Opruimen

Eén van die typische kerstvakantiebezigheden, naast winkelen, films kijken en schaatsen, is opruimen. En dan bedoel ik écht opruimen. Niet even wat papieren van je bureau weggooien of je sportschoenen in de kast zetten, maar oude troep uitzoeken, weggooien, bewaren. Vandaag heb ik opgeruimd. Ik heb eindelijk de laatste verhuisdoos uitgepakt, mijn voorraadkast opnieuw ingedeeld en oude pennen uitgeprobeerd om vervolgens te bepalen of ik ze nog kon houden.

Er is iets geks met opruimen. Iets waardoor je geen klap opschiet. Dat kan heel vervelend zijn, maar juist leuk als je je eraan overgeeft en vergeet dat het doel eigenlijk opruimen was. Met opruimen stuit je namelijk vaak op allerlei leuke oude spullen, waar je vervolgens uitgebreid in gaat zitten rommelen. Zo vond ik oude dagboeken, gummen met spiekbriefjes erop geklad, vulpenvullingen, brieven van vriendinnetjes, geschreven tijdens een saaie Nederlandse les, en een walkman. Heerlijk nostalgisch.

Maar er is nog iets gekkers aan de hand met opruimen. Weet je wat het namelijk is? Je bewaart die oude spullen, omdat je er geen afstand van kunt doen. Je wilt ze houden, om er later nog eens lekker nostalgisch door te kunnen rommelen. Het komt er daarna echter nooit van om je eens een avondje 'zomaar' met die doos oude brieven op de bank te nestelen. De doos blijft gewoon zoals altijd onder je bed staan, de brieven stoffig en vergeten.

De enige keer dat je weer eens door oude troep heen rommelt, die je had bewaard om er af en toe nostalgisch doorheen te rommelen, is als je besluit te gaan opruimen. Is dat niet gek, zo'n opruimkringetje? Je kunt er uren over na blijven denken, over dat kringetje, vooral op een druilerige kerstvakantiedag.

Gelezen, geluisterd, gezien

Gelezen: De geschiedenis van Nederland in vogelvlucht
Geluisterd: Rythms del mundo - Buena Vista Social Club
Gezien: About a boy

Klikken voor het goede doel

Kijk, zo zien wij jonge moderne mensen het graag. De restaurantgids eet.nu maakt per bezoeker 1 cent over naar de 3FM serious request actie. Met een simpele klik help je de slachtoffers van landmijnen. De teller staat momenteel op 51,74 euro. Even hier klikken en klaar. Zegt het voort!

(met dank aan Retecool)

Stilstaan

De tijd verstrijkt en het blog blijft stilstaan. Ik heb geen inspiratie. En als ik wel inspiratie heb, heb ik geen zin om te schrijven. En als ik wel inspiratie heb en ook zin om te schrijven, dan lukt het me niet om de woorden goed op papier te krijgen. De tijd verstrijkt. Ik werk, ik eet, ik drink, ik slaap, ik knutsel surprises, ik bereid me voor op mijn afstudeerdopdracht. Ik doe alles behalve bloggen. Moet ik het blog misschien opheffen? De tijd verstrijkt en het blog blijft stilstaan.

Trouwens

Ik wil niet vervelend zijn hoor, maar had ik het niet lang geleden al voorspeld?

Leestip

Bij gebrek aan nieuwe stukjes op deze site (sorry), verwijs ik u graag door naar twee van mijn blogvrienden. Geestige en herkenbare stukjes over het leven op een middelbare school zijn sinds kort te vinden op Biologisch en op Falleri. Ook leuk als je geen onderwijsaspiraties hebt.

Ouderwets

Toen ik gisteren in de trein mijn old skool discman uit het zelfgemaakte hoesje haalde en een cd uit het zwarte mapje koos, zag ik naast mij een jongen die de hippe witte oordopjes van zijn miniscule iPod tevoorschijn haalde. Ik schaamde me lichtelijk en stopte de discman diep weg in mijn tas, zodat het net leek alsof ik ook een MP3 speler had.

Koffie

Je kunt nog maar uit één soort thee kiezen. Van de cappuchino kun je de sterkte niet instellen. De koffie is te slap. De expresso is te bitter. Als je de sleutel er te vroeg uithaalt doet 'ie het niet goed meer. Max Havelaar is geen lekkere koffie. Bij de vorige wist je precies hoeveel keer je op melk en sterkte moest drukken, nu moet je dat weer opnieuw gaan uitvinden.

Er heerst verwarring en ontevredenheid. Iedereen klaagt. Wat is er aan de hand? De koffieautomaat op het werk is vervangen. Het is een waar drama.

Escape from Alcatraz

Wekelijks, zelf bijna dagelijks, hoor ik het zeurende geluid van een boormachine boven me. Ik heb op zich niks tegen klussende buren hoor, maar ik begin me zo langzamerhand toch echt af te vragen waar dat gat helemaal naartoe gaat.

Leerzaam

Op jezelf wonen is goed voor je en hardstikke leerzaam. Vandaag heb ik bijvoorbeeld geleerd: spruitjes moet je niet invriezen.

Lieveheersbeestjes

Vanmorgen, vlak voordat de wekker ging, had ik een nogal heftige droom. Ik voelde iets in mijn keel en mijn oren zaten een beetje verstopt. Vervolgens peuterde ik uit elk oor minstens vier lieveheersbeestjes. Getver!

Dieren in nood

Het gebeurt niet vaak dat ik zomaar lamlendig zappend op de bank hang. En al helemaal niet overdag. Maar áls dat gebeurt, dan heb ik een favoriet programma. Na alle belspelletjes, Tell Sell, R&B videoclips, tekenfilms en the Bold & the Beautiful, eindigt mijn zaprondje meestal bij een van de vele onzinnige Amerikaanse zenders die achteraan geprogrammeerd staan, namelijk Animal Planet. Het city-veterinary-police-achtige programma wat ze daar uitzenden is fantastisch. Ik leef ontzettend mee met de mannen en vrouwen in hun stoere blauwe uniformen, die met speciale auto's het hele land door rijden om dieren in nood te redden. De ene keer is het een stel verhongerde katjes met niesziekte, dan weer een hond met een ingegroeide ketting om z'n nek. De mannen en vrouwen in uniformen, de dierenartsen die de beestjes er weer bovenop helpen, de assistentes die het prikje moeten geven: ze houden van dieren, dan kun je gewoon zien. Die mensen hebben hart voor hun vak. Als de reclame komt, met die zielige beren waarnaar ik niet kan kijken, dan zap ik altijd even weg, maar al gauw zit ik weer aan de buis gekluisterd om de avonturen van het "vet-team" te volgen. Ik vind het hartverwarmend, eerlijk waar.

Froukiwi's beautyrubriek

Regelmatig lees ik glossy's, oftewel glimmende damesbladen vol met lifestyle, beauty, mode en personality. In dat soort blaadjes vind je vaak tips van stylistes, visagistes en celebrities, die ons hun beautygeheim verklappen of hun favoriete product (vaak 100 euro voor een klein flesje) aanraden. Graag wil ik bij deze mijn eigen beautytip geven.

Froukiwi, studente en weblogger:
"Ik heb altijd een flesje baby-olie bij me. Het is ontzettend handig: je kunt het op een droge huid smeren, gebruiken als make-up remover en een heel klein druppeltje in de droge punten van je krullen smeren. Bovendien ruikt het heerlijk! Ik kan niet meer zonder."

Tot zover Froukiwi's beautyrubriek. Nieuwe tips van lezers en lezeressen zijn natuurlijk van harte welkom. Bij vele reacties maken we er gewoon gezellig een wekelijks terugkerend rubriekje van.

Wintertijd

Getsie wat is het vroeg donker. Ik word er gewoon een beetje somber van.

Een beter milieu...

...begint bij jezelf. Daarom vandaag een educatief blogje, met tien manieren om energie te besparen.

1. Laadt je telefoon niet elke nacht op, maar bijvoorbeeld om de nacht. Laat je oplader niet 'leeg' in het stopcontact zitten
2. Koop de volgende keer dat er een lamp stuk is een spaarlamp
3. Zet de TV uit in plaats van op stand-by
4. Ontdooi je koelkast
5. Doe 's avonds de gordijnen dicht
6. Gebruik een stekkerdoos met "oranje knop" en zet de knop om als je de aangesloten apparaten niet gebruikt
7. Zet het beeldscherm van je computer uit als je even niet in de buurt bent
8. Doe de deksel op de pan als je iets aan het koken bent
9. Doe radio, TV en lampen uit in kamers waar je weg gaat
10. Doe deuren dicht als de verwarming aan staat

Allright boys 'n girls, get out there and save our world.

Terecht

Hoe is het eigenlijk afgelopen met Roodkapje? vroeg ik mij af. Even Googelen en de site van een lokale Brabantse krant geeft het antwoord:

"Kaatsheuvel - Roodkapje is weer terecht. Dit laat een woordvoerder van de Efteling donderdagochtend weten. Roodkapje is donderdagochtend teruggevonden bij een bejaardentehuis de Eekhof in Kaatsheuvel en door de politie teruggebracht naar de Efteling.

