(Een beetje) ruimte, deel 2

...en de rustpauze is alweer over. Wederom komen er ideeën in mijn hoofd op, wederom heb ik geen ruimte om er stukjes van te maken. Om u toch een idee te geven van wat er zoal in mijn hoofd omgaat, volgt hier een kleine opsomming van Ideeën Die Geen Stukje Zijn Geworden: een vrouw achter het stuur die heel handig haar mobiele telefoon tussen oor en hoofddoek geklemd hield, de vele mensen die ik deze week aan de telefoon lastig val met de vraag of ze misschien geïnteresseerd zijn in elektronische brand- en inbraakbeveiliging (met dank aan het uitzendburau), de (ex-)zwemmer Maarten van der Weijden die ik na één optreden in DWDD heb uitgeroepen tot mijn held. Er dan zijn er ook nog de Ideeën Die Ik Ben Vergeten, die ergens in een uithoek van mijn geheugen liggen en waar ik niet meer bij kan. Ontzettend zonde van al die ideeën, maar met een beetje fantasie kunt u er hopelijk zelf wat leuks van brouwen. Ondertussen stormt het in mijn hoofd nog even door, en zal ik proberen om hier in het nieuwe jaar weer fris, fruitig en volop ruimte te verschijnen.

(Een beetje) ruimte

De afgelopen weken kwamen er af en toe ideeën in mij op voor nieuwe posts. Zo ergerde ik me aan fouten in de Metro, en aan een verkeerde vertaling van de woorden van minister Rouvoet door de media in het algemeen. Ook realiseerde ik me dat het leven van een ouder voorgoed in het teken staat van zijn kinderen, hoe volwassen ze ook zijn. Elke keer als er iemand verhuist - mijn zusje of ik of D's broer met zijn vrouw en kind - staan er ouders klaar met verfrollers, huishoudtrapjes en oneindig veel tijd en adviezen. Ze komen keer op keer opdraven, klussen tot ze erbij neervallen of tot twee jaar later het volgende kind gaat verhuizen. En elke ouder die dit leest zal natuurlijk zeggen dat het pure liefde is en je er zoveel voor terug krijgt, maar ik weet het nog zo net niet en twijfel of ik niet gewoon beter een hond kan nemen.

Zo ging er dus genoeg door mij heen om over te schrijven. Maar mijn leven was druk en chaotisch, waardoor de blog even verwaarloosd werd. Waarschijnlijk herkenbaar voor velen, en een van de redenen waarom zoveel van mijn favoriete blogs zijn uitgestorven nadat de schrijver het studentenbestaan achter zich liet. Momenteel is er echter even sprake van een korstondige rustpauze in mijn leven. Hoewel onvrijwillig en ongepland, heb ik deze maand geen werk. In januari begin ik aan een nieuwe baan en tot die tijd moet ik even op een houtje bijten. De tijd die ik al bijtend overhoud kan ik goed gebruiken om een verhuizing voor te bereiden, zodat D. en ik in de kerstvakantie over kunnen naar ons nieuwe huis. Ondertussen hoop ik dat het uitzendbureau mij belt voor een paar uurtjes werk en ik een paar cent extra inkomen bij elkaar kan sprokkelen.

Een leuk bijeffect van deze rustpauze is dat de storm in mijn hoofd een klein beetje gaat liggen, en er weer ruimte komt voor creativiteit en het schrijven van stukjes. Hoelang dat zo blijft weet niemand, maar ik geniet ervan zolang het duurt.

De wervelstorm

Precies drie weken na mijn afstuderen. Er gaat een wervelstorm door mijn leven waarvan de stofwolken nog niet zijn gaan liggen. Maar als ik goed om me heen kijk zie ik de contouren van iets nieuws opdoemen, en merk ik dat de ongedefinieerde berg to do lijstjes, sleutels, formulieren, kwijtgeraakte pennen en notitieboekjes zich langzaam begint te vormen tot iets concreets. Als de storm gaat liggen blijft straks over:

• een tijdelijke baan op een administratieve afdeling;
• een nieuw en groot en heerlijk huurhuis;
• vrijblijvende doch veelbelovende plannen voor een eigen bedrijfje, samen met twee vakzusters.

Voorlopig is het nog even oppassen geblazen voor rondvliegende onderdelen, maar het duurt niet lang meer voor ik met verwarde haren en een glimlach op mijn gezicht het resultaat zal overzien.

Herinneringen aan Canada, deel 7

In deze spannende tijden, waarin er van alles verandert in mijn leven – dingen waarover ik zou willen schrijven maar waarvan de woorden zich nog even niet op papier laten zetten – is er gelukkig nog muziek. Ik luister naar Viva La Vida or Death and All His Friends, het laatste album van Coldplay, en voel me ineens weer zoals toen. Toen in Canada. Toen ik in de trein zat, dagen achter elkaar, en uitkeek over de eindeloze voorbijglijdende landschappen. Van bossen en meren naar prairies en heuvels, terwijl mijn gedachten onder begeleiding van Coldplay vrij wegdreven. Toen ik in de auto zat, met een slapende D. naast me, rijdend over een eindeloze weg langs bomen en vervallen huizen die allemaal op elkaar leken maar waar geen mens te bekennen was. Met m’n linkerbeen opgetrokken, lekker mogelijk door de huurauto met automaat, een oordopje van de iPod in mijn oor. Landschappen gleden aan mij voorbij, ik luisterde naar Coldplay en reisde. Nu luister ik weer naar Coldplay en als ik mijn ogen dichtdoe glijden alle veranderingen aan me voorbij. Ik doe mijn ogen dicht en reis even.

Even niks

Barstte ik vorige week bijna uit elkaar van de inspiratie, deze week komen er nauwelijks ideeën in mijn hoofd op. En van de ideeën die wel opkomen, lukt het me niet om een stukje te maken. Ik denk dat ik even uitgeraasd ben. Het zou ook kunnen dat er een geheim verband bestaat met mijn status als werkloze: geen werk, geen inspiratie. Of misschien ben ik gewoon te druk met opruimen, CV's printen, winkelen, uitzendbureau's bezoeken en bijkletsen. Hoe het ook zij: deze week zit het er niet in. Deze week schrijf ik even niks.

PS: ik kwam erachter dat de serie waar ik vorige week over schreef, Lipstick Jungle, alweer is afgelopen. Ook mijn favoriet Gooische Vrouwen is afgelopen. Wat een ellende! Het is allemaal even niks.

MSc

Praatje gehouden, diploma getekend, feestje gevierd. Eindelijk verlost van alle afstudeerperikelen en veeleisende begeleiders. Vaarwel student, hallo werkloze. Hoera!

Morgen ga ik afstuderen. Ik ben
ZE
NUW
ACH
TIG

Froukiwi's nieuwe tv-tip

Mijn nieuwe favoriet: Lipstick Jungle. Elke maandagavond om 22:20 op RTL5. Fijne nieuwe serie uit handen van Sex & the City-schrijfster Candace Bushnell, met een tikkeltje meer drama, een tikkeltje minder hippe outfits, een tikkeltje meer carrière en stukken minder seks. Desalniettemin: kijken!

Het mannetje van de radio

Vooruit, nog één stukje dan, want dit nieuws kan ik niet ongemerkt voorbij laten gaan: Studio 7 gaat de lucht in! Studio 7 is een wekelijks radioprogramma op Enschede fm, waaraan mijn medewerking op het laatste nippertje toch niet doorging. Ik ben echter groot fan van het programma en wil iedereen bij deze dan ook oproepen: luister naar Studio 7! Vanaf morgen elke woensdagavond om 21:00 op Enschede fm, gepresenteerd door mijn vrienden Thijs, Edwin en Sylvia. Op deze site vind je meer informatie en kun je de gemiste uitzendingen downloaden. Hoera!

Geen zin, deel 2

Een mens doet vreemde dingen als hij in z'n eentje thuis zit om aan een presentatie te werken. Zoals theorieën bedenken over de persoonlijkheden van vrienden, eindeloos veel logjes schrijven en op links klikken tot het oorspronkelijke internet-zoek-doel vergeten is (was daar niet een term voor)?

Gisteren zat ik bijvoorbeeld te zoeken naar de Amerikaanse legerbasis in Limburg. Hebben wij een Amerikaanse legerbasis in ons land? Jazeker. Ik wist het ook niet, maar het is één van de dingen die Max Westerman mij heeft geleerd in zijn programma. Gisterenavond na de laatste uitzending van Max kroop ik achter de computer om te zoeken naar die legerbasis. Voor ik het wist klikte ik erop los en al klikkende leerde ik een heleboel nieuwe dingen over ons land en de wereld in het algemeen. Het verbaasde me, zoals elke keer weer, hoeveel dingen er zijn waar ik totaal geen weet van heb als doorsnee burger. Zo blijkt de basis een NAVO bevoorradingsbasis te zijn voor de Amerikanen. Van Max leerde ik al dat er hele Amerikaanse gezinnen in Limburg wonen die gaan shoppen bij de all-American supermarkt op de basis, maar door even verder te klikken leerde ik dat er nog veel meer faciliteiten zijn voor de militairen en hun familie. Zo is er deze "website of choice for military families". Ook is er een Community Resource Guide voor de regio Benelux en via die site kwam ik weer hier terecht: een prachtige tabel waarin je als Amerikaanse militair kunt opzoeken welke hulp je allemaal kunt krijgen op het gebied van sport, "anger management", verslaving, opvoeding, tandverzorging en ga zo maar door.

Niet dat dit alles er iets toe doet, maar het geeft maar weer aan dat je door simpelweg naar Max te kijken en wat te klikken terecht kunt komen in een totaal andere wereld, waar je normaal gesproken helemaal geen weet van zou hebben gehad. Ook geeft het aan dat ik écht teveel tijd over heb. Terug naar m'n presentatie.

