Volksonderzoek

Resultaten van een kleine steekproef in de vorm van het naar binnen kijken bij de huizen tijdens een wandeltocht van werk naar huis op een druilerige dinsdagavond, in een gemiddelde volksbuurt te Enschede, datum acht december tweeduizendnegen, rond de klok van half zes:

zeker 30% zit te eten
zeker 50% heeft al een kerstboom staan
zeker 80% heeft de televisie aan

Dichters en liedjesschrijvers

Ik werd uitgenodigd door een collega. We gingen naar een oud schoolgebouw, waar ateliers werden verhuurd aan kunstenaars. De betegelde hal was omgetoverd tot een iniemini theatertje. Er hingen zwarte doeken en op het kleine podium stond een ouderwetse schemerlamp met franjes aan de kap. Binnen roken mocht hier blijkbaar nog; het stond er blauw van de rook. Middelbare mannen met veel rimpels in het gezicht en hoeden op hun hoofd hingen nonchalant rond. Ze hadden peuken op hun lip en zeiden met een rauwe stem: yeah.

In de studentenhuisachtige keuken mocht je zelf drinken pakken en afrekenen. We betaalden vijf euro aan de gastheer, die ook een hoed op had en klaar zat bij het mengpaneel. Toen begon de voorstelling. Krap vijftien man zaten op de stoeltjes en luisterden ademloos naar een zangeres met een gitaar. Later zei de zangeres dat ze hier graag naartoe ging, omdat de mensen nog echt voor de muziek kwamen. Ook de hippe achttienjarige jongen, met keyboard en dijk van een soulstem, gaf een groots optreden aan het kleine publiek. Evenals de ervaren dichter die een glimlach door het zaaltje liet gaan en de beginnende dichteres die verlegen voorlas uit een handgeschreven boekje.

Na afloop liet een fotograaf ons het oude gebouw zien. We dronken rode wijn en praatten met vage figuren en muziekliefhebbers. Het leek alsof we er tien vrienden bij hadden gemaakt die avond. En we zeiden tegen elkaar: volgende keer weer!

Woon je in de omgeving van Enschede en houd je van singer-songwriters en mooie teksten? Ga dan zeker eens een keer kijken bij de poets and songwriters avonden.

Assepoester

Op mijn werk staat, midden op het instellingsterrein, een carillonnetje. Elk uur speelt dit carillon een kinderliedje dat hardnekkig in mijn hoofd blijft hangen, waardoor ik mijzelf er regelmatig op betrap dat ik "opa bakkebaard" of "Moriaantje zo zwart als roet" aan het neuriën ben. Aan het einde van het liedje slaat het carillonnetje de tijd aan, altijd in hele uren. Vaak heb ik op zo'n moment een afspraak: negen uur, twee uur, vier uur en meer van die gangbare tijdstippen. Keer op keer word ik dan door het carrillon met mijn neus op de feiten gedrukt: je bent laat! Het carrillon slaat, en ik haast me met mijn mappen onder mijn arm en wapperende jas over het terrein. Ik voel me vaak net Assepoester. Want hoewel ze zeggen dat sprookjes niet bestaan, kun je het nooit zeker weten. Als het carillon slaat, ben ik toch stiekem altijd een beetje bang dat mijn mooie gehakte laars verandert in een lelijke oude klomp.

Zo.

Dat was een lekker pak bokkenpootjes.

Yin en yang

Je geloof in de mensheid even kwijt? Kijk eens op GivesMeHope.com. Deze site staat vol lieve, ontroerende en grappige verhaaltjes met een hoog Joris Linssen gehalte (denk: tranentrekkende taferelen op het vliegveld). Ben je al die kleffe hoopvolle shit helemaal zat? Lees dan de ellendige maar minstens zo grappige verhaaltjes op tegenhanger FMyLife.com (want elke yin heeft een yang). Ik ben er nog niet helemaal uit welke site ik nou leuker vind. Jullie?

Leermoment

Alweer vier maanden ben ik aan het werk als management trainee bij een zorginstelling. Hoewel ik pas halverwege het acht maanden durende traject ben, heb ik het gevoel al veel te hebben geleerd. De belangrijkste verandering is er eentje die ik hopelijk de rest van mijn leven zal meedragen en is dan ook een echte doorbraak in Froukiwi-land.

Vroeger was mijn strategie: als je het even niet meer weet, onderneem dan actie. Mail, bel, praat en doe. Het liefst zoveel mogelijk, zo snel mogelijk en met zoveel mogelijk mensen.

Tegenwoordig is mijn strategie: als je het even niet meer weet, doe dan niks. Doe niks, wacht af, laat bezinken en de dingen komen vanzelf goed.

De dingen komen vanzelf goed! Ongelofelijk! Wie had dat gedacht.

Begrijpelijk

Een Tilburgs gemeenteraadslid staat onder vuur omdat hij steekpenningen zou hebben aangenomen. Nou moet ik toegeven, dat zijn ook wel HEUL lekkere dropjes.

Afradertje

Dit keer geen aanrader, maar een afrader. Ik had het natuurlijk kunnen weten want de naam zegt eigenlijk al genoeg: Stimorol Chocolate 'n Caramel. Kauwgom met een chocoladesmaakje? Ja, kauwgom met een chocoladesmaakje. Lieve mensen: Doe. Het. Niet.

Conditioneren in de praktijk, of: mijn grenzeloze vertrouwen in de wetenschap

Nu ik een jonge kat in huis heb, heb ik eindelijk de kans om mijzelf te bewijzen als psycholoog. Al die jaren theorieën stampen - over operant en klassiek conditioneren, stimulus, respons en bekrachtiging - zijn toch niet voor niks geweest. De laatste twee maanden heb ik getracht de theorie in praktijk te brengen en mijn kat te conditioneren.

De regels zijn simpel: doet de kat iets wat niet mag; straf haar dan. Doet de kat iets goed; beloon haar. Er zit echter een addertje onder het gras: de kat mag de straf niet met jóu associëren, maar alleen met de plek. Als de kat bijvoorbeeld voor het eerst op tafel loopt, moet er een negatieve ervaring aan de tafel gekoppeld worden, zodat de kat denkt dat dit een nare plek is en er niet meer komt. Je moet zorgen dat je jezelf níet aan die negatieve ervaring koppelt, want dan ontstaat de associatie: tafel + baas = niet leuk. Maar tafel zonder baas = nog steeds leuk. Resultaat: kat gaat op tafel als jij er niet bent en rent snel weg als je binnenkomt. Dus, wat zeggen de diverse kattenboekjes: zorg dat je de kat onopvallend straft. Een balletje naar de kat gooien, een blik met knikkers over de vloer rollen of haar onopvallend nat spuiten met de plantenspuit, dat zou afdoende moeten zijn. Tot zover de theorie.

De praktijk: kat loopt op tafel. Froukiwi schrikt en springt luidruchtig op: snel, tijd voor actie! Kat merkt dit en springt onmiddellijk van tafel. Froukiwi pakt plantenspuit en spuit wild kijkende kat - vele cruciale seconden na de vertoning van het ongewenste gedrag - nat. Resultaat: kat associeert 'Froukiwi' met 'plantenspuit' en 'tafel' met 'spannend'. In het ergste geval associeert kat 'tafel' zelfs met 'aandacht van Froukiwi'.

Nog een voorbeeld: kat springt op aanrecht. Froukiwi woest. Wel potver! Froukiwi rent naar aanrecht en plukt kat er vanaf. Foei! Stoute kat! Froukiwi denkt te laat aan plantenspuit. Froukiwi vloekt. Weer verkeerd aangepakt.

Nee, het is niet makkelijk. Toch had ik na dit aanrechtindecent de hoop dat mijn strenge straf een beetje effect zou hebben. Ik zette daarom 's nachts een omgekeerd leeg flesje op het aanrecht om de kat te testen. Ik had het kunnen weten: de volgende ochtend lag het flesje op z'n kant. Bovendien was de langpootspin in de hoek onder het keukenkastje verdwenen, en lagen er in plaats daarvan vijf losse spinnenpoten op het aanrecht.

Het moge duidelijk zijn: conditioneren is geen sinecure. Maar ik geef de moed niet op. Ik heb al die flauwe kattenboekjes de deur uit gedaan en lees nu een wetenschappelijke verhandeling over het gedrag en karakter van katten. Reuze interessant en ik leer er ontzettend veel van. Zo weet ik nu dat gedomesticeerde kattenrassen onderling genetisch net zo weinig van elkaar verschillen als de gedomesticeerde kat van zijn wilde tegenvoeter, wat wil zeggen dat de verschillende rassen weinig voorstellen. Ook blijkt dat katten sneller leren van een positieve bekrachtiging na positief gedrag, dan van het uitblijven van die bekrachtiging na negatief gedrag. Wat ik je zeg: reuze interessant. Ondertussen krabt de kat de krullen van de trap.

De Froukiwi Luistertip op Vrijdag

Tune in op Kink FM voor de laate dag van de Kink 1400 en geniet vlak voor het weekend van de mooiste (alternatieve) liedjes!