Woensdagochtend ontdekten medewerkers van de Efteling dat Roodkapje uit het Sprookjesbos was verdwenen. Het meisje was nergens meer te vinden. Woensdagavond claimde een onbekende studentenvereniging dat zij Roodkapje in hun bezit hadden en een deal wilde sluiten met het pretpark. 'Of dit verhaal echt waar is blijft onduidelijk' aldus de woordvoerder van het pretpark. De politie heeft de zaak in onderzoek. "

De jongens

Ik woon alweer anderhalve maand in mijn eigen flatje. Ik woon alweer anderhalve maand niet meer in het studentenhuis met de drie mannen. De drie mannen wonen alweer anderhalve maand met zijn drieën. Afgelopen woensdag ging ik eten bij de drie mannen, oftewel 'de jongens'. Natuurlijk had ik stiekem gehoopt dat ze mij vreselijk zouden missen, maar het was eigenlijk best schoon in mijn oude huis en het leek erop dat de jongens het prima redden zonder vrouw.

Toch kon ik me nog van dienst maken. De jongens vroegen mij of ik wist waar de ovenschaal gebleven was. Ze konden hem nergens vinden. Ze snapten er niks van. Misschien had ik hem per ongeluk meegenomen bij de verhuizing? Ik heb nog geen eens een oven dus de ovenschaal had ik zeker niet meegenomen. Maar ik ben nooit te beroerd om een handje te helpen dus ik ging op zoek naar de ovenschaal. Ik trok een kastje open. Of nee, ik trok het kastje open waar alle schalen altijd staan. En ja hoor. De ovenschaal.

"Ow, daar hadden we nog niet gezocht!" Ach, die jongens toch.

Frustraties

Mijn vriendje woont aan de andere kant van het land en ik zie hem alleen in de weekenden. Elke maandagmorgen nemen wij dus afscheid voor een weekje. Vanochtend in alle vroegte stond ik met mijn jas over mijn pyama op de donkere gallerij om hem uit te zwaaien. Hij moest om half zeven weg, omdat er files stonden en hij om tien uur op school moest zijn. "Dag schatje, daaag, daaaaag!" Ik kroop mijn warme bedje weer in en stond twee uur later op om aan een opdracht te werken.

Om elf uur had ik mijn opdracht, tegen alle verwachtingen in, al af. De telefoon ging. Mijn vriendje. Zijn les, 'leren presenteren', was ook al afgelopen. De docent had enkele 'nuttige tips' gegeven op het gebied van presenteren, zoals het drinken van een beetje water als je zenuwachtig bent. Een uurtje later was de les afgelopen en mijn vriendje geen snik wijzer geworden over presenteren. En het erste van dat alles: hij had de rest van de dag VRIJ! En IK OOK!

Hij had gewoon moeten blijven, in plaats van drie uur in de file te staan, een rotles over niks te volgen en daarna de boterhammen die ik voor hem had gesmeerd op te eten. Hij had gewoon hier moeten blijven, lekker nog een nachtje blijven!

Grrrr.

Bedjelor of saiens

Gisteren kreeg ik met de post mijn nieuwe collegekaart voor dit jaar binnen. Huh? Dacht ik. Ik heb toch al een collegekaart? Ik bekeek de nieuwe collegekaart eens goed. Ik bekeek ook mijn oude collegekaart eens goed. Ineens ontdekte ik het verschil. Ik ben volgens mijn nieuwe collegekaart geen "PSY - BSc" meer, maar "PSY- MSc". Ik ben dus geen bachelorstudent meer, maar masterstudent.

Oke, het is maar een formaliteit, want ik studeer nog steeds psychologie en ik ben allang begonnen aan mijn mastervakken. Hoewel ze op de universiteit voor het behalen van de bachelor een feestelijke diplomauitreiking organiseren, is het voor mij, net zoals voor de meeste anderen, maar een kleine tussenstap. Binnen niet al te lange tijd ontvang ik mijn echte bul, het uiteindelijke masterdiploma.

En toch, nu ik het bewijs zo tastbaar op mijn collegekaart zie staan vind ik het wel wat hebben: ik mag mijzelf Bachelor of Science noemen.

Functioneel

Vanochtend werd ik herinnerd aan de functie van de wenkbrauw. Wat blijkt: die twee bosjes haar op je voorhoofd zijn verdomde handig als je door de regen fietst en graag nog een beetje voor je wilt kunnen kijken.

Belangrijke mensen

Tegenwoordig ga ik voor mijn werk om met belangrijke mensen. Mensen die een hoge functie vervullen op de universiteit, mensen met een drukbezette agenda, mensen die een secretaresse hebben. Zo komt het dat ik ineens niet meer zelf voor mijn bakje automatenkoffie hoef te betalen, maar tijdens vergaderingen koffie drink die door de catering wordt verzorgd. Of, als de vergadering tijdens de lunch is, me tegoed mag doen aan belegde broodjes, melk en lekkere toetjes.

Toch gaat het leven van een belangrijk mens niet over rozen. Belangrijke mensen zijn eigenlijk de hele dag van afspraak naar afspraak aan het hollen. Vandaag probeerde ik een afspraak te maken met mijn baas, een van die belangrijke mensen. De man in kwestie bladerde in zijn digitale agenda en vond nog een plekje voor me. Terwijl hij bezig was de afspraak in te plannen, ging het brandalarm af. We keken elkaar aan. "O nee hè... een oefening" sprak mijn baas. "O nee toch, daar heb ik nu echt geen tijd voor hoor!" Terwijl er werd omgeroepen dat er ontruimingsoefening was en wij ons naar het plein voor het gebouw dienden te begeven, hoorde ik op de gang vanuit alle kantoortjes protesten: "Neeeee, niet nu, dat komt nu echt niet uit..."

De bedrijvendagen deel 3

Nog heel even. Ik beloof dat dit het laatste stukje is over de "bedrijvendagen". Maar ik moet het echt even kwijt. Dit is wat er gebeurde. Gisteren ging ik met mijn uitgeprinte CV langs bij de tassenuitdeelbalie en vroeg of er nog plek was voor de zogenaamde "CV check". Daar mag je je CV laten bekijken door iemand die er verstand van heeft. De jongens van de tassenuitdeelbalie (in keurige pakken gestoken jonge broekies) vertelden mij dat er vandaag geen plek meer was. Wel kon ik me op een lijst inschrijven voor voor de volgende dag. Er was echter een probleempje: de oorspronkelijke inschrijflijst was kwijt geraakt. Ik kon dus wel mijn naam invullen op de lijst die er lag, maar als "mijn" tijd al bezet bleek te zijn, dan zouden ze me bellen. Ik had toen natuurlijk al nattigheid moeten voelen maar vol vertrouwen schreef ik mijn naam op de "reservelijst". Bel me als ik op een ander tijdstip moet komen, schreef ik er voor de zekerheid bij.

Vanmorgen fietste ik, alweer voor de zekerheid, even langs de "bedrijvendagen". Ik had niks meer gehoord van de jongens van de tassenuitdeelbalie, maar wilde er zeker van zijn dat mijn CV check door zou gaan. "Ben je gebeld?" vroeg een van de broekies. Ik was niet gebeld. "Tja, helaas..." sprak het broekie. Er was geen plek meer voor mij. Ze hadden een uur geleden alle mensen gebeld die wel langs mochten komen. Stelletje koekenbakkers.

Grommend en vloekend fietste ik weg, me vast voornemend nooit meer een stap op die vervelende "bedrijvendagen" te zetten.

Het journaal

Woensdag avond tien uur. Droevig nieuws uit de mond van Philip Freriks: "Roodkapje is verdwenen uit de efteling. Het beeld van het sprookjesfiguur is vannacht gestolen uit het sprookjesbos. Daar stond het voor het huisje van haar grootmoeder. De directie van het sprookjesbos verdenkt een studentenvereniging aan de haal te zijn gegaan met het meisje."

De bedrijvendagen deel 2

Het viel mee. Toen ik gisteren op mijn hoge hakken en met klamme handjes de informatiemarkt van de "bedrijvendagen" betrad, merkte ik al gauw dat ik me om niks zorgen had gemaakt. Blijkbaar zijn mijn via via contacten niet zo betrouwbaar.

