Herinneringen aan Canada, deel 6

Oké, nog eentje dan.

Ik logeerde op een boerderij op de prairies van Alberta, waar het leven bestond uit koeien, paarden, kinderen, eindeloze kilometers stoffige weg en een schuur vol jonge katjes. Op een dag was er, na veel zon en warmte, onverwacht een enorme hagelbui voorbij gekomen. Hagelstenen zo groot als ijsklontjes waren naar beneden gekomen. Toen de bui over was gewaaid, het kapotte dakraam vervangen en de vloer gedweild, liep ik even naar buiten. Ik liep langs de vernielde moestuin en over bergen afgebroken takken, naar de gravelweg aan de voorkant van de boerderij. Daar keek ik naar een zonsondergang met duizend kleuren, terwijl boven de velden de hagel mistig verdampte. Een houten hek stak donker af tegen de roze lucht, hooibalen in het veld werden onherkenbare zwarte vormen. De hond was achter mij aangekomen, zoals ze altijd deed, ze hield alles in de gaten. Ze snuffelde wat door het veld en kwam toen naast me zitten, filosofisch in de verte starend. Alles wat ik hoorde waren vogeltjes en de geluidend van een boer in de verte, die al roepend en met een auto zijn losgeraakte koeien opjoeg. Toen ik terug liep zag ik de afdrukken van de koeienpoten in de natte modder van de weg. De hond kwam kwispelend achter me aan.