Wintertijd

Getsie wat is het vroeg donker. Ik word er gewoon een beetje somber van.

Een beter milieu...

...begint bij jezelf. Daarom vandaag een educatief blogje, met tien manieren om energie te besparen.

1. Laadt je telefoon niet elke nacht op, maar bijvoorbeeld om de nacht. Laat je oplader niet 'leeg' in het stopcontact zitten
2. Koop de volgende keer dat er een lamp stuk is een spaarlamp
3. Zet de TV uit in plaats van op stand-by
4. Ontdooi je koelkast
5. Doe 's avonds de gordijnen dicht
6. Gebruik een stekkerdoos met "oranje knop" en zet de knop om als je de aangesloten apparaten niet gebruikt
7. Zet het beeldscherm van je computer uit als je even niet in de buurt bent
8. Doe de deksel op de pan als je iets aan het koken bent
9. Doe radio, TV en lampen uit in kamers waar je weg gaat
10. Doe deuren dicht als de verwarming aan staat

Allright boys 'n girls, get out there and save our world.

Terecht

Hoe is het eigenlijk afgelopen met Roodkapje? vroeg ik mij af. Even Googelen en de site van een lokale Brabantse krant geeft het antwoord:

"Kaatsheuvel - Roodkapje is weer terecht. Dit laat een woordvoerder van de Efteling donderdagochtend weten. Roodkapje is donderdagochtend teruggevonden bij een bejaardentehuis de Eekhof in Kaatsheuvel en door de politie teruggebracht naar de Efteling.

Woensdagochtend ontdekten medewerkers van de Efteling dat Roodkapje uit het Sprookjesbos was verdwenen. Het meisje was nergens meer te vinden. Woensdagavond claimde een onbekende studentenvereniging dat zij Roodkapje in hun bezit hadden en een deal wilde sluiten met het pretpark. 'Of dit verhaal echt waar is blijft onduidelijk' aldus de woordvoerder van het pretpark. De politie heeft de zaak in onderzoek. "

De jongens

Ik woon alweer anderhalve maand in mijn eigen flatje. Ik woon alweer anderhalve maand niet meer in het studentenhuis met de drie mannen. De drie mannen wonen alweer anderhalve maand met zijn drieën. Afgelopen woensdag ging ik eten bij de drie mannen, oftewel 'de jongens'. Natuurlijk had ik stiekem gehoopt dat ze mij vreselijk zouden missen, maar het was eigenlijk best schoon in mijn oude huis en het leek erop dat de jongens het prima redden zonder vrouw.

Toch kon ik me nog van dienst maken. De jongens vroegen mij of ik wist waar de ovenschaal gebleven was. Ze konden hem nergens vinden. Ze snapten er niks van. Misschien had ik hem per ongeluk meegenomen bij de verhuizing? Ik heb nog geen eens een oven dus de ovenschaal had ik zeker niet meegenomen. Maar ik ben nooit te beroerd om een handje te helpen dus ik ging op zoek naar de ovenschaal. Ik trok een kastje open. Of nee, ik trok het kastje open waar alle schalen altijd staan. En ja hoor. De ovenschaal.

"Ow, daar hadden we nog niet gezocht!" Ach, die jongens toch.

Frustraties

Mijn vriendje woont aan de andere kant van het land en ik zie hem alleen in de weekenden. Elke maandagmorgen nemen wij dus afscheid voor een weekje. Vanochtend in alle vroegte stond ik met mijn jas over mijn pyama op de donkere gallerij om hem uit te zwaaien. Hij moest om half zeven weg, omdat er files stonden en hij om tien uur op school moest zijn. "Dag schatje, daaag, daaaaag!" Ik kroop mijn warme bedje weer in en stond twee uur later op om aan een opdracht te werken.

Om elf uur had ik mijn opdracht, tegen alle verwachtingen in, al af. De telefoon ging. Mijn vriendje. Zijn les, 'leren presenteren', was ook al afgelopen. De docent had enkele 'nuttige tips' gegeven op het gebied van presenteren, zoals het drinken van een beetje water als je zenuwachtig bent. Een uurtje later was de les afgelopen en mijn vriendje geen snik wijzer geworden over presenteren. En het erste van dat alles: hij had de rest van de dag VRIJ! En IK OOK!

Hij had gewoon moeten blijven, in plaats van drie uur in de file te staan, een rotles over niks te volgen en daarna de boterhammen die ik voor hem had gesmeerd op te eten. Hij had gewoon hier moeten blijven, lekker nog een nachtje blijven!

Grrrr.

Bedjelor of saiens

Gisteren kreeg ik met de post mijn nieuwe collegekaart voor dit jaar binnen. Huh? Dacht ik. Ik heb toch al een collegekaart? Ik bekeek de nieuwe collegekaart eens goed. Ik bekeek ook mijn oude collegekaart eens goed. Ineens ontdekte ik het verschil. Ik ben volgens mijn nieuwe collegekaart geen "PSY - BSc" meer, maar "PSY- MSc". Ik ben dus geen bachelorstudent meer, maar masterstudent.

