Het vrouwtje en de mandarijn, deel 2
Die middag liep ik naar de Lidl. Bij de deur van de Lidl stond hetzelfde vrouwtje accordeon te spelen. Verrast zocht ik mijn portemonnee en het vrouwtje kreeg wat haar toekwam. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik haar vanaf mijn balkon had horen spelen, maar ze verstond geen woord Nederlands.
Toen ik een kwartier later naar buiten kwam met mijn boodschappen, stond een man de accordeon te bespelen. Hij speelde aanzienlijk beter dan het vrouwtje en had een commercieel gunstige glimlach op zijn gezicht. Haar man? Een zoon? Ik vroeg het me af. In de verte stiefelde het vrouwtje met haar lange rokken en hoofddoek weg, met de handen in haar zakken.
2 opmerkingen:
Op de een of andere manier herken ik iets van mezelf in dit vrouwtje. Ik kan me voorstellen dat het vrouwtje even toe was aan pauze. De gemiddelde accordeon weegt toch 11 kilo. Jouw geld gaf haar vast even rust. Chapeau Froukelie! (slecht woordgrap, ik hoop dat je 'm door hebt.)
Ja hoor, hij komt luid en duidelijk over :)
Een reactie posten