Gedoe onder de douche

Ken je dat? Je hebt zo'n proefmonster met shampoo uit een tijdschrift getrokken en besluit eens lekker je haar te gaan wassen met dat nieuwe geurtje en die fantastische verbeterde werking. Je staat onder de douche en wilt het zakje met shampoo openscheuren, maar het lukt niet want je handen zijn nat en het zakje glibberig. En in plaats van te genieten van een heerlijke haren-was-ervaring, sta je ineens met de ene hoek van het zakje in je mond en de rest van het zakje opgekreukeld in je hand, te trekken als een malle tot je tanden pijn doen. Vervolgens kom je een hand te kort want bij het uitknijpen van het zakje loopt die gele derrie over de rand heen en je weet niet waarmee je het moet opvangen. Omdat je niets anders kan bedenken smeer je de eerste klodder maar vast op je hoofd terwijl je met je inmiddels nog glibberiger geworden handen verder gaat de rest van het zakje uit te knijpen. Uiteindelijk lukt het je om het lege zakje weg te smijten en je haren te wassen, maar die lekkere geur komt een beetje als mosterd na de maaltijd.

Geen zin

De zaal is gereserveerd, het verslag geprint, vrienden en familie zijn uitgenodigd en er is zelfs gewinkeld met een personal shopper (lees: moeder). Wel blijft het nog even spannend welke outfit ik aantrek, want de personal shopper heeft een bijna geheel nieuwe garderobe voor me gekocht. Misschien verkleed ik me drie keer op een dag en wordt het toch nog een Sweet Sixteen bedoening.

In ieder geval zijn bijna alle voorbereidingen getroffen voor mijn afstudeerpraatje- en feestje komende vrijdag. Bijna, want het enige wat nog een beetje voorbereiding nodig heeft is mijn presentatie. En daar zit het probleem. Want ik heb absoluut geen zin. Geen zin én geen idee. Ik staar naar mijn sheets en heb geen idee wat ik moet weghalen of juist laten staan. Dat het teveel is weet ik zeker, want ik was er gisteren bijna een uur zoet mee terwijl ik maar zo'n twintig minuten mag praten. Maar wat ik precies moet vertellen, waar ik de nadruk op moet leggen en wat ik beter achterwege kan laten, dat weet ik even niet. Ik heb geen idee hoe ik mijn onderzoek, waar ik een jaar mee heb geworsteld en eigenlijk nog steeds vragen over heb, moet overbrengen aan een zaal vol bekenden.

Als ik er even mijn best voor zou doen zou het waarschijnlijk wel lukken, maar op de een of andere manier komt het er vandaag niet uit. M'n hoofd werkt niet mee en ik wil eigenlijk alleen maar op de bank hangen en schuimpjes eten. Het zijn de laatste stuiptrekkingen van het bekende femomeen studieontwijkend gedrag. Ik heb gewoon, ordinair, ouderwets GEEN ZIN.

Last

Eigenlijk doet het me niet zoveel. Als ik weer van die nerveuze types beneden in de fietsenkelder zie, jaag ik ze geërgerd weg en ga ik door met mijn dagelijkse routine. Als ik in het trappenhuis een zwartgeblakerd metalen bakje met wasknijper eraan zie denk ik wel even: jeetje zeg, maar verder haal ik mijn schouders op: het hoort erbij. Af en toe bellen we de politie of de woningstichting, soms praten we erover met buren en nemen we ons voor om er iets aan te doen, maar dan roept het dagelijks leven en halen we alweer zuchtend onze schouders op: ach ja, zo gaat het nu eenmaal hier, we raken eraan gewend. Maar als ik het hardop zeg dan klinkt het ineens toch een stuk heftiger. Wat is er aan de hand? We hebben last van heroïnejunks in de flat.

Alternatieve oplossing voor de kredietcrisis

Vanmorgen hoorde ik dit nieuws. Maar het kan nog veel leuker: geef alle Nederlanders 100 euro, met de nadrukkelijke verplichting dat als een dolleman te consumeren. Hoera!

Meisjes met gitaar

Gisterenavond was ik bij een concert van Heather Nova in Paradiso. Ik had goed gezelschap, er hing een relaxte sfeer, de zangeres zelf stond stralend achter een microfoon met bloemenslinger en ik kreeg af en toe kippenvel van haar stem en de prachtige muziek. In het voorprogramma stond Larkspur Falls, ook al zo'n heerlijke rockchick met een melancholisch tintje. Sinds gisteren weet ik het zeker: ik ben gewoon gek op meisjes met gitaar.

Hersenspinsels, deel 2

O ja, en natuurlijk moet ik ook nog een roze taart bestellen en zorgen dat mijn vader een rapartiest regelt en shoppen voor een fantastische jurk want ik ben de ster van het feest.

Ehm...

Of ben ik nou in de war met MTV's Sweet Sixteen?

Hersenspinsels

Na alle frustraties, hoogtepunten, dieptepunten, ongeduldige momenten, luie momenten en eureka-momenten had ik niet verwacht dat het daadwerkelijke afstuderen nog zoveel met zich mee zou brengen. Toch is het zo. Het ene moment kabbel ik rustig voort in mijn afstudeervacuüm dat oneindig lijkt te zijn, het volgende moment zit ik in een stroomversnelling en moet ik ineens duizend dingen regelen. Artikel afmaken, artikel printen, presentatie voorbereiden, formulieren invullen, handtekeningen halen, evalaties invullen, titels bedenken, mensen uitnodigen (wie?) eten regelen (wat?), drinken regelen (waar?), studiefinanciering stopzetten, verzekeringen uitzoeken en nog veel meer kleine dingen die door mijn hoofd zoemen als irritante vliegen.

Bovendien komen er ineens ook veel veranderingen in mijn leven; veranderingen die lang fantasie zijn geweest maar die nu toch wel heel dichtbij komen. Ik kan ze bijna aanraken. Na vijfentwintig jaar op school te hebben gezeten heb ik geen idee hoe het is om te werken. Ja, misschien een bijbaantje op de universiteit of als oppas, maar gewoon zoals alle mensen in de eeuwige ochtend- en avondstroom meereizen, dat is zo goed als nieuw voor mij. Nu het dan toch echt gaat gebeuren word ik ineens een beetje onzeker. Kan ik het wel? Ben ik wel geschikt voor die baan waarop ik heb gesolliciteerd? Is het wel wat voor mij? En natuurlijk de grote levensvraag: wat wil ik nou eigenlijk?

Iets anders wat binnenkort hopelijk gaat veranderen is mijn omgeving. Enschede blijft nog wel een poosje mijn thuisbasis, maar als het aan mij ligt worden we volgende maand ingeloot voor een keurig huis met een tuintje en laten we de bende in deze flat achter ons. De laatste tijd fantaseer ik al stiekem over de margrieten die ik ga planten, de studeerkamer waar al onze boeken in passen en het konijn dat we in de tuin laten rondhuppelen. Toch ga ik de flat wel missen. Hoe vreselijk de plek ook is, elke woonruimte heeft dingen waar je aan gehecht raakt en die je gaat missen. Van mijn studentenhuis is dat bijvoorbeeld de overwoekerde tuin waarin we biertjes dronken, het geluid van de oude zoldertrap en mijn heerlijke kamer met dakterras. Van D.'s oude etage mis ik de openslaande deuren waar ik vaak op de grond in het zonlicht de zaterdagkrant zat te lezen. Ik probeer me te bedenken wat ik zal gaan missen van de flat. Ik denk dat ik de hoogte ga missen. Het uitzicht en de privacy van acht hoog waar niemand bij je naar binnen kijkt, het leven wat beneden aan je voorbij raast, de prachtige zonsondergang en de kauwen die in de herfstige schemering met honderden tegelijk langsvliegen, op zoek naar een plek voor de nacht.

Ja, er gaat een hoop veranderen en daar word ik nogal filosofisch van. Ik blaas het op, ik bekijk het van alle kanten, ik zucht en staar vaag glimlachend in de verte. Ik schrijf berichten met kop noch staart maar wel vol opsommingen, op de weblog die al sinds het eerste jaar van mijn studietijd vol staat met luchtig geneuzel. Vergeef me, ik kan er niks aan doen, mijn leven gaat veranderen en ik vind het reuze spannend.

Irritant

Dat je soms na iemands persoonlijke voicemailboodschap een stem hoort die keihard, vreselijk enthousiast en overdreven dui-de-lijk in je oor tettert: "Wanneer u klaar bent met het inspreken van dit bericht, toets hekje, voor meer opties!"

Blij, verdrietig, blij!

Vorige week kreeg ik eindelijk het langverwachte "groene licht" voor mijn afstudeerscriptie. Mijn begeleider had mijn artikel voor de zoveelste keer bekeken en mailde: als ik helemaal tevreden ben stuur ik het door naar je tweede beoordelaar. Ik vreesde het ergste en hoopte maar dat ik in 2008 nog zou kunnen afstuderen. Twee dagen later kreeg ik geheel onverwacht een mailtje met de boodschap: ik heb het artikel doorgestuurd naar je tweede beoordelaar. Oftewel: eindelijk goed genoeg! Eindelijk afstuderen! Ik was door het dolle heen en stootte een hartgrondige, diepe "YYYYESSS!" uit. Ik belde een aantal mensen om mijn blijdschap mee te delen en danste jubelend door het huis, niet meer in staat stil te zitten.

Ook belde ik mijn moeder. Ze was ontzettend blij voor me. We kletsen nog even over een sollicitatiebrief die ik aan het schrijven was en toen zei ze: goede dingen komen altijd in drieën, wie weet wordt je nu ook wel ingeloot voor een huis! D. en ik zijn ons sinds de zomer aan het inschrijven voor huurhuizen in Enschede en hopen dat we binnenkort ingeloot worden, zodat we wat groter en rustiger kunnen wonen. Dus toen mijn moeder zei dat goede dingen altijd in drieën komen dacht ik JA! Natuurlijk! Helemaal buiten mezelf van vreugde surfde ik naar de site van de woningbouwvereniging waar we toevallig net hadden gereageerd op een schattig huisje in het groen. Ik was ervan overtuigd dat vrouwe Fortuna mij gunstig gezind was en dat ik door een vreemde speling van het lot op één dag alles zou krijgen wat mijn hartje begeerde. Ik overwoog om tien staatsloten te kopen. DIT WAS MIJN DAG! Ik voelde me alsof ik kon vliegen! Tot ik inlogde op de huizensite.

Nee. Niet ingeloot. Ik was dieper teleurgesteld dan ooit en mijn uitzinnige roes was meteen over. Verslagen ging ik op de bank zitten. Wat een rotdag.

