Geen zin

De zaal is gereserveerd, het verslag geprint, vrienden en familie zijn uitgenodigd en er is zelfs gewinkeld met een personal shopper (lees: moeder). Wel blijft het nog even spannend welke outfit ik aantrek, want de personal shopper heeft een bijna geheel nieuwe garderobe voor me gekocht. Misschien verkleed ik me drie keer op een dag en wordt het toch nog een Sweet Sixteen bedoening.

In ieder geval zijn bijna alle voorbereidingen getroffen voor mijn afstudeerpraatje- en feestje komende vrijdag. Bijna, want het enige wat nog een beetje voorbereiding nodig heeft is mijn presentatie. En daar zit het probleem. Want ik heb absoluut geen zin. Geen zin én geen idee. Ik staar naar mijn sheets en heb geen idee wat ik moet weghalen of juist laten staan. Dat het teveel is weet ik zeker, want ik was er gisteren bijna een uur zoet mee terwijl ik maar zo'n twintig minuten mag praten. Maar wat ik precies moet vertellen, waar ik de nadruk op moet leggen en wat ik beter achterwege kan laten, dat weet ik even niet. Ik heb geen idee hoe ik mijn onderzoek, waar ik een jaar mee heb geworsteld en eigenlijk nog steeds vragen over heb, moet overbrengen aan een zaal vol bekenden.

Als ik er even mijn best voor zou doen zou het waarschijnlijk wel lukken, maar op de een of andere manier komt het er vandaag niet uit. M'n hoofd werkt niet mee en ik wil eigenlijk alleen maar op de bank hangen en schuimpjes eten. Het zijn de laatste stuiptrekkingen van het bekende femomeen studieontwijkend gedrag. Ik heb gewoon, ordinair, ouderwets GEEN ZIN.