Onderweg

We zoenden elkaar op een zaterdagnacht, in een smoezelig hoekje naast een snackbar. We waren dronken, we dachten niet meer na, we werden verliefd. Onze ontmoetingen werden een aaneenschakeling van onderwegplekken.

In mijn hoofd zit een film van een verliefde jongen en een verliefd meisje. Je ziet beelden van de jongen en het meisje, op allerlei plekken in Nederland. Ze staan te zoenen op het station in Enschede, bij een tramhalte in Scheveningen, in een auto in de Nijkerkse polder, ze nemen afscheid op een perron in Venlo en ze springen elkaar in de armen bij een Hooglandse bushalte. Hooverphonic zingt op de achtergrond: "that's why I am so mad about you."

Gisteren speelde de slotscène van de film. Je ziet de jongen en het meisje lopen in een parkje in Deventer, vlak langs het spoor. Ze hebben hun handen in hun zakken. Ze praten, ze kijken elkaar niet aan. Hij geeft haar een sleutel. Het begint zachtjes te regenen. Op het station geven ze elkaar een knuffel. Dan stapt hij in de trein. Zij kijkt hem na. Ze zucht, en neemt de trein naar huis.

Net als vroeger

Zojuist gedaan: de groen uitgeslagen stugge touwen met ringen eraan van de roestige metalen balk af gewikkeld, het houten plankje opgezocht, afgeveegd en tussen de ringen gestoken, voorzichtig getest of de constructie nog werkt, en toen, net als vroeger op het plankje gaan zitten. M'n billen pasten niet meer zo goed tussen de touwen, maar toch. Ik heb geschommeld!

Siësta in het revalidatiecentrum

Het is kwart over twaalf en het werk wil niet meer vlotten. Ik sta voor het raam op de tweede verdieping en stop m'n handen in de zakken van mijn flodderige zomerbroek. Ik kijk naar het plein beneden. De terrasstoeltjes onder de bomen zijn bezet door groepjes medewerkers met dienbladen en broodtrommels. Sommige van hen dragen verpleegstersuniformen, sommigen een overhemd en een stropdas, weer anderen dragen kleurige shirtjes en sandalen. Een meisje waagt zich met haar dienblad in de zon. Een man met zijn linkerarm in een mitella gewikkeld slentert over het plein. Midden op het plein, onder de grote boom, staat een ziekenhuisbed. Een man ligt in het bed te lezen. Naast het bed staat een leeg terrasstoeltje waar zojuist nog een mevrouw zat. Het gelach van een groepje dames schalt over het plein. Het is tien voor half één en het werk wil niet meer vlotten.

Vroeg

Vanmorgen werd ik wakker. De zon scheen fel naar binnen door mijn half openstaande gordijnen en ik hoorde vogels fluiten. Ik dacht dat het al minstens half negen moest zijn en schrok me dood. Shiiiit, ik heb me verslapen!

Ik keek op m'n wekker. Het was pas half zeven.

Half tien 's avonds

De ramen staan open, de merels fluiten. De straten zijn warm, het gras ruikt naar hooi. Ik kijk naar de lucht. Mijn hoofd is leeg.

Bboys en balletmeisjes

Het creatieve hoogtepunt van 't jaar is achter de rug. Na maanden van aftasten, uitproberen, verzinnen, improviseren, overleggen, discussiëren, mailen, afspreken, verzetten, uitwisselen, corrigeren, oppakken, weggooien en uiteindelijk écht dansen, hebben we onze choreografie opgevoerd tijdens de voorstelling van Arabesque.

Nooit gedacht dat een samenwerking tussen twee zulke verschillende dansstijlen zo goed zou uitpakken. Het begon als een experiment. Twee groepen dansers in een zaaltje. Zij, de breakdance jongens, waren ultra relaxed, deden niet aan agenda's en ook niet aan choreograferen. Wij, de moderne dans meisjes, waren vaak gestresst, hadden overvolle agenda's en wilden elke stap uitdenken. Zij hingen rond, ze 'klooiden' wat, ze maakten grapjes. Wij probeerden iets te bedenken, we lachten niet om hun grapjes, we riepen ze tot de orde. Onze werkwijzes en persoonlijkheden verschilden van elkaar als dag en nacht.

