maandag 31 mei 2004

Nep

Oke. Even voor de duidelijkheid: ik ben genept. Een oplettende huisgenoot vond op de website van het TV programma (dat met de chinezen en de wanhopige hollandse meiden) de volgende tekst:

De methode TVO Toekomst Volgens Ons.

Niets wat u ziet in de documentaire berust op de (huidige) waarheid. Dit is het Manifest van de makers die de TVO-Methode toepassen.

Wij willen programma's maken met een vooruitziende blik. We creëren mogelijke toekomsten gebaseerd op huidige ervaringen en denkbeelden (...)


Tjonge. Die documentairemakers van tegenwoordig.

Oude vrijster

Weer zoiets verbazingwekkends over de vreemde uithoeken van het leven waarin de mens terecht kan komen. Ik las in de krant de volgende ingezonden brief:

Misschien wordt het in Nederland tòch nog leuk: ik vind Ruud Lubbers een stuk, en ik zou als 75-jarige oude vrijster bèst wel eens wat 'ongewenste intimiteiten' van hem willen ondervinden.

Om de familie van deze vrouw niet al te erg ten schande te zetten, zal ik de naam van de briefschrijfster niet noemen. Maar kun je het je voorstellen?! Ergens in Nederland zit een oude geile oma, te fantaseren over een vluggertje met Ruud. Het moet niet gekker worden.

Laatste redmiddel

Vanavond een programma op TV gezien over een bureau dat via fastdating Chinese zakenmannen aan wanhopige Nederlandse vrouwen koppelt. Zo zag ik Margriet naar Shanghai vertrekken om met Jong-Su (of zoiets) te trouwen. Als ik 't allemaal echt niet meer zie zitten, kan ik dat altijd nog proberen.

zaterdag 29 mei 2004

De drie musketiers deel 2

En het geschiedde aldus. De drie musketiers werden dronken. Ze dansten en zongen tot het licht aanging en fietsten slingerend naar huis. Ze schreeuwden over de lege straten dat ze zich nooit meer naar de wil van een man zouden schikken. Ze dronken thee om weer nuchter te worden en spraken over de vraagstukken des levens. Bij het krieken van de dag vielen ze eindelijk in slaap.

vrijdag 28 mei 2004

Weekend

Om zes uur stipt sluit ik mijn e-mailprogramma af. Weekend! Ik loop naar beneden, open twee biertjes (een voor m'n huisgenoot en een voor mezelf) en maak wat toastjes met brie. In het late middagzonnetje, met een boek, het bier en de toast, is het heerlijk toeven. Simpelweg genieten. Mijn huisgenoot slaat de spijker op zijn kop: "goh, jij zou vaker weekend moeten hebben!"

donderdag 27 mei 2004

De drie musketiers

Morgen heb ik een feestje. Thema: voetbalvrouwen. Ik ga erheen met twee lotgenoten. Vriendinnen wiens verkering ook net uit is. Samen zijn we onuitstaanbaar: "Hoe is het nu met jou?" "Ik heb weer nieuwe troostaankopen gedaan" "Weet je wat ook goed helpt tegen liefdesverdriet?" "Laten we samen naar Dirty Dancing 2 gaan". Je kunt ons maar beter met rust laten.

In ieder geval gaan we morgen samen naar het voetbalvrouwenfeest. Gisteren hebben we alledrie een veel te kort glimmend zwart sportbroekje gekocht. Eronder gaan een paar felgekleurde kniekousen, en klaar is onze outfit. Voor een avond doen we alsof we onze mannen helemaal niet missen (We don't need no men), net als Estelle en Sylvie en al die andere blonde tantes die hun voetballende mannen zo vaak moeten missen. Voor een avond doen we alsof we blij, hip en single zijn. Als een van ons de neiging heeft om boven een glas Baileys te gaan zitten sippen, dan slepen de andere twee haar weer naar de dansvloer. Het dak gaat eraf. We houden elkaar op de been.

