Dalai bedankt

Gisteren zag ik de Dalai Lama op tv. Hij was op bezoek bij Twan Huys in het programma Nova College Tour en verkondigde onder andere:

• dat we met iedereen in gesprek moeten, zelfs met Osama Bin Laden, behalve als hij een pistool bij zich heeft, dan kun je toch beter weg rennen;
• dat er erg veel mensen op aarde zijn, dat wij jonge mensen daarom goed moeten nadenken over family planning, en eigenlijk maar gewoon het beste allemaal non en monnik kunnen worden.

Ook vertelde hij over "dialoog"; over hoe je een probleem niet oplost met fysieke strijd - want dat verandert de dingen alleen fysiek - maar door met "de ander" te praten, om zo zijn gevoelens en gedachten te veranderen. Hij vertelde hoe we op de wereld eigenlijk één grote "wij" zijn, met z'n bijna zeven miljarden tegelijk, en dat het geen zin heeft om in tegenstellingen te denken, want dat een probleem in India of Irak ook ons beïnvloedt. Nou goed, ik zal ophouden met het quoten van die goeie ouwe Dalai, het moge duidelijk zijn dat ik hem een toffe peer vind.

Eén ding wil ik er nog over kwijt, de Dalai Lama heeft mij namelijk erg goed geholpen. Vanmiddag heb ik een telefoongesprek waar ik een beetje tegenop zie: een gesprek waarin ik moet onderhandelen, terwijl ik eigenlijk al weet dat de tegenpartij het niet met mij eens is. Ik houd niet van ruzies en conflicten, dus ik vind het vreselijk om voet bij stuk te moeten houden en hoop maar dat het gesprek een goede uitkomst heeft. Gelukkig herinnerde ik me vanochtend de wijsheden van de Dalai Lama. Ik zie mijn onderhandeling nu niet meer als fysieke strijd maar als dialoog, als een gesprek waarin twee partijen tot elkaar willen komen. En door deze diepzinnig-filosofische, menslievende en o zo vredige benadering is het allemaal ineens een stuk minder eng. Dalai bedankt!