Voetbalplaatjes

Een paar dagen geleden stond ik aan de kassa bij de Albert Heijn. Ik rekende af en de caissière vroeg of ik voetbalplaatjes wilde. Ik dacht aan een item wat ik op het jeugdjournaal had gezien, over kinderen die de wacht houden bij supermarkten en winkels die dranghekken plaatsen om de orde te bewaren. Blij dat ik nu ook onderdeel was van deze rage, zei ik ja tegen de plaatjes. Ondertussen vroeg ik me af hoe ik mijn keuze zou maken, aan wie ik mijn plaatjes zou geven. Het voorste kind? Het kind dat braaf staat te wachten? Het kind met het meest guitige gezichtje? Verwachtingsvol keek ik om me heen: waar waren ze? Helaas viel het tegen met de drommen gretige kindertjes. Ik zag alleen twee jongetjes bij de kassa naast me, dus duwde ik ze haastig mijn plaatjes onder de neus: “hebben?” De jongens pakten blij verrast mijn kaartjes aan.

Een beetje teleurgesteld dat mijn korte moment van populariteit alweer voorbij was, liep ik naar mijn fiets. Daar werd ik toch nog verrast door een schattig klein jongetje wat op me af kwam en me hakkelend vroeg of ik voetbalplaatjes had. Ik moest hem teleurstellen en mezelf ook. Ik had hem de plaatjes zo gegund. Hij stond daar vast al de hele middag te posten. De hele fietstocht lang baalde ik dat ik mijn plaatjes zó ondoordacht had weggegeven.