Natuurlijk waren er mensen in pak, maar ik zag eigenlijk behoorlijk veel spijkerbroeken, verwassen grijze overhemden die door moesten gaan voor zwart en oude afgetrapte "nette schoenen". Ik zag verbazingwekkend weinig ambitieuze mensen die in sneltreinvaart doorstormen naar "de top". Ook zag ik nauwelijks "high potentials", "interessante individuen" en mensen die "weten wat ze willen". Geen lange jongens in onberispelijke pakken die interessante vragen stellen en hun CV's uitdelen. Nee, de meeste studenten liepen zoekend rond, waarschijnlijk vanuit het vagelijke idee "iets" te moeten doen aan hun "toekomst". Ze stelden de bedrijven lukraak vragen als "wat doen jullie nou eigenlijk?" en waren bezig hun tassen te vullen met de gebruikelijke gratis pennen, rolletjes pepermunt, flesjes water en andere interessante gadgets. De mensen van de bedrijven die al de hele dag op de informatiemarkt stonden, deden erg hun best om niet teveel te gapen. Herinneringen aan de grote studiebeurs in Utrecht, die ik net als bijna elke andere middelbare scholier bezocht in mijn laatste jaar, kwamen bovendrijven. Nadat ik mijn gratis knaloranje "bedrijvendagen" tas in ontvangst had genomen en mijn voorgenomen gesprekje had gevoerd met dat ene interessant bedrijf, maakte ik dan ook dat ik weg kwam.

De bedrijvendagen

Deze week zijn de "bedrijvendagen" op de universiteit. De "bedrijvendagen" zijn heel belangrijk als je "carrière" wilt maken. Aangezien ik binnen een jaar verwacht af te studeren, leek het me een goede zet om de "bedrijvendagen" eens te bezoeken. Via via hoorde ik dat je op de "bedrijvendagen" te maken hebt met de "zakenwereld" en dat je dus "zakelijk" gekleed moet gaan. Dat betekent pakken, stropdassen, rokjes, bloesjes en zeker geen spijkerbroeken die kapot zijn aan de onderkant omdat de pijpen te lang zijn. Helaas had ik vlak voor mijn verhuizing mijn kledingkast eens goed uitgemest. Al die oude bloesjes die ik toch nooit droeg, heb ik weg gedaan. Andere mensen kunnen daar vast heel blij van worden, dacht ik, en ik gaf mijn kleren weg voor een tweedehands bestemming.

Het was dus een beetje moeilijk om gisterenavond mijn outfit voor vandaag klaar te leggen. Gelukkig vond ik tussen alle spijker,- ribbeltjes,- en skatebroeken toch nog een enigszins nette broek en een heel keurige doch stoere bloes. Zojuist heb ik mijn CV uitgeprint en als ik mezelf op mijn hakken door de gangen hoor klikklakken, dan voelt het alsof ik helemaal klaar ben voor de "bedrijvendagen".

Sportschool

Op de begane grond van mijn flat zit een sportschool. Het is een bijzondere ervaring om 's avonds langs die sportschool te lopen. Als je met je rugtas vol boeken, lege boterhamzakjes en bezwete yogakleren thuis komt van een lange dag, en eigenlijk heel graag de lift wilt nemen in plaats van de trap, dan is de sportschool op z'n actiefst. De beslagen ramen staan op een kier en de beat van opzwepende muziek komt vervormd naar buiten. Een vrouwenstem schreeuwt oppeppende teksten door een microfoontje. "Een... twee... drie... vier... En nog een keer! Ja kom op, volhouden! Let's get loud! Let's get louhouuuuud!" Zo roept en zingt ze mee met de muziek om de moraal van het zwetende volk hoog te houden. Als je dan voorbij de ramen van de sportschool bent en toch maar de trap neemt, dringt de mix van adrenaline en harde muziek nog tot de eerste verdieping van het trappenhuis door. Terwijl je na een eindeloze hoeveelheid trappen eindelijk bij je eigen stek op de achtste verdieping aankomt en uitgeput neerploft op de bank, gaat men op de begane grond nog tot laat in de avond door met spinnen, steppen, workout'en en aerobic'en.

Jong en oogverblindend

Ik ben een hele zelfstandige en onafhankelijke meid. Bij gebrek aan mannelijke vrienden die tijd over hebben, vriendjes of vaders die in de buurt wonen en andere sterke mannen die zich spontaan aanbieden, besloot ik laatst om samen met een vriendin de verhuizing van een koelkast en een (loodzware) wasmachine zelf te regelen. Voor een schijntje huurde ik een knalgeel, rammelend, met tape aan elkaar hangend, vierwielig sisi-karretje. Het karretje wordt door het auto-verhuurbedrijf volgens mij voornamelijk gebruikt als reclamestunt, maar bleek tevens prima geschikt als verhuiswagen voor arme studentes.

Met een eveneens gehuurde steekkar achterin tuften vriendin H. en ik door heel Enschede en sjouwden we eigenhandig de zware apparaten van en naar sisi-kar en op en af steekkar. Af en toe vroegen we een nietsvermoedende voorbijganger om een handje te helpen, maar over het algemeen gaven wij, jonge oogverblindende vrouwen in schuddende rammelbak, de mannen met open mond het nakijken.

Bekentenis

Ik weet niet wat het is, maar ik wordt heel vrolijk van de nieuwe single van Jan Smit.

Herfst

Het is natuurlijk koud en nat en veels te donker als 's ochtends vroeg de wekker gaat, maar stiekem is het toch weer leuk om met je zakken vol kastanjes door het bos te banjeren.

Kunstverzamelaar

Mijn oppaskinderen, twee meiden van 10 en 12, gaan in de zomervakantie altijd met hun ouders naar een huis in Frankrijk. Deze zomer hadden ze zich uitgeleefd met verf en doek. Het resultaat daarvan zag ik tijdens een oppassessie toen ik op zolder kwam kijken bij een spelende I. en vriendin. Eén van de schilderijtjes die er lagen vond ik erg mooi. Ik vroeg I. of het te koop was. Dat lag eraan wat ik bood, antwoordde ze vol economisch inzicht. Ik dacht er even over na en besloot een eerste bod uit te brengen, ter hoogte van zeven euro vijftig. Maar dat vond I. véél te weinig. Zelf stelde ze "veel meer" voor. Ik dacht aan mijn oppasinkomsten van vijftien euro en slikte.

Maar toen bedacht I. zich. "Eigenlijk wil ik het zelf wel graag houden..." Jammer van het schilderijtje, het had vast leuk gestaan aan de kale muur in m'n nieuwe flat. En ik had bijna een "echte I." in huis gehad. Gelukkig gaan de meiden in de herfstvakantie weer naar Frankrijk. Voor het luttele bedrag van tien euro kan ik dan een opdracht bij I. plaatsen en schildert ze voor mij wat ik wil.

Analyze this

Ik droomde vannacht dat ik mee deed aan America's Next Top Model. Help!

Leuk/niet leuk

Leuk aan op jezelf wonen:

• dat het brood nooit onverwachts op is
• dat het aanrecht de volgende ochtend nog schoon is als je het 's avonds heb afgeveegd
• dat je op het laatste moment kunt besluiten om toch maar niet thuis te eten
• dat de badkamer nooit bezet is
• dat je 's ochtends in je lelijkste onderbroek kan gaan ontbijten

Niet leuk aan op jezelf wonen:

• dat je elke avond moet afwassen

Bamboocha

Even een vraagje. Welke idioot heeft het in vredesnaam in zijn hoofd gehaald om die vrolijke jonge mensen die met een bank over straat slepen en op het strand met sinaasappels dansen te vervangen door twee zogenaamd grappige figuren (Jimmie loekoeboekoewoekoe en littel brodder) die ons vertellen: "listen, the bubbles whisper!"?

Het is dat ik wel van een fruitig frisdrankje houd op z'n tijd, maar het liefst zou ik spontaan stoppen met Fanta drinken.

Klef stukje

Soms heb je van die dagen dat je gehaast aan alles voorbij rent. Je fietst snel, eet snel, denkt snel en doet teveel dingen tegelijk. Maar soms heb je een dag waarop alles anders is. Een dag waarop de schellen je van de ogen vallen en je ineens ziet hoe mooi de wereld is. Vandaag heb ik zo'n dag. Vanmorgen, al voor half negen, heb ik al het moois van de wereld aanschouwd:

Ik rook de geur van vers brood uit een bakkerij.
Ik zag een hond in een weiland vol ochtendmist
blaffen tegen een nieuwsgierige koe.
Ik zag de gemeentemannen bomen zagen
en voelde het fijne stof van vers zaagsel
prikken in mijn neus.
Ik hoorde een oud boertje fluiten in het vroege zonlicht.
Ik voelde een frisse wind langs mijn wangen waaien.

Eentje minder

Hè, dat vind ik nou jammer. Hoewel er weer een paar vrienden op reis gaan en er dus leuke nieuwe buitenlandse weblogs in mijn favorieten staan, houdt één van mijn anderen favorieten ermee op. Ik ben nooit te beroerd voor een beetje onderlinge blog-reclame en ik vind er een vreemd grootmoeder-achtig genoegen in om de geboorte van nieuwe weblogs aan te kondigen. Helaas sterft er zo af en toe ook een weblog. Ik moet zeggen dat ik het dan ook buitengewoon triest vind om dit keer een dooie weblog onder de aandacht te moeten brengen: Appeltje-eitje is gestopt.

