Ménsenkind're

Vier dagen werken bij Disney on Ice geeft me, naast een hoofd vol Disney liedjes (Hakuna Matata, 't is maar hoe ge 't ziieeeet), genoeg stof tot schrijven voor een heel jaar. Ménsenkind're wat een mensen. Neem alleen al de kinderen. Sommigen schieten er als een haas vandoor als je ze zegt "je mag er niet aankomen met je handjes, alleen maar kijken." Terwijl sommigen lief "oke" zeggen en dan de handjes op hun rug doen om rustig verder te kijken.

De volwassenen zijn eigenlijk een stuk erger. Vaders die hun zoon aansporen om het ijs aan te raken: "voel maar even of het koud is Patrick!" Of nog erger, vaders die het niet kunnen laten om zelf even het ijs aan te raken. En dan de vrouwen. Niet de moeders, nee, de vrouwen die met een clubje gaan. Na de laatste show kwamen er twee van zulke vrouwen op me af. "Ja ik ga nu even iets heel raars doen hoor, mag ik wat vragen, ja kijk, het zit namelijk zo, wij zijn Disney fans, dus eehm, zouden we misschien nog een keer een foto kunnen maken van alle Disney figuren." "Nee, sorry mevrouw, dat gaat niet, de schaatsers zijn zich alweer aan het omkleden." "Oooh, wat jammer nou, want ja wij zijn met een heel clubje, en ik kom helemaal uit Zeeland en zij helemaal uit Venray, en we zijn grote Disney fans weet je wel?" "Ja dat begrijp ik mevrouw, ik vind het heel rot voor u, maar ik kan u helaas niet verder helpen..."

En nou ophoepelen allemaal met die jengelende kinderen en lelijke Winnie de Pooh truien.