Over filosofie, economie en oude grijze mannen in een boekhandel

Het was warm en ik voelde me niet zo lekker, dus besloten M. en ik onze wekelijkse yogales over te slaan. In plaats van naar de yogaschool gingen we naar de boekhandel, waar uitgebreid aandacht werd besteed aan de maand van de filosofie. Op de eerste verdieping van de boekhandel was een filosofische hoek ingericht, met filosofische boeken, filosofische kaartspelletjes en filosofische kussenslopen. We bladerden door de boeken, lachten om het kleffe "ontdek je ware drijfveren"-spelletje en verwonderden ons over de vele boeken die er voor dummy's worden geschreven. Met een boek van mijn favoriete Intermediair-columnist Alain de Botton onder mijn arm, vertrokken we een kwartier later weer naar beneden.

Beneden stond een tafel waarachter, zo lazen wij op een aanplakbiljet, Arnold Heertje zat. Op de tafel lag een half opgegeten broodje gezond en een stapel boeken; meneer Heertje was aan het signeren. Tegenover de tafel stonden een paar plastic stoelen in rijen opgesteld, waarop een aantal mannen zaten, in afwachting van een lezing die meneer Heertje zou geven over zijn nieuwste economische inzichten. Een van de mannen sprak ons aan. "Mag ik u wat vragen? Wij vroegen ons af wat al die jongelui toch zoeken boven!" M. en ik vertelden de man dat wij boven op zoek waren naar filosofie en ik liet hem mijn boek zien. De mannen waren aangenaam verrast en de enthousiaste leider van het clubje, degene die ons aan had gesproken, probeerde ons meteen te interesseren voor economie. Terwijl M. vast doorliep naar de bak met poëzieposters, werd ik uitgenodigd om naast de mannen te komen zitten. Dat deed ik en meteen kreeg ik het boek van meneer Heertje in mijn handen geduwd. De enthousiasteling naast me vertelde wat er toch zo goed is aan de ideeën van meneer Heertje, en de schrijver zelf zei: "als je hem koopt dan signeer ik het!" Ik las de achterkant van het boek en zei dat ik het interessant vond, maar dat ik zijn boek niet wilde kopen. "Ik heb al een boek," zei ik, terwijl ik Alain voor de tweede keer omhoog hield.

Later stonden M. en ik bij de kassa. We vertelden de winkeljuffrouw dat de mannen zo verbaasd waren dat alle jongeren naar de filosofie boven gingen. Mij persoonlijk viel het op dat economie blijkbaar echt iets is voor oude grijze mannen. De juffrouw vertelde ons dat meneer Heertje eigenlijk ook boven had moeten signeren, omdat daar de economieboeken liggen. Beneden was bovendien helemaal geen ruimte voor een signeersessie. "Maar ja, professor Heertje wilde pér se beneden zitten..." vertrouwde de juffrouw ons toe. "Tja, oude grijze mannen hè?" sprak ze met een zucht.

Nat landje

Het klinkt misschien een beetje truttig, maar als het zo droog is als nu, dan besef ik me altijd maar weer hoe fijn het is dat we in zo'n waterrijk land als Nederland leven, waar we gewoon water uit de grond kunnen pompen en waar je altijd de kraan open kunt draaien om je eigen dorst of die van je slappe plantjes mee te lessen. Lang leven de polder!

(Maar wees natuurlijk wel een beetje zuinig met het water.)

Een verhaal

Voordat ik dit verhaal vertel, zijn er twee dingen die je moet weten:

1. Ik ben al een paar maanden bezig met mijn afstudeeropdracht, wat niet altijd van een leien dakje gaat.
2. Enkele weken geleden kreeg ik voor mijn 24e verjaardag een "stand by" pakket van mijn vriendinnen L., H. en M., met daarin een pak fruitella, een flesje sisi no bubbles en een roze zonnebril.

Dan komt nu het verhaal.

Vrijdag zat ik op de universiteit achter de computer. Mijn afstudeeropdracht had een poosje stil gelegen, omdat één van de geïnteresseerden in mijn onderzoek was afgehaakt. Ik had daardoor een paar onproductieve weken achter de rug, maar ik zat er eindelijk weer eens lekker in. Halverwege de ochtend bleek helaas dat mijn geluk van korte duur was: via de telefoon kreeg ik te horen dat ook geïnteresseerde nummer twee afhaakte. Voor de tweede keer kwam mijn onderzoek op losse schroeven te staan en de moed zonk me in de schoenen.

Net op het punt dat ik besloot er de brui aan te geven, het weekend voor geopend te verklaren en vooral niet te denken aan hoe het ooit goed moest komen met mijn onderzoek, stonden ze achter me. Mijn reddende engelen. “Ben je er klaar voor?” vroegen ze. Ik had geen idee waarvoor, maar ik was er helemaal klaar voor.

