Feitje

Vanmorgen in de rubriek Next question in de NRC Next een feitje om te huilen, terwijl je eigenlijk zou willen dat je er eens lekker om kon lachen:

Als we jong zijn, lachen we maar liefst driehonderd tot vierhonderd keer per dag. Zijn we ouder, dan loopt dit terug tot gemiddeld twintig keer per dag.

Het Grote Hema Magazijn

Vandaag stond ik met vriendin H., kersverse moeder, met Bugaboo en al in de lift van de Hema. We gingen naar boven voor koffie en een tompouce. Maar in de lift stond al een mevrouw, in een frisse Hema-polo, met een karretje vol blauwe kratten. Ze zei: "we gaan eerst even naar beneden hoor," en dat gingen we.

De liftdeuren gingen open en H. en ik kregen zicht op Het Grote Hema Magazijn. "Kijk maar even gauw," zei de Hema-mevrouw. Wij gluurden tussen de liftdeuren door en wilden alles weten over het magazijn. De mevrouw beantwoordde geduldig onze vragen. Het bleek dat het magazijn zich onder de gehele Hema uitstrekte - onder de gehele Hema! - en overal waar we keken zagen we metalen stellingkasten met de fantastische Hema producten: van basic t-shirts tot theekopjes en een stelling met "seizoen" erboven, waar hoogstwaarschijnlijk de wanten en kerstballen lagen te wachten tot ze naar boven mochten. Ik werd een beetje licht in mijn hoofd van zoveel Hema-spullen bij elkaar. H. en ik keken nog eens goed naar de knopjes van de lift. Het knopje voor de kelder printten we allebei in ons hoofd.

Later, toen we de tompouce ophadden en een praatje gemaakt hadden met de andere keurige mensen die op vrijdagmiddag in het Hema-restaurant zaten, gingen we weer met de lift naar beneden. De knopjes deden een beetje raar, ze reageerden niet op mijn aanraking en ik wist ook niet meer precies welk knopje ik moest hebben, maar ineens begreep de lift waar hij naartoe moest. We gingen naar beneden, en toen de deuren langzaam openden stonden we niet op de begane grond, maar: in de kelder! H. en ik keken elkaar aan. Even overwogen we om Het Grote Hema Magazijn in te rennen en de winkel via de achterdeur te verlaten met armen vol soft cotton hemden, gestippelde onderbroekjes, kleine dienblaadjes, gebreide vestjes, sapglazen met een zweempje rood, broodtrommels, handige jaarkalenders, kleurige pantoffels en duopakken rompertjes.

Maar omdat we de jeugd van tegenwoordig bij ons hadden, die vredig lag te slapen in de Bugaboo, deden we het niet. We gaven het goede voorbeeld, drukten op het juiste liftknopje en rekenden onze diepvriesbakjes keurig af bij de kassa.

Grote plannen

Vandaag reed ik over de A28 naar Amersfoort. Boven de weg hing een matrixbord: "5 DECEMBER IS DE A28 GESLOTEN AVOND EN NACHT"

Ik dacht meteen aan de Sint. Zou hij echt de hele A28 nodig hebben?

Pluizig

’s Ochtends op de fiets naar je werk met dit weer is kiezen uit twee kwaden:

pluizig haar door een muts
óf
pluizig haar door de mist.

Politiek

Ik heb me lang geleden voorgenomen om niet te bloggen over religie, politiek of voetbal. Vooral aan politiek wil ik mijn digitale vingers doorgaans niet branden. Maar nu kan ik het toch even niet laten. Ik snap die hele discussie over weigerambtenaren namelijk niet.

De wet in Nederland: twee mensen van hetzelfde geslacht mogen trouwen. De taak van een trouwambtenaar: de wet uitvoeren. Einde discussie wat mij betreft! Ik werk regelmatig samen met leerplichtambtenaren, het is hun taak om de leerplichtwet te handhaven. Het kan toch niet zo zijn dat een leerplichtambtenaar zegt: "nee, die jongen laat ik gewoon thuis zitten, want ik ben het helemaal niet eens met de leerplichtwet."

Als je het niet met de wet eens bent, moet je naar de stembus. Als je het principieel niet met je werk eens bent, moet je ander werk zoeken. Ik zeg: ambtenaar, doe je werk!

