Cry baby, cry

Ik ben me ervan bewust dat ik misschien mensen wegjaag met mijn pathetic gezeur over liefdesverdriet, kooptroost en de pil. Maar ik kan er niks aan doen. Het is sterker dan mij. Sorry jongens. Ik moet weer even.

Naast het feit dat ik 2 kilo ben afgevallen in een week tijd, wordt ik ineens ook belachelijk snel emotioneel. Om mijn eigen verdriet huil ik niet, om dat van anderen des te meer. Zo keek ik van de week naar Friends. De situatie: Rachel en Ross kunen elkaar niet krijgen, en staren beiden verdrietig door een beregend raam. De makers van de serie zetten er een zielig muziekje onder, en hoppa, Froukje in tranen. Ander voorbeeldje. Ivo Niehe laat in zijn TV show een stukje zien uit de nieuwe film In Oranje. Het is een stukje waarin het voetbaljongetje Remco iets belangrijks wint. Zijn voetbalvader (gespeeld door Thomas Acda, de schat) stormt dolgelukkig op hem af en de twee omhelzen elkaar in een broederlijk moment. Je raadt het al; ik moet weer en traantje wegpinken.

Ik kan mezelf bijna niet geloven. Bij elk Bambi-moment wordt ik verdomme zo slap als een ouwe taart. Maar goed, het heeft natuurlijk ook zijn positieve kanten. Als je de schaamte eenmaal voorbij bent kan het best lekker zijn. Ongegeneerd een potje janken. Van Kaneel kreeg ik de tip om veel naar Wendy van Dijk te kijken. Ik wist niet dat zij zo'n heldin was, maar Hart in Actie schijnt een echte tranentrekker te zijn. Ik denk dat ik het advies maar eens ga opvolgen. Veel Wendy, veel Disneyfilms, veel waargebeurde RTL4-verhalen. Hoe fouter het sentiment, hoe beter. En dan maar huilen.