Illusie

Vorige week dinsdag heeft mijn lief een straatje gemaakt. Nu maakt hij wel vaker straatjes, maar dit was niet zomaar een straatje. Het was een straatje met het logo van een voetbalclub erin. Dat logo was een verrassing voor een voetbalfan, wiens tuin verbouwd zou worden terwijl hij op z'n werk was. De verrassing zou worden uitgezonden in een verras-de-mensen-thuis-achtig programma. De presentator van dat programma wachtte binnen lui op de bank terwijl mijn lief en zijn collega's buiten heel hard aan het stratenmaken waren. De productieleider kwam af en toe buiten met koffie en broodjes maar vluchtte daarna snel weer naar binnen. Na een dag hard werken was de tuin met het logo af.

Natuurlijk zaten lief en ik afgelopen zondag klaar voor de televisie. Biertje erbij, alle vrienden ge-sms't ("ik kom op tv!"), het eten nog even uitgesteld. Het programma begon en vol spanning wachtten we tot de tuin in beeld zou komen. Wensen gingen in vervulling en mensen werden blij gemaakt met loterijprijzen, maar het straatje van mijn lief werd niet onthuld. Na de reclame, toen de zoveelste onbekende Nederlander werd blijgemaakt met een cursus stijldansen, begonnen we ons toch echt zorgen te maken. De eerste sms'jes van bezorgde vrienden kwamen ondertussen binnen. "Waar blijf je nou?". Tja, dat wisten wij ook niet.

Na een half uur van ons leven te hebben verdaan met het kijken van het vreselijke verrassings-programma, reden we teleurgesteld naar de snackbar. De telefoon bleef ondertussen piepen. En terwijl lief en ik thuis op de bank een patatje aten, beantwoorde hij de belletjes van gedesillusioneerde vrienden.

Volgende week kijken we weer.