Haast

Op Amsterdam CS heeft iedereen haast. Op Amsterdam CS ga je vanzelf snel lopen. Zelfs als je geen haast hebt.

Hausse

Het zal u niet ontgaan zijn dat mijn weblog de laatste weken een ware hausse ondergaat. Ik schrijf stukjes als nooit tevoren. In dit tempo haal ik 2004 nog wel in.

Wel, ik zal u uitleggen hoe dat komt. Sinds kort ben ik begonnen met afstuderen. Dat betekent: veel zoeken in wetenschappelijke databases, veel nadenken en stug doorwerken met je hoofd in de boeken of het beeldscherm. En dat betekent weer: veel afleiding gewenst! En laat het blog nou zo'n mooie afleiding zijn. U heeft het dus aan mijn afstudeeropdracht te danken, al die nieuwe stukjes. Ik moet u echter even waarschuwen: er zit een deadline(tje) aan te komen. Het kan dus zijn dat ik een paar dagen daadwerkelijk aan het werk ga en geen tijd meer heb om te bloggen. Maar wees niet bang: er komt snel genoeg weer een periode waarin ik hard zou moeten werken maar liever stukjes schrijf.

Mooi stukje

"Bij de ijssalon gingen we onder een parasol zitten. Ik dacht aan de brief van Lotte. Waarom zou ze mij na acht jaar weer willen zien? Waarom niet na vier jaar? Of waarom niet na twintig? Het zou wel iets met haar huidige leven te maken hebben. Je wordt niet op een regenachtige woensdag wakker en denkt na het tweede kopje thee: laat ik het verleden eens opzoeken. Het moest samenhangen met andere gebeurtenissen. Wat die gebeurtenissen waren wist ik niet, maar ik stond open voor het verleden.
Eigenlijk stond ik aan beide kanten wagenwijd open. Het verleden mocht van mij zo binnenzeilen, maar de toekomst was ook welkom. Ik was niet zo kritisch meer als het ging om leven.
En omdat ik aan beide kanten openstond, waaide het leven door me heen als een zomerbriesje."

Uit: Mensen die ik ken die mijn moeder gekend hebben - Arjen Lubach.

Nadelen

Twaalf nadelen van veel flats in het algemeen, en van mijn flat in het bijzonder:

1. Het stinkt altijd wel ergens naar wiet, zo erg dat je er misselijk van wordt;
2. onderaan het trappetje naar de fietsenkelder kotst altijd een dakloze zijn eten uit;
3. iemand vind het leuk om elke keer opnieuw alle ruitjes van de voordeur in te trappen, zodat er altijd glas in de hal ligt;
4. de boven-, beneden- of naaste buren slaan soms met deuren, draaien luide muziek, krijgen gillende mensen op bezoek of maken gewoon veel herrie, vooral zondagnacht als ik niet kan slapen;
5. op de stoep ligt altijd hondenpoep;
6. iemand vind het leuk om op de knopjes in de lift te tuffen;
7. veel mensen zijn te lui om hun fiets in de kelder te zetten en stallen die in het trappenhuis, zodat niemand er meer door kan;
8. ook bevinden zich enorme hoeveelheden Aldi-karretjes in het trappenhuis;
9. het lijkt wel alsof de krantenjongen principieel niet op zaterdag bezorgt in deze wijk;
10. als men afval laat vallen, bijvoorbeeld kartonnen dozen, lege filet-americain bakjes of tomaten, dan denkt men dat het niet opgeruimd hoeft te worden;
11. het principe van de afvalcontainer wordt sowieso moeilijk begrepen door de mensen hier;
12. 's nachts scheuren er altijd auto's, brommers of dronken schreeuwende mannen over de rotonde.

(Maar als ik mijn eigen voordeur achter me dicht doe is het net een paradijsje.)

Het vrouwtje en de mandarijn, deel 2

Die middag liep ik naar de Lidl. Bij de deur van de Lidl stond hetzelfde vrouwtje accordeon te spelen. Verrast zocht ik mijn portemonnee en het vrouwtje kreeg wat haar toekwam. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik haar vanaf mijn balkon had horen spelen, maar ze verstond geen woord Nederlands.

Toen ik een kwartier later naar buiten kwam met mijn boodschappen, stond een man de accordeon te bespelen. Hij speelde aanzienlijk beter dan het vrouwtje en had een commercieel gunstige glimlach op zijn gezicht. Haar man? Een zoon? Ik vroeg het me af. In de verte stiefelde het vrouwtje met haar lange rokken en hoofddoek weg, met de handen in haar zakken.

