Afscheid

Vandaag is een beetje een trieste dag. Vandaag is de dag dat mijn oude studentenhuis ophoudt met bestaan. In het verleden heb ik vaak geschreven over "het huis" en ik kreeg van trouwe lezers meelevende reacties toen ik ruim drie jaar geleden dramatisch aankondigde dat de eigenaar het huis wilde verkopen en wij eruit moesten. De vraag "hoe staat het nu met het huis" kreeg ik echter steeds minder vaak, omdat bleek dat het allemaal nog wel meeviel. Ja, we moesten eruit, maar nee, niet onmiddelijk. Elke keer dat er iemand afstudeerde en het huis verliet, mochten we er geen nieuwe huisgenoot meer voor in de plaats nemen en zo zou het huis een langzame dood sterven.

Nu, drie jaar later, zijn bijna al mijn huisgenoten afgestudeerd. Ze wonen in Arnhem, Den Haag, Eindhoven of Groningen. Huisgenoot B. en ik zijn de enigen die nog studeren, maar wij wonen al lang niet meer in "het huis" en zijn eigenlijk geen echte studenten meer: we zijn aan het afstuderen, gaan nooit meer stappen op donderdag en denken veel na over onze toekomst. We zijn groot geworden met z'n allen. En hoe groter wij werden, hoe leger het huis: van zes naar nog maar één eenzame bewoner, die nu ook een eigen stekje heeft gevonden.

Hoewel ik het al jaren aan zag komen kwam het bericht een paar maanden geleden toch nog onverwacht: in december moet het huis leeg zijn. Het laatste jaar werd er af en toe al flink opgeruimd met het oog op een toekomstige oplevering en de afgelopen maanden is dat proces versneld. Stukken meubels zijn illegaal verbrand in de achtertuin, kilo's oud ijzer zijn opgehaald en waardevolle studentikoze voorwerpen zijn door mensen geadopteerd voor in het eigen huishouden. De laatste bewoner heeft het huis met noeste arbeid zo goed als leeg gekregen, wat werkelijk een wonder mag heten. Afgelopen zaterdag hebben we, in een bijna leeg huis, nog een laatste keer een kerstdiner genuttigd met z'n allen en vandaag is het dan zover. De sleuteloverdracht.

Ik ben benieuwd hoeveel het huis heeft opgeleverd. Benieuwder nog ben ik naar wie er komen wonen. Zouden ze onze achtergebleven sporen waarderen? "Ach, kijk nou, wat een gezellig studentenhuis was dit!" Of, wat me waarschijnlijker lijkt, zouden ze al die oude gordijnen, verrotte kozijnen en het met zorg geplante onkruid het liefst zo snel mogelijk verwijderen? Zouden ze me binnen laten als ik over een paar jaar voor de deur sta met de vraag of ik een kijkje mag nemen? Zouden ze lachen om de verhalen die ik dan vertel over het oude studentenhuis? Zal ik nog spoortjes van de oude vertrouwde geur ruiken? Ik ben benieuwd.