Regen, zon en de wereldeconomie

Als ik 's ochtends naar mijn werk ga kan ik kiezen uit twee routes. Ik kan de fiets pakken en het fietspad "buitenom" nemen, waarvoor ik eerst een drukke kruising over moet en mij in het gedruis van de grote ochtendverplaatsing begeef. Als het regent is dit mijn favoriete optie, omdat ik zo voorkom dat ik over een onverharde weg moet en mijn broekspijpen onder de modderspetters komen te zitten. Het heeft ook wel wat, om onderdeel te zijn van die drukte op de wegen 's ochtends. Moeders met kinderen, vaders met kinderen, scholieren op de fiets, zakenmannen in auto's, zakenvrouwen in auto's, en ik op mijn fietsje met mijn rugtas. Allemaal hardwerkende burgers die de wereldeconomie draaiende houden.

Maar wat óók kan, is de "binnendoorroute", en dan het liefst lopend. Dit is mijn favoriete route bij mooi weer. Dan laat ik de wereldeconomie links liggen en steek ik vlak bij mijn huis één weg over, waarna ik op een paadje door het bos terecht kom tussen de mensen die ook even niet aan de wereldecomomie meedoen en hun hond uitlaten. Daarna wandel ik over een onverharde weg met aan de ene kant een maisveld en aan de andere kant bomen, een weiland en koeien. Vanuit dat weiland stap ik zo het landgoed van de zorginstelling op, het zogeheten "instellingsterrein", en ben ik op mijn werk. Eerst maar eens een bakje koffie, denk ik dan.

Vandaag koos ik voor de laatste optie en terwijl ik daar zo wandelde in de vroege ochtend, met de zon op de bedauwde spinnenwebben en een dampende mesthoop in de wei, realiseerde ik me dat m'n herfstdipje mijlen ver weg leek, evenals de wereldeconomie. Wat een beetje zon al niet kan doen.

Herfstdipje

's Ochtends als de wekker gaat is het nog donker. 's Avonds tijdens de afwas wordt het alweer donker. De mooie nazomer lijkt voorbij en hoewel het vandaag warm is, is de zon nergens te bekennen en vind ik het zelfs overdag veel te donker. Het werk kan me even niet bekoren. Het grasveld waar ik afgelopen zomer vaak lag in mijn pauze, is ineens bezaaid met vieze natte bladeren. Alle dagen lijken op elkaar en ik kijk er niet naar uit om weer een hele winter lang mijn avonden op de bank voor de tv te slijten. Donker is stom, werk is stom, natte bladeren zijn stom, tv is stom, alles is stom. Blegh! Ik heb een herfstdipje.

Kanniekieze

Dansworkshops ontwikkelen en geven aan jongeren, bedrijven, particulieren. Meedoen aan twee weekenden vol dans- en muziekimproviatie. Een cursus inburgering ontwikkelen voor Duitse UT-studenten die in Nederland komen werken. Een fotoreportage maken van werknemers in uniform die rookpauze houden. Bij een toneelgezelschap gaan. Vrijwilliger worden bij mijn eigen baas en wekelijks gaan wandelen met een verstandelijk gehandicapte. Vrijwilliger worden op een school en dansworkshops geven. Meer stukjes schrijven op mijn weblog. Freelance teksten gaan schrijven. Toch weer contact zoeken met die ene ondernemer om hem te gaan helpen met zijn website en zijn trainingen. HR manager worden en een nieuwe afdeling opzetten bij een jong bedrijf. Foto's inplakken. Meer naar muziek luisteren. Nieuwe bands en artiesten ontdekken. Vaker naar het theater en het filmhuis gaan. Jonge trainees coachen. Een opleiding tot docent volgen. Van de tuin een paradijs maken. Op zoek gaan naar leuke meubeltjes, stoffen en accessoires om mijn huis mee in te richten. Weer gaan schilderen.

Er zijn zoveel manieren om creatief te zijn. Er zijn zoveel leuke dingen om te doen. Hoe krijg ik dat allemaal voor elkaar in één mensenleven?

Vies/lekker

Vies:
motregen
teveel koffie
te weinig motivatie

Lekker:
wakker worden van de Philips wake-up light
mini-snickers bij de koffie
een half uur jaren '90 happy hardcore op 3FM

Waardig

Waardig is misschien wel het meest gehoorde woord op televisie vandaag de dag. Alles moet ineens waardig zijn. Chef-waardig, Robinson-waardig en ook topmodel-waardig ontbreekt niet meer in het rijtje, zo bleek toen ik gisteren Benelux Next Topmodel zat te kijken.

Raar woord eigenlijk. Waardig. Waardig. Waardig. Waardigwaardigwaardig.

Is dit stukje Froukiwi-waardig?

Thuis werken

Eerst even de was ophangen. O, de telefoon gaat. Hoe was je weekend? Shit, de kat krabt aan het behang. FOEI! Niet doen! Stomme rotkat. Ze verveelt zich zeker. Even mee spelen. Au! Lekker hoor, die nageltjes. Oke, nu koffie en dan echt aan het werk. Getsie wat kriebelt die wollen trui. Hoe warm is het hier eigenlijk? 18,5 graden. Hmm, ik wil de verwarming nog even niet aan doen. Dat is altijd zo'n symbolisch moment, die eerste keer dat de verwarming weer aan gaat... O ja, projectplan. Eens even kijken. Hmm. Lastig eigenlijk. Waar is die fijne pen nou toch gebleven? Hee, een mailtje! Ik stuur straks wel wat terug. Of nee, toch nu. Zouden er leuke leren rugtassen bestaan die stoer zijn en toch netjes? Even plaatjes googelen. O, die is wel mooi! Hmm, 90 euro. Wauw, best gave tassen. Maar ja, misschien ga ik naar mijn volgende baan wel weer fietsen of met de trein of de auto, en heb ik dan nog wel zo'n rugtas nodig? Het moet een tas zijn die lang mee gaat, een echte investering. Misschien voor mijn verjaardag? Hmm, da's nog wel erg ver weg. O ja, projectplan. Even kijken. Productenboek. Fasering. Resultaat. "Is het resultaat wel het juiste middel om de doelstelling te realiseren?" God, geen idee... Nou ja, voorlopig kan het wel even zo. Zucht... Zal ik nog een kop koffie zetten?

Goed moment voor een peukie

Ik rook niet. Nooit gedaan ook. Nou ja, ooit wel eens een sigaret geprobeerd toen ik zestien was, maar een roker zou ik mezelf niet willen noemen. Toch heb ik soms momenten dat ik ineens zin heb in een sigaret. Niet vanwege de nicotine, nee, vanwege het gevoel. Het gevoel van het rookmoment. Dan zit ik op mijn werk in het grote opengeslagen raam, in de vensterbank te genieten van het ochtendzonnetje, en dan denk ik: dit zou echt een goed moment zijn voor een peukie.

Het Groot Woordenboek der Kattentaal

Het zit er weer op. De handdoeken en zwembroeken gewassen, de restjes Franse kaas opgegeten en de vouwwagen netjes ingeklapt in de garage gezet. De wekker gezet, mijn hersenen piepend en krakend uit de vakantiemodus getrokken en langzaam weer aan het werk gegaan. De vakantie was heerlijk, maar het echte leven is helaas weer begonnen.

Gelukkig is er Marley, die nu mijn dagen opfleurt. Marley is een katje van negen weken oud en sinds gisteren onze nieuwe huisgenoot. Het is nogal een wervelwind en van de eerste verlegenheid die in de boekjes beschreven staat, is geen sprake. In het eerste kwartier dat Marley bij ons was, had ze al een vlieg gevangen en opgegeten. Verder sprint ze het hele huis door en grijpt ze elke kans om iets nieuws uit te proberen.

Omdat Marley vanochtend miauwend om mij heen liep en ik me afvroeg hoe ik dat moest interpreteren, ben ik gaan Googelen op mogelijke betekenissen van miauwen. En wat blijkt? Er is van alles mogelijk. Denk niet dat een kat maar één miauw heeft. Oh nee. Er bestaat een heel scala aan miauwen, met verschillende betekenissen. Om het voor ons mensen wat makkelijker te maken, zijn er door kattenkenners kleine woordenboekjes op internet geplaatst. Deze kennis wil ik jullie uiteraard niet onthouden. Daarom hier een mooi lijstje met een aantal vertalingen. Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee.

Betekenis geluid:
Mieuw: verzoek om voeding of aandacht
Mieuw (zonder geluid): beleefd verzoek
Miauw: een wat eisend verzoek
MIAUW: dwingend bevel tot voeding of aandacht
Mie-au-auw (dalend in toonhoogte): jengelend protest omdat de kat niet kreeg wat hij wilde
MIE-auw (jankend maar schel): krachtiger protest
MYUP! (scherpe, korte toon): edele verontwaardiging
MIAUW! MIAUW! MIAUW kreet om hulp bij paniek
Mie-rr-auw (brommend geluid met omhooggaande melodie): begroeting van geliefd persoon

Taal van moederpoes voor haar kittens:
MIEAUW: "eten"
MieAUW: "ga mee"
Mie R-R-R-RAUW: "verstop je vlug"
Mur RAUW: "nee" of "mag niet"
Mrriep: "hallo, hier ben ik"

Bron: klik hier (inclusief een klein dankjewel aan mijn dierenvrindin Moos!)

Zomerstop(je)

Froukiwi gaat kamperen in Frankrijk. Tot in augustus!