Radio

Tot voor kort luisterde ik graag naar Kink FM. Als ik het even helemaal gehad had met alle terugkerende hitjes, dan zocht ik deze zender op. Heerlijk om te luisteren tijdens het werken en je ontdekte er gegarandeerd leuke nieuwe muziek. Ik vind het dan ook eeuwig zonde dat deze zender uit de lucht werd gehaald omdat het de investeringsmaatschappij niet meer lukte om er winst mee te maken.

Maar gelukkig heb ik nu een alternatief gevonden: Pinguin Radio (vraag me niet hoe ze aan de naam komen). Een aantal oud-Kink-medewerkers maken, met het geld van twee diehard Kink-fans, een online radiozender. Momenteel draaien ze alleen nog maar non-stop muziek (ook fijn), maar vanaf januari wordt er gepresenteerd. Lekker basic, een beetje underground en niets meer dan de liefde voor muziek. Ik houd van dit soort mooie initiatieven!

We want Goosje

Herinnert u zich Goosje nog? Mijn favoriete toiletjuffrouw uit Enschede? Afgelopen vrijdag moest ik weer even aan haar denken. Ik was met vriendin H. op een feestje in Eindhoven. Het was een fundraising party; alle winst ging naar het goede doel. Er werden zelfs flesjes Flügel uitgedeeld voor vijf euro, "voor het goede doel!" Ook de garderobe kostte 1 euro (voor het goede doel), en bij het toilet kreeg je voor 1 euro (uiteraard voor het goede doel) een stempel waarmee je de rest van de avond "gratis" kon plassen.

Niet elke toiletjuffrouw is zo goed als Goosje, bleek maar weer eens. De dame die er zat was uitgebreid in gesprek met iemand toen ik stond te wachten op mijn stempel en negeerde me zo'n vijf minuten, tot ik zelf inbrak op het gesprek. Vervolgens zette ze de blauwe stempel half op het Pink Ribbon sjaaltje (ook al voor het goede doel) dat om mijn pols gewikkeld zat. Het bleek al gauw dat ze niet veel meer deed dan stempelen en praten, want het toilet was nu niet bepaald spic en span. En toen vriendin H. naar de wc ging kreeg ze de eerste keer geeneens een stempel, waardoor ze nota bene twee keer 1 euro heeft moeten betalen! Nou vráág ik je! Dat zou mijn Goosje nooit doen. Het is dat 't voor het goede doel was, maar zo'n toiletjuffrouw zou op staande voet ontslagen moeten worden.

Doe meer met taal, deel 2

Een oude hobby van mij is het bestuderen van prikborden in de supermarkt. In de Ermelose supermarkten kom ik regelmatig een briefje tegen met de aantrekkelijke tekst: "zit het even niet mee, boek een vakantie naar Bergen aan Zee."

Doe meer met taal

Vanavond even een rondje over de hei gelopen. Het was een prachtige avond, met roze strepen aan de horizon, overal grazende konijntjes en bloeiende paarse heide. Maar 't was wel wat heiig.

Goed nieuws, deel 2

Afgelopen dinsdag in de NRC Next: een artikel over het waarmaken van dromen, en het ontmoedigende feit dat mensen dit meestal niet doen, omdat mensen nou eenmaal gewoontedieren zijn en doen wat ze altijd al deden.

Laat je echter niet ontmoedigen, want - quote: “meestal gebeuren de dingen die je verwacht en doe jij de dingen die iedereen verwacht. Maar misschien, op een dag, een mooie dag waarop er alleen maar heel onverwachte dingen gebeuren, en jij ineens alles anders doet, misschien komt dan ineens zomaar je droom uit.”

Zie je wel, ik zei het toch! Het komt eraan mensen, let op mijn woorden.

Goed nieuws

Nieuwsbericht op de radio: "zonder dat daarvoor een duidelijke reden is, zijn de beurzen in Europa positief geopend."

Ik ben geinspireerd. Stel je voor dat dit het begin is van alleen nog maar goed nieuws, zonder dat daarvoor een duidelijke reden is:

"Zonder dat daarvoor een duidelijke reden is, is de werkloosheid in Nederland de afgelopen maand flink afgenomen. Met name onder jongeren en ouderen, degenen die het traditioneel het lastigst hebben op de arbeidsmarkt, blijkt de werkloosheid te zijn gedaald."

"Experts staan voor een raadsel, maar in de Hoorn van Afrika is al enige dagen sprake van flinke regenval. Dit maakt een einde aan de maandenlange droogte en biedt onverwacht hoop in de strijd tegen voedselschaarste."

