per x februari kunt u ons vinden op de nieuwe multimedia afdeling van de Bijenkorf," of iets van die strekking. De winkel ging al bijna sluiten en het meisje achter de kassa zong mee met een romantisch liedje.

In die halflege winkel met koopjesbakken en kale muren kreeg het romantische liedje iets triests. Ik zag ineens hoe de dingen veranderen. Mensen komen niet meer bij de cd-winkel. Ze gaan hooguit nog naar de multimedia afdeling van een warenhuis. Ze downloaden hun muziek en zetten die op een mp3-speler. Bands verspreiden hun nieuwe single via internet. Cd's zijn een beetje ouderwets aan het worden, iets voor de liefhebber. De dingen veranderen, gewoon zomaar zonder dat je er iets aan hoeft te doen. De dingen veranderen en daar is niks mis mee, want stilstand is achteruitgang. Maar toch. Het had iets triests.

Hip

Enschede was nooit echt hip. Qua mode lopen ze hier in het oosten meestal een jaartje achter en als ik wilde weten of die ene broek nog kon, wendde ik me voor advies tot vriendin of zus in het westen des lands. Handig was het wel: ik kon langzaam een beetje wennen aan de gekke nieuwe dingen die ik in de Cosmo zag, een half jaar later overstag gaan en zelf ook m'n spijkerbroek in m'n laarzen stoppen en dan nóg hip zijn.

Toch vind ik het wel stoer om nu dan eindelijk eens de trends voor te zijn. Gisteren las ik namelijk (in de Intermediair nota bene) dat poker hip is. Dat zal niemand verbazen: we worden doodgegooid met pokerende BN'ers, pokertoernooien op tv en in de kroeg en professionele pokersetjes in de winkels. Wat misschien wel zal verbazen: hier in Enschede, aan de Universiteit Twente, pokerden we anderhalf jaar geleden al. Pokeren is hier eigenlijk zelfs alweer uit. Ja, er wordt nog wel gepokerd hier en daar, maar dat wordt gedaan door de studenten die een beetje achter lopen. In mijn oude studentenhuis is de pokerlijst (een streepje als je wint) al lang van het prikbord af gehaald, zijn de maandagavondjes met vreemde vogels over de vloer en vijf euro inzet verleden tijd en liggen de pokersets stoffig te worden in een hoek.

Dus pokeren hip? Laat me niet lachen. Pokeren is zo 2006! Mijn advies: wil je weten wat de nieuwe rage word in 2007? Houd dan de nerds, hier in de hometown van Erik en Arjan, goed in de gaten.

Zeuren

Dit wordt zo langzamerhand een echte zeurblog, met alleen maar zeurstukjes. En waarover? De belastingdienst en het weer. Vervelender kan het niet. Toch wil ik het volgende even kwijt:

Wat een neppe SH*T winter!!!

Een ogenblik geduld alstublieft

In september ben ik verhuisd. Eind augustus gaf ik netjes de bijbehorende wijzigingen in zorg- en huurtoeslag door. Tientallen telefoontjes en geruststellende woorden van telefonistes verder, heb ik nog steeds geen bevestiging van de wijzigingen gekregen, krijg ik nog steeds teveel geld en spaar ik dat nog steeds netjes op voor het moment dat de belastingdienst het bedrag terug komt vragen. Inmiddels is de rekenhuur van mijn flat gewijzigd, wat betekent dat ik nog een wijziging door moet geven aan de belastingdienst. Eerst maar eens checken of ze inmiddels de vorige wijziging hebben verwerkt. Op de brief staat immers: "Veranderingen in uw situatie kunnen invloed hebben op de hoogte van uw huur- of zorgtoeslag. Geef wijzigingen daarom zo snel mogelijk door aan Belastingdienst/Toeslagen."

Al vijf keer heb ik deze week de belastingtelefoon gebeld - ik hoef het bandje niet meer af te luisteren maar druk direct 13 in voor de juiste afdeling. Al vijf keer ben ik ergens in een uithoek van het telefoonsysteem gedumpt. Al vijf keer krijg ik een hele vriendelijke stem te horen die me zegt "een ogenblik geduld alstublieft". Al vijf keer heb ik na tien minuten moedeloos opgehangen.

NEE! IK HEB GEEN OGENBLIK GEDULD! Dat heb ik niet! Hallo?! Ik heb dat niet! Meneer de belastingdienst?! Hallo? Hoort u mij....

