Doodvonnis

Als ik bij de Aldi kom, houd ik het personeel altijd een beetje in de gaten. Met name de kassameisjes krijgen mijn aandacht. Niet opvallend hoor. Nee, ik kijk gewoon een beetje vanuit mijn ooghoeken hoe ze eraan toe zijn. Het valt me namelijk op dat de kassameisjes bij de Aldi over het algemeen niet al te gezond ogen. De meesten zien er buitengewoon verlept uit.

Soms zit er ineens een nieuw meisje achter de kassa. Zo'n nieuw meisje ziet er meestal nog redelijk fris en gezellig uit. Een heldere oogopslag, sportief polootje onder de blauwe Aldi jas. Maar naarmate ze er langer werkt, zie je haar wegkwijnen. Het blauwige TL-licht, de slordige dozen vol Helly Cola en de continue stroom van lelijke chagerijnige klanten zorgen ervoor dat het licht langzaam dooft in de ogen van de kassameisjes. Hun huid wordt grauw, hun haar pluizig en onder hun ogen vormen zich wallen die nooit meer verdwijnen. Als ik weer eens zo'n wegkwijnend meisje achter de kassa zie zitten, probeer ik haar nog wel eens op te vrolijken met een vriendelijke glimlach. Want eerlijk waar, werken bij de Aldi: het lijkt wel een doodvonnis.