Later kon ik er wel om lachen en kwam de blijdschap gelukkig terug. Toch durfde ik nog niet te schrijven over het goede nieuws, omdat ik na vele teleurstellingen bang was dat ik het allemaal verkeerd had begrepen. Bang dat mijn begeleider zou zeggen: nee hoor, je kunt helemaal niet afstuderen, hoe kom je daar nou bij? Vandaag is het echter officieel. Ik ben bij mijn begeleider geweest en we hebben een dag in november geprikt waarop ik een presentatie houd en mijn diploma krijg. Ze heeft haar handtekening gezet. Ik heb mijn handtekening gezet. Ik kan het bijna niet geloven maar het is echt waar. Dames en heren: ik ga afstuderen!

PS: de eikenboom in de binnentuin van de faculteit begint al enkele gele blaadjes te vertonen. Verder staat hij er stoicijns als altijd bij.

Het bewaren van noten

Ik ben vandaag weer een huishoudelijke ervaring rijker. Een ervaring die ik graag met jullie wil delen. Laat dit een wijze les zijn:

Bewaar gekochte noten niet zomaar in dat handige papieren zakje van de notenboer waarin noten goed vers blijven, en zeker niet maanden achter elkaar met allerlei verschillende noten in verschillende zakjes in een bakje in een hoek van een keukenkastje. Ja, noten zijn droog, noten zijn lang houdbaar, maar gebruik in vredesnaam een afgesloten pot met deksel of iets dergelijks. Doe je dat niet, dan vliegen er ineens steeds meer motachtige beestjes door je keuken, kom je er na grondige inspectie achter dat ze vooral rondvliegen als je aan het notenbakje hebt gezeten, ontdek je vreemde korreltjes tussen de pijnboompitten en drie gedroogde karkasjes van doodgeknepen insekten in de kreukels van de papieren zakjes. In dat geval: gooi al je noten zo snel mogelijk weg.

Tv-tip

In tegenstelling tot Tila Tequila, waar ik zondag over schreef, is dit een programma waar je wel mee voor de dag kunt komen: Westermans nieuwe wereld. Leuk, interessant en grappig. Neemt vooroordelen weg over zowel Nederlanders en Amerikanen als over Max himself!

Koken is fijn

Ik hou veel van koken en maak graag gerechten uit alle windstreken. Ik kook Italiaans, Frans, Mexicaans, Indiaas, Indonesisch en maak bovendien graag mijn eigen mixje. Maar naast al dat exotische eten houd ik ook van de simpele, recht-toe-recht-aan Nederlandse keuken. Ik ben gek op een echt goed gemaakte gehaktbal, een witlofsalade, kapucijners met spek, de perfect kruimig gekookte aardappels, bloemkool of een goeie stamppot. Ik snap dat niet iedereen van spruiten, andijvie en zuurkool houdt, maar ik zou het jammer vinden als deze tradities verwijnen tussen alle moderne pasta's, salades met rucola en kant-en-klare woksauzen.

Een van mijn favoriete kookboeken is dan ook "Koken is fijn". Een boekje met kartonnen kaft, gedrukt op stevig bruin papier, met in het midden één enkele glanzende pagina met kleurenfoto's. Ik schat dat het boekje uit de jaren '60 of '70 komt, waar het werd gebruikt voor (ik citeer) "diverse opleidingen van het huishoud- en nijveronderwijs". Mijn moeder heeft het vroeger gebruikt op de huishoudschool en nog altijd is het mijn leidraad voor bijna vergeten Hollandse gerechten zoals drie-in-de-pan, andijviestamppot en rijstepap. Ook is het boek een nuttig naslagwerk voor bijvoorbeeld zandkoekjesdeeg of de kooktijd van spruitjes. De kooktijden moeten overigens wel met zo'n 25% verkort worden, als je geen groentepuree wilt eten.

"Koken is fijn" is niet alleen handig, het is ook een mooi stukje geschiedenis. Ideeën over voeding, bereidingswijzen, gezondheid en zelfs opvoeding krijgen er uitgebreid de aandacht. Tussen de regels door krijg je veel mee over de tijdgeest. De taal waarin het boekje is geschreven, is zo mogelijk nog mooier. Eigenlijk is het een feest om er af en toe even in te lezen. En daarom zijn we nu, na deze lange inleiding, eindelijk aangekomen waar ik zijn wil: enkele citaten uit "Koken is fijn." Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee.

"In de huishouding kan voor de bereiding van ijsgerechten gebruik worden gemaakt van: klaartgekocht ijs, ijs uit de koelkast, ijs uit de ijsemmer. Klaargekocht ijs heeft zowel voor- als nadelen. Voordelen: direct voor gebruik gereed; vraagt geen bereidingstijd; kan bestaan al naar wens uit één of verschillende soorten ijs. Nadelen: kan pas kort voor het gebruik worden gekocht indien er geen koelkast aanwezig is; is duurder dan het zelfgemaakte ijs."

"Over het algemeen bestaat de warme maaltijd uit: soep - vlees, vis, ei of kaas, groenten, aardappelen - toespijs. Zodra er soep en toespijs gegeven wordt, spreken we al over een uitgebreide maaltijd."

"Inmaken wordt in de huishouding weinig meer toegepast. Oorzaken: door verbeterde kweekmethoden (o.a. onder glas en in verwarmde kassen) is het hele jaar voldoende verse groente verkrijgbaar. Betere import van verse groenten en vruchten, vooral gedurende de wintermaanden. Diepvriesprodukten zijn gemakkelijk verkrijgbaar. (...)"

"De snelmengbeker, mixer of liquidizer bestaat uit een voetstuk met ingebouwde motor voorzien van een schakelknop. Op de motor is de snelmengbeker bevestigd waarin sneldraaiende mesjes de eigenlijke werkzaamheden verrichten. Met behulp van de schakelknop is de snelheid waarmede de mesjes ronddraaien te regelen."

"Kindervoeding. (...) Het zenuwstelsel is gevoelig, zodat het gebruik van stoffen die hierop een prikkelende uitwerking uitoefenen, moet worden vermeden zoals: koffie, specerijen, alcohol en coca cola."

"Voeding voor de lagere schoolleeftijd. (...) Het is voor het schoolkind aan te raden om tijdens de ochtendpauze wat voedsel te gebruiken. Op vele scholen is er gelegenheid tot het drinken van schoolmelk. Dit is uitstekend, want alle kinderen hebben veel melk nodig. Als er geen schoolmelk wordt verstrekt kan een vrucht of een boterham worden gegeten."

"Voeding voor teenagers. Zo ongeveer tussen de twaalf en de vijftien maken meisjes en jongens een periode van lichamelijke veranderingen en snelle groei door. Hierop moet het lichaam reeds van tevoren worden voorbereid door een goede voeding tijdens de lagere schoolleeftijd."

"Voeding voor bejaarden. Tegenwoordig bereiken een groter aantal mensen een hoge ouderdom dan vroeger. De bejaardenzorg neemt daarom in onze maatschappij een voorname plaats in. Voor oudere mensen is een goede voeding van belang om gezond en vitaal te blijven."

"De oorzaken van een te hoog lichaamsgewicht kunnen zeer verschillend zijn. In het algemeen kan worden gezegd, dat het gewicht toeneemt indien er meer calorieën worden opgenomen dan er worden verbruikt."

Ik zou nog pagina's kunnen doorgaan. Voor de lezer die ik enthousiast heb gemaakt: het boekje is voor een paar euro op Marktplaats te krijgen. Kook ze!

Erg fout...

...maar stiekem toch ook wel leuk: de show van Tila Tequila op MTV.

Financiële crisis

Nee, ook ik kan niet meer om de financiële crisis heen. Ik heb er zelfs al meerdere serieuze gesprekken over gevoerd de laatste tijd, en dat terwijl de economie me eigenlijk geen bal interesseert. Toch is het vandaag tijd voor een blogje over de crisis. Want wat realiseerde ik me vanochtend namelijk? Ik ben straatarm. Ik heb een dikke studieschuld en sta rood. Ik heb nog net een paarhonderd euro op een verloren spaarrekening waar ik straks mijn afstudeerfeestje mee kan betalen, daarna is het echt op. Verder heb ik helemaal niks. Geen huis, geen auto, geen spaargeld bij een buitenlandse bank. Niks. Ik heb dus ook niks te verliezen!

Herfstig

Je kunt deze dagen nergens komen of je hebt wel:
a) een geplette slak onder je schoen
b) een spinnenweb in je gezicht

Herinneringen aan Canada, deel 6

Oké, nog eentje dan.

Ik logeerde op een boerderij op de prairies van Alberta, waar het leven bestond uit koeien, paarden, kinderen, eindeloze kilometers stoffige weg en een schuur vol jonge katjes. Op een dag was er, na veel zon en warmte, onverwacht een enorme hagelbui voorbij gekomen. Hagelstenen zo groot als ijsklontjes waren naar beneden gekomen. Toen de bui over was gewaaid, het kapotte dakraam vervangen en de vloer gedweild, liep ik even naar buiten. Ik liep langs de vernielde moestuin en over bergen afgebroken takken, naar de gravelweg aan de voorkant van de boerderij. Daar keek ik naar een zonsondergang met duizend kleuren, terwijl boven de velden de hagel mistig verdampte. Een houten hek stak donker af tegen de roze lucht, hooibalen in het veld werden onherkenbare zwarte vormen. De hond was achter mij aangekomen, zoals ze altijd deed, ze hield alles in de gaten. Ze snuffelde wat door het veld en kwam toen naast me zitten, filosofisch in de verte starend. Alles wat ik hoorde waren vogeltjes en de geluidend van een boer in de verte, die al roepend en met een auto zijn losgeraakte koeien opjoeg. Toen ik terug liep zag ik de afdrukken van de koeienpoten in de natte modder van de weg. De hond kwam kwispelend achter me aan.

To blog or not to blog

Potverdorie. Vanmorgen een heel stuk geschreven, een prachtig reflecterend stuk met een herfstig ondertoontje, over mijn afstudeerperikelen en de wereld in het algemeen. Wil ik op "publiceren" klikken, is m'n tekst ineens verdwenen! Je wordt bedankt Blogger. Ik heb geen zin om het nog eens te proberen. Nou ja, waar het op neer kwam was dit: ik ben nog steeds niet afgestudeerd maar de wereld draait rustig door. Weten jullie dat ook weer.

