Hormonen

Het zullen de hormonen wel zijn. Die kun je altijd zo lekker overal de schuld van geven, hormonen. Ook nu weer. Soms heb ik dat gewoon. Heel genant. Van die periodes. Van die dagen. Dat ik vreselijk sentimenteel ben. Dat ik bij het minst of geringste moet janken. Overal door ontroerd.

Gisteren: Finding Neverland. Stiekem probeerde ik mijn traantjes weg te pinken zonder dat m'n huisgenoten argwaan zouden krijgen. Na de film bleef ik zitten met natte rode wangen. Vanochtend: de column van Martin Bril in de Volkskrant, over de poes die dood is. Janken, janken! Gewoon, aan de ontbijttafel. Te genant voor woorden.