Hoi!

Toen ik een jaar of elf was, besloot ik mijn 'hoi' te veranderen. Tot die tijd gebruikte ik altijd een fris, kort en monter 'hoi!' als ik een bekende tegenkwam. De toon ging aan het einde van het woordje altijd omhoog en het klonk wat kinderlijk. Om mij heen hoorde ik echter steeds meer mensen het amicale 'heeejjj' gebruiken, of het het hartelijke 'ha-iiii', waarbij de toon dan telkens omlaag ging aan het einde, of het uitbundige 'hey!', met een verrassende hoge toon aan het begin. Veel volwassener, vond ik. Dus besloot ik mijn 'hoi' te veranderen. Het was even wennen, want zo'n 'hoi' zit er dieper in dan je denkt, maar na een poosje oefenen was 'ie dan toch weg. Tegenwoordig zeg ik afhankelijk van mijn bui en de persoon die ik tegenkom hey, hallo, goedemiddag, heeeeeejj!!, ha-ii, yo, hi of helemaal niks. Slechts mijn oppaskinderen begroet ik af en toe nog met een vrolijk 'hoi!'