Verder is het tijd voor een update van de "sidebar", zoals dat in Blogger vaktaal heet. Helaas gaat het niet zo heel goed met mijn bloggende vrienden, of misschien juist wel en hebben ze daarom geen tijd meer, maar in ieder geval: er wordt weinig meer geschreven. Marjanne is met haar weblog gestopt, en blogs waarop langer dan een jaar niks is geschreven heb ik zelf uit mijn lijst verwijderd. Sorry jongens. Het doet pijn maar ik kon niet anders.

Ondertussen blijf ik noest doorbloggen en hoop dat de online schrijverij mij nog trekt, als ik straks (zal die tijd er dan echt aan komen?) net als iedereen druk ben met werk, werk en werk. Nu eerst nog even terug naar de afstudeerperikelen, oftewel alle tijd van de wereld voor lekker onnozel geblog.

Oude klei

Laatst verbaasde ik me weer eens over de hopeloos ouderwetse katholieke polderklei waaruit mijn familie is getrokken. Op een verjaardag zaten ooms en tantes herinneringen op te halen die uit een andere wereld leken te komen. Zo vertelde een tante hoe zij, toen ze ging trouwen, de pastoor op bezoek kreeg. De goede man verbood het aanstaande koppeltje ten strengste om gebruik te maken van, jawel, "gummyartikelen". Een andere tante kon eindelijk trouwen toen er een flat vrij kwam voor haar en haar aanstaande, maar thuis was men niet blij dat de jongste dochter (lees: hulp in de huishouding) verdween. En wie dacht dat "boer zoekt vrouw" iets van de laatste jaren was heeft het mis: toen mijn vrijgezelle oom maar niet aan de vrouw kwam, ging de hele familie op zoek naar een goede boerin voor hem. De gezellige interviewtjes werden overgeslagen en ook de frisse hippe jurkjes van Yvon Jaspers waren in geen velden of wegen te bekennen: de onbekende vrouw die voor mijn oom werd opgespoord kon meteen beginnen door een maand proef te draaien op de boerderij.

Ondertussen stonden in Amsterdam de studenten op de barricades, schreef Boudewijn de Groot zijn prostestsongs en zaten de kibboetsen in Israel vol met hippies. En al die tijd leefde mijn familie rustig door, in de klei op de Veluwe, onder het streng toeziende oog van de pastoor.

Cultuurschok

In mijn immer voortdurende zoektocht naar sportieve, creatieve en ontspannende bezigheden ben ik gestuit op een nieuwe uitdaging: karate. Afgelopen maandag deed ik voor het eerst een lesje mee met de karategroep van mijn yogaschool. Het voelde alsof ik in een ver, ver land was, met een mij totaal onbekende cultuur. Ik deed wat je in zo'n situatie het beste kan doen: goed om je heen kijken, zoveel mogelijk nadoen wat je ziet en hopen dat je niemand beledigt.

In mijn geleende zwarte pak paste ik in ieder geval al naadloos in de groep. Wat betreft de etiquette, die bij karate blijkbaar erg belangrijk is, was het opletten geblazen. Opgesteld in rijen van drie klonk er aan het begin van de les een Japans commando, waarop de docent op zijn knieën ging zitten. Toen volgden de twee mannen met zwarte band op de eerste rij, daarna de mensen met bruine band, vervolgens de groene en gele band en toen had ik het idee dat ik, helemaal achteraan opgesteld met mijn spiksplinternieuwe witte band, ook voorzichtig kon gaan zitten. Op een volgend commando boog iedereen met zijn voorhoofd naar de grond. Ik deed netjes mee. Nog een commando, weer buigen. Nog een commando, en de docent stond weer op. Inmiddels had ik het rijtje door: eerst de hoogste banden die vooraan stonden en zo langzaam door naar de beginners op de achterste rij.

Tijdens de oefeningen boog er af en toe iemand naar me met gestrekte armen langs zijn lichaam. Ik probeerde op dezelfde manier terug te buigen maar de vreemde Japanse klank die men erbij uitsprak, durfte ik nog niet te maken. Ook van de krachtige en geconcentreerde kiai's, kreten die geuit werden tijdens series oefeningen, was ik danig onder de indruk. Zo vrijpostig als ik normaal ben in een nieuwe groep, zo stilletjes hield ik me nu op de achtergrond.

Na een les stoten, trappen, afweren, stoten, afweren, stoten, afweren, stoten, afweren, afweren en nog meer afweren gaf iedereen elkaar een hand volgens alweer een ingenieus bandensysteem. Ik zag dat de karateka's bij het verlaten van de zaal de handpalmen tegen elkaar zetten en een buiging maakten. Hoewel niemand naar me keek toen ik de zaal verliet, zette ook ik netjes mijn handpalmen tegen elkaar en maakte onwennig een klein buiginkje.

Mmmatze!

Vlak achter mijn huis staat de matzefabriek. Echt waar: de Hollandia Matzes, die vooral met Pasen maar eigenlijk het hele jaar door een heerlijk excuus zijn om een dikke laag suiker te eten, worden gemaakt in Enschede. In een onopvallend wijkje tussen de jarendertig huizen staat een jarendertig fabriek, waar bij warm weer de ramen open staan en de radio naar buiten schalt. Jaar in jaar uit worden er matzes gemaakt: extra grote matzes, mini-matzes, volkoren matzes en natuurlijk de ouderwetse 'gewone' matzes.

Soms staat de wind goed. Zoals vanmorgen. Ik zat nog enigszins slaperig op de fiets en genoot van de frisse ochtendlucht, die me een beetje wakker maakte. Opeens kwam de welbekende scherpe, ietwat verbrande maar toch heerlijk zoete matzefabriekgeur mij tegemoet. Mmmm!

Herinneringen aan Canada, deel 5

Typisch Canada (volgens de zeer subjectieve ervaring van een Nederlandse bezoeker):

• Van die ouderwetse reclameborden, wit met rechthoekige vakjes, waarin zwarte letters worden geschoven om zo een zinnetje te vormen. Ze stonden overal. Bij een kerk zag ik een bord met het zinnetje: "Accept Jesus. Now is the time."
• Vrouwen in de bouw;
• De aarbeienoogst die op het provinciale nieuws werd bijgehouden;
• Enórme koepelvormige tenten langs de snelweg, waar bij navraag strooizout voor de besneeuwde winters in bleek te zijn opgeslagen;
• Mannen die van vissen houden;
• Kampvuur maken;
• Een club voor ranch-kinderen waar ze vee leren keuren;
• Coyote's (ook wel prairiewolf) die je 's nachts hoort janken;
• De vlag met de maple leaf, ik zag hem werkelijk overal (die Canadezen zijn als je het mij vraagt net zo patriottistisch als hun zuiderburen);
• Waarschuwingen om je eten goed op te ruimen tegen de beren;
• Vriendelijke mensen die je zomaar te hulp schieten;
• Fantastische bediening in sommige restaurants (waar de bediening voor haar inkomen dan ook afhankelijk is van jouw fooi);
• Bakkerijtjes met enorm veel lekkere zoetigheden en geweldige "take out" koffie (maar vraag er niet om een halfje gesneden bruin);
• Zeer rustige en hoffelijke mensen in het verkeer;
• In bepaalde gebieden met geluk één radiozender per bandbreedte;
• Muggen;
• Jongens en meisjes in groenbruine padvinder-achtige uniforms (inclusief iets te korte broek en stevige stappers), die je maar al te graag te woord willen staan tijdens je bezoek aan de vele nationale parken die Canada rijk is;
• Eksters, die als enigen van alle vogelsoorten precies zo zijn als in Europa;
• Jonge en gezond ogende bedelaars in Vancouver, die een wedstrijd lijken te doen om de meest originele tekst op hun kartonnen bord. Ik zag bijvoorbeeld: "Spare change for weed" en "I am ugly, nobody likes me."
• En om af te sluiten uiteraard de onvermijdelijke lange afstanden, grote afmetingen en bijbehorende grote auto's.

Snot en zonneschijn

Vannacht lag ik me te bedenken hoe lekker het is (oké, ook een beetje vies) als je van je ene zij op je andere draait, en het snot in je ene neusgat langzaam naar het andere neusgat zakt, en hoe het dan in dat ene korte moment even lijkt alsof je door allebei je neusgaten vrij kunt ademen.

Jazeker, het is zover: een logje over ziek zijn.

Ziek zijn lijkt op mooie dagen op de een of andere manier nog erger dan op regenachtige dagen. Als het regent kun je samensmelten met je omgeving, lekker onder een deken wegkruipen, doen wat iedereen wil doen op zo'n dag. Maar als buiten de zon schijnt, dan past je gesteldheid niet bij de omgeving. Dan sta je met je langzame pijnlijke lichaam zo in contrast met de frisse zonnige buitenwereld. Je wilt eigenlijk op volle toeren meedraaien, lekker naar buiten, naar het leven dat op je wacht, maar het lukt niet. Je bedenkt dat het lekker zou zijn om de was op het balkon te hangen, maar hebt geen puf om de was te doen. De afwas stapelt zich op, als je iets schoons nodig hebt was je snel even een bordje en een mes af. En je eet maar gewoon op wat je in huis hebt, want voor booschappen ben je ook te slap. Terwijl je binnen zit met de gordijnen dicht raast buiten de wereld vol energie voorbij. Bouwvakkers roepen naar elkaar, mensen laden hun karretjes vol bij de Aldi en vrouwen met rokjes trappen flink door op hun fiets. Misschien pakken ze in hun lunchpauze, of vanmiddag na het werk, nog even een zonnestraaltje mee.

En als ik dan mijn balkon opstap in mijn oude joggingbroek, knipperend met mijn ogen tegen het zonlicht, word ik door dat fitte en energieke leven om me heen zo met mijn verstopte neus op de feiten gedrukt, dat ik me maar snel weer terug naar binnen haast en me werp op de zoveelste aflevering van Dr. Phil.

Klassieke conditionering in een modern jasje

Pavlov rinkelde met een belletje en zijn honden gingen kwijlen. Mijn zusje rinkelt met een belletje en haar loslopende konijnen rennen terug naar het hok, wachtend op iets lekkers. De secretaresse van de afdeling hier om de hoek rinkelt met een belletje en alle medewerkers snellen toe voor het dagelijkse koffiekwartiertje.

