Geluk op de internationale markt

Voor het vakantiegevoel hoef ik dit weekend niet ver weg. In de stad is namelijk een heuse internationale markt te vinden. Bulgaarse volksdans, kraampjes met Italiaanse olijven, Frans everzwijnenvlees, Brits servies, Spaanse paella, Finse truien en nog veel meer leuks van ver. Het toppunt van vakantiegevoel: de charmante Italiaanse, Spaanse en Franse koopmannen die geen Nederlands of Engels spreken. Gisteren kocht ik gedroogd fruit bij een Italiaan. Hij zei gracias en lachte naar me op z'n Italiaans. Fluitend liep ik naar huis, met het tasje fruit zwaaiend in m'n hand.

De oplossing

Vannacht sliep ik vrijwel zonder kleren, zonder deken, zelfs zonder laken, met mijn armen en benen alle kanten op geslingerd. Alle deuren in ons huis stonden open voor een fris briesje. Toen ik vanmorgen buiten kwam zag ik dat mijn huisgenoot het nog beter had bekeken. Hij had zijn matras de tuin ingesleept en lag vredig te slapen, terwijl de mussen in de bomen alweer luidruchtig ruzie maakten. Toen ik de krant op de tuintafel legde en thee ging zetten, werd hij wakker. Hij stond op en met de kreukels van het kussen nog in zijn wang mompelde hij vrolijk: "goedemorgen!"

Spaanse hitte

Gisterenmorgen was ik bij Kaneel. Ze moest werken en had totaal absoluut echt echt helemaal geen zin. Ik probeerde haar op te monteren door te fantaseren over Spanje. "Je moet gewoon net doen alsof je een Spaanse serveerster bent," zei ik. "Zo eentje met lange zwarte haren, die temperamentvol over het terras zwiert en 's avonds laat na haar werk naar de salsabar gaat. Als je je dat inbeeldt is het vast een stuk minder erg om te werken met die hitte."

Vandaag zit ik op kantoor. Kaneel mailde me dat ze naar het strand gaat. Vol tegenzin keer ik me tot mijn eigen 'goede raad'. Er zit niks anders op. Vandaag doe ik alsof ik een Spaanse kantoorvrouw ben.

Agenda

Omdat het lijstje met "afspraken na 31 juli" achterin mijn agenda steeds langer werd, besloot ik gisteren een nieuwe agenda te gaan kopen. Bij de Hema kon ik niet helemaal slagen en omdat de kantoorboekhandel helemaal aan de andere kant van de stad zit, bedacht ik me dat ik wel even bij de V&D binnen kon lopen. Dat had ik beter niet kunnen doen.

Ik vroeg een dame in herkenbare blauw-rode V&D-kiel waar de agenda's lagen. "Tweede etage, op de schoolcampus," antwoorde ze. Oh ja. Da's waar ook. Schoolcampus. De plek waar je als brugger aan het einde van het schooljaar naartoe ging en kwijlend rondliep tussen de rollen felgekleurd kaftpapier, dikke agenda's met foto's van Peter André en multomappen van de Penny Club. Als je daar je schoolspullen kocht was je cool. Nu vond ik het wat minder cool. Sterke nog, ik werd zelfs een beetje bang van al die coolheid. De discolichten schenen over de agenda's, schriften, pennen en andere troep, zogenaamd nonchalant uitgestalt in schreeuwerige schappen, terwijl op de grote plasmaschermen de hippe jonge presentatrice van TMF de volgende clip aankondigde. Twee scholieren, net rijp voor hun eerste agenda, liepen een beetje onzeker maar toch ook stoer langs de Hitkrant, Loesje en Cosmo Girl! spullen. Een moeder was met een zoontje in haar kielzog op zoek naar die ene etui. Een V&D-medewerker, nog jong, maar eigenlijk alweer te oud voor die coole spullen, hielp hen zoeken.

Ik heb nog even snel gekeken of ze toevallig ook zo'n handige kleine zwarte agenda met ringband hadden, maar toen ik die niet kon vinden ben ik er als een haas vandoor gegaan.

Elastieken

Als ik aan het werk ben kijk ik vaak even, ter inspiratie, uit het raam. Meestal zie ik alleen pauzerende collega's, auto's die langsrijden en revalidanten die een sigaretje roken. Niet bepaald inspirerend. Maar vandaag staat er een meisje te elastieken. Ja, echt, elastieken! Ze heeft een roze elastiek om twee stoelen van het terras gespannen en nu is ze heen en weer aan het springen. Dat het nog bestaat. Ongelofelijk.

Traditie

Onze zomerse picknick vorig jaar was zo geslaagd, dat ik heb besloten er een traditie van te maken. Vanavond is het zover. Samen met vriendinnetje H (trouwe partner in mijn worstelingen met het fenomeen man) zoek ik het park op, gewapend met stokbrood, brie en een fles rosé. Hoera!

Vakantiegangers

Ze zijn er weer. Terugkerende vakantiegangers. Gisteren op het station heb ik de eersten van het seizoen gesignaleerd. Je herkent ze meteen. Van die mensen die erbij lopen alsof het 25 graden en zonnig is, terwijl de rest van Nederland weggedoken in z'n jas in een bekertje koffie zit te blazen om warm te blijven. Zo zag ik onder andere een dikke moeder met een dikke dochter in een driekwartbroek en lichtgroen vesje. Het moet ijskoud geweest zijn met zo'n ielig vestje maar de dikke dochter bleef stug doen alsof ze nog op Kreta was. De bruine gezichten van de twee zagen er totaal misplaatst uit op het tochtige perron.

