Aandacht

Je hebt van die mensen, die een heel circus opvoeren om maar aandacht te krijgen. Zo eentje kwam ik er laatst tegen in de trein. Het was een vrouw. Ze sleepte een grote koffer achter zich aan en ging in de coupé naast mij zitten. Zuchtend en steunend vond ze een plek voor de koffer. "Hehe" zei ze, toen ze ging zitten. Ze keek eens goed om zich heen. Het was duidelijk dat ze contact zocht. De vrouw tegenover haar sloot haar ogen en ik keek stoïcijns uit het raam. Laat dat mens maar puffen, dacht ik. Maar ze gaf niet op. Ze begon te lachen om iets wat op het perron gebeurde. Ze zuchtte nog eens. Ze ging verzitten. Ze moest plassen en vroeg of ik op haar koffer wilde letten. Ik glimlachte beleefd en keek weer uit het raam. "Pffff" zei ze, toen ze weer terug kwam van de WC. De conducteur kwam langs, eindelijk iemand die haar wel aandacht moest geven. Ze klampte zich aan hem vast. "Tjonge, wat een lange dag" zei ze tegen hem. De conducteur gaf haar een vriendelijk "nou nou" als antwoord en maakte dat hij weg kwam. De vrouw leek eindelijk op te geven. Teleurgesteld sloot ze haar ogen. Maar ze kon niet slapen. Ze draaide en draaide, ze ging verzitten, ze zuchtte. Uiteindelijk pakte ze haar mobieltje. Even sms'en met het thuisfront. Eindelijk aandacht.