De achtste

Sinds kort woon ik op de achtste verdieping. Eerst vond ik dat niet zo'n fijn idee. Maar sinds ik erachter ben dat ik gratis een geweldige uitzicht over Enschede-West erbij krijg en bovendien elke avond een showtje van de ondergaande zon samen met de roze wolken, vind ik het eigenlijk wel tof.

Ik heb nog iets ontdekt wat tof is aan wonen op de achtste. Het vergt wel even wat van je doorzettingsvermogen en je moet de vreemde blikken van de mensen bij de lift negeren, maar over enkele maanden zal het resultaat zich openbaren in de vorm van een fantastische conditie en strakke gespierde billen. In plaats van de lift, neem ik elke dag de trap naar de achtste.

Hupsakee

Ik heb mezelf een schop onder de kont gegeven. Geen excuses, geen gezeur, geen uitstel meer. Hupsakee, vooruit met de geit: het is weer tijd om te gaan schrijven. Ik heb duizend dingen aan m'n hoofd die er telkens weer voor zorgen dat het er niet van komt, maar zo is het ook met sporten en dan moet je op een gegeven moment gewoon streng zijn voor jezelf. Een weblog is ervoor om regelmatig stukjes op te plaatsen en die stukjes moeten geschreven worden. Dus diep ik mijn spreekwoordelijke pen op uit het stof en log sinds tijden weer in op de Blogger site. Daar gaat 'ie weer jongens en meisjes, tjaktjaktjakkkk! (als in: blikkerig kermisgeluid)

Voordat ik tot de orde van de dag (lees: onzinnige stukjes over niks) kan overgaan, moet ik eerst even schoon schip maken. Voor de vaste lezers die zich afvragen hoe het eigenlijk gaat met Froukiwi, hier een korte update.

• In de hete julimaand sliep ik lange plakkerige nachten op mijn vroegere slaapkamertje in het fijne ouderlijk huis en deed ik mijn best om talloze huishoudens keurig en netjes te houden, in de rol van altijd montere -"hè wat een weertje toch, lekker bakje koffie"- thuiszorgmedewerker.
• In augustus gaf ik het geld wat ik in juli verdiende uit, door samen met vriendlief, een auto en een tentje drie weken door Zuid-Frankrijk te crossen. Veel kilometers, veel golven, veel biertjes en de ultieme vrijheid.
• In september ben ik verhuisd. Echt waar: in plaats van een studentenhuis bewoon ik nu een heerlijk tweekamerappartementje op de achtste verdieping van een flat. Er hangen nog geen gordijnen en m'n was doe ik vooralsnog bij anderen, maar: it's all mine!

Tot zover Froukiwi's zomer in een notendop. Nu: een beetje werken, een beetje studeren, een beetje yoga'en en een beetje danslessen (nee, geen dancing-with-the-stars-spinoff) geven. Op maandag Expeditie Robinson kijken met vriendin M. en in het weekend luieren met vriendlief D. Tussendoor hang ik hier en daar een gordijn op en probeer ik gezond te koken voor mezelf. Niks bijzonders dus, het leven gaat zoals het gaat en de wereld draait gewoon door.

Nu dit allemaal achter de rug is, nu heel digitaal Nederland weer via Google op de hoogte kan worden gesteld over het wel en wee van Froukiwi (zoekterm: "openingstijden aldi"), verklaar ik mezelf officieel back in business. Ik kan weer gaan doen wat ik het liefste doe. Tijd voor onzinnige stukjes over niks, joehoeee!

Zomerreces verlengd

Ja jongens en meisjes, ik weet het, ik heb al veel te lang niet meer geschreven, en dat terwijl ik boordevol verhalen zit. Sorry, het zit er momenteel even niet in. Of eigenlijk zit het er wel in, maar het komt er niet uit. Hoewel op radio en tv het nieuwe seizoen alweer in volle gang is, zal mijn blog het nog even met herhalingen van oude stukjes moeten doen. Maar niet gevreesd. I'll be back.

Zomerreces

Ondanks m'n vakantie is het er niet van gekomen. Van nieuwe stukjes. Van ruime in m'n hoofd. Hoe dat komt? Ik heb veel gedaan. Een beetje teveel als je het mij vraagt. Het is hoog tijd om de tent achterin de auto te gooien en naar Frankrijk te rijden. Doei!

Een beetje druk

Ik ben een beetje druk geweest en dan schiet het bloggen er weleens bij in. Ik heb tentamens geleerd, tentamens gemaakt, vakantie gekregen, gebarbequed en gefeest, mijn kamer opgeruimd, een eindexamenexpositie van de kunstacademie bezocht (aanrader!), United 93 gekeken (aanrader!), een modeshow van de modevakschool bezocht (aanrader!) en ben voor een aantal weken verhuisd naar het ouderlijk nest. Ik ben tijdelijk aan het werk gegaan in de thuiszorg en verschoon nu babyluiers, dweil badkamers en drink vele koppen koffie met uiteenlopende soorten mensen, terwijl we tegen elkaar zeggen dat het toch zo warm is. Ook loop ik zoveel mogelijk rond op teenslippers en flodderbroeken. In mijn hoofd is het een soort van omgekeerde komkommertijd: het is er zo vol dat er geen ruimte is voor nieuwe stukjes. Maar wie weet, binnenkort, heel misschien, ik voel dat het eraan zit te komen, wordt het een beetje minder druk en is er weer ruimte voor stukjes. Ik heb tenslotte vakantie.

Weet je nog...

...dat je vroeger altijd van die cassettebandjes met sprookjes erop had?

De buurjongen van D.

Er is een periode geweest dat ik veel schreef over vriendjes, flirten, oude liefdes, nieuwe liefdes en gebroken harten. Mijn nieuwe lief, die inmiddels niet meer zo nieuw is maar nog steeds lief, heb ik geloof ik nooit officieel geïntroduceerd op dit weblog. Hij is stoer, hij houdt van surfen, adrenaline en wedstrijdjes winnen, hij houdt niet van teveel nadenken, hij woont vlak bij het strand, hij heeft een heerlijk bed en is natuurlijk de geweldigste man op aarde. Verder heet hij D. Maar dat doet er eigenlijk helemaal niet toe.

Waar het me om gaat is de buurjongen van D. Die heeft mijn hart gestolen. D. weet van niks maar elke keer als ik bij hem ben dan hou ik de straat nauwlettend in de gaten, in de hoop een glimp op te vangen van de leuke buurjongen. Hij heeft donker haar en is zo mogelijk nog stoerder dan D. Hij laat zich nergens door tegenhouden: in weer en wind is hij op straat te vinden. Hij rijdt vaak langs met zijn stoere groene wagen. Hij gaat daar helemaal in op en dat is prachtig om te zien. Soms zit ik te lezen op de bank en hoor ik de buurjongen met zijn wagen aan komen rijden. Dan spring ik gauw op om niks te missen. De buurjongen kijkt soms omhoog naar het raam van D. maar hij zwaait nooit. Ik denk dat hij mij net zo spannend vindt als ik hem.

Maak je maar geen zorgen over mijn relatie met D. Ik hou het voor hem achter omdat hij vast jaloers wordt, maar het klinkt erger dan het is. De buurjongen van D. is vier jaar oud.

Leven op slippers

Gisteren stond er iets in de krant over een man met een strandtent. Die man loopt de hele dag rond in capuchontrui en slippers. Mijn lief kreeg laatst het aanbod om in Portugal te komen werken als surfleraar. Hij heeft geweigerd, omdat hij hier in Nederland een laatste kans heeft om eindelijk een opleiding te gaan volgen. Voor hem dus geen capuchontrui en slippers. Ik hoorde iets over iemand die een baan heeft geregeld op Aruba en daarheen is verhuisd. Op Aruba kun je vast altijd slippers aan. Ik las iets over een meisje dat met haar surfplank de wereld rondreist en overal vervelende baantjes doet, om telkens verder te kunnen trekken. Op slippers, neem ik aan.

Ik ben blij met mijn mijn studie, mijn plekje in dit huis, mijn hobby’s. Ik vind het goed van mijn lief dat hij aan de toekomst denkt. Zelf denk ik ook aan de toekomst. Maar soms vraag ik me af of ik niet liever wat vaker op slippers zou rondlopen.

Voetbitterbal

We gingen samen voetbal kijken en ik deed de boodschappen. Ik zei "ik haal wel chips". Maar de mannen zeiden "nee, bitterballen!". Dus stond ik gisterenmiddag bij de kassa met een zak van 50 bitterballen. Ik heb nog wel even getwijfeld toen ik langs de chips kwam, maar met drie mannelijke huisgenoten moet je je als vrouw soms gewoon gewonnen geven.

De Hengelosestraat

Al bijna vier jaar lang fiets ik een aantal keer per week over het lange fietspad van het centrum van Enschede naar de campus van de universiteit, precies tussen Hengelo en Enschede in. De straat waar het fietspad naast ligt heet dan ook de Hengelosestraat. Vlak bij Hengelo gaat 'ie over op de Enschedesestraat. Waren alle dingen in het leven maar zo helder, denk ik wel eens, maar dat terzijde.