(dit bericht werd mede mogelijk gemaakt door de belastingdienst: leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker)

Opscheppen

Ook al is het alweer ruim een week geleden, ook al doen ze in die ene reclame lachend alof het een eitje is, ook al schreef Herman Koch gisteren in zijn column in de Volkskrant dat het nergens meer op slaat nu het buiten nog zo warm is, ook al heeft hij gelijk en is het eigenlijk een idiote traditie, toch wil ik er nog even over opscheppen. Ik liep namelijk al jaren rond met het plan in mijn hoofd en nu is het er dan eindelijk van gekomen. Het was helemaal niet zo warm, vooral het water niet en de wind trouwens ook niet. Ja dames en heren, ik heb dit jaar de nieuwsjaarsduik gedaan!

Toch geen tip

Mijn blijdschap over het goedkope naan brood was van korte duur. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat het naan inmiddels al niet meer in de schappen ligt. Was het een eenmalige actie van de Lidl? Ik weet het niet, maar ik blijf voor de zekerheid hoopvol tussen de broden snuffelen als ik weer bij de Lidl kom.

Huis

Trouwe lezers weten dat ik regelmatig schreef over mijn studentenhuis. Ik schreef stukjes over de afwas, over maffe huisgenoten, krantenknipsels op de plee, nieuwe deuren en getouwtrek met de makelaar. Met veel liefde schreef ik over mijn huis.

Tegenwoordig woon ik in een flatje en is het huis mijn oude huis geworden. Er wonen nog maar twee mensen, waarvan slechts eentje offcieel. De ander is een goed bewaard geheim, althans voor de makelaar. Diezelfde makelaar heeft ons, de (oud)huisgenoten, al lang geleden medegedeeld dat er een nieuwe eigenaar is, die het huis graag wil verkopen. Ze wilden ons eruit hebben, maar wij wilden niet. We mochten er blijven wonen, maar er mochten geen nieuwe mensen meer in. Het huis liep dus langzaam leeg en nu wonen er nog maar twee mensen. Die twee mensen gaan binnenkort ook weg. Ze studeren af, of zoeken een andere kamer. Dan is het huis echt leeg. Qua mensen dan.

In twaalf jaar komen en gaan van studenten maakt zo'n huis heel wat mee en verzamelt dan ook de nodige rotzooi. Vooral als het een groot huis is - en dat is het. Kasten vol met party-outfits (rare jurken, pruiken en plastic voorbindborsten), vergeten handschoenen van bezoekers uit een ver verleden, een zolder vol met oude matrassen en onderdelen van gesloopte meubelen, een enorme tekentafel. Keukenkastjes met tien bijna lege bussen poedersuiker, een vies smaakje thee dat niemand lust, een kilopak vermicelli en een flesje exotische visolie. Drie koelkasten, alledrie aangesloten; eentje met flesjes oude sauzen, twee halfvolle pakken perzikenyoghurt en een bruine prei, eentje met voornamelijk drank en eentje met enigszins verse en bruikbare producten. Je kunt je in het huis uren vermaken met kijken in kastjes en ik zou eindeloos door kunnen gaan met beschrijven van de rotzooi.

Vanavond ging ik, samen met M, eten in mijn oude huis. M. en ik waren de enige twee meisjes in huis. Vroeger keken we op woensdagavond samen naar jankfilms op rtl 4, met een pot thee tussen de bierdoppen op tafel, maar tegenwoordig wonen we allebei in ons eigen keurige stulpje. Vanavond kookten we voor P. Hij is de laatste der huisgenoten. We kookten voor P. en we aten, dronken en kletsten. Na het eten besloten we maar vast een beginnetje te maken met opruimen, voor als het huis straks "opgeleverd" moet worden (god sta ons bij). We joegen door de kastjes, smeten de prullebak vol met oude troep en goten vieze felgekleurde likeur door de gootsteen. Af en toe kwamen we iets leuks tegen. "O, deze vaas wil ik wel hebben!" "Rundvleesjus, dat ga ik een keer proberen thuis. Dan ga ik ga aardappels maken!" "Kokos, is dat iets voor jou?" We hadden het, kortom, reuze naar ons zin met z'n drietjes.

En zo kwam het dat ik vanavond samen met M. door een winderige en donkere straat naar huis liep. Ooit woonden we samen in het studentenhuis, nu liepen we allebei naar ons eigen huis. In onze handen een plastic tas, gevuld met leuke, gekke, lieve, nuttige en onbruikbare spullen uit het studentenhuis.

Tip van de dag

Hou je ook zo van Indiaas eten? Maar vind je het naan brood bij de supermarkt ook altijd zo duur? Bij de Lidl hebben ze nu naan brood voor maar 1 euro!