vrijdag 27 november 2009

Dichters en liedjesschrijvers

Ik werd uitgenodigd door een collega. We gingen naar een oud schoolgebouw, waar ateliers werden verhuurd aan kunstenaars. De betegelde hal was omgetoverd tot een iniemini theatertje. Er hingen zwarte doeken en op het kleine podium stond een ouderwetse schemerlamp met franjes aan de kap. Binnen roken mocht hier blijkbaar nog; het stond er blauw van de rook. Middelbare mannen met veel rimpels in het gezicht en hoeden op hun hoofd hingen nonchalant rond. Ze hadden peuken op hun lip en zeiden met een rauwe stem: yeah.

In de studentenhuisachtige keuken mocht je zelf drinken pakken en afrekenen. We betaalden vijf euro aan de gastheer, die ook een hoed op had en klaar zat bij het mengpaneel. Toen begon de voorstelling. Krap vijftien man zaten op de stoeltjes en luisterden ademloos naar een zangeres met een gitaar. Later zei de zangeres dat ze hier graag naartoe ging, omdat de mensen nog echt voor de muziek kwamen. Ook de hippe achttienjarige jongen, met keyboard en dijk van een soulstem, gaf een groots optreden aan het kleine publiek. Evenals de ervaren dichter die een glimlach door het zaaltje liet gaan en de beginnende dichteres die verlegen voorlas uit een handgeschreven boekje.

Na afloop liet een fotograaf ons het oude gebouw zien. We dronken rode wijn en praatten met vage figuren en muziekliefhebbers. Het leek alsof we er tien vrienden bij hadden gemaakt die avond. En we zeiden tegen elkaar: volgende keer weer!

Woon je in de omgeving van Enschede en houd je van singer-songwriters en mooie teksten? Ga dan zeker eens een keer kijken bij de poets and songwriters avonden.

donderdag 26 november 2009

Assepoester

Op mijn werk staat, midden op het instellingsterrein, een carillonnetje. Elk uur speelt dit carillon een kinderliedje dat hardnekkig in mijn hoofd blijft hangen, waardoor ik mijzelf er regelmatig op betrap dat ik "opa bakkebaard" of "Moriaantje zo zwart als roet" aan het neuriƫn ben. Aan het einde van het liedje slaat het carillonnetje de tijd aan, altijd in hele uren. Vaak heb ik op zo'n moment een afspraak: negen uur, twee uur, vier uur en meer van die gangbare tijdstippen. Keer op keer word ik dan door het carrillon met mijn neus op de feiten gedrukt: je bent laat! Het carrillon slaat, en ik haast me met mijn mappen onder mijn arm en wapperende jas over het terrein. Ik voel me vaak net Assepoester. Want hoewel ze zeggen dat sprookjes niet bestaan, kun je het nooit zeker weten. Als het carillon slaat, ben ik toch stiekem altijd een beetje bang dat mijn mooie gehakte laars verandert in een lelijke oude klomp.

vrijdag 13 november 2009

Zo.

Dat was een lekker pak bokkenpootjes.