Spetter pieter pater

Het is al de hele dag vreselijk weer. De regen komt met bakken uit de hemel en de grond is helemaal zompig. Maar de eenden vinden het heerlijk: zij lopen snaterend en waggelend over het grasveld.

Gered van de ondergang

Vanmorgen vroeg liep ik mijn nieuwe route naar het werk, langs de brievenbus. In de bosjes zag ik een ansichtkaart liggen; natgeregend, kromgetrokken en bemodderd. De kaart was gericht aan ome Frans en tante Wil. Een keurig glimlachende Bea zat in het rechterbovenhoekje. Ik pakte de kaart, veegde hem een beetje af, keek naar de postcode en gooide hem in de juiste gleuf van de brievenbus. Morgen ligt 'ie op de mat bij ome Frans en tante Wil.

Voordeliger

De voordelen van Froukiwi’s nieuwe baan, nummer vierhonderdtwee: in de lunchpauze kan ik mijn kantoortje in de oude villa verlaten en het landgoed verkennen waarop de zorginstelling – mijn nieuwe werkplek – ligt. Ik scharrel over slingerende paadjes en zachte grasvelden, tussen rododendrons, eikenbomen en vijvers met rietkragen, tot ik een plek heb gevonden die van alle kanten aan het zicht wordt onttrokken. Ik trek mijn schoenen uit, zoek een plek in de halfschaduw van een boom en leg mijn tas onder mijn hoofd. Ik ga vijf keer verliggen tot ik de ideale positie heb gevonden, niet te warm, niet te koud en niet te hobbelig, en uiteindelijk, vijf minuten voor het einde van mijn pauze, vallen mijn ogen dicht en drijf ik weg, onder zachte aansporing van de wind, in een korte, maar zeer effectieve siësta.

Voordelig

De voordelen van Froukiwi's nieuwe baan, nummer tweehonderdzeventien: ik kan nu lopend naar mijn werk in plaats van fietsend, waardoor mijn spijkerbroeken minder snel slijten.

De kick van de oervrouw

Even dacht ik dat ik het verleerd was. Op mijn eerste vrije dag ging ik vol goede moed de stad in met een flesje water, een lege tas en een hele lijst dingen-die-ik-hebben-wil. Maar na twee uur zakte ik verslagen neer op het dakterras van de V&D, me afvragend wat er ook alweer zo leuk was aan winkelen. Mijn voeten deden zeer, ik kon geen leuke korte broek vinden, ik had geld uitgegeven aan kleren waarvan ik me afvroeg of ik ze wel echt nodig had en mijn hoofd was leeg en moe. Eigenlijk wilde ik het opgeven en gewoon naar huis gaan.

Gelukkig pepte de cappuccino me enigszins op en hees ik mezelf overeind om het toch weer te proberen. Na nog een paar teleurstellingen in winkels waar ik óf stomme óf te dure dingen zag, kwam ik eindelijk op dreef in de Bijenkorf. Ik kocht een fantastische nieuwe spijkerbroek van mijn lievelingsmerk en verwende mezelf vervolgens met wat onnodige leukigheidjes. Ineens kwam de lang vergeten oervrouw in mij naar boven en sloeg de kick van het winkelen (vergelijkbaar met het vinden van bessen) toe. Ik was dolblij met mijn aankopen, ook die waar ik eerder over getwijfeld had, en moest mezelf streng een halt toe roepen om niet nog meer te kopen.

Vlak voor sluitingstijd verliet ik de stad. Thuis liet ik de plastic tassen met aankopen midden in de kamer vallen en plofte met lichte hoofdpijn neer op de bank. De roes van het teveel geld hebben uitgegeven aan te leuke dingen – een heerlijke mengeling van schuldgevoel en euforie – maakte zich langzaam van mij meester.

Veel indrukken, weinig tijd

Afscheid nemen, complimenten krijgen, taart eten. Welkom zijn, handjes schudden, rondkijken, vragen en verwonderen. Nieuwe route, nieuwe ontmoetingen, nieuwe mensen, nieuwe plekken. Andere koffie (minder lekker), andere werk (leuker), andere faciliteiten (slechter), ander uitzicht (beter). Veel indrukken, weinig tijd. Hopelijk gaat het blog er niet teveel onder lijden, maar wees niet verbaasd als het hier wat stil is de komende tijd. Ik ben met mijn nieuwe baan begonnen!

Met je broek op je knieën

Handig hoor, zo'n lamp op het toilet met een sensor die "automatisch" aanvoelt wanneer er iemand binnenkomt. Dat ding gaat te pas en te onpas uit, wil vervolgens niet meer aan en dan sta je daar, met je broek op je knieën te springen, in de hoop dat de sensor je ziet, tot je het uiteindelijk maar opgeeft en je toiletbezoek in het donker afmaakt.

Dalai bedankt

Gisteren zag ik de Dalai Lama op tv. Hij was op bezoek bij Twan Huys in het programma Nova College Tour en verkondigde onder andere:

• dat we met iedereen in gesprek moeten, zelfs met Osama Bin Laden, behalve als hij een pistool bij zich heeft, dan kun je toch beter weg rennen;
• dat er erg veel mensen op aarde zijn, dat wij jonge mensen daarom goed moeten nadenken over family planning, en eigenlijk maar gewoon het beste allemaal non en monnik kunnen worden.

Ook vertelde hij over "dialoog"; over hoe je een probleem niet oplost met fysieke strijd - want dat verandert de dingen alleen fysiek - maar door met "de ander" te praten, om zo zijn gevoelens en gedachten te veranderen. Hij vertelde hoe we op de wereld eigenlijk één grote "wij" zijn, met z'n bijna zeven miljarden tegelijk, en dat het geen zin heeft om in tegenstellingen te denken, want dat een probleem in India of Irak ook ons beïnvloedt. Nou goed, ik zal ophouden met het quoten van die goeie ouwe Dalai, het moge duidelijk zijn dat ik hem een toffe peer vind.

Eén ding wil ik er nog over kwijt, de Dalai Lama heeft mij namelijk erg goed geholpen. Vanmiddag heb ik een telefoongesprek waar ik een beetje tegenop zie: een gesprek waarin ik moet onderhandelen, terwijl ik eigenlijk al weet dat de tegenpartij het niet met mij eens is. Ik houd niet van ruzies en conflicten, dus ik vind het vreselijk om voet bij stuk te moeten houden en hoop maar dat het gesprek een goede uitkomst heeft. Gelukkig herinnerde ik me vanochtend de wijsheden van de Dalai Lama. Ik zie mijn onderhandeling nu niet meer als fysieke strijd maar als dialoog, als een gesprek waarin twee partijen tot elkaar willen komen. En door deze diepzinnig-filosofische, menslievende en o zo vredige benadering is het allemaal ineens een stuk minder eng. Dalai bedankt!

(G)een nieuw stukje

Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd om een nieuw stukje te schrijven. Maar telkens als ik zie dat die suffe huisvrouwen-tip bovenaan mijn blog staat, dan denk ik: hè getver. Wat een suffe tekst om bovenaan te hebben staan. Daar haal je geen mensen mee binnen natuurlijk. Anjers, pff.

Daarom nu maar even snel een nieuw stukje om bovenaan te zetten, met zo mogelijk nog minder inhoud. Maar daar gaat het niet om; die anjers trekken in ieder geval niet meer alle aandacht. Hopelijk heb ik snel weer tijd voor nieuwe stukjes!

Tip van de dag

Fair trade anjers van de Albert Heijn. Staan wéken!

Komkommer

Vandaag in alle vroegte gespot: een meisje dat al fietsend aan een komkommer zat te knabbelen.

De zoektocht naar een baan, deel 2

Vlak na het stukje over mijn sollicitatiesores, waarin ik schreef dat het allemaal niet zo opschoot met die leuke vacatures, begon het ineens te lopen. Ik geloof dat ik eindelijk een beetje de weg begon te kennen in vacatureland, want in korte tijd kwam ik een hele stapel leuke vacatures tegen. Ineens zat ik wekelijks te ploeteren op spetterende, gemotiveerde brieven en kwam ik tijd te kort om al die vacatures uit te printen dan wel te knippen. Helaas ontving ik een aantal afwijzingen, van andere sollicitaties hoorde ik zelfs helemaal niks meer, maar gelukkig had ik uiteindelijk beet.

Na een kennismakingsgesprek, sollicitatiegesprek, tweede gesprek en een hele berg twijfels is de knoop nu doorgehakt en kan ik het officieel aankondigen: ik heb een andere baan! Ik ga aan de slag als, jawel, management trainee. Een hele mond vol, maar waar het op neer komt is dat ik managers ga helpen met hun werk en tegelijkertijd van alle kanten wordt getraind, gecoacht, gekneed en geprikkeld. Een leerzame ervaring lijkt me.

Twee dagen nadat ik besloot voor de baan te gaan, lag er een uitnodiging op de mat van een andere organisatie, waar ik had gesolliciteerd als docent. Omdat je nu eenmaal niet alles tegelijk kunt doen in het leven heb ik die uitnodiging afgeslagen, maar moeilijk was het wel. 's Nachts lag ik te woelen en spookten alle grote levensvragen door mijn hoofd. Heb ik wel de goede beslissing genomen? Wil ik niet veel liever docent worden? Of toch mijn eigen bedrijfje beginnen, en gebruik maken van de mogelijkheden die de laatste tijd voorbij komen op dat gebied? Ben ik er klaar voor om mijn veilige administratieve baantje achter me te laten? Leg ik mezelf vast door deze keuze te maken? Is dat erg? En waar wordt ik nou eigenlijk het gelukkigst van?!