Het vrouwtje en de mandarijn

De balkondeur stond op een kiertje en een streepje zon scheen naar binnen. De krokus waar ik de vorige dag nog zo op had afgegeven, keek nu vrolijk omhoog met z’n gele kopje. Er waaide een deuntje accordeonmuziek naar binnen. Verrast over mijn muzikale buren stapte ik het balkon op en keek nieuwsgierig over de balkonrailing naar links en naar rechts. Het lieve geluid kwam niet van links en ook niet van rechts. Toen ik ook mijn onderburen niet kon betrappen, zag ik acht verdiepingen onder me een vrouwtje met lange rokken en een hoofddoek op de parkeerplaats van de Aldi staan. Voor haar stond een kartonnen doos waarin mensen geld wierpen, in haar armen hield ze een accordeon.

Mijn hoofd sloeg op hol en ik zag helemaal voor hoe ik, als een Enschedese Amélie Poulain, twee euro’s in een evelop, vastgebonden aan een mandarijntje voor het gewicht, over de rand van het balkon zou laten vallen voor het vrouwtje. Ik liep naar binnen op zoek naar een envelop, maar twijfelde nog. Zou ik de mandarijn niet per ongeluk op het dak van de auto’s laten vallen? Of nog erger: op het dak van de Aldi? Straks dacht het vrouwtje nog dat ik haar eten wilde geven in plaats van geld. Kon ik niet iets anders in plaats van een mandarijn gebruiken? Moest ik een vrolijk vlaggetje vastmaken aan de envelop? Als de mandarijn de grond zou raken, zou de vrouw dan haar accordeon af moeten doen, hem op de grond moeten zetten en vijf meter lopen naar mijn mandarijn toe? Zou ze dat leuk vinden of juist niet?

Al twijfelend stapte ik weer naar buiten, met de envelop in mijn hand. Toen ik over de rand van het balkon keek, was het vrouwtje verdwenen.

Waar zijn ze?

De lentekriebels! Waar zijn ze toch? Vanmiddag sleepte ik mijn vermoeide lichaam naar buiten, om wat frisse lucht en vitamine D te consumeren en zo mijn herstel te bevorderen. Ik keek eens goed om me heen, naar de bouwvakkers op de steiger met hun luide muziek, de moeders op hun fietsen en de rennende honden. De zon scheen en het was niet koud. Ik bedacht me dat dit een perfecte dag zou zijn voor lentekriebels. Na een lange saaie winter zou een mooie dag als vandaag toch lentekriebels móeten veroorzaken. Maar ik voelde ze niet. Ze waren er gewoon niet. Het zal wel iets te maken hebben met het feit dat mijn lentekriebels zich andere jaren altijd onder een ijslaag vandaan een weg naar boven bikkelden, want ik voelde ik me vandaag meer zoals die ongezond groengeel uitgeslagen krokussprietjes op mijn balkon, die al sinds ik ze in de warme herfst plantte hun kop naar boven steken.

Froukiwi's positieve nieuwsrubriekje

Bij gebrek aan interesse voor mijn beautyrubriek ben ik een positief nieuwsrubriekje begonnen. Het kan tenslotte nooit kwaad om wat positiviteit in deze wereld te brengen. Het positieve nieuws van vandaag is:

1. ik ben aan de beterende hand;
2. de zon laat zich eindelijk weer eens zien;
3. Nederlandse kinderen zijn het gelukkigst.
   

Ziek

Eens in de zoveel tijd is het raak: dan ben ik ziek. Zwaar hoofd, zere keel, grieperige benen, je kent het wel. Als ik ziek ben beland ik in een soort coconnetje. Een wazig coconnetje in huis, bestaande uit het warme zweterige bed, de bank en heel veel televisie. Ik kijk de hele dag naar programma's die een mens prima kan missen in het leven en die ik eigenlijk alleen maar kijk als ik ziek ben: Totally Spies (onder invloed van m'n oppaskinderen), Man Bijt Hond, Dismissed, Dr. Phil en ga zo maar door. Door al die televisieprogramma's, die ik eens in de zoveel tijd kijk als het raak is, krijg ik dat echte ziek-gevoel. Eigenlijk word ik, als een ware Pavlov hond, al bijna ziek door alleen maar naar die programma's te kijken.

Gegoogled

Gisteren had ik een afspraak met iemand, het ging over mijn afstudeeropdracht. We hadden elkaar nog nooit gezien dus het was een soort van blind date. Gelukkig had de iemand wel een foto van zichzelf gestuurd, zodat ik een beetje wist naar wie ik moest zoeken. Gisteren bleek dat de iemand ook een beetje wist naar wie hij moest zoeken. Hij zei: "ik wist hoe je eruit zag, want ik had je even gegoogled."

Help, ik ben gegoogled!

Vroeger dacht ik dat

In de categorie vroeger dacht ik dat: vroeger dacht ik dat "vinger aan de pols" betekende dat je geen handen had en dat je vingers meteen aan je pols vast zaten.

