Over blaadjes aan de bomen en toekomstplannen

Ik zit er nog steeds. Op die afstudeerplek waar ik alweer drie maanden geleden over filosofeerde. De eikenbomen waar ik op uit kijk zijn nog steeds bruin en kaal - eiken zijn altijd een beetje laat - maar om me heen krijgen de meeste bomen en planten steeds meer kleine groene blaadjes. De zon schijnt en ik zie roze bloesems, kastanjes met dikke knoppen, vogels met een bek vol takjes en vroege hommels die op felgekleurde kledingstukken afkomen.

Ondertussen werk ik gestaag door. Sinds zich deze week een mogelijke afstudeerdatum in mijn hoofd heeft genesteld, heb ik het tempo opgeschroefd. Het is uit met de pret; als ik mijn voornemen wil halen moet ik serieus aan de slag. Dat betekent geen lui studentenritme van tien tot drie meer; de wekker gaat sinds deze week om zeven uur en ik werk netjes door tot een uur of vijf, of tot de cijfertjes om vier uur voor mijn ogen dansen.

Het lijkt erop dat mijn prognose uit gaat komen. Als de eiken in het blad staan: afstuderen. In de zomer op reis naar Canada. En in de herfst een echte baan. Tot die tijd is het nog even hard werken, en blijft het misschien wel een beetje stil hier.