Ik heb jarenlang ervaring op kunnen doen met het fietsen langs de Hengelosestraat. Er is een periode dat ik de route "achterlangs" nam, door het bos en langs de biologische boerderij waar gehandicapten werken, maar ik ben toch weer terug gevallen op de Hengelosestraat. Ik ben daarin niet de enige. Het fietsen langs de Hengelosestraat, vooral rond kwart over acht 's ochtends, is een bijzondere ervaring. Het is een soort van filerijden op de fiets, in een lange stroom van studenten, met natte haren op oude fietsen, allemaal op weg naar college.

Het verschil met een echte file is dat je kunt inhalen. Daar zijn strikte regels aan verbonden. Het is bijvoorbeeld not done om te bellen. Deze regel is waarschijnlijk uit noodzaak is geboren; de meeste studentenfietsen hebben geen bel. Bellen doe je dus niet. Als je wilt inhalen, wacht je tot er een zijstukje tussen het fietspad en de autoweg vrij is, zo'n stukje waar auto's kunnen parkeren. Als je geluk hebt is het stukje precies lang genoeg om de groep fietsers voor je in te halen, als je pech hebt moet je jezelf halverwege al remmend de groep in zien te manouvreren.

Elke student heeft bovendien zijn eigen tempo. Het fietsen langs de Hengelosestraat vereist dan ook veel meer alertheid dan iets simpels als filerijden. De weg van Enschede naar de campus is een aaneenschakeling van remmen, op de trappers staan, in volle vaart om mensen heen slingeren, drie rijen dik inhalen en ingehaald worden en strategische plekken kiezen bij het stoplicht.

Als je geen haast hebt kun je ook kiezen voor de makkelijke manier. Dan voeg je je gewoon achter de enorme rij fietsers en blijf je kalmpjes, vanuit je cocon van wijsheid en rust neerkijkend op de idiote inhaalacties, achter die jongen met bootschoenen fietsen tot je geheel vanzelf op de plaats van bestemming aankomt.

Vijftien juni, de ideale dag om te schrijven

Ik had de hele ochtend al zo'n gevoel van: vandaag moet ik iets schrijven. Ik wist nog niet wat of waarover, maar ik wist dat er een weblog stukje aan zat te komen. Ik had de blogger site zelfs al een paar uur open staan op mijn computer. Ik had nog geen letter getikt, maar wist dat het ging komen. Soms voel je zoiets gewoon aan.

Zojuist ben ik erachter gekomen wat ik nu eigenlijk precies aanvoelde. Vandaag bestaat mijn weblog drie jaar! Hiep hiep hoera. Geheel onbewust kreeg ik op deze prachtige dag, de vijftiende van de maand juni, de onverklaarbare drang om iets te schrijven. Net als drie jaar geleden.

De beer is los (snel, sluit 'em op!)

Normaal gesproken schrijf ik niet over politiek op mijn weblog. Ik wil dat het een weblog is met onschuldige, onopvallende en er-totaal-niet-toe-doende stukjes, als podium voor mijn hersenspinsels en ter vermaak van vrienden, bekenden en anderen die op zoek zijn naar afleiding op het web.

Gisteren dacht ik dat ik wel een keer een uitzondering kon maken. Ik zette mijn mening op het web. Zoals te aanschouwen is bij de comments van de betreffende post ontwikkelde zich iets wat lijkt op een heuse discussie, met voor- en tegenstanders. Het is de commentatoren niet aan te rekenen, hulde zelfs voor hun goede reacties, maar toch schrok ik ervan. De enige discussies die hier doorgaans gevoerd worden gaan over de voors en tegens van buiten zwemmen en de vraag of het saai is om om acht uur weg te gaan van een feestje.

Ik denk terug aan een goede raad die ik ooit kreeg van een oud Portugees vrouwtje, die ik ontmoette toen ik in Lissabon met mijn backback in de bus zat, op weg naar het vliegveld. Het vrouwtje vertelde mij in goed Engels (maar met een zwaar accent) dat ze heel veel had gereisd. Daarbij sprak ze altijd allerlei mensen. Maar, en dit was haar advies aan mij, er waren drie onderwerpen waar ze nooit over sprak: religie, politiek en voetbal.

Volgende keer lieve lezer, kunt u hier dus weer gewoon de vertouwde onbenullige stukjes verwachten over het groene gras, de rijen bij de supermarkt en vreemde mensen in de trein.

Respect

De koningin ging op bezoek bij een moskee. Ze gaf de mensen daar geen hand, uit respect voor hun geloof. Meneer Wilders werd boos op de koningin. In de tweede kamer stelde hij een vraag aan meneer Balkendende:

"Is het niet veeleer waar dat zowel uw eigen opmerkingen als het optreden van ons staatshoofd eerder een schoolvoorbeeld is van dhimmitude-gedrag waarbij onder het mom van tolerantie de normen en waarden van onze eigen cultuur – zoals de volstrekte gelijkheid van man en vrouw – in de uitverkoop worden gedaan?"

Vind ik ook hoor meneer Wilders! Respect hebben voor een ander geloof, ik vind het ronduit belachelijk. Zoiets hoort toch niet bij de normen en waarden van onze eigen cultuur?! Ik zou het vreselijk vinden als onze Nederlandse cultuur met zoiets vies als "respect" zou worden geassocieerd. Hoe durft de koningin respect te tonen?


PS: mevrouw de koningin, ik meen het niet echt hoor! Het is maar een grapje want ik vind meneer Wilders eigenlijk juist heel stom. Ik vind het supertof dat u respect toont.

Watje

Ik twijfelde. Uiteindelijk deed ik toch mijn regenjas aan, pakte mijn tas met zwemspullen en liep naar de deur. Bij de deur keek ik naar buiten en twijfelde ik weer even. Toch ging ik naar buiten. Ik liep door de motregen over het grindpad naar mijn fiets. Halverwege stond ik stil. Ik twijfelde. Toen keerde ik om en vluchtte ik weer naar binnen. Ik had het me nog zo voorgenomen, weer of geen weer, maar vandaag zit het er gewoon niet in. Ik ga niet zwemmen in het buitenbad.

Saai

Soms ben ik ineens zo bang dat ik saai aan het worden ben. Neem nu vandaag. Ik ging naar een enorm gezellig, leuk, te gek, relaxed, muzikaal festivalletje. Er was veel en goedkoop bier, er waren vrienden en bekenden, er waren pizza slices, er was goede muziek en een goede sfeer. Topfeest, zou je zeggen. Nu had ik het ook prima naar m'n zin hoor, daar niet van. Maar na drie uurtjes had ik het eigenlijk wel gezien. En in plaats van me tot het ochtendgloren in het feestgedruis te storten, al dansend, drinken en niet-aan-morgen-denkend, zoals ik "vroeger" wel eens deed, stapte ik om acht uur gewoon weer op mijn fiets naar huis. Lekker even een patatje halen bij de snackbar, lekker even chillen in mijn eentje, lekker op tijd naar bed.

Tja. Lekker op tijd naar bed?! Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Soms ben ik gewoon zo bang dat ik saai aan het worden ben.

Portret

Gisteren, in het theatercafé op de universiteit, kwam er een jongen op mij af. Hij had een klein schildersdoekje onder zijn arm en vroeg me of hij een portret van me mocht maken. In al mijn ijdelheid zei ik ja. Maar nu even niet, want ik moest met mijn vrienden van de cabaretvereniging mee. De jongen vroeg of ik een telefoonnummer had. Toen begon er ergens ver in mijn onderbewustzijn een alarmbelletje te rinkelen. Maar op de een of andere manier (waarschijnlijk was ik in euforische extase geraakt door het feit dat iemand een portret van mij wilde schilderen), drong dat niet helemaal tot me door. Gelukkig was ik nog zo slim om hem slechts mijn voor-spam-te-gebruiken-e-mail-adres te geven, en niet mijn telefoonnummer. De jongen kwam dichtbij me staan en keek me met glinsterende ogen aan. "Je bent wel heel erg mooi," zei hij. "Een beetje betoverend!". Ineens werd ik wakker uit mijn eigen betovering en maakte ik dat ik weg kwam bij de engerd.

Zo blijkt maar weer: jongens met schildersdoekjes onder hun arm die zomaar op je afstappen zijn niet te vertrouwen, evenmin als mijn eigen enge-mannen-alarm.

Openingstijden Aldi

Het grootste deel van mijn weblogbezoekers die via Google komen, zoekt op de termen 'openingstijden aldi'. En ik ben niet de enige blogger die hiermee te maken heeft. Dit lijkt me een duidelijk signaal voor de Aldi. Een probleem wat een moderne supermarkt in deze moderne tijden toch eigenlijk niet meer mag hebben. Niemand kan jullie openingstijden vinden. Doe er wat aan jongens.

Raadseltje

Vanmorgen kwam ik net op tijd en helemaal bezweet de collegezaal binnen. Ik had keihard gefietst, omdat ik te laat van huis weg ging. Ik was namelijk te vroeg opgestaan. Rara hoe kan dat?

