Het vrouwtje en de mandarijn

De balkondeur stond op een kiertje en een streepje zon scheen naar binnen. De krokus waar ik de vorige dag nog zo op had afgegeven, keek nu vrolijk omhoog met z’n gele kopje. Er waaide een deuntje accordeonmuziek naar binnen. Verrast over mijn muzikale buren stapte ik het balkon op en keek nieuwsgierig over de balkonrailing naar links en naar rechts. Het lieve geluid kwam niet van links en ook niet van rechts. Toen ik ook mijn onderburen niet kon betrappen, zag ik acht verdiepingen onder me een vrouwtje met lange rokken en een hoofddoek op de parkeerplaats van de Aldi staan. Voor haar stond een kartonnen doos waarin mensen geld wierpen, in haar armen hield ze een accordeon.

Mijn hoofd sloeg op hol en ik zag helemaal voor hoe ik, als een Enschedese Amélie Poulain, twee euro’s in een evelop, vastgebonden aan een mandarijntje voor het gewicht, over de rand van het balkon zou laten vallen voor het vrouwtje. Ik liep naar binnen op zoek naar een envelop, maar twijfelde nog. Zou ik de mandarijn niet per ongeluk op het dak van de auto’s laten vallen? Of nog erger: op het dak van de Aldi? Straks dacht het vrouwtje nog dat ik haar eten wilde geven in plaats van geld. Kon ik niet iets anders in plaats van een mandarijn gebruiken? Moest ik een vrolijk vlaggetje vastmaken aan de envelop? Als de mandarijn de grond zou raken, zou de vrouw dan haar accordeon af moeten doen, hem op de grond moeten zetten en vijf meter lopen naar mijn mandarijn toe? Zou ze dat leuk vinden of juist niet?

Al twijfelend stapte ik weer naar buiten, met de envelop in mijn hand. Toen ik over de rand van het balkon keek, was het vrouwtje verdwenen.