Vreugdekreet

Allemachtig, wat is het mooi buiten. De bomen zijn wit, de heldere ochtendlucht is roze met blauw, de lucht die ik inadem is koud. Een merel spit onder een besneeuwd hegje tussen dode bladeren en verder is alles stil, wit en koud. Het is zo mooi dat ik er bijna een beetje eerbiedig van word.

Ondertussen hebben mijn sneeuwlaarsjes het begeven en draag ik vandaag, net als vele anderen, mijn oerdegelijke wandelschoenen die me overeind houden op de spekgladde ijslagen. Gisteren heb ik mijn fiets fanatiek (zeg maar gerust agressief) bewerkt met een bezem, om de enorme lagen aangekoekte zwarte sneeuwblubber, die verhinderen dat ik nog enigszins vooruit kom, te verwijderen. Ik verlang innig naar een schaatstocht en hoop dat het er binnenkort nog van komt om mijn schaatsen op te halen bij mijn ouders. En oh ja, nu weet ik weer wat kou is.

Ik weet het, dit is een ontzettend voorspelbaar clichébericht in deze dagen, maar dat kan me lekker niks schelen. Yeah baby, it’s WINTER!

PS: ik weet niet in hoeverre deze ervaring regionaal bepaald is. Verhalen uit andere streken van het land zijn welkom!