Ik werd ontvoerd door mijn drie vriendinnen. Ik mocht niet meer langs huis. Ik sputterde nog tegen dat de fruitella’s thuis lagen maar dat was niet erg. Ik moest meekomen en ik wist niet waarheen.

Wat volgde was een geweldig verjaardagscadeau, en de meest effectieve manier om mijn afstudeerellende te vergeten. We namen de trein naar Nijverdal, waar weinig te doen is maar wel een Stay Okay hostel ligt midden in het groen. We checkten in en uit de tas van L. werden een extra tandenborstel, pil en handdoek tevoorschijn getoverd. Langzaam drong tot me door dat ik het gelukkige doelwit was van een groots opgezette geheime actie en dat we voor heel even op vakantie waren met zijn vieren.

De rest van de dag vermaakten we ons met beachvolleyballen, voetballen op blote voeten, witbier drinken, Grieks eten in het bruisende Nijverdal en poolen. Later riepen we M. uit tot sportvrouw van het weekend en dronken we wijn drinken op de stapelbedden in onze kamer, terwijl we de grote vragen des levens bespraken. De volgende ochtend werden we gebroken maar gelukkig wakker en genoten we van een ontbijt met minstens 20 enthousiaste vogelaars in onze nabijheid. Toen we rond het middaguur weer in de trein terug naar Enschede stapten waren we, zoals L. het verwoordde, geheel gerevitalised. En dat in nog geen vierentwintig uur.

Afscheid

Mijn favoriete tussendemiddagdeejay Claudia, met het allergezelligste programma van de Nederlandse radio, stopt ermee. Snik.

De dag erna

Ook leuk: de dag-na-rokjesdag (of de dag-na-de-dag-na-de-dag...). De eerste dag na het mooie weer dat het te koud is voor een rokje en je weer een jas aan moet, zie je her en der mensen (voornamelijk studenten) die het weerbericht niet hebben meegekregen. Zij zitten met rokjes, korte broeken, t-shirtjes en kippevel op de fiets.

Rokjesdag revisited

Niet alleen de panty kan uit, maar ook de extra bescherming die surfers in de koude Nederlandse winters bij hun wetsuit aantrekken. Klik hier voor deze mooie variant op rokjesdag: "voor het eerst kunnen de schoenen en handschoenen uit en kan er gesurft worden bij 20 graden."

Martins rokjesdag

Daar issie weer, de befaamde en jaarlijks terugkerende column van Martin Bril over rokjesdag. Ik quote (Volkskrant pagina 15): "Toch vind ik blote vrouwenbenen in het weekend niet echt tellen, want rokjesdag gaat nu eenmaal om de openbaarheid: de gang naar het werk in de nog koude ochtendspits, het kippevel, de spijt, het lunchuur op een terras, zonnebril op, hè hè, wat zitten we lekker, de gang naar huis als het echt warm is, nog meer terrasbezoek, uitbundigheid en studenten die hun meubilair op straat zetten." (Voor de liefhebber is hier een link naar de hele column.)

Hoe herkenbaar! Martin schrijft zo mooi over rokjesdag, dat ik op slag wens dat ik vandaag ook een rokje aan had getrokken.

Tweede Paasdag

We sliepen uit. We aten matzes en krentenbrood met spijs. We verveelden ons dus speelden we een potje Mens-erger-je-niet. We gingen eendjes voeren in het park, met het oude brood van de brunch van zondag. De eendjes hoefden ons brood niet, alleen als we het recht voor hun snavel neergooiden wilde er eentje heel sloom zijn nek buigen. De vissen wilden ons brood wel. We keken naar de dikke oranje karpers, die langzaam met hun geopende bek naar de oppervlakte zwommen om een stuk nat brood weg te happen.

De vissen werden saai, we liepen door naar de andere kant van het park. Daar was de jaarlijkse paaskermis. We liepen rondjes over de kermis en keken naar de mensen. Mensen die gillend in de over-de-kop-attracties zaten, meisjes van veertien die zich hadden opgemaakt voor de kermis en giechelend langs de botsautootjes stonden, kermisjongens die stoer meedraaiden met hun armen over elkaar en hun benen wijd op de draaiplaat, mannen met dikke buiken en vermoeide gezichten die hun loterij presenteerden, moeders die hun mooiste roze bloes met franjes hadden aangetrokken en vaders met dikke sigaren. Bij de attractie met de lopende banden en de bewegende trappetjes zochten ze een jongen vanaf zeventien jaar om mee te reizen. Ik stelde me voor hoe het zou zijn om als zeventienjarige te stoppen met school en mee te reizen met een kermis.

Later waren we weer thuis en keken we een film. Hoewel we zes-en-een-halve week hadden gevast hoefden we geen bier of wijn of koffie en ook de borrelnootjes smaakten niet zoals vroeger. De paaseitjes wel.