Natuur in Nederland

Gisteren was ik weer eens in mijn oude studentenhuis. Zoals altijd was er weinig veranderd. De slingers van het feest van twee jaar geleden hingen er nog en ook de pot Milsani koffiecreamer stond op zijn vertrouwde plek op de schoorsteenmantel. Wat wel veranderd was, was de tuin. Ik schrok er eerst een beetje van. Ooit had ik samen met mijn enige vrouwelijke huisgenoot goed gezorgd voor die tuin. Onkruid wieden, de roos snoeien, bollen planten. De jongens maaiden af en toe het gras en zo was het nog best een mooi tuintje. Gisteren zag het er anders uit. Overwoekerd, volgegroeid, het onkruid hoog tussen de tegels, de omgevallen schuttig overgroeid met klimop en het fietsenkerkhof in de hoek onzichtbaar door een lustig groeiende jonge boom. Wat zag de tuin eruit!

Toen ik van de schrik bekomen was, bekeek ik het geheel met andere ogen. Eigenlijk had het wel wat, zo'n stukje grond waar alles z'n gang kan gaan. De citroenmelisse had zich verspreid over het gehele bloemenperk en geurde volop. De frambozenstruik deed het super, ik plukte een heel kopje vol zoete frambozen. Musjes doken weg onder de klimop; vast een nestje. Hoe langer ik ernaar keek, hoe mooier ik het vond. Het was heerlijk om er rond te struinen, die paar vierkante meters groene chaos. Je zou het niet verwachten maar daar, op een onbeduidend plekje in ons volgebouwde land, het land met de gedetailleerde bestemmingsplannen, nette tuintjes en voorgeveltjes, nieuwbouwwijken, asfaltwegen en geordende stukjes park die voor "bos" door moeten gaan, daar ligt, verborgen achter een oud studentenhuis, het laatste stukje ongerepte natuur van Nederland.