Nu, vier maanden later, is alles anders. We hangen samen rond, we lachen om elkaars grapjes, en als het nodig is wordt er serieus gewerkt. We hebben veel van elkaar geleerd, we hebben elkaars stijl leren waarderen en we hebben een choreografie neergezet waar we trots op zijn. Door twee werelden samen te brengen is er een prachtig bastaardkind geboren. Om het maar eens sjiek te zeggen: het geheel is meer dan de som der delen.

Het moge duidelijk zijn. De samenwerking tussen de bboys en de balletmeisjes is officieel geslaagd.

Verrassing

Vanmorgen kwam ik met mijn duffe hoofd de woonkamer binnengesloft. Uit mijn ooghoek zag ik wat op de bank liggen. Ik dacht eerst dat ik niet goed wakker was maar toen ik met mijn ogen knipperde lag het er nog steeds. Daar, op onze banken, terwijl het ochtendlicht door het raam naar binnen scheen, lagen twee jongens te slapen. Allebei op een eigen bank. Ze zagen er enigszins verkreukeld uit en verspreidden en weeige geur. Om het geheel af te maken droegen ze een hawaii-slinger om de nek. Ze werden wakker toe ik per ongeluk heel hard begon te lachen. Ze tilden hun hoofden op en kreunden een soort groet. Ik besloot de jongens een "waardige" ontwaking te gunnen en verdween naar de keuken voor m'n ontbijt. Toen ik even later weer de woonkamer inkwam zaten de heren gezellig samen naar ontbijt TV te kijken. We voerden een beleefd gesprekje. Ze vroegen woon jij hier? Ik zei ja ik woon hier. Ik ga nu werken. De jongens glimlachten naar me en wensten me een fijne dag.

Getverderrie

Het regent.

Vol met voorstelling

Ze moeten niet vergeten de deur af te plakken de technici moeten nog een teeveetje in de tweede kleedkamer neerzetten met de kaartverkoop moeten we turven welke kaartsoorten we verkopen als we vanavond de finaledans oefenen moeten we ook het buigen goed oefenen ik moet niet vergeten te zeggen dat de dansers op hun uitstraling moeten letten mijn sokken liggen ook nog ergens in de zaal de warming-up voor maandag moet ik nog voorbereiden en als ze nou maar op tijd komen vanavond!

Het is duidelijk. De jaarlijkse voorstelling van Arabesque komt er weer aan. Helaas staat mijn enkelblessure me niet toe mee te dansen, maar dat weerhoudt me er niet van elke avond in een donkere theaterzaal te bivakkeren. Ik doe ik waar ik het beste in ben. Ik ren rond tussen kleedkamer en techniekhok, ik bemoei me met alle mogelijke zaken, ik hou mensen bij de les, ik geef instructies, ik maak me zorgen om niks, ik denk dat de wereld vergaat als ik me erbuiten hou. Ik draag expres m'n zwarte petje omdat ik er dan een beetje uitzie als een director.

's Nachts droom ik van danspassen en lichtcombinaties. Ik zit vol met voorstelling.

Dikke moeder

In de trein zag ik een klein meisje met een hele dikke moeder. De moeder zat naast het gangpad, het meisje zat veilig tussen raam en moeder in. Moeder sloeg een dikke worstjesarm om haar dochter heen en het kind kroop gelukzalig tegen mams aan. Haar hoofd kon precies leunen op de enorme linkerborst van moeder. Ik sloeg het paar jaloers gade. Zo'n dikke moeder om tegenaan te leunen, dat lijkt me wel wat.

