Wennen aan wennen

Ruim drie-en-een-half jaar geleden ontmoette ik mijn lief in Portugal. Eenmaal terug in Nederland reed hij van Heemstede naar Enschede om poffertjes bij me te eten en verdween niet meer uit mijn leven. Er volgde een lange periode van heen-en-weer-gereis door Nederland. Het was wennen om op vrijdagavond naast iemand te liggen, maar op maandag was het wennen dat mijn bed weer leeg was.

Twee jaar later begon lief met een opleiding in Breda, trok bij me in en reisde iedere vrijdag van Breda naar ons flatje in Enschede. Ik hoefde niet meer te treinen maar kon lekker thuis blijven. En als ik hem miste doordeweeks, kon ik gewoon even naar zijn spulletjes kijken. Toch was het wennen, dat delen van een huishouden.

Niet lang geleden begon lief met een nieuw deel van zijn opleiding, in Enschede. Afgelopen januari verhuisden we naar een groter huis en na een jarenlange weekendrelatie wonen we nu voor het eerst écht samen. Niet alleen in de weekenden, maar ook doordeweeks, met alles d'r op en d'r aan; van spontane bbq-avondjes tot ruzie om de afstandbediening. Ik had het er even moeilijk mee: het was wennen om mijn doordeweekse territorium op te geven.

Deze week is lief een paar dagen duiken in Spanje. Was ik eindelijk gewend aan zijn slapende lijf naast me, nu moet ik weer wennen aan het lege bed. Ik dacht aan de opleiding van mijn lief en zijn toekomst als officier bij de landmacht. De verhuizingen, de uitzendingen, de kilometers, de veranderingen. Er gaan er vast nog veel komen. En ineens drong het tot me door: ik raak gewend aan het wennen.