Vogeltjes kijken

In onze tuin, midden in de stad, komen niet veel soorten vogels. Maar de soorten die zich er wel wagen, maken 't af en toe erg bont. Zo zitten er altijd wel een stuk of acht ruziënde mussen in de boom. Vandaag zitten ze er weer met zijn allen, de herrieschoppers. Mus 1 heeft een stuk brood vast. Mus 2 wil dat brood ook wel. Ze trekken en duwen. Ze schreeuwen tegen elkaar. De strijd blijft onbeslecht, want ineens landt er een jonge merel in de tuin. Plof. Hij kijkt dommig om zich heen, de veertjes nog wat pluizig rond zijn kop. De mussen schrikken van het plompe beest en vliegen gauw hun veilige boom weer in. De jonge merel onderzoekt zijn nieuwe wereld. Wat kan ik eten? Hij probeert een takje. Nee. Een blaadje. Ook niet. Teleurgesteld probeert hij weg te vliegen. Hij komt niet hoger dan onze oude weggeroeste barbeque. Vanaf daar vlieg hij naar de schuttig. En zo weer een stukje verder. Het stuk brood ligt nog in de tuin. Je ziet de mussen denken. Aanvallen!

woensdag 26 mei 2004

Bloemen en bierpullen

Wij hebben niet zoveel vazen, in dit studentenhuis. Bierpullen hebben we daarentegen in overvloed. Daarom staat er nu een halve literpul van Grolsch op mijn bureau, vol met margrieten.

Aandacht

Je hebt van die mensen, die een heel circus opvoeren om maar aandacht te krijgen. Zo eentje kwam ik er laatst tegen in de trein. Het was een vrouw. Ze sleepte een grote koffer achter zich aan en ging in de coupé naast mij zitten. Zuchtend en steunend vond ze een plek voor de koffer. "Hehe" zei ze, toen ze ging zitten. Ze keek eens goed om zich heen. Het was duidelijk dat ze contact zocht. De vrouw tegenover haar sloot haar ogen en ik keek stoïcijns uit het raam. Laat dat mens maar puffen, dacht ik. Maar ze gaf niet op. Ze begon te lachen om iets wat op het perron gebeurde. Ze zuchtte nog eens. Ze ging verzitten. Ze moest plassen en vroeg of ik op haar koffer wilde letten. Ik glimlachte beleefd en keek weer uit het raam. "Pffff" zei ze, toen ze weer terug kwam van de WC. De conducteur kwam langs, eindelijk iemand die haar wel aandacht moest geven. Ze klampte zich aan hem vast. "Tjonge, wat een lange dag" zei ze tegen hem. De conducteur gaf haar een vriendelijk "nou nou" als antwoord en maakte dat hij weg kwam. De vrouw leek eindelijk op te geven. Teleurgesteld sloot ze haar ogen. Maar ze kon niet slapen. Ze draaide en draaide, ze ging verzitten, ze zuchtte. Uiteindelijk pakte ze haar mobieltje. Even sms'en met het thuisfront. Eindelijk aandacht.

zaterdag 22 mei 2004

Cool

Ik stap uit. Bliep bliep, auto op slot. Ik loop naar het perron, waar Kaneel uit de trein stapt. Samen lopen we terug. Bliep bliep, auto weer van het slot. Zij stapt rechts in, ik links. Gordel om, motor aan, handrem eraf en gassen maar.

Even later. We rijden in de polder. En tractor komt ons tegemoet. Kaneel zegt: "je kunt hier op dit dammetje wel even wachten." Ik ben eigenwijs en rijd door. Als we vlak bij de tractor zijn zie ik dat het toch écht niet gaat passen. Ik moet in z'n achteruit, tientallen meters terug naar het dammetje. Heel stoer, allebei half omgedraaid in onze stoel, rijden we een stuk terug. Zonder problemen steek ik de auto achteruit het dammetje in. De boerenkinkel op de tractor lacht naar ons met zijn ongeschoren bekkie. Achter hem aan komt een busje met twee jonge gozers. Ze lachen breeduit en steken hun duimen naar ons op. Kaneel en ik lachen terug, we hebben de kick van ons leven.

Autorijden. Het blijft cool.

vrijdag 21 mei 2004

Vriendlief

Oke, oke. Ik weet het. Ik werd er gisteren al op aangesproken. Inderdaad. Er staat nog steeds m'n vriendlief hiernaast in het rijtje links. Tot vandaag durfde ik er niet aan te komen. Evenals de tandenborstel, het scheermesje, de boxershorts, het boek, de t-shirts en andere spullen die mij nog herinneren aan betere tijden. Ik durf er gewoonweg nog niet aan te komen. Vandaag moet de eerste stap maar gezet worden. Het is tenslotte al twee weken m'n vriendlief niet meer. Slik.

