Assepoester

Op mijn werk staat, midden op het instellingsterrein, een carillonnetje. Elk uur speelt dit carillon een kinderliedje dat hardnekkig in mijn hoofd blijft hangen, waardoor ik mijzelf er regelmatig op betrap dat ik "opa bakkebaard" of "Moriaantje zo zwart als roet" aan het neuriën ben. Aan het einde van het liedje slaat het carillonnetje de tijd aan, altijd in hele uren. Vaak heb ik op zo'n moment een afspraak: negen uur, twee uur, vier uur en meer van die gangbare tijdstippen. Keer op keer word ik dan door het carrillon met mijn neus op de feiten gedrukt: je bent laat! Het carrillon slaat, en ik haast me met mijn mappen onder mijn arm en wapperende jas over het terrein. Ik voel me vaak net Assepoester. Want hoewel ze zeggen dat sprookjes niet bestaan, kun je het nooit zeker weten. Als het carillon slaat, ben ik toch stiekem altijd een beetje bang dat mijn mooie gehakte laars verandert in een lelijke oude klomp.