Gelukkig is het bij die ene nacht vol twijfels gebleven. Natuurlijk is het allemaal spannend: ik weet niet of het project waar ik aan ga beginnen wel echt mijn ding is en ik weet ook niet of management mijn ding is. Maar ik heb zin om dat uit te gaan vinden en zin om nieuwe dingen te proberen. Ik zeg mijn abonnementen op vacaturenieuwsbrieven op, laat de Volkskrant Banen voor wat hij is, haal dat saaie vacatureoverzicht van mijn startpagina af en ga vast uitkijken naar de eerste vrije dag waarop ik niet hoeft te solliciteren, maar lekker kan gaan shoppen. Mijn zoektocht naar een baan is voorlopig ten einde. Hoera!

Dan maar burgerlijk

De afgelopen vier dagen stond ik op een keurige Veluwse camping, samen met mijn lief en onze oude oranjebruine jarentachtig vouwwagen. Om het plaatje af te maken stonden onze families er ook, compleet met caravans, tentjes en toebehoren. Het was reuze gezellig met al die familie en ik heb enorm genoten van mijn tijd op de camping. Ik genoot van het natte gras 's ochtends op weg naar het toiletgebouw - uiteraard met een wc-rol onder de arm, ik genoot van de simpele praatjes met onze overburen, van de potjes blufpoker en badminton, van mijn nieuwe foute regenlaarsjes, van koffie uit een plastic beker, van de hangmat in de schaduw, van mijn favoriete Bob Marley vakantie-cd en natuurlijk van de zon.

Lang heb ik me verzet tegen de vouwwagen. Ik wilde hem niet, en toen ik hem wel wilde probeerde ik te doen alsof het camp is, zo'n vouwwagen. Tegen mijn vrienden sprak ik met jolige ondertoon over campings op de Veluwe en in Frankrijk. Maar inmiddels heb ik de strijd opgegeven. Ik durf het toe te geven. Ik kom uit de kast. Ja, het is burgerlijk, maar o wat vind ik het lekker. Als ik elk jaar met mijn vouwwagen op de camping mag staan, heb ik niks meer te wensen. Het kan me niks meer schelen: dan maar burgerlijk!

Trouwens...

Laatst nog een boeketje gevangen op een bruiloft.

Over webloggen

Enkele weken geleden overwoog ik om dit weblog op te heffen en onder een nieuwe naam verder te gaan. Dat had te maken met twijfels over herkenbaarheid, anonimiteit en het alomtegenwoordige Google. Al gauw besloot ik echter dat ik helemaal niet verder kon gaan onder een andere naam: al zolang ik mij kan herinneren ben ik Froukiwi. Al sinds het begin van het digitale tijdperk, toen ik zestien was en mijn eerste e-mailadres moest kiezen, ben ik Froukiwi. Ooit begonnen als lollig fruitnamen-grapje op de middelbare school, nu een klein maar belangrijk deeltje van mijzelf. Froukiwi is mijn digitale ik en dat moet zo blijven.

Het risico dat mijn weblog gevonden zal worden door mensen waarvan ik niet wil dat die hem vinden, zal altijd blijven bestaan. Ik doe mijn best geen "echte" namen te laten vallen en verder probeer ik mij netjes aan de etiquette te houden, door alleen dingen te schrijven die ik de mensen in mijn omgeving ook recht in hun gezicht zou durven zeggen. Zo probeer ik mijn weblog voor alle partijen plezierig te houden.

Hoewel Froukiwi dus blijft bestaan, heb ik toch het gevoel dat het tijd is voor verandering. Ik voel me niet meer die onstuimige studente, die ruim twee jaar geleden een roze met groene lay-out verzon en inspiratie opdeed in de trein. Het frisse en fruitige lijkt plaats te maken voor iets anders: ik denk ineens na over serieuze vraagstukken en aangelegenheden. Ik schrijf over werk, toekomst en volwassen dillema's. Natuurlijk blijft er tussen al die ingewikkeldheden ook nog tijd over om het gras te zien groeien. Ik hoop dan ook dat ik nog heel lang de tijd, zin en inspiratie houd om te schrijven over grote en kleine dingen. Maar mijn leven verandert, en het blog verandert mee. Daarom bij deze: een jasje in nieuwe kleuren.

Vragen over vragen

Gisteren was ik op een bijeenkomst waar gepraat werd over werk, carrière en loopbanen. Er waren zowel "jonge honden" als "oude rotten" uitgenodigd, die met elkaar in gesprek gingen over jonge mensen en waar zij behoefte aan hebben in hun werk. Het was een grappig mix van old boys met dure jasjes, een paar iets minder oude mannen en vrouwen in iets minder dure jasjes, en jongeren die al dan niet gewend waren om rond te lopen in hun al dan niet nette kleding. Waar deze groepen normaal gesproken al gauw hun vertrouwde gelijken opzoeken, werden ze nu gedwongen met elkaar te praten, en zo kwam het dat ik onder andere een leuk en gelijkwaardig gesprek voerde met een vijftiger die eigen baas is en zijn hobby fotograferen serieuzer aan wil gaan pakken.

De toon op de bijeenkomst vond ik ambitieus. De gesprekken gingen over "wat zoek je in een werkgever", "wat heb je te bieden", "wat is je ideale baan" en "hoe kun je je dromen waarmaken." Natuurlijk zijn dat belangrijke vragen, vooral voor jonge mensen die net hun diploma op zak hebben en de wereld willen bestormen, en voor oude rotten die deze jonge mensen graag in hun organisatie zien. Maar toen ik naar huis reed dacht ik aan de sollicitatie die ik heb lopen en waar ik over twijfel, aan mijn administratieve baan waar ik soms over klaag maar die ook best vaak meevalt, aan mijn toneellessen en aan alle andere dingen die ik naast werken leuk vind om te doen. Momenteel is voor mij de vraag niet alleen wat voor baan ik precies zoek en hoe ik daarin mijn dromen waar kan maken, maar vraag ik me voornamelijk af: hoe belangrijk vind ik die vraag eigenlijk?

Naar de kapper

Enige tijd geleden besloot ik mijn verwaarloosde strobos weer eens te lijf te gaan met een kappersbeurt en een fatsoenlijk model in mijn lokken te laten knippen. Ik kwam thuis met een relatief kort koppie, waar ik heel tevreden over was. Ik nam me vastberaden voor om dit keer mijn kapsel écht bij te houden en regelmatig naar de kapper te gaan. Vorige week was er toevallig een gelegenheid waarbij ik goed voor de dag wilde komen, bovendien bleek het vorige kappersbezoek alweer bijna twee maanden geleden, dus hup, naar de kapper.

Het was de bedoeling om mijn coupe gewoon een beetje bij te laten knippen, niks bijzonders. Maar de kapster vroeg of het wat korter mocht aan de achterkant en leefde zich vervolgens flink uit. Hele lokken vielen op mijn schoot en toen ik thuis in de spiegel keek bleek ik ineens een heel nieuw kapsel te hebben. Gelukkig heb ik nooit zo'n moeite met nieuwe kapsels, dus na een dag was ik gewend aan mijn korte haar. Mijn omgeving is er echter nog niet aan gewend; dagelijks krijg ik dingen te horen als "ooh, ben je weer naar de kapper geweest?!" en "een nieuw kapsel, wat leuk!"

Het was totaal niet mijn bedoeling, eigenlijk wilde ik gewoon een beetje bijpunten, maar ik heb er gratis en voor niks een nieuwe look bij gekregen, inclusief de bijbehorende complimenten. Best leuk, zo'n kappersbeurt!

De geur van mei

In het zaaltje waar ik elke donderdag yogales volg was het warm, afgelopen week. We deden de buitendeur open. Terwijl ik met mijn hoofd tussen mijn benen hing in een poging de volmaakte driehoekshouding aan te nemen, stroomde er een frisse lucht langs mijn neusgaten. De rest van het uur voelde ik bij elke oefening waarbij het hoofd richting vloer ging, weer die heerlijke frisse lucht in mijn neusgaten. Met mijn ogen dicht leek het net alsof ik in een weitje stond te yoga'en.

Als ik 's avonds op de bank zit en het wordt al een beetje donker buiten, dan stroomt er de laatste dagen ook zo'n frisse lucht langs mijn neusgaten. Hij komt naar binnen door de ventilatieroostertjes boven onze ramen. En ook boven, op de studeerkamer, de overloop en de slaapkamer, hangt diezelfde frisse lucht. Eigenlijk hangt hij overal. Hij is fris en toch ook al een beetje warm. Hij heeft de geur van mei: de geur van gras, blaasbloemen en vrijheid.

Tekst op een pak lange vingers

"Naar Oud-Hollands recept." Duitse vertaling op datzelfde pak lange vingers: "Nach alt-holländischem Rezept." Franse vertaling: "Un produit traditionelle." En tot slot de Engelse vertaling van de lange-vinger-makers: "Free from artificial colouring or preservatives."