Enkele opmerkelijkheden

• Twee jonge, vrouwelijke, vriendelijke conducteurs in de trein
• Pepernoten in het schap bij de Hema
• Sneeuw in Kenia (kijk hier)

Dansles

Gisteren bezocht ik een jazzdansstudio in de buurt, voor een open les "freestyle jazz". Het was een bijzondere ervaring. Toen ik binnenkwam in het zweterige dansschooltje, was de groep voor mij nog bezig. Ik keek naar binnen bij een klein zaaltje met zeil op de vloer en spiegels aan de muur, volgepakt met meisjes tussen de 13 en 15 die allemaal goed wilden zijn in dansen en onzeker werden van mijn pottenkijkergedrag. Sommigen zagen er nog schattig kinderlijk uit, maar droegen al een dikke laag make-up. Ook droegen ze hippe joggingbroeken, beenwarmers en alles wat een coole danser vandaag de dag nog meer nodig heeft. Door de zaal klonk romantische "Step Up"-muziek en de meisjes volgden de passen van een kleine homoseksuele dansleraar met babyface, waarvan ik maar niet kon beslissen of ik hem schattig of irritant vond.

Na de tienermeisjes was de "18+" groep aan de beurt. Lees: enkele twintigers en dertigers, aangevuld met dames van een jaar of veertig die eigenlijk best goed kunnen dansen, maar te onzeker zijn om vooraan te staan en echt uit hun dak te gaan. Het gevolg hiervan was dat de achterste helft van de zaal gevuld was met zwartgeklede halfslachtig dansende vrouwen en de voorste helft zo goed als leeg was, op dezelfde kleine dansleraar na die enthousiast pasjes bleef voordoen. Omdat ik nooit aan jazzdans heb gedaan vond ik de dansstijl nog wel een uitdaging, maar (en nu komt er even een stukje wat misschien ietwat saai is voor de niet-dansliefhebbers onder ons) verder sloeg het kleine kereltje voor mij de plank mis door geen enkele aandacht te besteden aan expressie of goede technische uitvoering, en door zijn dansende dames geen enkele keer te corrigeren of een persoonlijke tip te geven. Bovenop dit alles was ik aan het einde van het uur nauwelijks bezweet.

Na "freestyle jazz" (wat er precies freestyle aan was is me niet duidelijk geworden) volgde nog een uur "musicaldans", eigenlijk precies eenzelfde soort les maar dan op musicalmuziek en met iets andere bewegingen. Ik had genoeg gezien. Ik keek nog even naar de kleine dansleraar maar hij was te druk met passen voordoen om te zwaaien. Ik gooide mijn tas over mijn schouder en stapte het warme zaaltje uit, de natte avond in.

PS: Mijn excuses aan kleine dansleraren met babyface, pubermeisjes met make-up en dames van veertig die van dansen houden. Ik bedoel het niet persoonlijk. Ik vrees dat "freestyle jazz" gewoon niet echt mijn ding is.

Herinneringen aan Canada, deel 4

De eerste camping waar ik met D. kampeerde was een soort "natuurcamping" in een provinciaal park, midden in de heuvels aan de voet van het Rocky Mountain gebergte. De plekken lagen verspreid tussen de bosjes aan een groot meer, en waren te herkennen aan de picknicktafel en vuurkorf die elke plek had. Er waren veel muggen, maar er was geen campingbeheerder of parkwachter bij wie we konden betalen. In plaats daarvan was er een registratiekastje. Volgens de tekst op dit kastje mochten we zelf een plek uitzoeken. Daarna moesten we op een envelop uit het kastje ons pleknummer en het aantal nachten schrijven. De envelop moesten we vullen met geld - 15 dollar per nacht - en vervolgens in de brievenbus van het kastje stoppen. Hoe goed de Canadezen over hun campings nadachten bleek uit het het mooiste van dit systeem: als we geen contact geld op zak hadden mochten we een cheque ter waarde van 15 dollar in de brievenbus stoppen, gericht aan de minister van financiën.

Herinneringen aan Canada, deel 3

Het uitzicht bestond uit vele tinten grijs; de zee, de lucht en de bergen die als getekende houtskoolfiguurtjes laag voor laag achter elkaar te zien waren. Mensen liepen in lichte schommelende boogjes over de boot. Buiten stonden een paar stoere mannen in de wind. Ze probeerden toch nog foto's te maken, zochten naar walvissen of dolfijnen, gingen stug door met hun grote telelenzen. Af en toe spetterde er een plas water omhoog. Als er iemand naar binnen kwam zoog de wind aan de deur tot 'ie met veel kracht opensloeg. Papieren waaiden van tafel en de frisse harde wind deed de slaperige mensen binnen opschrikken uit hun spelletjes, haakwerk, gesprekken, biertjes, koffies. Een buitenman stapte binnen met een koud verwaaid gezicht, regenjas en cappuchon, hij droogde zijn brillenglazen alsof hij in de Nederlandse herfst van de fiets af een kroeg binnenstapte. De binnenmensen gluurden naar elkaar en bekeken elke nieuwkomer, uit verveling. Een moeder zat met een slaperig dochtertje de reis lijdzaam uit. Ik keek uit het raam naar de op en neer glijdende horizon. Langzaam werd het buiten wat lichter. De bergen op de eerste rij gaven de puntige groene details van hun dennenbomen langzaam prijs.

Typisch (sommige) mannen

"Schat, wat heb ik tien september ook alweer?"

Herinneringen aan Canada, deel 2

Whitby, Ontario. De broer van mijn overleden oma en zijn vrouw heetten mij hartelijk welkom in hun "retirement residence", een moderne flat waar zij woonden met vele andere actieve ouderen. Uncle Sam, zoals oudoom Simon zichzelf na zijn immigratie in de jaren 50 had omgedoopt, was een keurige, vriendelijke, lieve man. Hij maakte volop praatjes bij de lift, hij hield altijd de deur open voor zijn vrouw en mij, hij hielp de mannen van het videoclubje met het ophangen van een nieuw scherm, hij hield de volkstuintjes van de resicence bij en hij sprak een prachtig gebed uit voor en na elke maaltijd, een ritueel waar ik na verloop van tijd gehecht aan raakte. In zijn gezicht leek hij op mijn oma en het bleek dat hij ook in zijn onverwachte ondeugendheid op haar leek.

We waren bij de Niagara Falls geweest. Tienduizenden liters water denderden van twee enorme rotsen af en tienduizenden toeristen werden nat van de miniscule waterdruppeltjes die de wind onze kant op bracht. Na de watervallen stroomde de Niagara River door alsof er niks gebeurd was en het was in een bocht van deze rivier dat wij met onze camera stopten bij een bordje "scenic view". Op een hekje dat de parkeerplaats van de diepe helling naar de rivier scheidde, stond een meisje. Haar vriend hield het meisje vast zodat zij vanaf dat hoge punt een mooie foto kon maken. Het meisje droeg een zomers jurkje en met een jongensachtige blik sprak keurige oude Sam de legendarische woorden: "als de wind daaronder waait dan heb je inderdaad een scenic view."

Voorstel

Ik heb een voorstel. Het is gericht aan alle fietsers in Nederland. Het klinkt misschien een beetje vreemd in de oren, en als je het uitprobeert voelt het wellicht ietwat onwennig. Maar ik kan je verzekeren dat het echt heel handig is, als iedereen eraan meewerkt.

Ik stel voor, dat we allemaal onze hand uitsteken als we een bepaalde richting op willen met de fiets. Dat gaat heel gemakkelijk: gewoon je hele arm haaks van je lichaam af laten wijzen als je een bepaalde afslag neemt of een bocht maakt. Wil je links; doe je je linkerarm, wil je rechts; je rechterarm. Gewoon lekker die hele arm, hoppa naar de zijkant. Maakt je geen zorgen, het hoeft heus niet zwaar te zijn; een beetje losjes mag best, lekker nonchalant met hangende vingers. Of, als je dat leuker vindt, je wijsvinger helemaal uitgestrekt in een perfecte horizontale lijn. Maakt niet uit hoe je het doet, als je maar iets uitsteekt. Het mooie is namelijk: je kunt zo andere weggebruikers aangeven waar je heen gaat, zodat zij niet onnodig op je hoeven te wachten. Het is een slim systeempje hoor, en verdomde handig.

Ik zou zeggen: baat het niet dan schaadt het niet. Dus fietsers van Nederland: doe eens gek en steek die hand uit!

Herinneringen aan Canada, deel 1

Het regende. Het regende hard. De ruitenwissers vlogen piepend heen en weer over de voorruit en alles wat mooi en groen en fris was, leek nu grijs. We besloten naar de stad te gaan. Kamperen met een klein tentje, terwijl je alles behalve slapen buiten doet (koken, eten, lezen, omkleden en vaak zelfs plassen), is niks met zulk weer. Nee, dan de stad; daar heb je bioscopen, winkelcentra en meer vermaak voor donkere dagen.

We reden de stad binnen en werden overweldigd door de drukte. Het hostel wat we geboekt hadden zat vol met dreadlock-achtige backpackers op blote voeten die ontbeten met noodle-soepjes van 3 cent. We moesten alle kampeertroep van de achterbank verdelen over onze kamer en de kofferbak van de auto, om de kans op inbraak zo klein mogelijk te maken. Zo kwam het dat we om vier uur 's middags langs een drukke straat in Victoria geparkeerd stonden terwijl we fleece vesten opvouwden, een hakbijl tussen de schoenen probeerden te proppen en een pak pannenkoekmix in een rugzak stopten.

Ik leegde een jerrycan met water in de goot. Een man begon tegen mij te praten: "you're throwing all that water away?" Inmiddels gewend aan de vriendelijkheid van Candezen en het gemak waarmee we een praatje maakten op campings en langs de weg, begon ik aan een antwoord; ja, we hebben gekampeerd, bla bla bla. Maar de man liet me niet uitpraten en mompelde iets vaags: "there could be fish in there..." Vervolgens bleef hij onzin uitkramen, met een enigszins dubbele tong, terwijl hij onze spulletjes en handelingen uitvoerig observeerde. Ik bekeek de man eens goed en wisselde een blik met D. Ja, we waren weer in de stad.

Stil

De komende weken zal het hier een beetje stil blijven. Froukiwi gaat op reis naar Canada en is 6 augustus weer in het land, boordevol verhalen en frisse energie. Tabee!

