Last
Eigenlijk doet het me niet zoveel. Als ik weer van die nerveuze types beneden in de fietsenkelder zie, jaag ik ze geërgerd weg en ga ik door met mijn dagelijkse routine. Als ik in het trappenhuis een zwartgeblakerd metalen bakje met wasknijper eraan zie denk ik wel even: jeetje zeg, maar verder haal ik mijn schouders op: het hoort erbij. Af en toe bellen we de politie of de woningstichting, soms praten we erover met buren en nemen we ons voor om er iets aan te doen, maar dan roept het dagelijks leven en halen we alweer zuchtend onze schouders op: ach ja, zo gaat het nu eenmaal hier, we raken eraan gewend. Maar als ik het hardop zeg dan klinkt het ineens toch een stuk heftiger. Wat is er aan de hand? We hebben last van heroïnejunks in de flat.
2 opmerkingen:
Hm, vervelend. Hoop voor je dat je gauw een ander plekje krijgt!
Wonen ze in de flat of gebruiken ze het trapportaal?
Ik geloof dat ze het trappenhuis gebruiken (om daar hun middelen te gebruiken). Als ze daarna vertrekken zie je ze nergens op straat lopen, hoe snel je ook bent. Ze verwijnen meteen weer in een van de andere donkere krochten van het gevaarlijke Enschede...
Een reactie posten