Oplossing: als je te vroeg opstaat, beste kijkbuiskinderen, denk je dat je alle tijd van de wereld hebt, waardoor je eens lekker een extra knackebrodje neemt en uiteindelijk toch nog te laat komt. Laat dit een wijze les zijn.

Dispuut

Een van mijn vriendinnen zit bij een damesdispuut. Da's een soort vriendinnenclub voor studentes. Met een vaste borrelavond in de kroeg. Vaak bestaan zulk soort clubjes uit meisjes met kraagjes, een schorre stem en grote oorbellen. Maar het dispuut van mijn vriendin is anders. Het dispuut van mijn vriendin bestaat uit stoere vrouwen.

Een keer per jaar geven de stoere vrouwen een feest. Het feest is elk jaar op dezelfde locatie en ik ben er nu al drie keer geweest. Elk jaar valt het tegen hoeveel de stoere vrouwen drinken, elk jaar gaan er veel vrouwen vroeg naar huis en elk jaar zijn er behoorlijk weinig bezoekers. Maar elk jaar weer is het een geweldige avond. De stoere vrouwen kan het helemaal niks schelen wat de rest van de wereld vindt en samen met de paar bezoekers staan ze de hele avond op de dansvloer. De vriendjes van de stoere vrouwen hangen wat sullig aan de bar met een biertje, terwijl ze de dansvloer met de vrouwen uitgebreid bekijken. Aan het begin van de avond moet ik altijd even wat schroom overwinnen, maar al gauw kan het me niks meer schelen dat al die vriendjes naar ons kijken (ze moeten toch ergens naar kijken?) en ga ik helemaal uit mijn dak.

Uiteindelijk eindig ik op die feesten van dat dispuut met die stoere vrouwen altijd met een aangeschoten hoofd op een tafel, al springend, dansen en meegillend met de muziek. Ik heb elk jaar weer een topavond.

Fan

Waar was jij vroeger fan van? Mijn eerste cd was er eentje van Marco Borsato. De waarheid. Ook had ik een cd van Céline Dion, including de hitsingle My heart will go on, en eentje van Meredith Brooks, met Bitch. Eén van mijn favorieten was de cd van de Kelly Family. Je weet wel. I'm in love with an alien. En echt fan was ik van Hanson. Mmmbop. Daar had ik posters van, uit de Break-out, en zelfs een singeltje.

Wind en regen

Zo kennen we Nederland weer.

Lezen

Vroeger las ik wel eens stiekem met een zaklamp onder mijn dekens als ik allang had moeten slapen. Vroeger ging ik elke week naar de bieb en leende drie boeken, het maximum aantal. Op een gegeven moment kende ik de meeste boeken van de jeugdafdeling en was ik verheugd als er weer een paar nieuwe aanwinsten op de nieuwe-aanwinsten-tafel lagen.

Tegenwoordig lees ik stukken minder en komt het niet vaak meer voor dat ik een boek in een ruk uitlees. Maar afgelopen week had ik het weer te pakken. Mijn boek lonkte zo naar me dat ik hem uit zelfbescherming beneden neer moest leggen, terwijl ik boven op mijn computer aan een presentatie werkte. Ik wilde maar één ding. Lezenlezenlezenlezen!

Goed toeven op de campus

Op de deur van het binnenzwembad van de universiteit hing een briefje: "vanaf dinsdag 9 mei is het binnenbad gesloten en het buitenbad geopend." Blij fietste ik naar het buitenbad, om daar met de zon op m'n bol en de wind over het water m'n wekelijkse baantjes te trekken. Het is goed toeven op de campus.

Weekendje weg

Afgelopen weekend was ik met vriendinnen een weekendje weg. Terwijl op zaterdag heel jong Nederland zich gehuld in oranje t-shirts en met bijpassende plastic opblaasmutsen lallend en bierzuipend in het feestgedruis stortte, trokken mijn drie vriendinnen en ik onze degelijke wandelschoenen aan voor een flinke wandeltocht over strand en door duinen. Onze rugtas vol met zelfgesmeerde broodjes en een thermoskan vol thee uit de jeugdherberg.

Het klinkt wat oubollig en dat was het ook, maar lekker was het wel. Het was rustiger dan ooit op het strand en de schelpen waren mooi en groot. We voerden diepzinnige gesprekken over stress, ouders, mannen en natuurlijk onze stoelgang, tegenwoordig een onvermijdelijk onderwerp voor de moderne jonge vrouw.

Na het weekend besloot een van ons vieren een week vrij te nemen, een ander werd ziek (dat was ik) en de andere twee hadden behalve een opgeblazen gevoel eigenlijk niks, maar allemaal vonden we het een zeer geslaagd weekend.

Time-out

Dames en heren jongens en meisjes, mijn excuses voor alweer een radiostilte op deze weblog. Ik had even een time-out. Om u een idee te geven waar ik zoal mee bezig ben geweest de laatste weken volgt hier een korte sfeerimpressie:

Tentamens leren boze hospita cabaret tentamens leren paaseieren taart tentamens leren strand tranen dierentuin slapen shoppen slapen yoga zon hangmat millitairen regen boxershorts rene froger bier wijn stapelbedden snurkende mannen slaapzakken mcdonalds mitrailleurs.

Ice age 2

Je zou het niet verwachten, maar afgelopen zaterdag zat ik vertederd toe te kijken hoe twee mammoeten romantisch de slurven in elkaar draaiden. Nooit geweten dat mammoetten zo liefdevol konden zijn.

Vies

Sommige mensen kunnen er wat van zeg. Zaterdag stond ik met vriendlief in een sportzaak zonnebrillen te passen, toen ik achter me een mevrouw iets schokkends hoorde zeggen tegen de verkoper. "Goedemorgen. Ik heb deze sportbroek hier vorige week gekocht, maar hij gaat overal tussen zitten waar hij niet hoort, als u begrijpt wat ik bedoel."

PARDON?

"Ehm, ja..." hoorde ik de verkoper zeggen. Ik kon de arme man niet zien maar hij moet zich rot zijn geschrokken. "Ja ik wil 'em graag ruilen. Kijk ik heb hem natuurlijk wel één keer gedragen met sporten, maar ja hij zit niet lekker he?"

AL EEN KEER GEDRAGEN?! Dit kan ze niet menen.

De verkoper protesteerde even met "tja, als u een te strakke broek koopt..." maar de vrouw hield voet bij stuk en al snel gaf de verkoper toe. Hij ging "kijken wat hij kon doen". De vrouw stond rustig te wachten, terwijl haar sportbroek die ze al één keer gedragen had en die overal tussen kroop mee naar achteren werd genomen. Niet lang daarna verliet ze tevreden de winkel met een nieuwe sportbroek.

Nu vraag ik je. Denk maar niet dat ik ooit een sportbroek zal aanraken in die sportzaak. Wat een vieze winkel. En wát een vies wijf.

Mannen

Als vrouw op een verjaardag vol mannen, maak je heel wat mee. Het begint met een 3D kijkertje waardoor je twee prachtige zanderige vrouwenbillen in string kunt bewonderen en gaat via grappen over veertienjarige meisjes naar nog veel meer plat vermaak. Echt interessant wordt het wanneer je je als vrouw de rituelen van de mannenwereld probeert eigen te maken.

Er waren geen bieropeners maar de aanwezige mannen openden hun flesjes met alles wat maar voorhanden was: theelepeltjes, bierkratten, colaflessen, een "bierafschuimspatel" en natuurlijk de gebruikelijke aanstekers. Dat met die aansteker vond ik er wel stoer uitzien en bij gebrek aan interessante gespreksstof besloot ik te proberen de techniek onder de knie te krijgen. Huisgenoot P. legde me de basisprincipes uit:

• hou je hand om de hals van de bierfles, met je wijsvinger vlak onder de bovenkant
• ontspan je vinger, wurm de onderkant van de aansteker eronder en span je hand goed aan
• gebruik je wijsvinger als hefboom en wip de dop in één snelle beweging van de fles

Dit klinkt misschien simpel maar dat was het niet. Rood aangelopen en met pijnlijke wijsvinger probeerde ik keer op keer de juiste move te vertonen, terwijl het dopje van mijn bierfles telkens een stukje verder openboog en het bier naar buiten begon te sputteren.

De mannen om mij heen konden niet blijven toekijken. Van alle kanten kwamen de experts toegesneld met advies: ik moest mijn hand in het begin meer ontspannen, de hoek van de aansteker moest anders, ik moest de bierfles draaien, goed knijpen, het eens met een andere tool proberen, niet teveel kracht zetten en de aansteker in één snelle beweging naar beneden duwen. Ze struikelden over hun eigen tong om als eerste met advies te komen, terwijl enkele anderen in de hoek van de kamer hoofdschuddend toekeken hoe een vrouw zich begaf op het domein van de man.