Oke, het is maar een formaliteit, want ik studeer nog steeds psychologie en ik ben allang begonnen aan mijn mastervakken. Hoewel ze op de universiteit voor het behalen van de bachelor een feestelijke diplomauitreiking organiseren, is het voor mij, net zoals voor de meeste anderen, maar een kleine tussenstap. Binnen niet al te lange tijd ontvang ik mijn echte bul, het uiteindelijke masterdiploma.

En toch, nu ik het bewijs zo tastbaar op mijn collegekaart zie staan vind ik het wel wat hebben: ik mag mijzelf Bachelor of Science noemen.

Functioneel

Vanochtend werd ik herinnerd aan de functie van de wenkbrauw. Wat blijkt: die twee bosjes haar op je voorhoofd zijn verdomde handig als je door de regen fietst en graag nog een beetje voor je wilt kunnen kijken.

Belangrijke mensen

Tegenwoordig ga ik voor mijn werk om met belangrijke mensen. Mensen die een hoge functie vervullen op de universiteit, mensen met een drukbezette agenda, mensen die een secretaresse hebben. Zo komt het dat ik ineens niet meer zelf voor mijn bakje automatenkoffie hoef te betalen, maar tijdens vergaderingen koffie drink die door de catering wordt verzorgd. Of, als de vergadering tijdens de lunch is, me tegoed mag doen aan belegde broodjes, melk en lekkere toetjes.

Toch gaat het leven van een belangrijk mens niet over rozen. Belangrijke mensen zijn eigenlijk de hele dag van afspraak naar afspraak aan het hollen. Vandaag probeerde ik een afspraak te maken met mijn baas, een van die belangrijke mensen. De man in kwestie bladerde in zijn digitale agenda en vond nog een plekje voor me. Terwijl hij bezig was de afspraak in te plannen, ging het brandalarm af. We keken elkaar aan. "O nee hè... een oefening" sprak mijn baas. "O nee toch, daar heb ik nu echt geen tijd voor hoor!" Terwijl er werd omgeroepen dat er ontruimingsoefening was en wij ons naar het plein voor het gebouw dienden te begeven, hoorde ik op de gang vanuit alle kantoortjes protesten: "Neeeee, niet nu, dat komt nu echt niet uit..."

De bedrijvendagen deel 3

Nog heel even. Ik beloof dat dit het laatste stukje is over de "bedrijvendagen". Maar ik moet het echt even kwijt. Dit is wat er gebeurde. Gisteren ging ik met mijn uitgeprinte CV langs bij de tassenuitdeelbalie en vroeg of er nog plek was voor de zogenaamde "CV check". Daar mag je je CV laten bekijken door iemand die er verstand van heeft. De jongens van de tassenuitdeelbalie (in keurige pakken gestoken jonge broekies) vertelden mij dat er vandaag geen plek meer was. Wel kon ik me op een lijst inschrijven voor voor de volgende dag. Er was echter een probleempje: de oorspronkelijke inschrijflijst was kwijt geraakt. Ik kon dus wel mijn naam invullen op de lijst die er lag, maar als "mijn" tijd al bezet bleek te zijn, dan zouden ze me bellen. Ik had toen natuurlijk al nattigheid moeten voelen maar vol vertrouwen schreef ik mijn naam op de "reservelijst". Bel me als ik op een ander tijdstip moet komen, schreef ik er voor de zekerheid bij.

Vanmorgen fietste ik, alweer voor de zekerheid, even langs de "bedrijvendagen". Ik had niks meer gehoord van de jongens van de tassenuitdeelbalie, maar wilde er zeker van zijn dat mijn CV check door zou gaan. "Ben je gebeld?" vroeg een van de broekies. Ik was niet gebeld. "Tja, helaas..." sprak het broekie. Er was geen plek meer voor mij. Ze hadden een uur geleden alle mensen gebeld die wel langs mochten komen. Stelletje koekenbakkers.

Grommend en vloekend fietste ik weg, me vast voornemend nooit meer een stap op die vervelende "bedrijvendagen" te zetten.

Het journaal

Woensdag avond tien uur. Droevig nieuws uit de mond van Philip Freriks: "Roodkapje is verdwenen uit de efteling. Het beeld van het sprookjesfiguur is vannacht gestolen uit het sprookjesbos. Daar stond het voor het huisje van haar grootmoeder. De directie van het sprookjesbos verdenkt een studentenvereniging aan de haal te zijn gegaan met het meisje."

De bedrijvendagen deel 2

Het viel mee. Toen ik gisteren op mijn hoge hakken en met klamme handjes de informatiemarkt van de "bedrijvendagen" betrad, merkte ik al gauw dat ik me om niks zorgen had gemaakt. Blijkbaar zijn mijn via via contacten niet zo betrouwbaar.