Feesten tegen de hoofdpijn

Gisterenmiddag werd ik door m'n vrienden meegesleept naar een leuk festivalletje hier in de buurt. Aan het begin van de middag teerde ik nog op een flinke pijnstiller, maar na een paar uur is zo'n ding toch uitgewerkt. Het vreemde was, dat hoe meer relaxte muziek ik hoorde, hoe langer ik in 't hooi lag, en hoe fijner het middagzonnetje op onze gezichten scheen, mijn ziektesymptomen steeds minder werden. Feestjes op therapeutische basis: 't kán!

donderdag 20 mei 2004

Swimming sensations

Om de pijn in m'n spieren te bestrijden ging ik gisterenochtend zwemmen. Wat ik daar meemaakte had een enorm potentieel voor een leuk verhaal. Ik nam me voor om erover te gaan schrijven, maar helaas liep het allemaal anders.

Het begon zo. Ik zwom op twee met een lijn afgezette baantjes. Aan de andere kant van de lijn was er Aquajogging. Dikke dames van middelbare leeftijd met een kurk om hun middel die met verbeten gezicht de oefeningen van een Herman Finkers look-a-like aan de kant nadeden. Om je te bescheuren gewoon. Ik dacht: dit wordt een prachtverhaal.

Helaas was ik emotioneel nogal in de war. Het ene moment keek ik nog vol plaatsvervangende schaamte naar de aquajoggende Twentsche dames in badpak, het andere moment moest ik bijna huilen omdat Marco Borsato en Do (nota bene) een liedje op de radio zongen. De verwarring was helemaal compleet toen er daarna een gespierde jongeman in speedo-broekje het water in dook.

Drie emoties tegelijk is iets teveel om te verwerken, en ik zie het dan ook niet meer zitten om nog iets grappigs te schrijven over de dames in badpak.

woensdag 19 mei 2004

Gemeen

Mijn lichaam heeft een van z'n gemeenste truukjes ingezet. Het moet gedacht hebben: "Froukje, als jij er niet voor zorgt dat je rust neemt, dan doe ik het wel." Nu ben ik dus ziek. Werkt gegarandeerd.

zondag 16 mei 2004

Bloemenmeisje

Vanmiddag heb ik, samen met Kaneel, lekker stoer gedaan in de auto van m'n ouders (zie Kaneel's site, niks aan toe te voegen!) Later op de dag sprong ik bij Kaneel achter op d'r omafiets. Saampjes op de fiets, dat heeft toch ook wel wat. Bij de slootkant stopten we, om een grote bos boterbloemen te plukken. Boterbloemen zijn een van mijn favorieten, net als madeliefjes, vergeet-mij-nietjes, pinksterbloemen en margrieten. Vroeger plukte ik minstens drie bossen bloemen in de week. Ik zou het weer eens wat vaker moeten doen. Want ik moet bekennen, hoe cool dat autorijden ook is, er gaat nog steeds niets boven bloemen plukken.

zaterdag 15 mei 2004

Cry baby, cry

Ik ben me ervan bewust dat ik misschien mensen wegjaag met mijn pathetic gezeur over liefdesverdriet, kooptroost en de pil. Maar ik kan er niks aan doen. Het is sterker dan mij. Sorry jongens. Ik moet weer even.

Naast het feit dat ik 2 kilo ben afgevallen in een week tijd, wordt ik ineens ook belachelijk snel emotioneel. Om mijn eigen verdriet huil ik niet, om dat van anderen des te meer. Zo keek ik van de week naar Friends. De situatie: Rachel en Ross kunen elkaar niet krijgen, en staren beiden verdrietig door een beregend raam. De makers van de serie zetten er een zielig muziekje onder, en hoppa, Froukje in tranen. Ander voorbeeldje. Ivo Niehe laat in zijn TV show een stukje zien uit de nieuwe film In Oranje. Het is een stukje waarin het voetbaljongetje Remco iets belangrijks wint. Zijn voetbalvader (gespeeld door Thomas Acda, de schat) stormt dolgelukkig op hem af en de twee omhelzen elkaar in een broederlijk moment. Je raadt het al; ik moet weer en traantje wegpinken.

Ik kan mezelf bijna niet geloven. Bij elk Bambi-moment wordt ik verdomme zo slap als een ouwe taart. Maar goed, het heeft natuurlijk ook zijn positieve kanten. Als je de schaamte eenmaal voorbij bent kan het best lekker zijn. Ongegeneerd een potje janken. Van Kaneel kreeg ik de tip om veel naar Wendy van Dijk te kijken. Ik wist niet dat zij zo'n heldin was, maar Hart in Actie schijnt een echte tranentrekker te zijn. Ik denk dat ik het advies maar eens ga opvolgen. Veel Wendy, veel Disneyfilms, veel waargebeurde RTL4-verhalen. Hoe fouter het sentiment, hoe beter. En dan maar huilen.