Ik heb een toe-toe-toeter

’t Is allemaal leuk en aardig hoor, dat EK. Lekker voebal kijken, bier zuipen en met z’n allen de overwinning vieren. Niks mis mee en ik gun het de fans dan ook van harte. Maar het blijkt dat mijn slaapkamer, met ramen aan de wegzijde van een rotonde die bovendien aan één van de belangrijkste toegangswegen richting het centrum ligt, niet de prettigste plek is om te verblijven na een wedstrijd. Maandagavond werd ik al verblijd met een urenlang toeter-, gasgeef- en schreeuwconcert van passerende auto’s die in en uit het centrum reden en, afgaande op het type toeter, soms ook een rondje centrum van ongeveer een kwartier maakten. Vooruit, dacht ik toen nog, ik gun het die jongens. Na een poosje werd het stil en kon ik rustig in slaap vallen.

Helaas wordt mijn nachtrust vanavond wederom verstoord, ditmaal door de Turkse fans van wie er grote hoeveelheden in Enschede blijken te wonen. Ook hun overwinning moet uiteraard gevierd worden met luid getoeter onder mijn slaapkamerraam. Ondertussen ben ik het bed maar weer uitgestapt en zit ik chagrijnig met een grote capuchon over mijn hoofd te schrijven. Zoals ik al zei: ik vind het allemaal leuk en aardig hoor. Ik pik graag een wedstrijdje mee en ben natuurlijk apetrots op de jongens met hun gespierde Hollandse voetbalbenen. Maar sinds vanavond hoop ik stiekem toch ook een héél klein beetje dat Nederland én Turkije én alle andere landen waarvan er veel fans in mijn buurt wonen, zo snel mogelijk worden uitgeschakeld.

Plannen en leven

Het is weer zover, een radiostilte op Froukiwi. Om mijn lezers niet geheel te verwaarlozen, volgt hier een korte samenvatting van de dingen waar ik zoal mee bezig ben geweest de laatste tijd:

afstudeerscriptie, familieweekend, vacatures zoeken, in het park liggen, vakantievoorpret (even naar beneden scrollen voor de foto's; nog even en ik loop zelf in zulke plaatjes rond), nadenken over de toekomst, stressen, planning bijstellen, balen, wandelen met een ezel, leuke dingen doen met vriendinnen, dansvoorstelling, mailen met Canada, huizen zoeken, netwerken, nadenken over een eigen bedrijf, teenslippers kopen

Op de eikenbomen bij de universiteit heb ik niet zo gelet de laatste weken. Zei John Lennon niet al dat het leven is wat je overkomt, terwijl je bezig bent met het maken van andere plannen?

Tip voor bloggers

Wil je weten wat je volgens de wet allemaal wel en niet mag doen op je blog? Check dan eens deze site.

Sacha

Klein berichtje in het nieuws vandaag: TMF presentator Sacha is alweer opgepakt, omdat hij probeerde te overnachten in de Efteling. Het nieuws zei me weinig, totdat ik vanochtend na het journaal even langs TMF zapte. Ik zag Sacha, samen met cameraman en assistente, in een zeer spannende setting. Ze verstopten zich in een donkere en opgedroogde glijbaan in een tropisch zwembad dat net aan het sluiten was. Plan was om de nacht stiekem in het zwembad door te brengen. Maar helaas, je raadt het al: uiteindelijk werd onze vriend Sacha opgepakt.

Op zich een grappig concept natuurlijk, in dit moderne televisietijdperk waarin teams van jongens en meisjes tegen elkaar strijden door met oude mensen te tongzoenen, slagroom van andermans billen af te likken en rauwe eieren te eten (zie Crazy 88). Maar ik vrees dat Sacha het niet lang vol gaat houden. Nu hij al een paar keer in het nieuws is geweest met zijn stiekeme slaap-acties, zal het niet lang meer duren of hij komt nergens meer binnen. Elke supermarkt-, restaurant- of dierentuineigenaar zal wel uitkijken, en bij het sluiten van de tent minstens drie keer controleren of hij geen slapende Sacha vindt tussen de colaflessen, in de ballenbak of in het nachtverblijf van de kamelen.

De eik deel zoveel

Het lijkt wel alsof ik alleen nog maar over bomen kan schrijven de laatste weken. Maar het is ongelofelijk: ruim twee weken geleden tuurde ik naar mijn eik om te kijken of hij nu toch echt iets van groene puntjes begon te krijgen. Sindsdien is hij geëxplodeerd als een groene bom. Midden in mijn uitzicht staat hij, mijn houvast door de maanden heen, een trotse eik vol blad, te glimmen in het zonlicht.

Tip van de dag

Vandaag een tip voor al mijn statistische vrienden. Op Karl Wuensch's Statistical Help Page vind je alles waar je altijd al naar zocht, en alles waarvan je niet wist dat je het eigenlijk heel graag wilde weten. Doe vooral ook even de ANOVA (Analysis of Value): is your research worth anything?

De eik

Het lijkt erop dat de eiken buiten, waarop ik uitkijk vanaf mijn afstudeerplek, heel langzaam iets van groene blaadjes beginnen te krijgen. Ik weet het niet zeker, want het is begonnen bij de achterste boom en ik kan niet goed zien of dat wel echt een eik is. De voorste boom is nog steeds bruin en kaal. Maar als de zon zo blijft schijnen, kan het niet lang meer duren of ook die staat in miniscuul lichtgroen blad.

De vaste lezers van mijn blog weten wat dat betekent. Als de eiken in het blad staan... Gelukkig geeft de voorste boom mij nog even respijt, hij is mijn houvast, of mijn ijkpunt zo u wilt, maar zeker is dat het nu toch allemaal steeds dichterbij komt. Afstuderen, reizen, werken, verhuizen; een compleet nieuw leven staat mij te wachten. En dat allemaal dankzij de eik. Ik vind het reuze spannend.

Energy boost

Dat ik deze dagen zeer gemotiveerd en hard werk aan mijn afstudeeronderzoek, wil niet zeggen dat het niet af en toe moeilijk is om de concentratie erbij te houden. Zittend op een duffe gang met weinig aanspraak en een spreadsheet met duizenden getalletjes als werkmateriaal, wil er nog wel eens een inkakmomentje in sluipen.

Gelukkig heb ik hiertegen de ideale remedie gevonden en die wil ik graag met de wereld delen. Heb je ook een inkakmomentje? Luister dan de cd Alive 2007 van Daft Punk. Oordoppen in en volume op 10: energy boost gegarandeerd.

Vooruit, nog eentje dan

Ook leuk: dit filmpje.

(Gisteren schreef ik nog dat het hier stil zou worden... Hup Froukiwi, aan het werk!)

Eenvoudig Nederlands

Ik zag een mooi stukje in de Volkskrant van gisteren. Het was geschreven door Wessel Visser van Bureau Taal en ging over eenvoudig Nederlands. Ik citeer:

"(...) Veel mensen denken dat dat niet anders kan. Juridische taal is nou eenmaal moeilijk. Belastingwetten zijn gewoon ingewikkeld. En dokters gebruiken niet voor niets moeilijke woorden. Veel mensen denken dat het normaal is dat je van de overheid onbegrijpelijke brieven of folders krijgt. Maar dat is natuurlijk niet zo. Onbegrijpelijke communicatie is niet normaal! Onbegrijpelijke communicatie is heel raar. En ook niet nodig. Want je kunt alles zeggen of schrijven in eenvoudig Nederlands. Alles. Niets is zó moeilijk, dat je het niet in begrijpelijke taal kunt schrijven." (Volkskrant, 10 april 2008, pagina 10)

Klik hier en klik vervolgens op het eerste bericht onder "actueel" om het hele artikel te lezen. Er staan prachtige voorbeelden in, bijvoorbeeld hoe de grondwet eenvoudiger geschreven zou kunnen worden. Zeer verfrissend! Hulde aan het eenvoudige Nederlands.

Over blaadjes aan de bomen en toekomstplannen

Ik zit er nog steeds. Op die afstudeerplek waar ik alweer drie maanden geleden over filosofeerde. De eikenbomen waar ik op uit kijk zijn nog steeds bruin en kaal - eiken zijn altijd een beetje laat - maar om me heen krijgen de meeste bomen en planten steeds meer kleine groene blaadjes. De zon schijnt en ik zie roze bloesems, kastanjes met dikke knoppen, vogels met een bek vol takjes en vroege hommels die op felgekleurde kledingstukken afkomen.

Ondertussen werk ik gestaag door. Sinds zich deze week een mogelijke afstudeerdatum in mijn hoofd heeft genesteld, heb ik het tempo opgeschroefd. Het is uit met de pret; als ik mijn voornemen wil halen moet ik serieus aan de slag. Dat betekent geen lui studentenritme van tien tot drie meer; de wekker gaat sinds deze week om zeven uur en ik werk netjes door tot een uur of vijf, of tot de cijfertjes om vier uur voor mijn ogen dansen.

Het lijkt erop dat mijn prognose uit gaat komen. Als de eiken in het blad staan: afstuderen. In de zomer op reis naar Canada. En in de herfst een echte baan. Tot die tijd is het nog even hard werken, en blijft het misschien wel een beetje stil hier.

Rondje van de zaak

Vanochtend in het nieuws:

"De spaceshuttle Endeavour is weer terug op aarde. Het ruimteveer landde afgelopen nacht op Florida, na een missie van zestien maanden naar het internationale ruimtestation ISS. De Endeavour kon niet in één keer landen, omdat het weer te slecht was. De zeven astronauten maakten daarom een extra rondje om aarde. Anderhalf uur later landde de Endeavour zoals 'ie ook was vertrokken: in het donker."

Een extra rondje om de aarde? How bizarre is that?

Wakker worden met...

Ik ben nogal gehecht aan tradities, rituelen en regelmaat. Ik wordt zielsgelukkig van een duidelijk week- en dagritme: donderdagavond yoga, vrijdagochtend boodschappen doen voor het weekend, vrijdagavond samen pizza voor de tv, zondag wandelen in het bos. Om acht uur opstaan, om elf uur koffie met een koekje en om half zeven eten. Rust, reinheid, regelmaat: het zijn de ouderwetse drie R'en waar ik nog steeds baat bij heb.

