Ouwe brikkies

Het lijkt een geheime wet: zodra je gaat studeren, valt je fiets binnen drie maanden uiteen in een krot. Je mooie blauwe Gazelle die je kreeg toen je 12 werd: er blijft niks van over. De velgen verroesten, de remmen houden er spontaan mee op en de band is om de haverklap lek. En als 'ie al niet aftakelt, dan wordt 'ie wel gejat. Zo verging het ook mijn ouwe trouwe fietsje; hij werd voor de deur gejat. Nu heb ik een nieuwe, een tweedehandsje, die er op het eerste gezicht goed uitziet. Helaas gaat 'ie harder achteruit dan verwacht. Vooral de ketting is een probleemgeval. Ik heb al te vaak met de fiets in de hand naar huis moeten lopen, die rottige kettingkast open geschroefd en met veel pijn en moeite een smerige ketting terug op de tandwielen gelegd.

Vandaag was het weer raak. Ik wilde weg fietsen, maar... m'n ketting lag eraf. Ineens schoot het me te binnen: dat was vorige week gebeurd en ik had het repareren steeds maar uitgesteld. Stom! Vergeten! Ik ging op zoek naar een vervangende fiets. Nu moet je weten dat er bij ons studentenhuis nogal wat oude fietsen staan, dus de kans er een te vinden was aanzienlijk. Ik vond inderdaad twee fietsen die er prima uitzagen. Helaas was van beiden de band lek. Uiteindelijk vertrok ik op de fiets van een huisgenoot ("ach, die's toch niet thuis"). De fiets was een beetje te hoog, ik wiebelde wat heen en weer op het zadel, maar verder ging het wel.

Tot ik merkte dat de remmen kapot waren. En dan niet een beetje kapot, maar goed kapot. Ten eerste kon ik niet remmen, en ten tweede was de rem van het achterwiel half geblokkeerd. Het bleek een helse toer om vooruit te komen. Ik fietste met een geblokkeerd achterwiel. Tegen de wind in. Op een veel te hoog zadel. Je begrijpt, dat was zwoegen. Van mijn okselfrisheid was niks meer over toen ik eindelijk op de universiteit aankwam.

Dus. Ik moet mijn ketting maar eens op mijn fiets gaan leggen.