Jeugdherinnering

Ik ben bij mijn ouders. Ik sta buiten, op het veldje naast het huis. Het gras is hoog, de boterbloemen bloeien, de avondzon schijnt. Vlakbij is er kermis. De tetterdetoetergeluiden waaien langs me heen. Net als vroeger.

donderdag 13 mei 2004

Nou zeg!

Moos heeft de geheime Blogger commentaarknop wel weten te vinden!

woensdag 12 mei 2004

Alweer

Financieel gezien kan ik het op geen enkele wijze verantwoorden. Toch heb ik me er weer aan over gegeven. Vandaag heb ik gekocht:

  • rode kniekousen in voetbalstijl

  • een gestreepte theemok

  • een oranjeroze kussentje

  • een zak vol Jamin-schepsnoep


  • Helemaal klaar voor een middagje theedrinken in m'n eentje.

    Zomaar iets

    Zomaar iets waaraan je kunt zien dat ik het simpelweg nog niet wil geloven: ik neem elke avond stug de pil...

    dinsdag 11 mei 2004

    Huh?

    Nou ehm, ik heb de commentaaroptie aangezet hoor, maar ik zie nog weinig veranderen op m'n site. Degene die de commentaarknop weet te vinden, is een held!

    Ultra-interactief

    Kijk eens aan. Blogger is vernieuwd en heeft nu zelfs een commentaarfunctie ingebouwd. Interactiever dan dit zal het niet worden: e-mail, gastenboek, én commentaarfunctie. Lezers van Froukiwi, wees niet bang en laat van u horen.

    Kooptroost

    Gisteren, toen Kaneel bij me was, heb ik me ingehouden. Vandaag heb ik er, nadat ook een tweede vriendin me begon aan te moedigen, maar gewoon aan toegegeven. Kooptroost. Een welbekend vrouwelijk fenomeen. Mijn aanwinsten:

  • een belegd broodje van Bakker Bart

  • een boekje getiteld 'Brave meisjes komen in de hemel, brutale overal'

  • een nieuw lingeriesetje (maar voor wie, vraag ik me af...)

  • een lekker slonzig t-shirt wat altijd goed zit


  • Het moment van aanschaf geeft een heerlijk gevoel van macht, een gevoel van troost. Het moment daarop komt de klap. Je zit op de fiets met plastic tassen aan je stuur, en het gelukzalige gevoel maakt langzaam plaats voor een vreemd soort leegte. Met een zucht vraag je jezelf af: ben ik er nou gelukkiger van geworden?

    maandag 10 mei 2004

    Uit (deel 2)

    Pff. Wat een vreemde situatie. Ik loop versufd rond, ik sleep me door de dagen heen, wacht tot de schok komt, tot ik besef dat die viereneenhalf jaar samen met hem echt voorbij zijn...

    Gelukkig zijn er duizend lieve mensen om me bezig te houden. Mensen die me bellen, mailen, opzoeken, en mensen die lekker een potje met me willen voetballen in de tuin. Zo kom ik de dag op het nippertje door.

    zondag 9 mei 2004

    Nog meer geknutsel

    Ik heb me helemaal uitgeleefd. Voortaan houdt een mooi tellertje van NedStat bij hoeveel bezoekjes ik krijg.

    Bezigheidstherapie

    Tja. Ik kan wel de hele dag apathisch voor me uit gaan zitten staren tot de verschrikkelijke waarheid ten volle is doorgedrongen, maar daar schiet ik ook niks mee op. Een beetje spelen met het internet dan maar.

    Een tijdje geleden schreef ik nog dat ik absoluut geen gastenboek of reactiemogelijkheid wilde. Laat die lezers maar anoniem blijven, dacht ik. Ik denk dat ik er nu wel klaar voor ben. Bij deze introduceer ik het officiele Froukiwi's gastenboek. Laat wat achter als je zin hebt.

    Uit

    Het is uit. M'n verkering. Uituituituit. Uit...

    donderdag 6 mei 2004

    Life goes on

    Ik was dus op weg naar Utrecht. Om samen met mijn geliefde vriendinnetje Kaneel het bevrijdingsfestival te bezoeken! Het was enorm gezellig. We hebben samen lasagna gegeten, wijn en bier gedronken, en een Calippo uit het kartonnetje geslobberd. We hebben gedanst, mensen gekeken, en een gadget van Mensen In Nood om onze nek gehangen. En de topper van de avond: 6 euro verdiend!

