Siësta in het revalidatiecentrum

Het is kwart over twaalf en het werk wil niet meer vlotten. Ik sta voor het raam op de tweede verdieping en stop m'n handen in de zakken van mijn flodderige zomerbroek. Ik kijk naar het plein beneden. De terrasstoeltjes onder de bomen zijn bezet door groepjes medewerkers met dienbladen en broodtrommels. Sommige van hen dragen verpleegstersuniformen, sommigen een overhemd en een stropdas, weer anderen dragen kleurige shirtjes en sandalen. Een meisje waagt zich met haar dienblad in de zon. Een man met zijn linkerarm in een mitella gewikkeld slentert over het plein. Midden op het plein, onder de grote boom, staat een ziekenhuisbed. Een man ligt in het bed te lezen. Naast het bed staat een leeg terrasstoeltje waar zojuist nog een mevrouw zat. Het gelach van een groepje dames schalt over het plein. Het is tien voor half één en het werk wil niet meer vlotten.