Hersenspinsels

Na alle frustraties, hoogtepunten, dieptepunten, ongeduldige momenten, luie momenten en eureka-momenten had ik niet verwacht dat het daadwerkelijke afstuderen nog zoveel met zich mee zou brengen. Toch is het zo. Het ene moment kabbel ik rustig voort in mijn afstudeervacuüm dat oneindig lijkt te zijn, het volgende moment zit ik in een stroomversnelling en moet ik ineens duizend dingen regelen. Artikel afmaken, artikel printen, presentatie voorbereiden, formulieren invullen, handtekeningen halen, evalaties invullen, titels bedenken, mensen uitnodigen (wie?) eten regelen (wat?), drinken regelen (waar?), studiefinanciering stopzetten, verzekeringen uitzoeken en nog veel meer kleine dingen die door mijn hoofd zoemen als irritante vliegen.

Bovendien komen er ineens ook veel veranderingen in mijn leven; veranderingen die lang fantasie zijn geweest maar die nu toch wel heel dichtbij komen. Ik kan ze bijna aanraken. Na vijfentwintig jaar op school te hebben gezeten heb ik geen idee hoe het is om te werken. Ja, misschien een bijbaantje op de universiteit of als oppas, maar gewoon zoals alle mensen in de eeuwige ochtend- en avondstroom meereizen, dat is zo goed als nieuw voor mij. Nu het dan toch echt gaat gebeuren word ik ineens een beetje onzeker. Kan ik het wel? Ben ik wel geschikt voor die baan waarop ik heb gesolliciteerd? Is het wel wat voor mij? En natuurlijk de grote levensvraag: wat wil ik nou eigenlijk?

Iets anders wat binnenkort hopelijk gaat veranderen is mijn omgeving. Enschede blijft nog wel een poosje mijn thuisbasis, maar als het aan mij ligt worden we volgende maand ingeloot voor een keurig huis met een tuintje en laten we de bende in deze flat achter ons. De laatste tijd fantaseer ik al stiekem over de margrieten die ik ga planten, de studeerkamer waar al onze boeken in passen en het konijn dat we in de tuin laten rondhuppelen. Toch ga ik de flat wel missen. Hoe vreselijk de plek ook is, elke woonruimte heeft dingen waar je aan gehecht raakt en die je gaat missen. Van mijn studentenhuis is dat bijvoorbeeld de overwoekerde tuin waarin we biertjes dronken, het geluid van de oude zoldertrap en mijn heerlijke kamer met dakterras. Van D.'s oude etage mis ik de openslaande deuren waar ik vaak op de grond in het zonlicht de zaterdagkrant zat te lezen. Ik probeer me te bedenken wat ik zal gaan missen van de flat. Ik denk dat ik de hoogte ga missen. Het uitzicht en de privacy van acht hoog waar niemand bij je naar binnen kijkt, het leven wat beneden aan je voorbij raast, de prachtige zonsondergang en de kauwen die in de herfstige schemering met honderden tegelijk langsvliegen, op zoek naar een plek voor de nacht.

Ja, er gaat een hoop veranderen en daar word ik nogal filosofisch van. Ik blaas het op, ik bekijk het van alle kanten, ik zucht en staar vaag glimlachend in de verte. Ik schrijf berichten met kop noch staart maar wel vol opsommingen, op de weblog die al sinds het eerste jaar van mijn studietijd vol staat met luchtig geneuzel. Vergeef me, ik kan er niks aan doen, mijn leven gaat veranderen en ik vind het reuze spannend.