    Zes hele euro's, en ik kan je verzekeren: als we ons geheime goudmijntje tot op de bodem hadden leeggeschraapt hadden we nog véél meer verdiend. Adam Curry zou jaloers zijn als 'ie hoorde hoe slim we het hebben aangepakt. Let goed op, het gaat als volgt. De biertjes op het festival kosten 2,50. Voor een leeg (plastic) glas krijg je 0,50 statiegeld terug. Het enige wat je dus hoeft te doen, is je ogen goed de kost te geven. En dat deden we dus ook: rapen, rapen, rapen! Het was alsof er geld op de grond lag. En zo kwam het dat Kaneel en ik, terwijl we zelf maar 2 biertjes hadden geconsumeerd, bij de bar terug kwamen met 12 lege bierglazen. Kassa!

    Helaas moesten we weg, ik moest m'n trein halen. Onderweg naar de fiets zag ik minstens vier lege glazen liggen. Het liefst was ik snel even terug gerend om die glazen in te leveren. Zeg nou zelf: je bent toch een dief van je eigen portemonnee als je zo'n kans laat liggen?

    Botsing met het leven

    Gisteren zat ik in de trein van Enschede naar Utrecht. Ineens stopten we, midden op een overgang. "Er is waarschijnlijk een aanrijding geweest" riep de mevrouw van de NS om. Even later: "We hebben een vervelende mededeling. Er is inderdaad een aanrijding geweest, met dodelijke afloop. We weten nog niet hoe lang het gaat duren. Meer informatie volgt."

    Slik. Een aanrijding. Dood. We hadden iemand dood gereden. Een vreselijk idee. Ik keek naar buiten waar de buurt toestroomde, auto's werden omgeleid en mensen van de NS en politie druk rondliepen. Later kwam de brandweer om de trein schoon te maken, gewapend met brandslang, een vuilniszak en witte handschoentjes. Serieuze uitdrukkingen op de gezichten van de brandweermannen. Ondertussen hingen een aantal mensen in de trein zo ver mogelijk met hun hoofd uit het raampje, om maar een glimp op te kunnen vangen van wat er vooraan de trein bezig was. Ook de buurt stond lekker op straat te koekeloeren; sigaretje roken met de buurvrouw, gezellig, ongelukje kijken. Ik werd er misselijk van.

    Maar ja, zo gaan die dingen. Mensen hebben nu eenmaal een onbegrijpelijke fascinatie voor ongeluk, leed, de dood. Even kijken wat er gebeurd is en dan gaat het leven weer door. Terwijl er nog geen anderhalfuur geleden iemand dood onder de trein lag, reden wij weer verder. Naar daar waarop ons gewacht werd. Mobieltje aan, even bellen dat je wat later komt. Kan ik nog mee eten vanavond?

    woensdag 5 mei 2004

    "Vróuwen..."

    Ik ben natuurlijk enorm blij met mijn nieuwe kapsel, maar moet wel erg wennen aan de lok die nu ineens zo op m'n voorhoofd hangt. Telkens als ik in de spiegel kijk denk ik: huh?! Waar ik op zo'n moment echt behoefte aan heb, is aan een vrouw. Een vrouw aan wie ik kan vragen: "zit het wel leuk, die pony?" en dat zij dan terug zegt: "natuurlijk, het staat je geweldig!" Helaas woon ik momenteel met 4 mannen in een huis. Ik heb, behalve het kassameisje van de Kruidvat, nog geen vrouw gezien sinds ik bij de kapper ben geweest. Wat mis ik nu mijn geliefde huisgenootje, mijn zusje, mijn moeder of mijn vriendin! Begrijp me niet verkeerd: die mannen hier zijn stuk voor stuk schatten en merkten zelfs uit zichzelf dat ik naar de kapper was geweest, maar veel verder dan "leuk" komen ze niet. En ze hebben natuurlijk alles behalve verstand van de laatste haarmode. Gelukkig ga ik vanavond een wijntje drinken met twee vriendinnen. Kunnen ze me fijn geruststellen dat m'n nieuwe haar echt leuk is.