Ook zag ik twee senioren met degelijke koffers, lekkere warme groene fleece truien en hun blote voeten in praktische tefa sandalen gestoken. Ze stapten uit de trein en werden omhelsd door familie. Diezelfde familie nam de koffers over en gezellig babbelend liep het stel richting auto. Ik werd er een beetje misselijk van en trok de kraag van mijn vest nog maar eens goed omhoog, terwijl ik de regendruppels op het raam van de trein naar beneden zag glijden.

Man

Mijn moeder en ik zijn bij de drogist. We belanden bij de mannengeurtjes en zetten eens flink de bloemetjes buiten. We spuiten papiertjes vol, we ruiken en we snuffelen, we spuiten nog meer papiertjes vol ("o moet je deze eens ruiken!") tot onze benen moe worden en we ongegeneerd neerhurken naast de schappen vol flesjes. Enigszins bedwelmd verlaten we een kwartier later de drogist. Terug op de fiets ruiken we telkens aan onze handen. Mijn hand ruikt een beetje kruidig en stoer maar toch ook fris. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Whoaah! Mijn hand ruikt naar MAN.

's Ochtends vroeg

's Ochtends vroeg is de wereld op zijn mooist. Als het net licht wordt. Als het waait en de bomen zacht bewegen. Als de vogels fluiten en de lucht koel en fris is. Als de krantenjongen over een leeg kruispunt fietst. Dan is de wereld stil en mooi.

Kijken

Yes, hij is er weer, Bas Haring met zijn televisieprogramma Stof. Zin om na te denken? Kijken!

Simpel

Vanmorgen zat ik enorm chagerijnig op mijn werk. Moe, rugpijn, geen zin. In de lunchpauze besloot ik een stukje te gaan wandelen. Met een somber hoofd liep ik door het park. Toen gebeurden er in korte tijd twee dingen die me aan het lachen maakten. Een jongen die langs fietste zei met een twents accent: "hee mevrouw, jij mag er weeez'n!" Twee seconden later kwam er een jonge hond op me afgerend, legde een stuk hout voor mijn voeten neer en keek toen enthousiast en vol verwachting naar me op. Ik smeet het stuk hout zo ver mogelijk weg. Nu voel ik me stukken beter. Soms kan het zo simpel zijn.

Vandaag

Vandaag fietste ik om vijf uur over straat, terwijl de vogels floten en de zon opkwam. Vandaag kwam ik om twaalf uur 's middags mijn bed uit. Vandaag loop ik rond in een oude legging, t-shirt en teenslippers. Vandaag hangt de make-up van gisteren op mijn wangen en stink ik naar zweet.

Vandaag is een heerlijke dag.

Flirt

Er liep een meisje van een jaar of twaalf op de stoep. Aan de overkant van de straat liep een jongen van een jaar of twaalf. De jongen keek even snel naar het meisje. Hij stak over. Het meisje keek even snel naar de jongen. Haar lange haren zwaaiden over haar rug. De jongen zei hoi. Het meisje zei hoi. Toen liepen ze snel door.

Pimp my bike

Het spatbord aan de voorkant van mijn fiets hing al een tijdje los. De metalen pinnen die de boel op z'n plaats houden waren los geraakt en het spatbord bungelde gezellig heen en weer. De laatste plek waar 'ie nog aan m'n fiets vastzat, ergens bij de voorvork, was ook bijna doorgeroest. Vorige week begaf die plek het en viel mijn gehele spatbord eraf.

Eerst was ik teleurgesteld maar dat was al gauw over. Ik heb het spatbord tussen m'n voorvork vandaan weten te peuteren en heb 'em onder m'n snelbinders gedaan. Nu heb ik achter een dubbel spatbord. How cool is that. Nu nog een paarse bel, een knipperende koplamp en een fietstas voor m'n bowlingbal.

De wandelgangen

Gisteren liep ik langs het herentoilet. Door de half openstaande deur hoorde ik twee collega's druk met elkaar praten over ongetwijfeld zeer belangrijke zaken. Ik wist meteen dat ik de ontdekking van de eeuw had gedaan. Híer zijn dus de wandelgangen.

Topvorm

Gisteren, na zes weken uitgeschakeld te zijn geweest, eindelijk weer gedanst. Echt gedanst. In een balletzaal, met mooie muziek en een dansjuf. Wat voelde dat goed! Na het dansen nog de stad in gegaan met mijn dansvriendinnetjes. We dronken twee witbiertjes en dat hakte erin. Tegen twaalven verlieten we de kroeg als een clubje giebelende pubers. Thuis stortte ik m'n bed in zonder mijn make-up af te halen.

Vanmorgen werd ik al om half zeven wakker. Zonder wekker. Ik heb de make-up van mijn ogen gehaald, gedouched, boterhammen gesmeerd, de krant gelezen, gestemd, boodschappen gedaan, zat zingend op de fiets en al om kwart over acht op mijn werk.

Jongens toch. Ik ben in topvorm.