Ehm... Huh?

Wennen aan wennen

Ruim drie-en-een-half jaar geleden ontmoette ik mijn lief in Portugal. Eenmaal terug in Nederland reed hij van Heemstede naar Enschede om poffertjes bij me te eten en verdween niet meer uit mijn leven. Er volgde een lange periode van heen-en-weer-gereis door Nederland. Het was wennen om op vrijdagavond naast iemand te liggen, maar op maandag was het wennen dat mijn bed weer leeg was.

Twee jaar later begon lief met een opleiding in Breda, trok bij me in en reisde iedere vrijdag van Breda naar ons flatje in Enschede. Ik hoefde niet meer te treinen maar kon lekker thuis blijven. En als ik hem miste doordeweeks, kon ik gewoon even naar zijn spulletjes kijken. Toch was het wennen, dat delen van een huishouden.

Niet lang geleden begon lief met een nieuw deel van zijn opleiding, in Enschede. Afgelopen januari verhuisden we naar een groter huis en na een jarenlange weekendrelatie wonen we nu voor het eerst écht samen. Niet alleen in de weekenden, maar ook doordeweeks, met alles d'r op en d'r aan; van spontane bbq-avondjes tot ruzie om de afstandbediening. Ik had het er even moeilijk mee: het was wennen om mijn doordeweekse territorium op te geven.

Deze week is lief een paar dagen duiken in Spanje. Was ik eindelijk gewend aan zijn slapende lijf naast me, nu moet ik weer wennen aan het lege bed. Ik dacht aan de opleiding van mijn lief en zijn toekomst als officier bij de landmacht. De verhuizingen, de uitzendingen, de kilometers, de veranderingen. Er gaan er vast nog veel komen. En ineens drong het tot me door: ik raak gewend aan het wennen.

Lekker buitje

Het stof is weggewassen, de planten in de tuin drinken gulzig. De goten zijn verstopt met stuifmeel en bloesem. De hooikoortspatienten halen adem. Er waait een fris windje en zelfs de bomen lijken blij. Hèhè, dat was nog eens een lekker buitje.

Gemis

Martin Bril is overleden. Martin Bril, de held van het alledaagse. Hij schreef vaak over zijn meiden, en - volgens de nieuwslezer - dorpjes in Noord-Holland. Eén van zijn laatste columns ging over rokjesdag.

Hoe moet het nu met de meiden, hoe moet het met de dorpjes, de straten in Amsterdam, de cafeetjes in Frankrijk? Ik zal ze missen, allemaal.

Pleidooi voor koffie

Toen ik zeventien was ben ik eens in de Verenigde Staten geweest. Ik herinner me vooral mijn verbazing over de grote glazen cola die ik bij het eten kreeg en die halfvol met ijs zaten. Afgelopen zomer was ik in Canada en mocht ik mij wederom onderdompelen in de Noord-Amerikaanse cultuur. Brede wegen, grote auto's, gele stoplichten aan een draad, hamburgers en take-away restaurantjes. Er zijn ongetwijfeld nadelen van de typisch Amerikaanse cultuur en over het algemeen ben ik dan ook een zeer tevreden poldermeisje, maar er is één ding wat ik sinds mijn vakantie in Canada ernstig mis hier in Nederland.

Coffee to go. Waarschijnlijk zijn er in Amsterdam ontelbare tentjes waar je dag en nacht een kartonnen beker vol lekkere koffie kunt krijgen, maar hier in het oosten des lands loopt het concept nog niet zo. We hebben weliswaar een fantastisch zaakje in Enschede, Bagels & Beans, waar je erg goede koffie en dito zoetigheden kunt krijgen, maar zij zijn slechts op winkeltijden geopend. Juist de tijdstippen waarop ik behoefte heb aan een bak koffie uit 't vuistje, zoals 's avonds om half zeven vlak voordat ik naar toneel ga of zondagochtend als we met de auto op pad moeten, is er niks te krijgen. Dat kan zo niet langer!

Daarom pleit ik bij deze voor een omslag in de Hollandse koffiecultuur en voor verruimde openingstijden van de Bagels & Beans, inclusief een nieuwe vestiging op de campus, op alle kleine stations van Nederland en in het winkelcentrum bij mij om de hoek. En voor bekerhouders in alle auto’s. Medestanders kunnen de petitie tekenen via de commentaarknop.

Mooi beeld

's Ochtends vroeg, het is nog stil op de campus. Een overvolle prullenbak getuigt van zonnige momenten de dag ervoor. Lege colablikjes, broodzakken en lunchrestanten zijn met moeite in de prullenbak gepropt. Op de grond drie lege ijsdozen.

Van die kleine dingen

Waarom zijn open chipszakken in reclames altijd zo mooi recht van de bovenkant, alsof ze zijn afgeknipt met een schaar en liniaal in plaats van hongerig opengescheurd zoals een normaal mens dat zou doen?

(Tuurlijk, ik weet wel waarom, dat ziet er mooier uit, maar toch. Waarom?!)

De vloer op

Regelmatig probeer ik nieuwe hobby’s uit. Zo heb ik eens een cursus capoeira gedaan, een paar maanden karateles gevolgd, rondgesnuffeld in een radiostudio en een blauwe maandag geprobeerd om cabaret te maken. Sinds kort heb ik weer een nieuwe hobby: toneelspelen. Ooit heb ik met veel plezier aan schooltoneel meegedaan en nu vraag ik me af hoe ik zolang zonder heb gekund; ik heb mijn oude hobby herontdekt in de cursus "toneelspelen, dat kan jij ook!" Elke maandagavond sta ik met negen leeftijdgenoten in een donker zaaltje en doe ik vreemde maar leuke dingen, zoals heel hard huilen of arrogant praten tegen een stoel. De toneeljuf, een frisse jonge meid van 22 en net afgestudeerd aan de toneelschool, geeft ons de opdrachten. Vaak wordt er geïmproviseerd. Dan zeg de juf bijvoorbeeld: "E. en F., jullie zijn een stelletje. F., jij hebt net een kaartje van een onbekend meisje in de bus gevonden en je weet zeker dat E. vreemdgaat. E. komt thuis en je confronteert hem met het kaartje." Vervolgens mogen E. en ik gaan spelen, terwijl we oefenen in het laten vallen van stiltes, het afwisselen van onze onderlinge status of het oprekken van de spanning.

De toneeljuf vertelde vorige week dat ze de ideeën voor dit soort scènes soms uit ‘De Vloer Op’ heeft. ‘De Vloer Op’ is een televisieprogramma waarin Nederlandse topacteurs precies hetzelfde doen als mijn nieuwe toneelvrienden en ik, maar dan heul veul beter. Alle uitzendingen staan online en ik heb gisteren een poosje zitten kijken. Er worden twee acteurs aangewezen, de regisseur schetst een situatie en hop, spelen maar. Naast het feit dat ik er veel van leer, is het vooral ontzettend gaaf en mooi om naar te kijken. De acteurs kunnen zó goed spelen en maken van een paar simpele gegevens een fantastische scène, die ze nog weten af te ronden ook. Echt heel gaaf.

Daarom bij deze voor mijn lezers: mocht je je vervelen, mateloos geïnteresseerd zijn in toneel of gewoon eens iets leuks willen zien, check De Vloer Op!

Limerick

Er was eens een meisje uit het oosten van ’t land
Haar liefde bleek niet tegen suiker bestand
Zij kocht snoep voor haar lief
Maar bekende schuld als hartendief
Want het snoepgoed was al in haar maag beland

Wow

Wow. Ik zie net dat ik in maart wel zeventien stukjes heb geschreven op mijn blog, met deze erbij zelfs achttien. Het is lang geleden dat ik zoveel stukjes schreef in een maand. Februari 2007 om precies te zijn. Aan de hand van mijn stukjesfrequentie kun je analyseren hoe het met mij gaat; zo was ik in februari 2007 net begonnen met afstuderen en had ik moeite om mijn hoofd erbij te houden. Nu zit ik in een soortgelijke situatie; ik kan mijn hoofd er moeilijk bij houden. Bij mijn werk, welteverstaan. Ik schreef het laatst al: het is tijd voor een nieuwe baan. Dit kleine beetje statistiek bewijst dat onomstotelijk.

Achttien stukjes. Wow.

Je veter zit los

En dan nu, ter compensatie van mijn blije blogje: een lekker zeikerig blogje.

Morgen, op 1 april, begint bij mij op het werk een nieuwe collega. "Is het geen grap?" vroegen mijn jolige collega's haar toen ze hier was voor een kennismaking. "Haha, nee, dat zegt iedereen: 'is het het wel echt waar?'" Haha, nou, wat een lol. Ik vind het een uiterst deprimerende gedachte dat overal ter wereld elk jaar weer duizenden mensen per 1 april bij een nieuwe baas beginnen en dat daar elk jaar weer door duizenden anderen met dezelfde flauwe en zogenaamd grappige opmerking op wordt gereageerd. Please, verzin iets beters of houd je mond.

Blij

Hier word ik nou blij van: het Blijbedrijf. Oké het is op de rand van het misselijkmakende en ik weet zeker dat Gipharts personage Phileine ervan was gaan steigeren, maar ik geef dit initiatief het voordeel van de twijfel. Misschien is het tijd voor een locale Blijbrigade in Enschede?

