Zo'n dag: hoe het ook kan

Zo'n dag heb ik wel vaker. Meestal probeer ik me er gewoon doorheen te slepen, met veel koffie, snacks en een vroeg-naar-huis-beleid. Maar soms is het heerlijk om je gewoon helemaal over te geven aan dat gevoel van bwwwllegghh. Gewoon scheit (pardon) te hebben aan de wereld en je agenda en even onder te duiken voor een dag of twee.

Vorige week was er zo'n moment. Samen met twee vriendinnen besloot ik gehoor te geven aan ons bwwwlleggh gevoel en - wat is het toch heerlijk om nog student te zijn - spontaan de herfstvakantie voor geopend te verklaren. We waren die dag geconfronteerd met heftige verhalen en waren extra overtuigd van het belang om de mooie kant van het leven te vieren. Ik belde een Bed & Breakfast in Giethoorn, we rondden alledrie nog even snel het nodige werk af en twee dagen later scheurden we in het rooie racemonstertje van vriendlief richting het noorden. De regen kwam met bakken uit de hemel maar dat deed ons weinig. Voor we het wisten reden we het erf op van de B&B annex boerderij in de open velden van Giethoorn.

We lieten de kalfjes aan onze vingers lebberen, we tafelden uitgebreid in een cafeetje in Steenwijk, we stuurden een koeienkaart naar die hardwerkende vriendin die niet mee kon, we sloegen teveel chips in bij de Albert Heijn en we sliepen in een heuse bedstee, terwijl de frisse koeienpoeplucht tot diep in onze neusgaten doordrong. Na een heerlijk boerenontbijt van de vriendelijke gastvrouw wandelden we de volgende dag tot onze voeten pijn deden door het zompige landschap, en reden toen weer terug richting Enschede. We sloten de dag af met driemaal patat en een frikandel speciaal.

We hadden het gevoel er weer maanden tegenaan te kunnen. Maar op maandag hadden we alledrie een vreselijk bwwwlleggh gevoel.