Tip van de dag

Fair trade anjers van de Albert Heijn. Staan wéken!

Komkommer

Vandaag in alle vroegte gespot: een meisje dat al fietsend aan een komkommer zat te knabbelen.

De zoektocht naar een baan, deel 2

Vlak na het stukje over mijn sollicitatiesores, waarin ik schreef dat het allemaal niet zo opschoot met die leuke vacatures, begon het ineens te lopen. Ik geloof dat ik eindelijk een beetje de weg begon te kennen in vacatureland, want in korte tijd kwam ik een hele stapel leuke vacatures tegen. Ineens zat ik wekelijks te ploeteren op spetterende, gemotiveerde brieven en kwam ik tijd te kort om al die vacatures uit te printen dan wel te knippen. Helaas ontving ik een aantal afwijzingen, van andere sollicitaties hoorde ik zelfs helemaal niks meer, maar gelukkig had ik uiteindelijk beet.

Na een kennismakingsgesprek, sollicitatiegesprek, tweede gesprek en een hele berg twijfels is de knoop nu doorgehakt en kan ik het officieel aankondigen: ik heb een andere baan! Ik ga aan de slag als, jawel, management trainee. Een hele mond vol, maar waar het op neer komt is dat ik managers ga helpen met hun werk en tegelijkertijd van alle kanten wordt getraind, gecoacht, gekneed en geprikkeld. Een leerzame ervaring lijkt me.

Twee dagen nadat ik besloot voor de baan te gaan, lag er een uitnodiging op de mat van een andere organisatie, waar ik had gesolliciteerd als docent. Omdat je nu eenmaal niet alles tegelijk kunt doen in het leven heb ik die uitnodiging afgeslagen, maar moeilijk was het wel. 's Nachts lag ik te woelen en spookten alle grote levensvragen door mijn hoofd. Heb ik wel de goede beslissing genomen? Wil ik niet veel liever docent worden? Of toch mijn eigen bedrijfje beginnen, en gebruik maken van de mogelijkheden die de laatste tijd voorbij komen op dat gebied? Ben ik er klaar voor om mijn veilige administratieve baantje achter me te laten? Leg ik mezelf vast door deze keuze te maken? Is dat erg? En waar wordt ik nou eigenlijk het gelukkigst van?!

Gelukkig is het bij die ene nacht vol twijfels gebleven. Natuurlijk is het allemaal spannend: ik weet niet of het project waar ik aan ga beginnen wel echt mijn ding is en ik weet ook niet of management mijn ding is. Maar ik heb zin om dat uit te gaan vinden en zin om nieuwe dingen te proberen. Ik zeg mijn abonnementen op vacaturenieuwsbrieven op, laat de Volkskrant Banen voor wat hij is, haal dat saaie vacatureoverzicht van mijn startpagina af en ga vast uitkijken naar de eerste vrije dag waarop ik niet hoeft te solliciteren, maar lekker kan gaan shoppen. Mijn zoektocht naar een baan is voorlopig ten einde. Hoera!

Dan maar burgerlijk

De afgelopen vier dagen stond ik op een keurige Veluwse camping, samen met mijn lief en onze oude oranjebruine jarentachtig vouwwagen. Om het plaatje af te maken stonden onze families er ook, compleet met caravans, tentjes en toebehoren. Het was reuze gezellig met al die familie en ik heb enorm genoten van mijn tijd op de camping. Ik genoot van het natte gras 's ochtends op weg naar het toiletgebouw - uiteraard met een wc-rol onder de arm, ik genoot van de simpele praatjes met onze overburen, van de potjes blufpoker en badminton, van mijn nieuwe foute regenlaarsjes, van koffie uit een plastic beker, van de hangmat in de schaduw, van mijn favoriete Bob Marley vakantie-cd en natuurlijk van de zon.

Lang heb ik me verzet tegen de vouwwagen. Ik wilde hem niet, en toen ik hem wel wilde probeerde ik te doen alsof het camp is, zo'n vouwwagen. Tegen mijn vrienden sprak ik met jolige ondertoon over campings op de Veluwe en in Frankrijk. Maar inmiddels heb ik de strijd opgegeven. Ik durf het toe te geven. Ik kom uit de kast. Ja, het is burgerlijk, maar o wat vind ik het lekker. Als ik elk jaar met mijn vouwwagen op de camping mag staan, heb ik niks meer te wensen. Het kan me niks meer schelen: dan maar burgerlijk!

