De kick van de oervrouw

Even dacht ik dat ik het verleerd was. Op mijn eerste vrije dag ging ik vol goede moed de stad in met een flesje water, een lege tas en een hele lijst dingen-die-ik-hebben-wil. Maar na twee uur zakte ik verslagen neer op het dakterras van de V&D, me afvragend wat er ook alweer zo leuk was aan winkelen. Mijn voeten deden zeer, ik kon geen leuke korte broek vinden, ik had geld uitgegeven aan kleren waarvan ik me afvroeg of ik ze wel echt nodig had en mijn hoofd was leeg en moe. Eigenlijk wilde ik het opgeven en gewoon naar huis gaan.

Gelukkig pepte de cappuccino me enigszins op en hees ik mezelf overeind om het toch weer te proberen. Na nog een paar teleurstellingen in winkels waar ik óf stomme óf te dure dingen zag, kwam ik eindelijk op dreef in de Bijenkorf. Ik kocht een fantastische nieuwe spijkerbroek van mijn lievelingsmerk en verwende mezelf vervolgens met wat onnodige leukigheidjes. Ineens kwam de lang vergeten oervrouw in mij naar boven en sloeg de kick van het winkelen (vergelijkbaar met het vinden van bessen) toe. Ik was dolblij met mijn aankopen, ook die waar ik eerder over getwijfeld had, en moest mezelf streng een halt toe roepen om niet nog meer te kopen.

Vlak voor sluitingstijd verliet ik de stad. Thuis liet ik de plastic tassen met aankopen midden in de kamer vallen en plofte met lichte hoofdpijn neer op de bank. De roes van het teveel geld hebben uitgegeven aan te leuke dingen – een heerlijke mengeling van schuldgevoel en euforie – maakte zich langzaam van mij meester.