Lekker luchtig stukje

Ik wil graag een lekker luchtig stukje schrijven om mijn serieuze en ietwat neerslachtige verhaal van gisteren te compenseren. Vandaag voel ik me namelijk blij en dat wil ik graag delen met de wereld. Ik heb echter helemaal geen inspiratie voor een lekker luchtig stukje. Daarom zeg ik het maar even recht voor z'n raap: hallo wereld, vandaag voel ik me blij.

De zoektocht naar een baan

Als student dacht ik jarenlang: "later, na mijn studie, dan ga ik werken". Hoe verder mijn studie vorderde, hoe intenser mijn verlangen werd om dat ellendige papiertje te halen en op zoek te gaan naar een baan. Afstuderen en werken, dat was het ultieme doel. Het idee van werken was echter vaag en ongedefinieerd. Verder dan mijn afstuderen ging mijn voorstellingsvermogen niet. Natuurlijk was ik heus wel bezig met "oriënteren", zoals dat zo mooi heet, maar hoe mijn werkende leven eruit zou zien daar kon ik me weinig voorstelling van maken. Ik zou gaan werken, dat was alles wat ik wist.

Nu werk ik. Na mijn afstuderen was er haast geboden bij het vinden van een baan, omdat het geldpotje behoorlijk leeg was. Daarom was ik blij dat ik snel iets tijdelijks had gevonden: ondersteunend medewerker op een administratieve afdeling. De baan gaf mij een inkomen, zekerheid, tijd om iets anders te zoeken en bovendien de rust om te wennen aan een nieuw leven in een nieuw huis. In het begin vond ik het werk leuk. Dat de baan in de verste verte niet aansloot bij mijn studie, maakte me niks uit. Alles was nieuw en ik leerde veel. Ik leerde hoe een administratieve organisatie in elkaar steekt, hoe het is om onderdeel uit te maken van een team en wat het betekent om gewoon, simpel, echt, te werken. Nu, na drie maanden, merk ik dat de nieuwigheid en de uitdaging van het werk er een beetje af zijn. Wat zeg ik, een beetje? Zeg maar gerust: helemaal. Ik verlang dan ook naar een baan die aansluit bij mijn opleiding en interesses.

Ik pluis wekelijks alle vacaturesites en kranten uit, op zoek naar de baan. Veel heb ik nog niet gevonden. Vanwege D’s werk willen we voorlopig graag in Enschede blijven wonen en dat helpt niet echt mee. De banen in Overijssel voor enthousiaste, ambitieuze, creatieve doch onervaren personen met een master arbeids- en organisatiepsychologie, liggen in deze tijd blijkbaar niet voor het oprapen. Soms vind ik wel wat leuks, maar blijkt de sluitingsdatum al te zijn geweest, of hebben ze momenteel niks wat bij mijn achtergrond aansluit, of blijkt er ineens een tijdelijke vacaturestop te zijn. "We houden je cv op de stapel" is iets wat ik al vaak heb gehoord. Mijn cv ligt nu op stapels stapels, maar heeft me helaas nog geen concrete baan bezorgd. Ik begin dan ook langzaam een beetje te twijfelen aan mijzelf. Zoek ik wel goed genoeg? Ben ik soms te kritisch? Hoe kan het dat anderen wel een leuke baan vinden? Moet ik misschien toch maar voor mezelf beginnen? En wat wil ik nou eigenlijk?

Ondertussen stap ik elke ochtend op mijn fiets om weer een dag te slijten als ambtenaar. Nog drie maanden, dan is mijn contract afgelopen en moet ik iets nieuws hebben. Ik spreek mijzelf toe met de gedachte dat ik heus wel iets zal vinden. En hoewel ik weet dat zoeken en afgewezen worden gewoon horen bij het solliciteren; ik word er toch een beetje moedeloos van.

Fiets

Zo'n anderhalve maand terug kreeg ik voor de zoveelste keer in korte tijd een lekke achterband. Ik had de band vlak daarvoor nog laten vervangen bij de fietsenmaker, maar nu liep hij toch weer langzaam leeg. Omdat ik het gelazer met lekke banden zat was, besloot ik vriendliefs fiets te pakken; die gebruikte hij toch nooit. Wekenlang fietste ik rond op het oude brikkie van D. Af en toe miste ik mijn eigen fiets met versnellingen, spatbord en fietstassen wel, maar mijn luiheid was sterker.

Helaas viel afgelopen weekend de ketting van D's fiets, terwijl ik net bij het station aankwam. Ik ben gisterenavond dus maar terug gelopen met de fiets aan mijn hand, en heb hem in de schuur bij de afdeling Te Repareren Fietsen gezet. Nu is er nog maar één uitvlucht: de fiets van M, die in het buitenland zit en haar fiets (samen met haar favoriete kamerplant) bij ons heeft ondergebracht. Vanavond ga ik de banden oppompen en kijken of ik er een beetje op pas. Ik hoop maar dat de fiets het een poosje vol houdt, want stel je toch eens voor dat ik die verrekte bandenlichters weer moet aanraken. Ik moet er níet aan denken.

Spin

Gisterenavond kwam ik laat thuis na een geslaagd theaterbezoek. Ik ruimde nog even wat spullen op toen ik zag dat onze vriend de huisspin weer terug was. De joekel van misschien wel vier centimeter had ik al eens eerder uit huis verwijderd, berustend in de gedachte dat hij helaas vast weer door een kiertje naar binnen zou kruipen. Of misschien was dit zijn vrouwtje wel. In ieder geval zat daar weer een grote dikke spin op de muur. Nu ben ik niet erg bang voor insecten en een spinnetje op z’n tijd kan ik best hebben. Maar deze spin was toch wel erg groot. Ik zag het dan ook niet zitten om hem te laten lopen, vond het geen prettige gedachte om met zo’n beest onder één dak te wonen.

Er zat maar één ding op: verwijderen. Met zwetende handen voerde ik de luciferdoosjestruc uit die D. me had geleerd: leeg doosje over het ongedierte, hulsje eroverheen schuiven, snel naar buiten met het doosje, hulsje eraf schuiven, doosje hysterisch van je af gooien en een meter achteruit springen. Een vlekje zien weg sprinten in het donker en het lege luciferdoosje met natrillende handen oppakken. Helaas bedacht ik me gisteren iets te laat dat ik de vorige keer een groter doosje had gebruikt voor dit formaat spin. Toen ik het doosje hard tegen de muur drukte en het hulsje er voorzichtig omheen schoof, maakte ik me zorgen of de spin daar binnenin wel op tijd opzij zou stappen en zijn poten heel zou houden.

Inmiddels heb ik geleerd erop te vertrouwen dat insecten zichzelf wel redden in zo’n klein doosje, maar dit keer ging het mis. Toen ik het dichtgeschoven doosje van de muur haalde, plakte er een dikke zwarte poot op de muur die nog een laatst stuiptrekking liet zien. Inderdaad, ieeehh! Nog hysterischer dan anders rende ik met het doosje naar buiten en controleerde of ik een vlekje in het donker zag wegrennen. Helaas zag ik niks, maar het doosje was wel leeg. De spin had met zijn zeven poten toch weg weten te komen. Ik heb nooit eerder een spin gehandicapt gemaakt en hoop maar dat hij het overleeft. Aan de andere kant hoop ik heel stiekem dat hij het niet redt, zodat hij tenminste niet meer door een kiertje ons huis binnen kan kruipen…

Nieuwe links

Lang heb ik erover getwijfeld of ik ze in mijn lijstje moest opnemen. Eigenlijk wilde ik alleen maar linken naar mensen die ik in real life ken. Maar de blogs van Donna en She volg ik al zo lang, dat ik bijna het gevoel heb ze echt te kennen. Ook de avonturen van Vod volg ik al een tijdje. Ik vind dan ook dat deze schrijvende dames eigenlijk een plekje verdienen tussen mijn links. In deze tijden van afnemende aantallen blogvrienden moet een mens toch wat te lezen houden. Vanaf vandaag dus drie nieuwe links in het menu!

Uitzicht

Soms kijk ik vanachter mijn bureautje op de studeerkamer naar buiten en zie ik achter de huizen van de buren een vage oranjeroze gloed in de lucht, die overgaat in een frisse, nog-net-niet-donkere kleur blauw, terwijl er al één klein dapper sterretje aan de hemel prijkt. Dan denk ik: "och, wat had die lucht er mooi uit gezien vanaf het balkon van mijn oude flatje!"

Working nine to five

Tot nu toe ben ik terughoudend geweest in het schrijven over mijn werk. Toch wil ik af en toe een tipje van de sluier oplichten over de plek waar ik momenteel de kost verdien. Want als arbeids- en organisatiepsycholoog ben ik natuurlijk uitermate geïnteresseerd in het wel en wee van de werkende mens. Eén van de dingen die me bezighouden, is bijvoorbeeld de organisatiecultuur. De plek waar ik werk heeft, net als ongetwijfeld alle andere werkplekken, een nogal uitgesproken eigen cultuur. Die cultuur wordt het beste getypeerd door een tekst die hier op het prikbord hangt. Hij is er bij wijze van grap opgehangen en is natuurlijk behoorlijk overdreven, maar komt stiekem toch aardig in de buurt van hoe het er hier soms aan toe gaat:

Irish office timetable
8.30 starting time (official)
9.30 arrive
9.45 morning tea (smoko)
11.00 start work
11.15 get ready for lunch
12.00 lunch
2.45 re-start work
3.00 afternoon tea
4.00 prepare to leave
4.30 leave
5.00 official finish time

(en vandaar dus ook de tijd die ik mijzelf permitteer om tijdens het werk blogjes te schrijven...)