Natuurlijk waren er mensen in pak, maar ik zag eigenlijk behoorlijk veel spijkerbroeken, verwassen grijze overhemden die door moesten gaan voor zwart en oude afgetrapte "nette schoenen". Ik zag verbazingwekkend weinig ambitieuze mensen die in sneltreinvaart doorstormen naar "de top". Ook zag ik nauwelijks "high potentials", "interessante individuen" en mensen die "weten wat ze willen". Geen lange jongens in onberispelijke pakken die interessante vragen stellen en hun CV's uitdelen. Nee, de meeste studenten liepen zoekend rond, waarschijnlijk vanuit het vagelijke idee "iets" te moeten doen aan hun "toekomst". Ze stelden de bedrijven lukraak vragen als "wat doen jullie nou eigenlijk?" en waren bezig hun tassen te vullen met de gebruikelijke gratis pennen, rolletjes pepermunt, flesjes water en andere interessante gadgets. De mensen van de bedrijven die al de hele dag op de informatiemarkt stonden, deden erg hun best om niet teveel te gapen. Herinneringen aan de grote studiebeurs in Utrecht, die ik net als bijna elke andere middelbare scholier bezocht in mijn laatste jaar, kwamen bovendrijven. Nadat ik mijn gratis knaloranje "bedrijvendagen" tas in ontvangst had genomen en mijn voorgenomen gesprekje had gevoerd met dat ene interessant bedrijf, maakte ik dan ook dat ik weg kwam.

De bedrijvendagen

Deze week zijn de "bedrijvendagen" op de universiteit. De "bedrijvendagen" zijn heel belangrijk als je "carrière" wilt maken. Aangezien ik binnen een jaar verwacht af te studeren, leek het me een goede zet om de "bedrijvendagen" eens te bezoeken. Via via hoorde ik dat je op de "bedrijvendagen" te maken hebt met de "zakenwereld" en dat je dus "zakelijk" gekleed moet gaan. Dat betekent pakken, stropdassen, rokjes, bloesjes en zeker geen spijkerbroeken die kapot zijn aan de onderkant omdat de pijpen te lang zijn. Helaas had ik vlak voor mijn verhuizing mijn kledingkast eens goed uitgemest. Al die oude bloesjes die ik toch nooit droeg, heb ik weg gedaan. Andere mensen kunnen daar vast heel blij van worden, dacht ik, en ik gaf mijn kleren weg voor een tweedehands bestemming.

Het was dus een beetje moeilijk om gisterenavond mijn outfit voor vandaag klaar te leggen. Gelukkig vond ik tussen alle spijker,- ribbeltjes,- en skatebroeken toch nog een enigszins nette broek en een heel keurige doch stoere bloes. Zojuist heb ik mijn CV uitgeprint en als ik mezelf op mijn hakken door de gangen hoor klikklakken, dan voelt het alsof ik helemaal klaar ben voor de "bedrijvendagen".

Sportschool

Op de begane grond van mijn flat zit een sportschool. Het is een bijzondere ervaring om 's avonds langs die sportschool te lopen. Als je met je rugtas vol boeken, lege boterhamzakjes en bezwete yogakleren thuis komt van een lange dag, en eigenlijk heel graag de lift wilt nemen in plaats van de trap, dan is de sportschool op z'n actiefst. De beslagen ramen staan op een kier en de beat van opzwepende muziek komt vervormd naar buiten. Een vrouwenstem schreeuwt oppeppende teksten door een microfoontje. "Een... twee... drie... vier... En nog een keer! Ja kom op, volhouden! Let's get loud! Let's get louhouuuuud!" Zo roept en zingt ze mee met de muziek om de moraal van het zwetende volk hoog te houden. Als je dan voorbij de ramen van de sportschool bent en toch maar de trap neemt, dringt de mix van adrenaline en harde muziek nog tot de eerste verdieping van het trappenhuis door. Terwijl je na een eindeloze hoeveelheid trappen eindelijk bij je eigen stek op de achtste verdieping aankomt en uitgeput neerploft op de bank, gaat men op de begane grond nog tot laat in de avond door met spinnen, steppen, workout'en en aerobic'en.

Jong en oogverblindend

Ik ben een hele zelfstandige en onafhankelijke meid. Bij gebrek aan mannelijke vrienden die tijd over hebben, vriendjes of vaders die in de buurt wonen en andere sterke mannen die zich spontaan aanbieden, besloot ik laatst om samen met een vriendin de verhuizing van een koelkast en een (loodzware) wasmachine zelf te regelen. Voor een schijntje huurde ik een knalgeel, rammelend, met tape aan elkaar hangend, vierwielig sisi-karretje. Het karretje wordt door het auto-verhuurbedrijf volgens mij voornamelijk gebruikt als reclamestunt, maar bleek tevens prima geschikt als verhuiswagen voor arme studentes.

Met een eveneens gehuurde steekkar achterin tuften vriendin H. en ik door heel Enschede en sjouwden we eigenhandig de zware apparaten van en naar sisi-kar en op en af steekkar. Af en toe vroegen we een nietsvermoedende voorbijganger om een handje te helpen, maar over het algemeen gaven wij, jonge oogverblindende vrouwen in schuddende rammelbak, de mannen met open mond het nakijken.

Bekentenis

Ik weet niet wat het is, maar ik wordt heel vrolijk van de nieuwe single van Jan Smit.

Herfst

Het is natuurlijk koud en nat en veels te donker als 's ochtends vroeg de wekker gaat, maar stiekem is het toch weer leuk om met je zakken vol kastanjes door het bos te banjeren.