Sportschool revisited

Enkele maanden geleden schreef ik er nog een enigszins spottend stukje over. Vandaag de dag moet ik bekennen dat ik zelf meedoe aan het bijzondere sportschoolfenomeen. Eén keer in de week trek ik de stoute (sport)schoenen aan en begeef ik me naar de sportzaal alwaar ik een step en een matje klaarleg, om me vervolgens samen met vijftien gelijkgestemde "meiden" een uur lang in het zweet te werken. Voor ons staat een juf met een microfoontje en een strak pak, die ons al roepend en - zoals het een echte sportschooljuf betaamd - af en toe meezingend door het uur heen loodst. Op het groot uitgevallen opstapkrukje van Reebok doen wij onze oefeningen, met hippe namen zoals squat en turn-step. De foute doch vrolijke muziek met energieke beat maakt het af en zo trekken we de belangstelling van menig voorbijganger langs het grote raam van de sportzaal.

Ik hoop altijd maar dat er geen bekenden langs lopen en doe tegen mijn vrienden een beetje lacherig over deze nieuwe hobby. Maar stiekem moet ik bekennen: ik vind het heerlijk, dat power step.