Voorspelling, deel 2

Even dacht ik dat het er niet meer van zou komen. Maar uiteindelijk kwam de voorspelling van Weeronline toch nog uit. Toen ik vanmiddag om vier uur op de fiets stapte om naar de kapper te gaan en het pas tevoorschijn gekropen zonnetje op mijn gezicht voelde, was het er ineens. Kort maar onmiskenbaar: een echt lentegevoel.

Voorspelling

Weeronline blijkt tegenwoordig niet alleen het weer te voorspellen, maar ook gevoelens. Ik citeer: "maandag lijkt een geheel droge dag te worden. De zon schijnt geregeld en er staat niet veel wind. Omdat de temperatuur ook nog eens oploopt naar 12-15 graden zullen veel mensen een lentegevoel krijgen."

Froukiwi's aanvulling hierop: "Desondanks zullen enkele mensen maandag flinke tegenzin voelen om de week weer te moeten beginnen. Anderen zullen juist opgetogen zijn, omdat zij een vrije dag hebben en in de tuin kunnen werken. Weer anderen zijn angstig voor een sollicatiegesprek of tandartsbezoek. Al met al zullen de meeste mensen na wat zonnestralen toch een lentegevoel krijgen. Qua gevoel wordt maandag dus een afwisselende dag met een positief einde!"

Gewoon blijven dansen

Elke keer als ik het liedje Just dance van Lady Gaga hoor, krijg ik, naast de aandrang om te gaan dansen, steeds een kleine glimlach om mijn lippen. De tekst beschrijft hoe het is om aangeschoten in een uitgaansgelegenheid rond te wandelen en is herkenbaar, grappig en in mijn ogen ook wel een beetje aandoenlijk. Daarom vandaag een paar regels uit het liedje, die ik (enigzins vrij) naar het Nederlands heb vertaald:

Ik heb een beetje teveel gehad
En alle mensen beginnen langs te stromen
Een duizelige wervelende dans, kan mijn drankje niet meer vinden, oh man
Waar zijn mijn sleutels? Ik ben mijn telefoon kwijt

Wat gebeurt er op de dansvloer
Wat een heerlijk nummer maar ik kan niet meer helder zien
Blijf cool, hoe heet deze club ook alweer?
Ik weet het niet meer maar maakt niet uit

Gewoon blijven dansen!

Ergernisje

Die ene reclame 's ochtends vroeg op de radio waarin een stem zegt: "schrap je keel." Schrap? Sprek toch Nederlands alstublieft!

Over busjes en vouwwagens

Het voorjaar staat voor de deur en dat betekent dat er plannen worden gemaakt. Plannen om de kale tuin aan te pakken, plannen om feestjes te geven, plannen om op vakantie te gaan. Er worden campings uitgezocht en gereserveerd, zodat we straks als de zon schijnt en de dagen langer worden, op pad kunnen met onze vouwwagen.

Jawel, vouwwagen, u leest het goed. D. en ik hebben een vouwwagen. Het is een hele oude bruine, maar hij vouwt nog steeds, althans, dat hopen we. Vroeger was het de vouwwagen van mijn ouders – ik heb er zomers lang onder de vouwklep gelegen met een stapel Donald Duck’jes – daarna was hij van een collega van mijn vader, en toen die hem niet meer hoefde, kregen wij hem. Zomaar, gratis en voor niks. Eerst protesteerde ik nog even; “wat moeten wij met een vouwwagen?!”, maar D. doorzag me: “je bent er nog niet klaar voor hè?”, en na wat overredingskracht besloot ik me maar over te geven aan dit symbool van burgerlijkheid. Nu hebben we dus een oude vouwwagen.

Eigenlijk wilden we een Volkswagenbusje. En eigenlijk willen we dat nog steeds, maar het schiet niet zo op met dat busje. De aardewerken Volkswagenbus-spaarpot waar we ooit trouw ons kleingeld in stopten is al een paar keer geplunderd, om met de inhoud pizza te gaan eten of spontaan een nachtje weg te gaan. Ik ben dus bang dat een Volkswagenbusje er voorlopig niet in zit. Ik heb mezelf nu maar overtuigd dat een oude vouwwagen misschien wel net zo camp is als een Volkswagenbusje.

Gelukkig staan mijn vrienden achter mij. Ze overtuigen mij ervan dat ze een vouwwagen heus wel camp vinden. Vriendin M. vertelde laatst dat ze vaak aan ons denkt; elke keer als ze een stel hippe mensen met een Volkswagenbusje ziet, denkt ze aan D. en mij, met onze oude bruine vouwwagen.

Beleef de lente (ondanks de regen)

Bij gebrek aan tijd voor lange stukjes, heb ik vandaag weer een fijne link ter afleiding gevonden. Dit keer een link voor de natuurliefhebbers onder ons. Want hoe suf het imago van de vogelaar ook moge zijn, dit vind ik echt schitterend: beleef de lente. Live meekijken in een aantal vogelnesten, wat is er mooier dan dat?!

Ter afleiding

Vandaag een tip voor iedereen die behoefte heeft aan een momentje afleiding van saaie, vervelende of moeilijke werkzaamheden. Toe aan een korte break? Laat je eens ouderwets uitschelden door Automatisch Ouderwetsch Uitgefoeterd.

Man

Afgelopen zaterdag liet ik me even gaan. Zwijmelend zakte ik neer op een stoel. Ik kon alleen nog maar dom en verliefd glimlachen. Wát een man, lispelde ik tegen mezelf, terwijl het haardvuur op de achtergrond knapperde. Want zeg nou zelf, welke man zégt zoiets vandaag de dag nog: "schat, ik ga even hout hakken."

Voetbalplaatjes continued

De voetbalplaatjesrage is nog niet voorbij. Zelfs de moeders zijn er druk mee, zo blijkt.

Collega 1: “Ik maak een lijstje met alle plaatjes die hij nog moet.”
Collega 2: “Joep heeft heel veel dubbele!”
Collega 1: “Oh, dan mail ik jou wel even. Kunnen we ruilen.”
Collega 2: “Ja leuk, doen we!”

Hij komt eraan

Het is een jaarlijks terugkerend thema op Froukiwi: de lente. Ook dit jaar kan ik het niet laten om er een paar regels aan te wijden. Want ook al is het buiten nog voornamelijk grijs en saai, ik weet het zeker: hij komt eraan. Drie tekenen van de naderende lente:

• Tijdens de fietstocht naar mijn werk gaan de handschoenen halverwege al uit
• De Russen vieren deze week hun jaarlijkse hoera-de-winter-is-bijna-voorbij-pannenkoeken-feest
• Vogels

Nachtelijke dwalingen

Wanneer verloopt dat stomme octrooi van Bolletje, zodat ik tenminste ook gewoon mijn goedkope huismerk beschuit fatsoenlijk uit de rol kan krijgen?!

(Ja, ik eet soms beschuit om twaalf uur 's nachts.)

De wijde wereld

Mooi beeld: vriendin M. sleept een oud matras uit haar lege huis. Ze hijst een volgepakte rugzak op haar rug. Ze trekt de deur achter zich dicht, zet het matras aan de straat, en wandelt weg. Zo de wijde wereld in.

Oké, zo ging het niet helemaal, maar wel heeft M. haar huis opgezegd en is ze afgelopen zondag, na een hysterisch afscheidsfeestje met polaroidfoto's en teveel wijn, voor onbepaalde tijd naar Nieuw-Zeeland vertrokken. Het is even wennen zo zonder mijn yoga-, eet-, theeleut-, filosofeer-, roddel- en nog-veel-meer-vriendin, maar gelukkig kan ik de wilde avonturen van M. op een afstand volgen. In Froukiwi's reisrubriek is de link van haar reisblog te vinden.

Ondertussen lees ik kwijlend de berichten van mijn zusje uit Thailand (shoppen, zon, cultuur, natuur, avontuur). Zij is over twee weken alweer terug in Nederland, maar niet getreurd: dansvriendinnetje A. gaat naar Australië en jawel, ook zij heeft een reisblog. Dus voor al uw hang naar avontuur: check driemaal daags Froukiwi's reisrubriek.

Lekker licht

Working nine to five is heus niet altijd een pretje. Maar één voordeel van elke ochtend op precies hetzelfde tijdstip je huis verlaten, is om te merken dat het telkens weer een ietsiepietsie eerder licht wordt. Lekker!