Grappige observaties

• Een mevrouw in de kleedkamer van het zwembad die er met kletsnatte haren en bijna naakt totaal anders uitziet dan met gekamde haren en kleren aan
• Een klein jongetje in diezelfde kleedkamer die vol ontzag en verlegenheid kijkt naar de blote vrouwen om hem heen
• Een meisje op de fiets dat keihard en enorm vals aan het meezingen is met haar mp3-speler

De echte wereld

De hele dag zit ik op kantoor ('t is een terugkerend thema ja). De hele dag zie ik drukke collega's, stille gangen, kasten met mappen, gesloten deuren, moderne computers en ratelende kopieermachines. Ik vind mijn werk leuk hoor. De koffie is lekker. En mijn collega's zijn gezellig. Maar ik word pas echt gelukkig als ik even naar buiten mag. Als ik even over mag steken naar de kinderafdeling. Als het speelkwartier is. Tussen het groen en de vogels zie ik dan kinderen in elektrische rolstoelen, kinderen met mankepootjes, kinderen die naar me kijken, kinderen die lachen als ik naar ze zwaai, kinderen die met een schep op de grond timmeren, kinderen die huilen, kinderen die "hee juf!" roepen als ik tegen een voetbal schop, kinderen op fietsjes, kinderen met brilletjes, grote kinderen, kleine kinderen, verdrietige kinderen en blije kinderen. De zon schijnt, de juffen vegen snotneuzen af en ik weet weer hoe de echte wereld is.

Goed met computers

Voor mijn onderzoekje bij het Roessingh heb ik een statistiekprogramma nodig. Een programma wat niet standaard op de PC's van de afdeling Pee en Oo staat. Ik heb geprobeerd een werkplek te regelen bij de afdeling Er en Dee, waar ze dat programma wel hebben, maar in een grote organisatie als deze, met allemaal drukbezette mannen die dingen voor mij moeten regelen, schiet dat niet op. Daarom heb ik vandaag besloten het heft in eigen hand te nemen. Ik leen een laptop van een huisgenoot, ik fiets langs een vriendin voor de installatie-cd van het programma en voilà. Op mijn werkplek probeer ik de boel aan de praat te krijgen. Ik leen een muis bij de afdeling Ie Cee Tee en om m'n documenten van de PC naar de laptop te krijgen gebruik ik mijn ultra hippe MP3-spelertje. Ik plug dingen in, ik plug dingen uit, ik doe een herstart, ik klik en ik zoek, ik rommel met stekkertjes. Ik voel me een echte whizzkid. En dan: whoehaaaa, het werkt! O wat ben ik trots op mezelf. Ik ben zo goed met computers.

Venloos feesten

Zaterdag zat ik met mijn liefje J. in een kroegje in Venlo. Het was niet zomaar een kroegje, het was een traditionele engelse pub. Het was een kleine ruimte, het stond er blauw van de rook en de barkrukken zaten vol met meelijwekkende ouwelui. Toch was het er erg gezellig. De ouwelui dansten, zongen en flirtten met elkaar. Toen ik naar het toilet ging zag een van hen haar kans schoon. Een ietwat oude, geblondeerde vrouw met naveltruitje kroop naast J. op de bank. Toen ik terug kwam zat ze druk tegen hem aan te praten in een onbegrijpelijk Venloos accent. Ze stelde zich aan me voor: "Anita". J. en ik keken elkaar aan en lachten. Anita droop al snel weer af. Ze greep haar handtas met luipaardenprint en gaf ons allebei drie zoenen.

Aangemoedigd door het enthousiasme van Anita besloten J. en ik te gaan dansen. We verlieten de pub op zoek naar een geschikte plek om de bloemetjes eens flink buiten te zetten. Al snel zagen we een deur waaruit muziek kwam maar waarop een briefje hing met "toegang alleen voor genodigden". Het briefje zag er niet echt professioneel uit maar je kunt nooit weten. We vroegen daarom de kleine doch chagerijnig kijkende uitsmijter of er een besloten feestje gaande was. Maar nee, we mochten gewoon naar binnen. In Venlo is het blijkbaar heel normaal om dat soort briefjes op je deur te hangen.

