Ik heb een toe-toe-toeter

’t Is allemaal leuk en aardig hoor, dat EK. Lekker voebal kijken, bier zuipen en met z’n allen de overwinning vieren. Niks mis mee en ik gun het de fans dan ook van harte. Maar het blijkt dat mijn slaapkamer, met ramen aan de wegzijde van een rotonde die bovendien aan één van de belangrijkste toegangswegen richting het centrum ligt, niet de prettigste plek is om te verblijven na een wedstrijd. Maandagavond werd ik al verblijd met een urenlang toeter-, gasgeef- en schreeuwconcert van passerende auto’s die in en uit het centrum reden en, afgaande op het type toeter, soms ook een rondje centrum van ongeveer een kwartier maakten. Vooruit, dacht ik toen nog, ik gun het die jongens. Na een poosje werd het stil en kon ik rustig in slaap vallen.

Helaas wordt mijn nachtrust vanavond wederom verstoord, ditmaal door de Turkse fans van wie er grote hoeveelheden in Enschede blijken te wonen. Ook hun overwinning moet uiteraard gevierd worden met luid getoeter onder mijn slaapkamerraam. Ondertussen ben ik het bed maar weer uitgestapt en zit ik chagrijnig met een grote capuchon over mijn hoofd te schrijven. Zoals ik al zei: ik vind het allemaal leuk en aardig hoor. Ik pik graag een wedstrijdje mee en ben natuurlijk apetrots op de jongens met hun gespierde Hollandse voetbalbenen. Maar sinds vanavond hoop ik stiekem toch ook een héél klein beetje dat Nederland én Turkije én alle andere landen waarvan er veel fans in mijn buurt wonen, zo snel mogelijk worden uitgeschakeld.