Ochtendritueel

Mijn ochtend begint altijd met een ontbijtje een krantje. Zonder die twee dingen ga ik de deur niet uit. Aan de eettafel, met een kop thee, een geroosterde boterham en de krant voor me, ontwaak ik. Het lezen van de krant verloopt volgens een vast patroon. Eerst lees ik de koppen op de voorkant. Als tweede check ik het weerbericht in de rechterkolom. Dan lees ik de artikelen onder de koppen die ik al eerder bekeken heb. Vervolgens lees ik soms de colomn links onderin. Die van Remco Campert lees ik altijd, die van Jan Mulder soms. Nadat ik de voorpagina heb gehad blader ik de rest van de krant door. Als er genoeg tijd over is lees ik hier en daar een artikel, zo niet dan blader ik meteen door naar de laatste pagina. Daar bekijk ik altijd de grafiekjes van het weerbericht en dan, als allerallerlaatste, lees ik de strip van Sigmund.

Vanochtend liep het anders. Ik worstelde me zoals altijd plichtsgetrouw door het nieuws heen. Verkiezingen in Irak, Wouter Bos, nog meer verkiezingen, multi-culti debatje in Amsterdam. Toen ik m'n thee bijna op had stond ik mezelf toe om door te bladeren naar mijn favoriete pagina, dat waar ik het allemaal voor doe 's ochtends. Eerst het weerbericht. En toen, het lekkerste voor het laatste, wilde ik Sigmund gaan lezen. Maar, en nu komt het, op de plek waar Sigmund hoorde te staan ZAT EEN GAT! Een huisgenoot, de lolbroek, was zo leuk geweest om mijn favoriete ochtendstrip uit de krant te scheuren VOORDAT IK 'EM HAD GELEZEN! Ik ondernam meteen actie. Ik ging er vanuit dat de strip op de WC zou hangen maar moest een een paniekaanval onderdrukken toen ik hem daar niet terug vond. Gelukkig wist ik de huisgenoot te traceren en via hem kwam ik bij het kastje terecht waar de Sigmund strip preikte. Ik zuchtte van opluchting. Hij was terecht. Mijn eigenste echte favoriete stripje. Ik heb hem gelezen, ik heb geglimlacht, nu kan dan eindelijk mijn dag beginnen.