De Hengelosestraat

Al bijna vier jaar lang fiets ik een aantal keer per week over het lange fietspad van het centrum van Enschede naar de campus van de universiteit, precies tussen Hengelo en Enschede in. De straat waar het fietspad naast ligt heet dan ook de Hengelosestraat. Vlak bij Hengelo gaat 'ie over op de Enschedesestraat. Waren alle dingen in het leven maar zo helder, denk ik wel eens, maar dat terzijde.

Ik heb jarenlang ervaring op kunnen doen met het fietsen langs de Hengelosestraat. Er is een periode dat ik de route "achterlangs" nam, door het bos en langs de biologische boerderij waar gehandicapten werken, maar ik ben toch weer terug gevallen op de Hengelosestraat. Ik ben daarin niet de enige. Het fietsen langs de Hengelosestraat, vooral rond kwart over acht 's ochtends, is een bijzondere ervaring. Het is een soort van filerijden op de fiets, in een lange stroom van studenten, met natte haren op oude fietsen, allemaal op weg naar college.

Het verschil met een echte file is dat je kunt inhalen. Daar zijn strikte regels aan verbonden. Het is bijvoorbeeld not done om te bellen. Deze regel is waarschijnlijk uit noodzaak is geboren; de meeste studentenfietsen hebben geen bel. Bellen doe je dus niet. Als je wilt inhalen, wacht je tot er een zijstukje tussen het fietspad en de autoweg vrij is, zo'n stukje waar auto's kunnen parkeren. Als je geluk hebt is het stukje precies lang genoeg om de groep fietsers voor je in te halen, als je pech hebt moet je jezelf halverwege al remmend de groep in zien te manouvreren.

Elke student heeft bovendien zijn eigen tempo. Het fietsen langs de Hengelosestraat vereist dan ook veel meer alertheid dan iets simpels als filerijden. De weg van Enschede naar de campus is een aaneenschakeling van remmen, op de trappers staan, in volle vaart om mensen heen slingeren, drie rijen dik inhalen en ingehaald worden en strategische plekken kiezen bij het stoplicht.

Als je geen haast hebt kun je ook kiezen voor de makkelijke manier. Dan voeg je je gewoon achter de enorme rij fietsers en blijf je kalmpjes, vanuit je cocon van wijsheid en rust neerkijkend op de idiote inhaalacties, achter die jongen met bootschoenen fietsen tot je geheel vanzelf op de plaats van bestemming aankomt.