Herinneringen aan Canada, deel 2

Whitby, Ontario. De broer van mijn overleden oma en zijn vrouw heetten mij hartelijk welkom in hun "retirement residence", een moderne flat waar zij woonden met vele andere actieve ouderen. Uncle Sam, zoals oudoom Simon zichzelf na zijn immigratie in de jaren 50 had omgedoopt, was een keurige, vriendelijke, lieve man. Hij maakte volop praatjes bij de lift, hij hield altijd de deur open voor zijn vrouw en mij, hij hielp de mannen van het videoclubje met het ophangen van een nieuw scherm, hij hield de volkstuintjes van de resicence bij en hij sprak een prachtig gebed uit voor en na elke maaltijd, een ritueel waar ik na verloop van tijd gehecht aan raakte. In zijn gezicht leek hij op mijn oma en het bleek dat hij ook in zijn onverwachte ondeugendheid op haar leek.

We waren bij de Niagara Falls geweest. Tienduizenden liters water denderden van twee enorme rotsen af en tienduizenden toeristen werden nat van de miniscule waterdruppeltjes die de wind onze kant op bracht. Na de watervallen stroomde de Niagara River door alsof er niks gebeurd was en het was in een bocht van deze rivier dat wij met onze camera stopten bij een bordje "scenic view". Op een hekje dat de parkeerplaats van de diepe helling naar de rivier scheidde, stond een meisje. Haar vriend hield het meisje vast zodat zij vanaf dat hoge punt een mooie foto kon maken. Het meisje droeg een zomers jurkje en met een jongensachtige blik sprak keurige oude Sam de legendarische woorden: "als de wind daaronder waait dan heb je inderdaad een scenic view."