Ook de vertrouwde stem die 's ochtends uit mijn wekkerradio schalt, geeft me de broodnodige houvast en zorgt ervoor dat ik de dag met een goed gevoel kan beginnen. Vroeger, in mijn oude studentenhuis, was dat de stem van Giel Beelen op 3FM. Soms vond ik hem wat irritant, maar zonder zijn "begin de dag met een dansje" was mijn ochtend niet compleet. Als ik bij mijn ouders was stond meestal Radio 538 op en hoorde ik Edwin Evers met zijn gulle lach: ook aan hem was ik gewend en dus gehecht. Later, in mijn flat, had de wekkerradio een zeer slechte ontvangst en schakelde ik noodgedwongen over op Qmusic. Anderhalf jaar lang werd ik wakker met Jeroen van Inkel. Zijn lieve ochtendprogramma met de "ach, het is allemaal nog niet zo erg"-ondertoon, zorgde ervoor dat ik vrolijk aan mijn dag begon.

Helaas heeft Qmusic nu een andere DJ in de ochtend. Jeroen is naar de middag verhuisd en 's ochtends schalt Ruud de Wild uit mijn wekkerradio. Nog even los van het feit dat de rommelige stijl van Ruud niet echt mijn ding is, ben ik al een paar weken danig in de war door die vreemde stem zo vroeg in de ochtend. Verbaasd luister ik naar de nieuwe interviews en de grappen met sidekick Jeroen (die andere). Ik zet de radio zacht, stap maar wat eerder uit bed, en trek van pure verwarring de verkeerde sokken aan. Ik mis mijn Jeroen!

DRIE! *sesamstraat-toon*

Ooit was drie het helemaal. Qua inrichting bedoel ik, of styling om het sjiek te zeggen. Alles kwam in drie: drie kaarsen, drie plantjes, drie dezelfde fotolijstjes op een rij aan de muur. Het waren er misschien wel eens wat meer, maar het was altijd oneven. Oneven was goed. Ook nu is oneven vaak nog goed trouwens, als het gaat om visuele dingen. In de productiegroep waar ik moderne dans-choreografieën maak, gaan we vaak voor een oneven of "scheve" verdeling van het podiumbeeld, omdat dat spannender is om naar te kijken. Ook meen ik me te herinneren dat mijn leraar handvaardigheid, waar ik eindexamen bij deed, ons leerde dat we in onze beeldende kunst-pogingen beter oneven aantallen konden gebruiken, om diezelfde spannende reden.

Waar ik naartoe wil met dit kunstzinnige geklets? Het is me opgevallen dat drie een beetje uit is, als het gaat om inrichting. Wat zeg ik? Behoorlijk uit zelfs. Sinds Jan des Bouvrie zijn stijlvolle twee-eenheid introduceerde (denk aan de twee witte rechthoekige lampjes), is twee langzaam hét getal geworden in huis. Overal waar ik langs fiets zie ik twee dezelfde grote vazen met planten in de vensterbank staan, geflankeerd door twee identieke "schattige" schemerlampjes. Twee, twee, twee. Het is twee wat de klok slaat. En om eerlijk te zijn wordt ik een beetje misselijk van die heilige twee-eenheid. Ik ben het helemaal zat en wil bij deze dan ook een oproep doen aan de mensheid.

Ga je je huis opnieuw inrichten? Grijp dan niet meteen terug naar die twee pastelkleurige schemerlampjes! Doe eens gek. Bedenk eens iets nieuws. Misschien iets met drie, of vier, of zelfs vijf. Geloof me, het kan prachtig worden. De tijd is er rijp voor!

Jurkjes

En dan nu: een echt meisjeslogje.

De laatste tijd heb ik iets met jurkjes. Ik weet niet of het ligt aan de veranderende mode of aan mijn veranderende smaak, maar het is me het afgelopen jaar meerdere keren gebeurd dat ik spontaan verliefd werd op een jurkje. Vandaag nog: ik had in een folder van de Bijenkorf leuke jurkjes gezien en kon het niet laten om er even eentje te gaan passen. Ik stond in de paskamer met een prachtig soepelvallend zwart jurkje - of zoals de bladen zouden zeggen: hét zwarte jurkje - en ik had ineens het gevoel alsof ik niet zonder dat jurkje kon!

Het probleem is echter dat ik helemaal niet zo'n jurkjesdrager ben. Ik raak betoverd door het spiegelbeeld van een vrouw in een prachtige jurk - ben ík dat? - maar eigenlijk ben ik meer het cappuchontruientype. Vaak trek ik voor een feestje een jurkje of rok uit de kast, maar verruil die op het laatste moment voor mijn tweede huid de spijkerbroek. Ik kan er niks aan doen: zodra ik mijn spijkerbroek aantrek voel ik me als bij een wonder ineens helemaal top. Het lukt me daarom bijna nooit om in een jurkje de deur uit te gaan.

Toch word ik elke keer verliefd op jurkjes. Tot nu toe heb ik me weten te beheersen, omdat ik geen geld heb voor uitspattingen en mezelf er op het nippertje van kan overtuigen dat het zonde is om mijn kast vol te hangen met leuke jurkjes die ik niet draag. Maar ooit, daar droom ik van, ooit komt er een dag dat ik zwem in het geld en dan koop ik jurkjes tot ik niet meer kan!

Tip van de dag

Vandaag een tip voor al mijn muzikale vriendjes en vriendinnetjes: probeer eens wat van de Canadese zangeres Feist. Relaxte, eigenzinnige en mooie muziek. Hier kun je stukjes beluisteren van haar nieuwste album. Fijne luisterliedjes maar ook geschikt voor op de achtergrond!

Vandaag

Vandaag: een optelsom van de tijd die we in vier jaar over houden.

Mooi beeld

Vanochtend zag ik er weer één. Een werknemer met rookpauze. In zijn blauwe overal zat hij rustig op een stoepje voor een gebouw vol machines, met zijn voeten op het grasveld, vlak tussen de vogels die hun ochtendlied nog zongen. Hij rookte en keek voor zich uit.

Ik zie ze wel vaker en kijk er graag naar. Als ik fotograaf was zou ik ze vastleggen. In hun Burger King sloof, geruite koksbroek, keurig mantelpak, sleutelkoord met loginpasje of andere werkoutfit staan en zitten ze op stoepjes, geleund tegen muurtjes, bij achteruitgangen van winkels, en ze roken. Ze staan daar in hun eentje met hun sigaret, terwijl de economie aan ze voorbij trekt: automobilisten, fietsers en voetgangers die druk zijn met werk, thuis, plannen, leven. De wereld draait even zonder hen. Ze staan daar en ze roken.

Stukje

Ik heb al twee dagen zin om een stukje te schrijven. Al een paar keer heb ik de Blogger pagina geopend. Ik schrijf een paar zinnen, dan wis ik ze weer en begin opnieuw. Ik heb wel ideeën in mijn hoofd, maar de juiste woorden komen niet, of ze komen niet in de juiste volgorde. Uiteindelijk schrijf ik maar niks. Het lukt niet. Ik geloof dat ik momenteel even teveel stukjes heb geschreven, stukjes van mijn afstudeerscriptie. Het is niet anders: ik zit aan mijn stukjes-max.

Mening deel 2

Direct na het schrijven mijn vorige stukje bedacht ik me, dat het wel zo netjes zou zijn om "al die BN'ers" die overtuigd zijn van Uri, even te google'en. En dan blijkt ineens dat het nog wel meevalt met die overtuiging: zie bijvoorbeeld hier. Wil je meer weten (voor wie zich écht verveelt): google je rot en oordeel zelf.

Mening

Ooit heb ik me voorgenomen om op dit blog niet te schrijven over maatschappelijk of politieke aangelegenheden, maar mij louter bezig te houden met de vorm van wolken, ergernissen in de trein en andere onbenullige zaken. Ik wil graag alle soorten en maten mensen een paar woorden ter afleiding of vermaak aanbieden, en wil mij afzijdig houden van zoiets verdelends (dit is geen spelfout) als een Mening.

Momenteel spookt er echter een randgeval door mijn hoofd. Er iets iets waarover ik mijn Mening kwijt moet. Het is iets waar al veel mensen een Mening over hebben gegeven. Misschien begeef ik me dus op glad ijs. Maar ik neem het risico. Ik moet namelijk toch echt even iets kwijt over: Uri Geller.

Uri Geller schijnt lepels te kunnen ombuigen door iets met energie te doen. Daar is veel over gezegd en geschreven, en het blijkt dat een aantal mensen die hem hebben gesproken met stomheid zijn geslagen (ik noem de interviewer van de Tros Kompas, Pauw en Witteman, Albert Verlinde). Ook de mensen van Zinfo zien wel wat in Uri's verhaal. Mede door deze verhalen stond ik open voor Uri en zijn praktijken. Ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde, ik zie wel wat in het idee dat alles uit energie bestaat, en misschien zijn er wel mensen die op een Matilda-achtige manier iets met die energie kunnen doen. Ik was dan ook best nieuwsgierig naar De Nieuwe Uri Geller, het programma van SBS6.

Helaas werd ik tijdens de eerste uitzending ernstig teleurgesteld door Uri. De nieuwe Uri's waar men naar op zoek was, bleken meer goochelaars (ook wel: illusionisten, of de door Uri zelf verzonnen titel: mentalisten) dan mensen die echt speciale gaven of krachten bezitten. Ook Uri zelf wilde ons met een doorzichtig truukje laten geloven dat hij wist welke naam ik in mijn hoofd had, en verspeelde zo al zijn geloofwaardigheid. D. en ik besloten eensgezind dat Uri het bij ons verbruid had en zapten onverbiddelijk weg.

Nu vraag ik mijn toch iets af. Hoeveel kan die Uri nu werkelijk? Als je echt bijzondere dingen kan, waarom zou je je dan verlagen tot een goedkoop goocheltruukje op televisie? Maar aan de andere kant: zijn al die overtuigde BN'ers dan aan het samenspannen met Uri om zijn mythe in stand te houden? Dat lijkt me ook weer sterk.

Ik weet het niet. Misschien weet u het? Misschien weten mijn vriendinnen uit de televisiewereld het? Mij moet in ieder geval één ding van het hart: Uri, je viel me ontzettend tegen.

