Het kantoorsyndroom

Sinds begin april werk ik als stagaire in een revalidatiecentrum. Niet dat ik mensen help met revalideren hoor. Nee, ik zit gewoon saai op een kantoor en houd me vanachter mijn computer bezig met het welzijn van de verpleegkundigen. Best leuk, maar ik moet zeggen dat ik me angstaanjagend snel aanpas aan het kantoorleven. Het gebeurt zonder dat ik er erg in heb. Zodra ik plaats neem op een ergonomisch verantwoorde bureaustoel achter een ergonomisch verantwoord beeldscherm met mijn voeten op een ergonomisch verantwoord voetenbankje, word ik meteen tien keer saaier. Terwijl ik normaal gesproken graag felgekleurde shirtjes en sportieve vestjes draag, sta ik nu 's ochtends voor mijn kast op zoek naar mijn saaiste outfit. Ik wil niet al te veel opvallen op kantoor dus kies ik het liefst voor een spijkerbroek, zwarte schoenen, een zwarte trui of een bloesje. En ik hou niet eens van bloesjes!

Toen ik me dat laatst met een schok realiseerde dacht ik nog hoopvol: "morgen trek ik gewoon wat fleurigs aan!" Maar het was al te laat. Hoe hard ik ook probeerde, het het lukte me gewoonweg niet. Ik kan maar één ding concluderen. Ik lijdt aan het kantoorsyndroom. Ik ben getransformeerd tot een onherkenbare grijze muis, een hersendode beeldschermstarende bloesjesdrager die alleen nog maar over het weer kan praten. Doodeng.