Na vijf minuten oefenen kreeg ik het eerste flesje open, toen het tweede, het derde en het vierde. De mannen gaven steeds meer flesjes aan mij door om te openen. Maar mijn vinger deed pijn en ik had geen zin meer. Ik hield het voor gezien. De rest van de avond gaf ik mijn flesjes weer gewoon aan een willekeurige man om hem met een stralende glimlach te vragen: "wil je deze even voor mij openmaken?"

Vanmorgen

... ben ik voor de allereerste keer in mijn leven zonder ontbijt de deur uit gegaan.

Klaar

Maandag scheen de zon. Ik besloot dat het werk maar even moest wachten en begon met het snoeien van de roos. Mijn handen kwamen onder de krassen te zitten en mijn haar stond alle kanten op, omdat er telkens doorntjes in bleven hangen. Toen ik de roos onder handen had genomen, kreeg de klimop een grote beurt. Met de keukenschaar ging ik het groene beest te lijf en ruig knippend haalde ik de helft van zijn lange opdringerige armen weg, zodat er weer wat licht in de hoekjes van de tuin kon komen. Mijn spijkerbroekbroek en trui kwamen nu onder de blaadjes, takjes en groene vegen te zitten. Maar ik was nog niet klaar. Ik veegde alle dode bladeren en ouwe troep op zodat ook de jonge groene blaadjes weer konden ademhalen. Als laatste sleepte ik de grote afgebroken tak van de boom uit de hoek van de tuin weg. Ik was warm en hongerig en voldaan.

Nu mag die lente van mij wel komen. Hallo daarboven, hoort u mij? Hier zijn we d'r klaar voor.

Teleurstelling

Tussen Enschede en Almelo reden geen treinen. "Maak gebruik van de bussen," las ik op de website van de NS. Met een zekere berusting begaf ik me op zaterdagochtend om acht uur door de zoveelste voorjaarssneeuwbui naar het station. Onder het afdakje stond een groep slaperige en kleumende mensen gelaten te wachten op de bus. Ik baalde van de sneeuw, de vertraging en het vroege ochtenduur.

Maar toen de touringcar door de sneeuw aan kwam rijden veranderde alles. De onverschillige buschauffeur was ineens een gezellige kerel! De irritante jodelmuziek die hij draaide werd sfeervol! De chagerijnige mensen om mij heen veranderden in verwachtingsvolle wintersporters! Met onze mutsen, sjaals en volle tassen stapten we in de bus, op weg naar besneeuwde pistes! Ik kwam helemaal in de stemming. Ik raakte volop in gesprek met de jongen naast mij, die ik helemaal niet kende. We gingen op wintersport en het was één groot feest!

Toen de bus een half uur later het stationsplein van Almelo op reed, was dat een behoorlijke teleurstelling.

Buiten spelen

Mijn oppaskinderen hadden vandaag allebei een vriendinnetje te spelen. De zon scheen en de dames wilden naar buiten, om verstoptikkertje te doen. Buiten spelen vind ik als pedagogisch verantwoorde oppas natuurlijk beter dan tv kijken en de zon scheen inderdaad lekker. Zo kwam het dat ik vanmiddag op mijn bemodderde hakschoenen gehurkt achter een auto zat, met plukken haar alle kanten op, om vervolgens het Grote Veld over te sprinten naar de buutboom, in de hoop niet te worden getikt. Dat is niet iets wat ik dagelijks doe maar het was hardstikke leuk.

Internationale Vrouwendag, poging 2

Oké, oké. Ik weet heus wel dat internationale vrouwendag eigenlijk een dag is waarop de aandacht gevestigd moet worden op alle vrouwen die slecht worden behandeld. Vrouwen die worden verkracht, vrouwen die niet mogen stemmen, vrouwen die tegen glazen plafonds op knallen. Ik weet ook heus wel dat internationale vrouwendag niet bedoelt is om rijke, verwende en gelukkige studentes in de watten te leggen.

Om het goed te maken met alle vrouwen die het niet zo fijn hebben als ik, hier even een stukje reclame. Wil je echt wat doen voor vrouwen? Teken dan deze petitie van Amnesty International.

Alle mannen opgelet

Vandaag is het internationale vrouwendag. Da's net zoiets als dierendag dus geef ons maar eens een lekkere aai over de bol.

Spreuk van de dag

Zoals je misschien na het lezen van mijn vorige log al geraden hebt, was ik vanmorgen op zoek naar een cadeautje. Zoals je misschien ook al begrepen hebt, gaat dat vaak gepaard met gesnuffel tussen heel veel spulletjes in heel veel winkeltjes. Vandaag snuffelde ik bijvoorbeeld in een pakket met kaartjes met "psychologische" wijsheden. De wijsheid die mij ter ogen kwam was: sommige problemen los je op door er geen problemen van te maken. Niks aan de hand, zou je denken, met zulke wijsheden wordt je tegenwoordig doodgegooid. Ik besteedde er verder dan ook weinig aandacht aan. Tot ik zojuist op internet bij wijze van studieontwijkend gedrag op zoek was naar nieuwe e-cards. Ik vond een nogal cheezy site met een zogenaamde "spreuk van de dag". Ik moest op een logootje van een leliebloem klikken om te ontdekken wat mijn persoonlijke spreuk van vandaag was. Achter de leliebloem schitterde mijn spreuk: sommige problemen los je op door er geen probleem van te maken.

DAT KAN GEEN TOEVAL ZIJN! Iemand probeert mij iets duidelijk te maken! Maar wat! En wie! Daar ga ik eens diep over nadenken.

Cadeau kopen in vijf stappen

Als mijn psychologievriendinnen en ik een cadeautje voor een verjaardag moeten kopen gaat dat ongeveer als volgt:

1. we beginnen met oriënterend slenteren door de stad, snuffelend tussen beha's in de uitverkoop, hippe kettingen, boeken over de oorsprong van de mens en schattige blikjes thee.
2. ondertussen brainstormen we kort of lang over de persoonlijkheid van de jarige, afhankelijk van hoe goed we hem/haar kennen
3. we komen tot een uitgebreid psychologisch profiel
4. er wordt een leuke persoonlijkheidstrek of interesse gekozen, bijvoorbeeld een bepaald issue waar de jarige het afgelopen jaar veel mee bezig is geweest
5. op basis daarvan zoeken we een bijpassend boek, een uitdagend spel of een guitige gadget
6. optioneel: we zoeken een kaart die bij de levensinstelling van de jarige past en schrijven een originele introductie bij het cadeau
7. en tenslotte nog een belangrijke regel: geld of een ander afgezaagd cadeau geven is uit den boze

De jongen en het raam

Ik zat in de intercity tussen Amersfoort en Amsterdam. Tegenover me kwam een jongen zitten. Hij had blonde krullen en droeg een oude waxjas, een spijkerbroek en bergschoenen. Hij had een legergroene tas bij zich. De jongen las een boek, net als ik. Maar als ik in de trein zit lees ik eigenlijk nooit lang. Het voorbijrazende landschap trekt altijd mijn aandacht. Dus al gauw was ik het lezen zat en keek ik uit het raam. Ik keek naar de besneeuwde weilanden, de kale bomen, de bruine en grijze kleuren. Ik vroeg me af wanneer het groen er weer tussendoor zou piepen. Over een paar maanden zou het landschap niet meer grijs en bruin zijn, maar groen met grote gele vlekken, van de paardenbloemen. En zo droomde ik lekker een beetje voor me uit. Tot de krullenbol ineens iets tegen me zei. Hij zei: “mooi hè?” Ik schrok en keek naar de jongen met zijn boswachterlook. Ik probeerde in te schatten of hij zomaar een gesprekje met me wilde aangaan, me probeerde te versieren of slechts de schoonheid van het bestaan met me wilde delen. Ik kwam er niet uit en zei “ja”. Toen keken we allebei weer uit het raam.

Illusie

Vorige week dinsdag heeft mijn lief een straatje gemaakt. Nu maakt hij wel vaker straatjes, maar dit was niet zomaar een straatje. Het was een straatje met het logo van een voetbalclub erin. Dat logo was een verrassing voor een voetbalfan, wiens tuin verbouwd zou worden terwijl hij op z'n werk was. De verrassing zou worden uitgezonden in een verras-de-mensen-thuis-achtig programma. De presentator van dat programma wachtte binnen lui op de bank terwijl mijn lief en zijn collega's buiten heel hard aan het stratenmaken waren. De productieleider kwam af en toe buiten met koffie en broodjes maar vluchtte daarna snel weer naar binnen. Na een dag hard werken was de tuin met het logo af.

Natuurlijk zaten lief en ik afgelopen zondag klaar voor de televisie. Biertje erbij, alle vrienden ge-sms't ("ik kom op tv!"), het eten nog even uitgesteld. Het programma begon en vol spanning wachtten we tot de tuin in beeld zou komen. Wensen gingen in vervulling en mensen werden blij gemaakt met loterijprijzen, maar het straatje van mijn lief werd niet onthuld. Na de reclame, toen de zoveelste onbekende Nederlander werd blijgemaakt met een cursus stijldansen, begonnen we ons toch echt zorgen te maken. De eerste sms'jes van bezorgde vrienden kwamen ondertussen binnen. "Waar blijf je nou?". Tja, dat wisten wij ook niet.