    Autotrauma

    't Is alweer een paar dagen geleden, maar toch wil ik dit trauma graag nog even delen met u. Als onervaren chauffeur is het slechts wachten tot er een keer iets mis gaat. Bij mij ging het zo:

    Ik was bij mijn ouders in Limburg, die daar op de camping stonden. Ik vroeg of ik mocht rijden. Met zijn drieën stapten we in de auto, ik achter het stuur. Toen we net de camping af waren ging het al mis. Ik reed een helling op, en dan niet zo'n slap hellinkje waarop je met je instructeur de hellingproef hebt geoefend, maar een echte full-grown bikkel-helling. Aan het einde van de helling moest ik de doorgaande weg opdraaien, maar helaas reden er wielrenners langs waardoor ik moest stoppen. Midden op die helling dus. Je raadt het al: ik kwam nooooit meer weg. De hellingproef mislukte, we rolden een stukje achteruit, mijn vader trok in paniek aan de handrem, ik begon te schreeuwen tegen mijn vader, mijn moeder probeerde vanaf haar plaats achterin de hoofden koel te houden, iedereen schreeuwde tegen elkaar, en ik bleef die *#@%&* hellingproef maar proberen. Uiteindelijk lukte het me om weg te scheuren; onder geroep van mijn ouders dat ik meer gas moest geven, schoten we met ronkende motor en piepende banden de helling op, de bocht door en in één keer de weg op.

    Pfffieuw! Nog een geluk dat er geen andere auto's te bekennen waren op dat moment.

    Vandaag is een prachtige dag...

    ... om lang uit te slapen, uitgebreid te ontbijten en pas aan het einde van de ochtend onder de douche te stappen.

    dinsdag 4 mei 2004

    Lekker

    Vandaag heb ik mezelf eens lekker verwend. Ik begon bij de kapper, alwaar ik mezelf een frisse nieuwe lentecoupe heb laten aanmeten. Vervolgens ben ik naar de zonnestudio gefietst om een tien-keer-zonnen-kaart te kopen. Als laaste ben ik de drogist in gedoken voor een paar geweldige verzorgingsartikelen die het beste naar boven brengen in huid en haar. Wat een genot. Er is werkelijk waar geen betere manier om de middag door te komen.

    zondag 2 mei 2004

    Attentie attentie!

    Vanaf vandaag ben ik voor al mijn lezertjes bereikbaar via de mail.

    Ah ah ah oewowowoooww

    O, wat was het spannend gisterenavond. We hielden het bijna niet uit, die tweeëneenhalf uur lang. Gelukkig sleepten Tooske, Reinout, Jim en een zonnebankgebruinde Jamai ons er doorheen. En natuurlijk won Boris. Want Boris is gewoon de beste. Een beetje jammer dat hij na de winst van de Idols-bokaal, terwijl de adrenaline door de zaal gierde, dat slome lied nog een keer moest zingen, maar vooruit. Van Boris kunnen we dat wel hebben. Wat ik daarentegen écht niet door de beugel vond kunnen, is dat ge-"keep the soul alive!" de hele tijd. Ongetwijfeld in navolging van de regieaanwijzingen, smeet onze vriend te pas en te onpas met zijn oneliner. Ook het zwarte hoedje week niet van zijn zij, in de talloze filmpjes die we langs zagen komen. Boris is duidelijk bezig met zich profileren. Nou, ik vind het ronduit walgelijk. Boris, ik was je grootste fan, maar als je zo door blijft gaan, hoef ik niet eens meer in je kontje te knijpen.

    Talent op de vrijmarkt

    Ik ben niet zo'n grote fan van koninginnedag. Vroeger vond ik het een enorm spannend feest, maar de laatste jaren valt het me wat tegen. Het is allemaal net iets te gedwongen gezellig, net iets teveel loos gezuip. Er is echter één aspect van koninginnedag waar ik al mijn hele leven een zwak voor heb: de vrijmarkt. Vroeger zat ik jaarlijks met mijn zusje op een oud kleed om onze knuffelkonijnen en loloballen te verkopen, of speelde ik gitaar met voor me een pet voor de centen. Tegenwoordig geniet ik van de kiddo's die hun geluk beproeven op de hoek van de straat.

    Dit jaar liet ik me verleiden door een besproet jongetje kauwend op een broodje knakworst, twee meisjes die een professionele show als straatartiesten neerzetten, een jongetje dat vol vuur zijn zelfbedachte spel aanprees en een meisje dat met haar keyboard het plaatselijke dwijlorkest probeerde te overstemmen. Stuk voor stuk veelbelovende talenten.