Snot en zonneschijn

Vannacht lag ik me te bedenken hoe lekker het is (oké, ook een beetje vies) als je van je ene zij op je andere draait, en het snot in je ene neusgat langzaam naar het andere neusgat zakt, en hoe het dan in dat ene korte moment even lijkt alsof je door allebei je neusgaten vrij kunt ademen.

Jazeker, het is zover: een logje over ziek zijn.

Ziek zijn lijkt op mooie dagen op de een of andere manier nog erger dan op regenachtige dagen. Als het regent kun je samensmelten met je omgeving, lekker onder een deken wegkruipen, doen wat iedereen wil doen op zo'n dag. Maar als buiten de zon schijnt, dan past je gesteldheid niet bij de omgeving. Dan sta je met je langzame pijnlijke lichaam zo in contrast met de frisse zonnige buitenwereld. Je wilt eigenlijk op volle toeren meedraaien, lekker naar buiten, naar het leven dat op je wacht, maar het lukt niet. Je bedenkt dat het lekker zou zijn om de was op het balkon te hangen, maar hebt geen puf om de was te doen. De afwas stapelt zich op, als je iets schoons nodig hebt was je snel even een bordje en een mes af. En je eet maar gewoon op wat je in huis hebt, want voor booschappen ben je ook te slap. Terwijl je binnen zit met de gordijnen dicht raast buiten de wereld vol energie voorbij. Bouwvakkers roepen naar elkaar, mensen laden hun karretjes vol bij de Aldi en vrouwen met rokjes trappen flink door op hun fiets. Misschien pakken ze in hun lunchpauze, of vanmiddag na het werk, nog even een zonnestraaltje mee.

En als ik dan mijn balkon opstap in mijn oude joggingbroek, knipperend met mijn ogen tegen het zonlicht, word ik door dat fitte en energieke leven om me heen zo met mijn verstopte neus op de feiten gedrukt, dat ik me maar snel weer terug naar binnen haast en me werp op de zoveelste aflevering van Dr. Phil.