Na een half uur van ons leven te hebben verdaan met het kijken van het vreselijke verrassings-programma, reden we teleurgesteld naar de snackbar. De telefoon bleef ondertussen piepen. En terwijl lief en ik thuis op de bank een patatje aten, beantwoorde hij de belletjes van gedesillusioneerde vrienden.

Volgende week kijken we weer.

Nationale complimentendag

Hee, wat zit je haar leuk! Je ziet er trouwens helemaal goed uit vandaag. Die broek, die schoenen, hip hoor. Echt helemaal jouw stijl. En wat ben je lekker vrolijk! Je bent eigenlijk altijd vrolijk. Zo opgewekt en goedlachs als jij zijn er niet veel! Met jou is het altijd lachen geblazen. En je bent ook zo energiek. Dat straal je uit he? Je ziet mensen echt opknappen als ze bij jou in de buurt zijn. Je straalt gewoon. Tjonge, nu ik er over nadenk, jij bent me er eentje zeg! Eentje uit duizenden. Jij verdient een lintje hoor. Dat meen ik. Wat een topper ben jij! Een kanjer! Ongelofelijk.

Dolle pret

Als Kaneel bij mij op bezoek komt is het altijd dolle pret. We zien elkaar niet vaak, maar als we elkaar zien dan is het raak. Vandaag:

• Zijn we door het wc-raampje naar binnen geklommen omdat ik mijn sleutel vergeten was
• Gunde ik haar een blik in mijn garderobe, inclusief sjaaltjes en petten van tien jaar terug, waarna zij haar tas volpropte met kleren om te lenen
• Liet ze mij zien hoe ik mijn kapotte ketting toch nog hip kan recyclen
• Hebben we voor drie euro een pastamaaltijd gemaakt en aten we speculaasjes bij de koffie omdat we allebei blut zijn
• Hebben we expres gewinkeld bij winkels waar we de kleren niet leuk vinden omdat we allebei blut zijn

Daar zijn ze weer

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik had ze gisteren alweer: de eerste lentekriebels van 't jaar.

Ketting

Ik kreeg hem van mijn moeder. Een superhippe superlange ketting met heel veel kralen, waar elke vrouw in het westen al een half jaar geleden mee liep maar die ik hier in het oosten aan de universiteit tot voorkort nog altijd te gewaagd vond. Maar nu kreeg ik 'em dus van mijn moeder en ik voelde me er helemaal mee gepimpt. Eindelijk weer een beetje up-to-date met de laatste mode (van een half jaar geleden), eindelijk weer een beetje hip.

Maar ik had de ketting nog geen uur om of het ging al mis. Ik wilde een soepie op 't vuur opwarmen. Ik boog me voorover om in de pan te roeren. De ketting bleef achter een knop van het gasfornuis hangen. Ik rechtte mijn rug weer en pang! het dunne draadje van de ketting knapte en alle vrolijke gekleurde kraaltjes sprongen door de keuken. Ik zat er op mijn hurken bij te snotteren.

Nu zitten de kraaltjes in een potje op mijn bureau. Ik heb goede hoop dat ik er ooit weer een nieuwe ketting of guitige armband van zal knutselen.

M'n oma

M'n oma is altijd een heel kwiek en bijdetijds vrouwtje geweest. Ze spreekt m'n neefje streng toe als ze vindt dat hij niet genoeg z'n best doet op school, ze neemt m'n opa in de maling terwijl ze mij een knipoog geeft en ze vliegt naar Canada om haar broer op te zoeken. Maar de laatste tijd gaat 't niet meer zo goed met m'n oma. Ze is een paar keer gevallen. Zomaar, midden op straat. Eén keer zakte ze in elkaar tegen een elektriciteitskastje, een andere keer viel ze plotseling met fiets en al om.

Gelukkig wordt mijn oma elke keer gered door heldhaftige mannen. De eerste keer werd ze thuisgebracht met de vuilniswagen.Toen ze de vuilnisman een paar dagen later tegenkwam informeerde hij bezorgd hoe het nu met haar was. Laatst parkeerde de ANWB man zijn auto zó, dwars op straat, om mijn oma overeind te helpen en naar huis te brengen. Wat een mannen.

Door al dat vallen is mijn oma een beetje onzeker geworden. Ze durft niet meer zo goed te fietsen. De familie spreekt bezorgt over haar. Maar ik weet het nog zo net niet. Volgens mij doet ze het expres. Volgens mij vindt ze het stiekem heerlijk om gered te worden door die stoere, heldhaftige mannen. En wie zou dat niet vinden? Ik geef mijn oma groot gelijk.

Ideeën

Is dat effe balen.

Vaak heb ik de meest geweldige ideeën om over te schrijven. In mijn collegeblok bevindt zich een lijstje met briljante ingevingen die ik ooit kreeg. Inmiddels zijn de meeste te verouderd om nog over te schrijven. Zo zou ik echt een ontzettend grappig stuk kunnen schrijven over mijn vakantie op Gran Canaria. Maar da's inmiddels alweer ruim een maand geleden en dan vind ik het toch echt oud nieuws. Als het meer dan een jaar geleden is mag het weer wel, maar dan is het een 'herinnering' en da's iets heel anders.

Maar goed ik dwaal af. Het is gewoon balen. Vaak heb ik de meest geweldige ideeën, maar geen tijd of zin om erover te schrijven. Vandaag heb ik best wel tijd en ont-zet-tend veel zin om te schrijven. Ik knap bijna uit mekaar van de zin! Maar nou heb ik weer geen ideeën.

Wat is dat balen zeg.

Opbeurend

Er moet vast ergens een hoofd inkoop theesmaakjes zijn geweest die de winter niet langer meer kon aanzien. Die heeft gedacht: hup, met het nieuwe jaar meteen al die ouwe troep eruit. Weg met die warmrode doosjes, welkom frisgele doosjes! Wat een schat, dat hoofd inkoop theesmaakjes. Want in de supermarkt op de campus van de universiteit lijkt de wereld ineens niet meer zo somber en donker. Daar is de Pickwick winterthee alweer vervangen door Pickwick lentekriebels. Ik vind dat een enorm opbeurend feit.

Tien jaar

Verslag van een conversatie tussen twee tienjarige meisjes, tijdens het schoenen aantrekken voor het buiten spelen.

"Ik was laatst bij A, en toen had ze weer brúine laarzen!"
"Ja, zij heeft echt zoveel laarzen!"
"Als ik twee paar laarzen had, zou ik één paar echt dragen, en één paar gewoon voor reserve houden."
"Ja maar zij koopt haar schoenen ook altijd bij van die winkels waar je zo weer nieuwe moet kopen."
"Scapino"
"Nee, Schoenenreus! Daar heb je van die schoenen voor ehm, zes of zeven euro! Laatst had ze van die zwarte. Die stonken heel erg."

Einde conversatie.

Hoi!

Toen ik een jaar of elf was, besloot ik mijn 'hoi' te veranderen. Tot die tijd gebruikte ik altijd een fris, kort en monter 'hoi!' als ik een bekende tegenkwam. De toon ging aan het einde van het woordje altijd omhoog en het klonk wat kinderlijk. Om mij heen hoorde ik echter steeds meer mensen het amicale 'heeejjj' gebruiken, of het het hartelijke 'ha-iiii', waarbij de toon dan telkens omlaag ging aan het einde, of het uitbundige 'hey!', met een verrassende hoge toon aan het begin. Veel volwassener, vond ik. Dus besloot ik mijn 'hoi' te veranderen. Het was even wennen, want zo'n 'hoi' zit er dieper in dan je denkt, maar na een poosje oefenen was 'ie dan toch weg. Tegenwoordig zeg ik afhankelijk van mijn bui en de persoon die ik tegenkom hey, hallo, goedemiddag, heeeeeejj!!, ha-ii, yo, hi of helemaal niks. Slechts mijn oppaskinderen begroet ik af en toe nog met een vrolijk 'hoi!'

Schuine tas

Wat ik trouwens ook niet vind kunnen: mannen die anno 2006 nog schuine tassen dragen. Je weet wel, zo'n rugtas die een band heeft lopen van de linkerschouder naar de rechterzij en die je voor op je buik dichtklikt. Ook vrouwen die zo'n tas dragen vindt ik trouwens niet kunnen maar meestal zijn het de mannen die nog met dat modeverschijnsel uit de vorige eeuw rondlopen.

Korte sokjes

Weet je wat ik nou echt niet vind kunnen? Mannen die korte sokjes dragen in de winter. Die hebben het echt niet begrepen. Korte sokjes zijn bedoeld voor 's zomers, in de gympen, als je een korte broek draagt. Of onder een dunne linnen broek, dat kan nog net. Maar er is niets weerzinwekkenders dan een man in de winter met een lange broek waaronder een stukje blote enkel vandaan piept.