Filmtip

Deze moet je absoluut kijken: Little miss sunshine. Een film vol fijne muziekjes, bizarre gebeurtenissen en een maffe maar lieve familie, waarvan je gegarandeerd gaat glimlachen.

Echt wel vet veel

Oetjoo! Met de geweldige nieuwe Blogger archieffunctie kun je precies zien hoeveel stukjes ik per jaar heb geschreven. Bij deze betitel ik 2004 als: het jaar waarin ik niks beters te doen had.

Frisse wind

Zoals je eens in de zoveel tijd vol goede zin de kapper binnenwaait voor een nieuwe coupe, zo moet er ook af en toe een frisse wind door het wereldwijde web. Daarom heb ik m'n weblog geschilderd. Ik bekijk het resultaat van een afstandje en besluit dat het ongeveer af is. Misschien nog een likje hier of daar, maar dit moet het wel zo'n beetje worden. Fris en fruitig, maar dan anders.

Under construction

Zoals ik al zei: stilstand is achteruitgang. Schrik dus niet van deze veranderingen: mijn weblog is under construction.

Geurkaars

Zoals zovelen zet ik mijn huis tegenwoordig vol met de zogenaamde "rustiek" kaarsen. Het kan zijn dat dit alweer uit is, maar zoals gezegd, in Enschede zijn we niet altijd van alles op de hoogte. Ik koop dus nog altijd van die dikke gekleure "rustiek" kaarsen, want ze staan zo leuk en ze branden zo lekker lang. Gisteren was het tijd voor een nieuwe, een roze. Helaas kwam ik er thuis achter dat ik niet zomaar een "rustiek" kaars had gekocht, maar, geheel per ongeluk, een geurkaars.

Nu stinkt mijn hele huis naar Xenos.

Maandagmiddaggedachten

Het was maandag. Ik slenterde door de stad, aan het einde van de middag. Al bijna de stad uit, het werd inmiddels donker, besloot ik nog even de cd-winkel binnen te lopen. Geen bijzondere cd-winkel, gewoon een Van Leest zoals er honderden zijn in Nederland, maar toch, een cd-winkel. Ik mag er graag rondneuzen.

In de cd-winkel stonden nog maar vier bakken met koopjes. Op het raam hing een wit A4-tje met een boodschap. "Per x februari kunt u ons vinden op de nieuwe multimedia afdeling van de Bijenkorf," of iets van die strekking. De winkel ging al bijna sluiten en het meisje achter de kassa zong mee met een romantisch liedje.

In die halflege winkel met koopjesbakken en kale muren kreeg het romantische liedje iets triests. Ik zag ineens hoe de dingen veranderen. Mensen komen niet meer bij de cd-winkel. Ze gaan hooguit nog naar de multimedia afdeling van een warenhuis. Ze downloaden hun muziek en zetten die op een mp3-speler. Bands verspreiden hun nieuwe single via internet. Cd's zijn een beetje ouderwets aan het worden, iets voor de liefhebber. De dingen veranderen, gewoon zomaar zonder dat je er iets aan hoeft te doen. De dingen veranderen en daar is niks mis mee, want stilstand is achteruitgang. Maar toch. Het had iets triests.

Hip

Enschede was nooit echt hip. Qua mode lopen ze hier in het oosten meestal een jaartje achter en als ik wilde weten of die ene broek nog kon, wendde ik me voor advies tot vriendin of zus in het westen des lands. Handig was het wel: ik kon langzaam een beetje wennen aan de gekke nieuwe dingen die ik in de Cosmo zag, een half jaar later overstag gaan en zelf ook m'n spijkerbroek in m'n laarzen stoppen en dan nóg hip zijn.

Toch vind ik het wel stoer om nu dan eindelijk eens de trends voor te zijn. Gisteren las ik namelijk (in de Intermediair nota bene) dat poker hip is. Dat zal niemand verbazen: we worden doodgegooid met pokerende BN'ers, pokertoernooien op tv en in de kroeg en professionele pokersetjes in de winkels. Wat misschien wel zal verbazen: hier in Enschede, aan de Universiteit Twente, pokerden we anderhalf jaar geleden al. Pokeren is hier eigenlijk zelfs alweer uit. Ja, er wordt nog wel gepokerd hier en daar, maar dat wordt gedaan door de studenten die een beetje achter lopen. In mijn oude studentenhuis is de pokerlijst (een streepje als je wint) al lang van het prikbord af gehaald, zijn de maandagavondjes met vreemde vogels over de vloer en vijf euro inzet verleden tijd en liggen de pokersets stoffig te worden in een hoek.

Dus pokeren hip? Laat me niet lachen. Pokeren is zo 2006! Mijn advies: wil je weten wat de nieuwe rage word in 2007? Houd dan de nerds, hier in de hometown van Erik en Arjan, goed in de gaten.