De kunst die reclame heet

Televisiereclames, hoewel nog niet alle, zijn de laatste jaren steeds meer kunstwerkjes op zich geworden. De reclamejongens zien in dat je mensen ook kunt binden aan een merk door middel van mooie beelden, goede grappen, verrassende verhaaltjes. Ik vind dat een zeer positieve ontwikkeling en wat mij betreft is de tijd er rijp voor dat ook radioreclame hieraan mee gaat doen. Elk half uur die schreeuwerige herrie over goedkope vliegtickets, betere verzekeringen of geweldige carrièresites; ik wordt er echt doodmoe van. Volgens mij is dat niet nodig. Ook het gehoor kun je dingen aanbieden die mooi of grappig zijn. Welke reclameman (of vrouw) durft het voortouw te nemen en maakt eens een reclame met een spannende muziekcompositie, een goede grap of een een paar mooie dichtregels?

Stof tot nadenken

Wegens langdurig wegblijvende inspiratie, hier nog een keer wat bekende of onbekende uitspraken van filosofen om de stilte mee te overbruggen.

• "De prijs die goede mensen voor onverschilligheid voor publieke zaken betalen, is dat dan slechte mensen over hen zullen heersen."
• "Wijze mensen spreken omdat ze iets te zeggen hebben; dwazen om iets te zeggen te hebben."
• "Gedwongen lichamelijke oefening schaadt het lichaam niet, maar kennis die onder dwang wordt vergaard, heeft geen vat op de geest."
• "Een hond heeft een filosofenziel."

- Plato (427-347 V.C.)

• "Elke betaalde baan absorbeert en degradeert de geest."
• "Geluk hangt van onszelf af."
• "Bij tegenspoed blijkt wie geen ware vrienden zijn."
• "Eén zwaluw maakt nog geen zomer."
• "Het ligt in de aard van verlangen om niet bevredigd te worden, terwijl de meeste mensen alleen maar leven voor de bevrediging van verlangen."

- Aristoteles (384-322 V.C.)

"Mensen gaan op pad om de hoge bergen, de machtige branding van de zee, de brede stromen, de weidsheid van de oceaan en de loop van de sterren te bewonderen en gaan aan zichzelf voorbij." - Augustinus (354-430 N.C.)

"Gewoon doorgaan. Gewoon doorgaan. Ik maakte alle mogelijke fouten, maar bleef gewoon doorgaan." - René Descartes (1596-1650)

"Vrije tijd is de moeder van de filosofie." - Thomas Hobbes (1588-1679)

Wat Socrates zei

Afgelopen zaterdag kocht ik een boekje waarin de belangrijkste filosofen en hun denkbeelden worden beschreven. Er zijn veel interessante uitspraken van filosofen in verzameld, zo ook van Socrates, de man die volgens mijn boekje aan de wieg stond van de tegenwoordige filosofie. Het viel mij op dat een aantal van onze moderne gezegdes en denkwijzes veel weg hebben van wat Socrates zei:

• "Laat degene die de wereld in beweging wil zetten, eerst zelf in actie komen."
• "Men dient te eten om te leven en niet te leven om te eten."
• "Ik ben geen Athener of Griek, maar een wereldburger."

Ook staan er een aantal zeer wijze levenslessen van Socrates in het boekje:

• "Sluit niet snel vriendschap, maar blijf een eenmaal gesloten vriendschap altijd trouw."
• "Acht niet hen hoog die al uw woorden en daden prijzen, maar hen die u welgemeend op uw fouten wijzen."
• "Wees zoals je wilt zijn."

Tot slot de leukste:

• "Ga vooral trouwen. Als u een goede vrouw treft, zult u gelukkig zijn. Als u een slechte vrouw treft, zult u een filosoof worden..."

Startpagina

Mijn startpagina is tijdenlang Surfweer geweest. Ik checkte elke dag of de golven goed waren en dan deed ik net alsof ik een echte surfergirl was. Van surfen kwam echter, al mijn wilde plannen ten spijt, weinig terecht. Sinds ook vriendlief niet meer aan de kust woont heb ik daarom mijn surf-illusie overboord gegooid en mijn startpagina veranderd in Nu.nl.

Ik ben echter allesbehalve tevreden met mijn nieuwe startpagina. Maakte Surfweer nog weleens avontuurlijke gevoelens in mij los, van Nu.nl wordt ik alleen maar gestresst. 24 uur per dag op de hoogte zijn van het nieuws is niks voor mij. Ik moet alles lezen, overal op klikken en overal het fijne van weten. Het kost me bergen met energie. Daarom ben ik nu op zoek naar een nieuwe startpagina, eentje waar ik vrolijk van word en het liefst eentje die me elke dag een nieuwe lieve/frisse/grappige/mooie foto of spreuk voorschotelt. Voorlopig komt deze site het dichtst in de buurt. Er wordt echter niet dagelijks iets nieuws geplaatst, dus blijf ik zoeken naar de ideale startpagina. Tips? Ik hoor het graag.

Trouwens: surfweer blijft stiekem gewoon staan tussen mijn links, om er zeker van te zijn dat we (de wereld en ik) dat hele kleine beetje teenslipper-volkswagenbusje-zoutwaterinjeneus-gevoel niet kwijtraken.

Meer klikken en lezen

Alweer een tip. Ben je geïnteresseerd in religie, wil je meer weten over de Bijbel en de Koran, of wil je wel eens weten wat nu eigenlijk de verschillen zijn tussen de boeken van de twee grootste wereldgodsdiensten? Kijk dan op deze site. Je kunt er heel gemakkelijk verhalen vergelijken: typ een willekeurig woord in en je krijgt een lijst met boekdelen te zien waar het woord in voorkomt. Zo komt 'dood' 1043 keer voor in de Bijbel en 61 keer in de Koran, en heet de Christelijke Mozes in de Islamitische wereld Moesa. Klik, lees en verbaas je!

Klikken en lezen

De laatste dagen bestaat mijn inspiratie voornamelijk uit het quoten van opvallende nieuwsberichten of websites. Bij gebrek aan schrijfsels wil ik dan ook twee weblogs aanraden die ik via via wel eens bezoek en die ik iedere weblog-junkie kan aanraden.

Zeer goed geschreven en erg interessant zijn de schrijfsels van Danny in Japan. Heb je de tijd en wil je je eens verwonderen over de Japanse cultuur, lees dan Danny's verhalen. De dagelijkse beslommeringen van She zijn ook goed geschreven en leuk om te lezen. She's verhalen zijn net als een reality-serie: je moet de karakters even leren kennen, maar als je ze eenmaal volgt is het moeilijk om er weer mee te stoppen.

Voor eenieder die zich laat verleiden door de verstrooiing van het wereldwijde web: klikken en lezen maar!

Nieuws van de dag

Vooruit, nog eentje dan in de serie nieuwsberichten. Dr. Cliff Arnall, werkzaam aan de Universiteit van Cardiff, heeft eens een formule ontwikkeld waarmee je de depressiviteitsfactor van de dag kunt berekenen (voor meer info lees hier, gebruik voor je eigen berekeningen de formule in dit oude nieuwsbericht). Volgens Cliff's formule is vandaag de meest depressieve dag van 2008. Ik vind dat positief nieuws: vanaf nu zal het alleen maar beter worden.

Het mooiste certificaat

Zie deze site voor het mooiste certificaat van de wereld (en het is nog gratis ook). Daar word ik nou blij van!

Schokkend nieuws

Chocola en bonbons worden de komende tijd minstens 10% duurder.

Stratenmakers

Vriendlief D. heeft in zijn leven al heel wat paden bewandeld, zo ook op carrièregebied. Zijn daginvulling varieerde van militair, callcentre-medewerker en sleutelspecialist tot zonneschermophanger, student, keukenhulp en meer. Momenteel is D. bezig met een lange-termijn-plan: hij wordt opgeleid tot een hoge pief bij de landmacht. De uiteenlopende baantjes zijn waarschijnlijk verleden tijd. Toch heeft zijn arbeidsverleden een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Toen ik hem tweeënhalf jaar geleden leerde kennen was hij stratenmaker en sinds die tijd koester ik een warm gevoel voor stratenmakers. Nog altijd als ik langs een clubje smoezelige mannen op een met stenen bezaaide zandvlakte fiets, moet ik me inhouden om niet liefdevol te roepen: "denk aan je rug he?"

Het leven en het jaar, deel 2: het nieuwe jaar

Een nieuw jaar, nieuwe tegenzin, een nieuwe maandag die na twee weken vakantie weer gewoon als alle maandagen aanvoelt. Dezelfde afstudeerproblemen, dezelfde mensen die voorbij lopen, hetzelfde raam om doorheen te staren naar dezelfde eikenbomen. Kortom: de hoogste tijd voor het eerste logje van 2008.

Toen ik begon op mijn afstudeerplek hier op de faculteit, waren de bladeren aan de eikenbomen nog groen. Diep- en donkergroen, dat wel, en terwijl ik mijn afstudeeropdracht opstartte kleurden ze langzaam van geel naar oranje naar bruin. Toen ging het waaien en regenen en vielen er steeds meer bladeren van de eikenbomen. Er kwamen mannen om de bladeren van het platte dak te harken. Het vroor, de plassen op het platte dak werden kleine spiegelende ijsplassen. Het dooide weer en het werd december. Er ging iemand dood en er werd iemand geboren. De eikenbomen waren kaal en mijn begeleider vertelde dat ik op de goede weg was met mijn opdracht.

Het werd vakantie: gourmetten, mist, vuurwerk, chocola, dvd's, wandelen in het bos. Nu is het januari en zit ik hier weer te kijken naar de kale eikenbomen, alsof ik nooit iets anders heb gedaan, en ik bedenk me dat de dagen alweer langer worden. De sirene loeit in de verte, zoals elke eerste maandag van de maand. Ik voel me zoals de paar bruine bladeren die nog aan de takken hangen. Ik puzzel en ik worstel met mijn afstudeeropdracht, hopend dat binnenkort het inzicht komt en ik door kan werken.

Als de eikenbomen straks kleine groene puntjes krijgen zal ik ongeduldig worden; dan wil ik naar buiten en klaar zijn met afstuderen. Als de groene puntjes bladeren zijn geworden en de bomen bloesems hebben gekregen die alweer bijna zijn uitgebloeid, dan zal ik klaar zijn met mijn opdracht en eindelijk echt afstuderen. In de zomer zal ik op reis gaan naar Canada, in de herfst zal ik beginnen aan een nieuwe baan. Misschien ga ik verhuizen.

Misschien ook niet; wie weet loopt alles anders. Maar ondertussen zullen er gewoon mensen doodgaan en geboren worden, en zullen de bomen elke keer weer groen en oranje en kaal en weer groen worden.