"Zonder enige aankondiging vooraf hebben de Israelische regering en Hamas vrede gesloten. Palestijnen en Israeliers steken gezamelijk vuurwerk af op de oever van de Jordaan."

"Geheel onverwacht blijkt er een hittegolf aan te komen. Morgen wordt het al 25 graden en de dagen daarna rond de 32 graden. Af en toe kan er een bui vallen maar de zon zal zich niet lang schuilhouden. De ANWB verwacht files richting de stranden."

Pizza pollo

Ik heb een groot probleem. Ik kan mijn favoriete pizza nergens meer vinden. De pizza pollo van Ristorante. Die heerlijke, dunne, knapperige, pittige pizza met kip, spinazie en iets knoflook-achtigs... Mmm, het water loopt me in de mond als ik eraan denk. Maar elke keer als ik mezelf beloof: "vanavond pizza," kom ik gedesillusioneerd terug van de supermarkt. Met in mijn boodschappentas een pizza Hawaii of een andere prima-te-eten-maar-haalt-het-niet-bij-mijn-favoriete-pizza.

Ik ben al een keer wanhopig alle (zes) de supermarkten die Ermelo rijk is langsgereden. Een blik in de vriezer geworpen en onverrichter zake weer naar buiten. Vandaag heb ik ook twee supermarkten in Harderwijk geprobeerd, waaronder de AH in het centrum. Maar ook daar hadden ze hem niet. Ik ben bang dat als zelfs de AH in het kosmopolitische Harderwijk de pizza pollo niet in zijn assortiment heeft, dat ik het dan wel kan schudden op de rest van de Veluwe. Misschien zijn ze hier nog niet toe aan zo'n verfijnde smaak. Of misschien is Ristorante gewoon opgehouden met de pizza pollo te maken? Dat zou ik pas echt erg vinden.

Koekiemonster

Ik werk vlakbij de koekjesfabriek van Van Delft. Als de wind onze kant op staat, is dit een ware verzoeking. Dan word ik dagelijks geplaagd met de heerlijkste geuren, van ouderwetse likkoekjes en chocoladekoekjes tot de onbestemde maar heerlijk zoete geur van suikergoed. En de allerlekkerste geur: pepernoten! Het lijkt erop dat ze bij Van Delft de hele zomer lang kilo's pepernoten bakken. Ahhhh, DIE LUCHT! Soms wandel ik een rondje en dan kan ik bijna niet meer wachten tot het Sinterklaas is.

De kauw en het paard

Na een on-inspirerende werkdag reed ik terug naar huis. Bij een veldje naast een boerderij zag ik een kauw met nesteldrang: de zwarte vogel zat bovenop de rug van een blond boerenpaard en trok met fanatieke rukjes bossen haar uit de rug van het paard. Hij had zijn hele bek al vol met blond pluishaar. En het paard? Dat graasde rustig zijn veldje kaal.

Wonen in een dorp

Ik heb de laatste tijd vaak aan mensen verteld dat ik naar een dorp verhuisd ben. Bij het woord dorp denk je al gauw aan twintig huizen, een kerk en een buurtsuper. Af en toe krijg ik de vraag hoe groot mijn dorp nou eigenlijk is, dus ik heb het maar eens opgezocht. En wat blijkt: de gemeente Ermelo heeft ruim 26.000 inwoners! Dat zijn, schat ik, zo'n 20.000 inwoners in Ermelo zelf en dan nog eens 6000 voor de omliggende gehuchten. Nou, best wel heul veul voor een dorp toch?

Woord van de dag

Een woord dat in mijn ogen absoluut aan inflatie leidt: authentiek. Ik las het gisteren wel honderd keer in een woonblad en dacht: wat the ****?

Tegenwoordig is alles maar authentiek, van een lelijk kastje bij de kringloopwinkel tot een vakantiehuisje aan zee tot een omafiets. En dan moet je ook nog eens een authentieke persoonlijkheid hebben als je ergens solliciteert. Of authentiek leiderschap, ook zoiets, maar wat moet ik me daar bij voorstellen?

Alsjeblieft, hou op schei uit. Van mij mag het woord authentiek een tijdje in de ijskast!

