Cultuurschok

In mijn immer voortdurende zoektocht naar sportieve, creatieve en ontspannende bezigheden ben ik gestuit op een nieuwe uitdaging: karate. Afgelopen maandag deed ik voor het eerst een lesje mee met de karategroep van mijn yogaschool. Het voelde alsof ik in een ver, ver land was, met een mij totaal onbekende cultuur. Ik deed wat je in zo'n situatie het beste kan doen: goed om je heen kijken, zoveel mogelijk nadoen wat je ziet en hopen dat je niemand beledigt.

In mijn geleende zwarte pak paste ik in ieder geval al naadloos in de groep. Wat betreft de etiquette, die bij karate blijkbaar erg belangrijk is, was het opletten geblazen. Opgesteld in rijen van drie klonk er aan het begin van de les een Japans commando, waarop de docent op zijn knieën ging zitten. Toen volgden de twee mannen met zwarte band op de eerste rij, daarna de mensen met bruine band, vervolgens de groene en gele band en toen had ik het idee dat ik, helemaal achteraan opgesteld met mijn spiksplinternieuwe witte band, ook voorzichtig kon gaan zitten. Op een volgend commando boog iedereen met zijn voorhoofd naar de grond. Ik deed netjes mee. Nog een commando, weer buigen. Nog een commando, en de docent stond weer op. Inmiddels had ik het rijtje door: eerst de hoogste banden die vooraan stonden en zo langzaam door naar de beginners op de achterste rij.

Tijdens de oefeningen boog er af en toe iemand naar me met gestrekte armen langs zijn lichaam. Ik probeerde op dezelfde manier terug te buigen maar de vreemde Japanse klank die men erbij uitsprak, durfte ik nog niet te maken. Ook van de krachtige en geconcentreerde kiai's, kreten die geuit werden tijdens series oefeningen, was ik danig onder de indruk. Zo vrijpostig als ik normaal ben in een nieuwe groep, zo stilletjes hield ik me nu op de achtergrond.

Na een les stoten, trappen, afweren, stoten, afweren, stoten, afweren, stoten, afweren, afweren en nog meer afweren gaf iedereen elkaar een hand volgens alweer een ingenieus bandensysteem. Ik zag dat de karateka's bij het verlaten van de zaal de handpalmen tegen elkaar zetten en een buiging maakten. Hoewel niemand naar me keek toen ik de zaal verliet, zette ook ik netjes mijn handpalmen tegen elkaar en maakte onwennig een klein buiginkje.