(Een beetje) ruimte

De afgelopen weken kwamen er af en toe ideeën in mij op voor nieuwe posts. Zo ergerde ik me aan fouten in de Metro, en aan een verkeerde vertaling van de woorden van minister Rouvoet door de media in het algemeen. Ook realiseerde ik me dat het leven van een ouder voorgoed in het teken staat van zijn kinderen, hoe volwassen ze ook zijn. Elke keer als er iemand verhuist - mijn zusje of ik of D's broer met zijn vrouw en kind - staan er ouders klaar met verfrollers, huishoudtrapjes en oneindig veel tijd en adviezen. Ze komen keer op keer opdraven, klussen tot ze erbij neervallen of tot twee jaar later het volgende kind gaat verhuizen. En elke ouder die dit leest zal natuurlijk zeggen dat het pure liefde is en je er zoveel voor terug krijgt, maar ik weet het nog zo net niet en twijfel of ik niet gewoon beter een hond kan nemen.

Zo ging er dus genoeg door mij heen om over te schrijven. Maar mijn leven was druk en chaotisch, waardoor de blog even verwaarloosd werd. Waarschijnlijk herkenbaar voor velen, en een van de redenen waarom zoveel van mijn favoriete blogs zijn uitgestorven nadat de schrijver het studentenbestaan achter zich liet. Momenteel is er echter even sprake van een korstondige rustpauze in mijn leven. Hoewel onvrijwillig en ongepland, heb ik deze maand geen werk. In januari begin ik aan een nieuwe baan en tot die tijd moet ik even op een houtje bijten. De tijd die ik al bijtend overhoud kan ik goed gebruiken om een verhuizing voor te bereiden, zodat D. en ik in de kerstvakantie over kunnen naar ons nieuwe huis. Ondertussen hoop ik dat het uitzendbureau mij belt voor een paar uurtjes werk en ik een paar cent extra inkomen bij elkaar kan sprokkelen.

Een leuk bijeffect van deze rustpauze is dat de storm in mijn hoofd een klein beetje gaat liggen, en er weer ruimte komt voor creativiteit en het schrijven van stukjes. Hoelang dat zo blijft weet niemand, maar ik geniet ervan zolang het duurt.