Het weer in Lissabon

Ik heb een vrije ochtend. Mijn plan was om even lekker in de tuin te gaan werken, maar helaas bleek de voorspelde zon nog nergens te bekennen. In plaats daarvan motregent het al de hele ochtend. Ik wilde even op weeronline.nl kijken wat de voorspellingen zijn voor komend weekend; misschien kan ik dan lekker de tuin in? Maar weeronline onthoudt blijkbaar je voorkeuren. Ik was alweer vergeten dat ik laatst had gezocht naar het winterklimaat in Portugal. Dus toen ik zojuist op weeronline keek, las ik dit:

Het is vandaag vrij zonnig in Lissabon.

Weersverwachting voor Lissabon
vandaag 18° / 28°
morgen 17° / 29°

Zeist - 6 april 2011 - Het weer in Portugal is in een woord prachtig te noemen. De zon schijnt en de temperatuur komt overdag uit op 25 tot plaatselijk 30 graden. De tropische grens van 30 graden kan alleen in het zuiden gehaald worden.

Toen ik vervolgens klikte op 'wijzig plaats' en verdrietig Ermelo intikte, bleek dat er zelfs een Ermelo in Portugal ligt! Nee Weeronline, ik bedoel Ermelo op de Veluwe. Je weet toch, daar waar het al de hele ochtend motregent. Zucht...

Held (op sokken)

Laatst keken we thuis De Hel van '63. Een spannende Nederlandse film over de Elfstedentocht. De film wekte onmiddellijk een Nederlandse oergevoel in mij op; iets met ijskoorts, heroïsche momenten, de geur van snert en een lichte trots op het Friese bloed dat voor de helft door mijn aderen stroomt.

Ik moest denken aan 1997, toen mijn vader de Elfstedentocht reed en ik met mijn moeder, zusje en twee ooms langs het ijs stond om hem aan te moedigen. We hadden een Elfstedentochtbutton waardoor we gratis met de overvolle bussen mee mochten. Mijn zusje zat bij een vreemde mevrouw op schoot, omdat er verder geen plaats was, maar dat was niet erg want iedereen was aardig. We mochten plassen bij mensen thuis die we helemaal niet kenden. Het was KOUD! We stonden, in mijn herinnering, urenlang in het donker langs een bevroren sloot te wachten (we hadden nog geen mobieltje, hoewel enkele vooruitstrevende schaatsers er al wel eentje hadden): komt 'ie er al aan? Komt 'ie er al aan? Of is 'ie misschien al geweest? Uiteindelijk kwam hij toch nog langs en juichten we hem toe met ons zelfgemaakte spandoek: pap, moet je 'n duwtje? En dan hup, de bus weer in, door naar Dokkum of Bolsward of ik weet niet meer welke plaats waar de kroegen vol stonden met feestende mensen en je overal op straat chocomel en snert kon krijgen.

Ik ben trots op mijn vader, dat hij die tocht gereden heeft. En vaak, als het een beetje vriest en men op de radio spreekt over Elfstedenkoorts, denk ik: eigenlijk zou ik de traditie voort moeten zetten. Ik zou moeten gaan trainen, ik zou moeten proberen een plaatsje te bemachtigen aan de start, zodat ook ik deze heroïsche tocht kan rijden, als het eenmaal zover is. Heel graag zou ik mezelf een keer tot het uiterste pushen, om een topprestatie neer te zetten waar ik de rest van mijn leven trots op kan blijven.

Niet alleen de Elfstedentocht, maar eigenlijke elke sportieve uitdaging spreekt tot mijn verbeelding. Zo zijn ook het lopen van een halve marathon en het fietsen van de Alpe d'Huez ingevingen die ik al eens heb gehad. Na drie lessen spinning op de heftige muziek van DJ Tiësto zag ik mezelf die berg al op zwoegen, het leek me prachtig. Ik had zelfs al een gelegenheid om voor te trainen: komende zomer gaan zowel mijn oom als mijn vader de Alpe 'd Huez op. Een aantal familieleden gaan mee als supporters. Ik bedacht me hoe gaaf het zou zijn om als fietser mee te gaan. Na een half jaar fanatiek trainen, zou ik op mijn doorzettingsvermogen vast die berg wel kunnen bedwingen.

Helaas blijft het altijd bij ideeën. Want als puntje bij paaltje komt, heb ik toch geen zin om me er zo hard voor in te spannen. Al dat trainen, poeh, daar word je vast heel moe van. Ik vrees dat ik komende zomer gewoon weer langs de kantlijn sta met mijn spandoek: pap, moet je 'n duwtje?