Eenmaal binnen bleek dat we in een soort strand-party-tent voor zestienjarigen terecht waren gekomen. J. en ik bestormden enthousiast de dansvloer, maar het bleek al snel dat de Venloose jeugd helemaal niet van dansen houdt. Er waren wel wat meisjes die semi-geil met hun kont draaiden, maar heel overtuigend kwam dat toch niet over. De jongens, nog niet helemaal uitgegroeid, stonden aan de kant met een hand in de broekzak, een kettinkje om de nek en een biertje in de hand. Een van hen, een kop kleiner dan J, keek spottend naar mijn lief, die net aan een swingende move begon. De jongen leek maar niet te kunnen geloven dat er ook mannen zijn die dansen. J. en ik keken elkaar aan en we wisten: wij zijn vanavond de king en queen van de dansvloer.

Al met al heb ik me kostelijk vermaakt. Ik kan iedereen aanraden om eens een avondje te gaan stappen in Venlo. Voor mij is het overduidelijk: Venlo is de feesthoofdstad van Nederland.

Heuglijk bericht

Ik loop weer. En belangrijker nog: ik loop weer recht. Hoera!

Het kantoorsyndroom

Sinds begin april werk ik als stagaire in een revalidatiecentrum. Niet dat ik mensen help met revalideren hoor. Nee, ik zit gewoon saai op een kantoor en houd me vanachter mijn computer bezig met het welzijn van de verpleegkundigen. Best leuk, maar ik moet zeggen dat ik me angstaanjagend snel aanpas aan het kantoorleven. Het gebeurt zonder dat ik er erg in heb. Zodra ik plaats neem op een ergonomisch verantwoorde bureaustoel achter een ergonomisch verantwoord beeldscherm met mijn voeten op een ergonomisch verantwoord voetenbankje, word ik meteen tien keer saaier. Terwijl ik normaal gesproken graag felgekleurde shirtjes en sportieve vestjes draag, sta ik nu 's ochtends voor mijn kast op zoek naar mijn saaiste outfit. Ik wil niet al te veel opvallen op kantoor dus kies ik het liefst voor een spijkerbroek, zwarte schoenen, een zwarte trui of een bloesje. En ik hou niet eens van bloesjes!

Toen ik me dat laatst met een schok realiseerde dacht ik nog hoopvol: "morgen trek ik gewoon wat fleurigs aan!" Maar het was al te laat. Hoe hard ik ook probeerde, het het lukte me gewoonweg niet. Ik kan maar één ding concluderen. Ik lijdt aan het kantoorsyndroom. Ik ben getransformeerd tot een onherkenbare grijze muis, een hersendode beeldschermstarende bloesjesdrager die alleen nog maar over het weer kan praten. Doodeng.

Straatfestival

Afgelopen zondag was er een "straatfestival" bij ons in de straat. De winkels aan het begin van de straat zetten hun kraampjes buiten, er werd een demonstratie diabolo gegeven voor de kinderen en de alternatievelingen van de expositieruimte verkochten voor de gelegenheid ijsjes.

Mijn huisgenoten besloten dat ze ook mee wilden doen aan het straatfestival en zetten de pingpongtafel neer op de parkeerplaats aan de overkant. De zon op je bol, de radio op Slam FM en huppakkee, je hebt een fantastisch feest. Helaas keken de meeste voorbijgangers een beetje chagerijnig langs ons heen. Een enkeling lachte, groette of toeterde, eentje stopte zelfs om een potje mee te pingpongen, maar verreweg de meeste mensen keken stug voor zich uit en deden net alsof ze die idiote studenten op blote voeten niet zagen.

Erg jammer want hoewel het kraampje met snuisterijen van de drogist ("nu of nooit") en de voorlichtingskraam van de politie ("een veilige buurt") bijzonder interessant waren; het echte feest was toch absoluut bij ons.