Voetbalplaatjes

Een paar dagen geleden stond ik aan de kassa bij de Albert Heijn. Ik rekende af en de caissière vroeg of ik voetbalplaatjes wilde. Ik dacht aan een item wat ik op het jeugdjournaal had gezien, over kinderen die de wacht houden bij supermarkten en winkels die dranghekken plaatsen om de orde te bewaren. Blij dat ik nu ook onderdeel was van deze rage, zei ik ja tegen de plaatjes. Ondertussen vroeg ik me af hoe ik mijn keuze zou maken, aan wie ik mijn plaatjes zou geven. Het voorste kind? Het kind dat braaf staat te wachten? Het kind met het meest guitige gezichtje? Verwachtingsvol keek ik om me heen: waar waren ze? Helaas viel het tegen met de drommen gretige kindertjes. Ik zag alleen twee jongetjes bij de kassa naast me, dus duwde ik ze haastig mijn plaatjes onder de neus: “hebben?” De jongens pakten blij verrast mijn kaartjes aan.

Een beetje teleurgesteld dat mijn korte moment van populariteit alweer voorbij was, liep ik naar mijn fiets. Daar werd ik toch nog verrast door een schattig klein jongetje wat op me af kwam en me hakkelend vroeg of ik voetbalplaatjes had. Ik moest hem teleurstellen en mezelf ook. Ik had hem de plaatjes zo gegund. Hij stond daar vast al de hele middag te posten. De hele fietstocht lang baalde ik dat ik mijn plaatjes zó ondoordacht had weggegeven.

Coole Anouk

De Haagse rockchick Anouk, van wie ik op mijn zestiende groot fan was en tegenwoordig nog steeds stiekem een beetje, heeft iets cools gedaan. Ze heeft een meisjesvoetbalelftal gesponsord. Nu lopen de meisjes allemaal op het veld rond in een shirt met de opdruk: Anouk. Is dat cool of is dat cool?

Het leven met een baan en een huis (of: winterdipje)

Er komen loodgieters over de vloer. Een kraan lekt, de loodgieters komen terug. Een andere kraan lekt, de loodgieters komen nog een keer terug. Er komen meer klusjesmannen over de vloer. Er komt een brief met een torenhoog energievoorschot. Er gaat een auto kapot. Vriend wordt ziek. Zieke vriend reist half Twente af voor kapotte auto. Er komt meer post. Post stapelt zich op. Gele briefjes met telefoonnummers stapelen zich op. Stof hoopt zich op in de hoeken, was hoopt zich op in de wasmand en nog op te hangen schilderijen kwijnen weg in de hoek. Ik word ziek. Brieven op mijn werk blijven liggen. Afspraken worden afgezegd maar agenda’s staan vol. Auto maakt weer rare geluiden. Vriend belt op en klinkt somber. Vriend voelt zich alweer niet zo lekker. Vriendin mailt. Vriendin is ziek. Ik word beter maar de zon van gisteren schijnt niet meer. De kinderen dragen jassen.

Zucht… Altijd is er wel iets, als een luchtbubbel onder een stuk plastic: je duwt hem weg maar hij komt altijd weer ergens omhoog. Het voelt alsof ik door een dikke laag modder voorwaarts probeer te waden. Ik ben de winter zat, de winter met zijn zieken, klusjes, kapotte auto’s, spullen die om aandacht zeuren. Ik verlang naar de zon, naar hoge luchten, volle grassen, warme avonden. Ik verlang innig naar het voorjaar!

Zonder jas

Het is februari en de zon schijnt. Ik zit ziek thuis in mijn joggingbroek en kijk verlangend naar buiten. De kinderen op het veldje naast ons huis zijn aan het voetballen zonder jas.

Over mannen, vrouwen en zelfdiscipline

Vanochtend werd ik wakker met de heren van 538. Edwin Evers en consorten hadden zoals altijd een serieuze discussie over een totaal onbelangrijk onderwerp. Vandaag ging het over snoepen en het niet kunnen stoppen daarmee. Een van de mannen vroeg: "is dat soms genetisch bepaald? Dat vrouwen dat wel kunnen? Gewoon zo'n blok Toblerone, één stukje afbreken, en het dan weer netjes wegleggen." Welke vrouwen? Waar heb je het over? Welke vrouw kan dat?! Vroeg ik mij slaperig af. Vervolgens haalde een van de heren een voorval in de bedrijfskantine aan, waarbij een aantal vrouwen dapper een aangeboden tompoes afsloeg. Toen was ik het zat. Klaarwakker riep ik door de slaapkamer: "genetisch bepaald, genetisch bepaald? Dat is gewoon keiharde zelfdiscipline, sukkel!"

Vroege kriebels

Zaterdagochtend deed ik de gordijnen open. De zon scheen en de lucht was fris en helder. Ik zette de fluitketel op het vuur en keek in de theedoos. Ik dacht: zal ik het doen? Neehhh, dat kan echt nog niet. Toch kon ik het niet laten. Rebels zei ik tegen m'n theekopje: what the ****, we doen het gewoon! Ik pakte een theezakje en deed waar het echt nog te vroeg voor was: ik zette een kop Lentekriebels thee!

Feestelijk moment

Hoera! Froukiwi's reisrubriek is weer geopend! Na een korte radiostilte zijn er de komende tijd weer volop avonturiers in mijn digitale omgeving te vinden. Te beginnen met mijn zusje en haar vriendin in Thailand; kijk in het menu onder 'reizen' voor hun avonturen.

Ergernissen top 3

3. Dat de nieuwe overbuurvrouw zo'n vreselijk onvriendelijk mens is;
2. Dat we de wc in de badkamer boven niet meer kunnen gebruiken tot er over vier weken een nieuwe pot wordt geleverd;
1. Dat als ik 's ochtends mijn muslibakje met lepel onder de kraan zet, het water altijd precies in het midden van de lepel stroomt en keihard omhoog spettert.

Mensekindre, wat heb ik het toch zwaar.

Vreugdekreet

Allemachtig, wat is het mooi buiten. De bomen zijn wit, de heldere ochtendlucht is roze met blauw, de lucht die ik inadem is koud. Een merel spit onder een besneeuwd hegje tussen dode bladeren en verder is alles stil, wit en koud. Het is zo mooi dat ik er bijna een beetje eerbiedig van word.

Ondertussen hebben mijn sneeuwlaarsjes het begeven en draag ik vandaag, net als vele anderen, mijn oerdegelijke wandelschoenen die me overeind houden op de spekgladde ijslagen. Gisteren heb ik mijn fiets fanatiek (zeg maar gerust agressief) bewerkt met een bezem, om de enorme lagen aangekoekte zwarte sneeuwblubber, die verhinderen dat ik nog enigszins vooruit kom, te verwijderen. Ik verlang innig naar een schaatstocht en hoop dat het er binnenkort nog van komt om mijn schaatsen op te halen bij mijn ouders. En oh ja, nu weet ik weer wat kou is.

Ik weet het, dit is een ontzettend voorspelbaar clichébericht in deze dagen, maar dat kan me lekker niks schelen. Yeah baby, it’s WINTER!

PS: ik weet niet in hoeverre deze ervaring regionaal bepaald is. Verhalen uit andere streken van het land zijn welkom!

2009: het jaar van de burgerlijkheid

Tjonge, wat is het nieuwe jaar spetterend van start gegaan. Na een verhuizing op het randje van 2008, hebben D. en ik de eerste dagen van 2009 kunnen genieten van ons fijne nieuwe huis. Nu hebben we geen uitzicht vanaf de achtste meer, maar zitten we zielsgelukkig met een kop koffie naar de vogeltjes in de tuin te kijken, die we hebben gelokt met pindanetjes en broodkruimels. Bij onze oprit hebben we een lamp met sensor geplaatst, zodat het niet zo donker is als je aan komt met de fiets of auto. Met de vriendelijke buren hebben we al kennis gemaakt. En dagelijks is het een feest als ik de post op de deurmat vind, in plaats van in een metalen brievenbus waarvoor een sleutel nodig is. Mijn vrienden kijken me af en toe ongelovig aan maar het moge duidelijk zijn: ik geniet met volle teugen van ons grote rijtjeshuis.

Ook op andere fronten wordt het rustig in mijn leven. Vandaag is mijn laatste - of eerste - vrije dag, hoe je het noemen wilt; morgen begin in aan mijn nieuwe administratieve baan. Ondertussen vertrekken mijn dierbaren bij bosjes naar het buitenland. Was ik in het verleden vaak degene die vanuit een ver land mailtjes stuurde, nu kan ik eens voelen hoe het is om achter te blijven: morgen vertrekt mijn zusje voor twee maanden naar Thailand en over zes weken vertrekt vriendin M. voor maar liefst zes maanden naar Nieuw-Zeeland. Het is een geheel nieuwe gewaarwording maar best leuk om mijn dierbaren uit te zwaaien op hun verre reizen!

Ja, 2009 wordt voor mij het jaar van de burgerlijkheid. Na een drukke periode met veel veranderingen, lijkt het me heerlijk om een beetje ritme en voorspelbaarheid in mijn leven toe te laten. Eens kijken hoelang ik dat leuk blijf vinden. Ik zal in ieder geval proberen er verslag van te blijven doen.

Nu zou ik toch bijna het hoogtepunt van mijn eerste dagen van 2009 vergeten. De klapper op de vuurpijl. Vandaag zag ik, toen ik over de spekgladde wegen naar de stad glibberde om in de bieb te internetten omdat we thuis nog geen internet hebben, een metershoge sneeuwpenis voor de deur van een studentenhuis. Mijn 2009 kan niet meer stuk!