Trouwens...

Laatst nog een boeketje gevangen op een bruiloft.

Over webloggen

Enkele weken geleden overwoog ik om dit weblog op te heffen en onder een nieuwe naam verder te gaan. Dat had te maken met twijfels over herkenbaarheid, anonimiteit en het alomtegenwoordige Google. Al gauw besloot ik echter dat ik helemaal niet verder kon gaan onder een andere naam: al zolang ik mij kan herinneren ben ik Froukiwi. Al sinds het begin van het digitale tijdperk, toen ik zestien was en mijn eerste e-mailadres moest kiezen, ben ik Froukiwi. Ooit begonnen als lollig fruitnamen-grapje op de middelbare school, nu een klein maar belangrijk deeltje van mijzelf. Froukiwi is mijn digitale ik en dat moet zo blijven.

Het risico dat mijn weblog gevonden zal worden door mensen waarvan ik niet wil dat die hem vinden, zal altijd blijven bestaan. Ik doe mijn best geen "echte" namen te laten vallen en verder probeer ik mij netjes aan de etiquette te houden, door alleen dingen te schrijven die ik de mensen in mijn omgeving ook recht in hun gezicht zou durven zeggen. Zo probeer ik mijn weblog voor alle partijen plezierig te houden.

Hoewel Froukiwi dus blijft bestaan, heb ik toch het gevoel dat het tijd is voor verandering. Ik voel me niet meer die onstuimige studente, die ruim twee jaar geleden een roze met groene lay-out verzon en inspiratie opdeed in de trein. Het frisse en fruitige lijkt plaats te maken voor iets anders: ik denk ineens na over serieuze vraagstukken en aangelegenheden. Ik schrijf over werk, toekomst en volwassen dillema's. Natuurlijk blijft er tussen al die ingewikkeldheden ook nog tijd over om het gras te zien groeien. Ik hoop dan ook dat ik nog heel lang de tijd, zin en inspiratie houd om te schrijven over grote en kleine dingen. Maar mijn leven verandert, en het blog verandert mee. Daarom bij deze: een jasje in nieuwe kleuren.

Vragen over vragen

Gisteren was ik op een bijeenkomst waar gepraat werd over werk, carrière en loopbanen. Er waren zowel "jonge honden" als "oude rotten" uitgenodigd, die met elkaar in gesprek gingen over jonge mensen en waar zij behoefte aan hebben in hun werk. Het was een grappig mix van old boys met dure jasjes, een paar iets minder oude mannen en vrouwen in iets minder dure jasjes, en jongeren die al dan niet gewend waren om rond te lopen in hun al dan niet nette kleding. Waar deze groepen normaal gesproken al gauw hun vertrouwde gelijken opzoeken, werden ze nu gedwongen met elkaar te praten, en zo kwam het dat ik onder andere een leuk en gelijkwaardig gesprek voerde met een vijftiger die eigen baas is en zijn hobby fotograferen serieuzer aan wil gaan pakken.

De toon op de bijeenkomst vond ik ambitieus. De gesprekken gingen over "wat zoek je in een werkgever", "wat heb je te bieden", "wat is je ideale baan" en "hoe kun je je dromen waarmaken." Natuurlijk zijn dat belangrijke vragen, vooral voor jonge mensen die net hun diploma op zak hebben en de wereld willen bestormen, en voor oude rotten die deze jonge mensen graag in hun organisatie zien. Maar toen ik naar huis reed dacht ik aan de sollicitatie die ik heb lopen en waar ik over twijfel, aan mijn administratieve baan waar ik soms over klaag maar die ook best vaak meevalt, aan mijn toneellessen en aan alle andere dingen die ik naast werken leuk vind om te doen. Momenteel is voor mij de vraag niet alleen wat voor baan ik precies zoek en hoe ik daarin mijn dromen waar kan maken, maar vraag ik me voornamelijk af: hoe belangrijk vind ik die vraag eigenlijk?

Naar de kapper

Enige tijd geleden besloot ik mijn verwaarloosde strobos weer eens te lijf te gaan met een kappersbeurt en een fatsoenlijk model in mijn lokken te laten knippen. Ik kwam thuis met een relatief kort koppie, waar ik heel tevreden over was. Ik nam me vastberaden voor om dit keer mijn kapsel écht bij te houden en regelmatig naar de kapper te gaan. Vorige week was er toevallig een gelegenheid waarbij ik goed voor de dag wilde komen, bovendien bleek het vorige kappersbezoek alweer bijna twee maanden geleden, dus hup, naar de kapper.

Het was de bedoeling om mijn coupe gewoon een beetje bij te laten knippen, niks bijzonders. Maar de kapster vroeg of het wat korter mocht aan de achterkant en leefde zich vervolgens flink uit. Hele lokken vielen op mijn schoot en toen ik thuis in de spiegel keek bleek ik ineens een heel nieuw kapsel te hebben. Gelukkig heb ik nooit zo'n moeite met nieuwe kapsels, dus na een dag was ik gewend aan mijn korte haar. Mijn omgeving is er echter nog niet aan gewend; dagelijks krijg ik dingen te horen als "ooh, ben je weer naar de kapper geweest?!" en "een nieuw kapsel, wat leuk!"

Het was totaal niet mijn bedoeling, eigenlijk wilde ik gewoon een beetje bijpunten, maar ik heb er gratis en voor niks een nieuwe look bij gekregen, inclusief de bijbehorende complimenten. Best leuk, zo'n kappersbeurt!

De geur van mei

In het zaaltje waar ik elke donderdag yogales volg was het warm, afgelopen week. We deden de buitendeur open. Terwijl ik met mijn hoofd tussen mijn benen hing in een poging de volmaakte driehoekshouding aan te nemen, stroomde er een frisse lucht langs mijn neusgaten. De rest van het uur voelde ik bij elke oefening waarbij het hoofd richting vloer ging, weer die heerlijke frisse lucht in mijn neusgaten. Met mijn ogen dicht leek het net alsof ik in een weitje stond te yoga'en.

Als ik 's avonds op de bank zit en het wordt al een beetje donker buiten, dan stroomt er de laatste dagen ook zo'n frisse lucht langs mijn neusgaten. Hij komt naar binnen door de ventilatieroostertjes boven onze ramen. En ook boven, op de studeerkamer, de overloop en de slaapkamer, hangt diezelfde frisse lucht. Eigenlijk hangt hij overal. Hij is fris en toch ook al een beetje warm. Hij heeft de geur van mei: de geur van gras, blaasbloemen en vrijheid.

Tekst op een pak lange vingers

"Naar Oud-Hollands recept." Duitse vertaling op datzelfde pak lange vingers: "Nach alt-holländischem Rezept." Franse vertaling: "Un produit traditionelle." En tot slot de Engelse vertaling van de lange-vinger-makers: "Free from artificial colouring or preservatives."

Ehm... Huh?

Wennen aan wennen

Ruim drie-en-een-half jaar geleden ontmoette ik mijn lief in Portugal. Eenmaal terug in Nederland reed hij van Heemstede naar Enschede om poffertjes bij me te eten en verdween niet meer uit mijn leven. Er volgde een lange periode van heen-en-weer-gereis door Nederland. Het was wennen om op vrijdagavond naast iemand te liggen, maar op maandag was het wennen dat mijn bed weer leeg was.

Twee jaar later begon lief met een opleiding in Breda, trok bij me in en reisde iedere vrijdag van Breda naar ons flatje in Enschede. Ik hoefde niet meer te treinen maar kon lekker thuis blijven. En als ik hem miste doordeweeks, kon ik gewoon even naar zijn spulletjes kijken. Toch was het wennen, dat delen van een huishouden.

Niet lang geleden begon lief met een nieuw deel van zijn opleiding, in Enschede. Afgelopen januari verhuisden we naar een groter huis en na een jarenlange weekendrelatie wonen we nu voor het eerst écht samen. Niet alleen in de weekenden, maar ook doordeweeks, met alles d'r op en d'r aan; van spontane bbq-avondjes tot ruzie om de afstandbediening. Ik had het er even moeilijk mee: het was wennen om mijn doordeweekse territorium op te geven.

Deze week is lief een paar dagen duiken in Spanje. Was ik eindelijk gewend aan zijn slapende lijf naast me, nu moet ik weer wennen aan het lege bed. Ik dacht aan de opleiding van mijn lief en zijn toekomst als officier bij de landmacht. De verhuizingen, de uitzendingen, de kilometers, de veranderingen. Er gaan er vast nog veel komen. En ineens drong het tot me door: ik raak gewend aan het wennen.