Ochtendritueel

Mijn ochtend begint altijd met een ontbijtje een krantje. Zonder die twee dingen ga ik de deur niet uit. Aan de eettafel, met een kop thee, een geroosterde boterham en de krant voor me, ontwaak ik. Het lezen van de krant verloopt volgens een vast patroon. Eerst lees ik de koppen op de voorkant. Als tweede check ik het weerbericht in de rechterkolom. Dan lees ik de artikelen onder de koppen die ik al eerder bekeken heb. Vervolgens lees ik soms de colomn links onderin. Die van Remco Campert lees ik altijd, die van Jan Mulder soms. Nadat ik de voorpagina heb gehad blader ik de rest van de krant door. Als er genoeg tijd over is lees ik hier en daar een artikel, zo niet dan blader ik meteen door naar de laatste pagina. Daar bekijk ik altijd de grafiekjes van het weerbericht en dan, als allerallerlaatste, lees ik de strip van Sigmund.

Vanochtend liep het anders. Ik worstelde me zoals altijd plichtsgetrouw door het nieuws heen. Verkiezingen in Irak, Wouter Bos, nog meer verkiezingen, multi-culti debatje in Amsterdam. Toen ik m'n thee bijna op had stond ik mezelf toe om door te bladeren naar mijn favoriete pagina, dat waar ik het allemaal voor doe 's ochtends. Eerst het weerbericht. En toen, het lekkerste voor het laatste, wilde ik Sigmund gaan lezen. Maar, en nu komt het, op de plek waar Sigmund hoorde te staan ZAT EEN GAT! Een huisgenoot, de lolbroek, was zo leuk geweest om mijn favoriete ochtendstrip uit de krant te scheuren VOORDAT IK 'EM HAD GELEZEN! Ik ondernam meteen actie. Ik ging er vanuit dat de strip op de WC zou hangen maar moest een een paniekaanval onderdrukken toen ik hem daar niet terug vond. Gelukkig wist ik de huisgenoot te traceren en via hem kwam ik bij het kastje terecht waar de Sigmund strip preikte. Ik zuchtte van opluchting. Hij was terecht. Mijn eigenste echte favoriete stripje. Ik heb hem gelezen, ik heb geglimlacht, nu kan dan eindelijk mijn dag beginnen.

Laarsjes

Ik heb een paar zwarte laarsjes. Leuke laarsjes met moderne puntneuzen. De laarsjes hebben echter een minpunt: de hakken zijn nogal glad. Je moet er niet al te uitbundig op rondrennen, want dan ga je geheid een keer onderuit. Dat is me al meerdere keren overkomen. Gisteren gebeurde het weer.

Ik liep langs de Hema. Voor de Hema liggen klinkertjes. De klinkertjes waren een beetje nat. Ik banjerde goedgemust en met grote passen over de natte klinkertjes. En ja hoor. Voor ik het wist maakte ik een tegenfilm-achtige val, alsof ik in een bananenschil was gestapt, en lag ik op m'n rug. Gegeneerd stond ik op, wreef over m'n pijnlijke billen, en zocht iemand om aan te kijken en een verontschuldigende verklaring tegen te mompelen. Er stonden genoeg iemanden om mij heen, het was tenlsotte zaterdagmiddag en ik bevond me voor de Hema, maar niemand durfde me aan te kijken. Men deed alsof er niks gebeurd was. De hippe meisjes met de bontrandjes aan hun cappuchon, de oudere dames die gearmd de Hema uit kwamen, de jongen die gratis kranten stond uit te delen: stuk voor stuk keken ze van me weg.

Tja, wat stond mij toen nog te doen? Schichtig ging ik er vandoor, terwijl mijn laarsjes fanatiek klikten op de klinkertjes.

Doodvonnis

Als ik bij de Aldi kom, houd ik het personeel altijd een beetje in de gaten. Met name de kassameisjes krijgen mijn aandacht. Niet opvallend hoor. Nee, ik kijk gewoon een beetje vanuit mijn ooghoeken hoe ze eraan toe zijn. Het valt me namelijk op dat de kassameisjes bij de Aldi over het algemeen niet al te gezond ogen. De meesten zien er buitengewoon verlept uit.

Soms zit er ineens een nieuw meisje achter de kassa. Zo'n nieuw meisje ziet er meestal nog redelijk fris en gezellig uit. Een heldere oogopslag, sportief polootje onder de blauwe Aldi jas. Maar naarmate ze er langer werkt, zie je haar wegkwijnen. Het blauwige TL-licht, de slordige dozen vol Helly Cola en de continue stroom van lelijke chagerijnige klanten zorgen ervoor dat het licht langzaam dooft in de ogen van de kassameisjes. Hun huid wordt grauw, hun haar pluizig en onder hun ogen vormen zich wallen die nooit meer verdwijnen. Als ik weer eens zo'n wegkwijnend meisje achter de kassa zie zitten, probeer ik haar nog wel eens op te vrolijken met een vriendelijke glimlach. Want eerlijk waar, werken bij de Aldi: het lijkt wel een doodvonnis.

Oudhollandse gezelligheid

Vrijdagavond. Ik zit opgevouwen op de bank met een goed boek. Twee huisgenoten spelen een potje schaak onder het genot van een glas wijn. De TV is uit, de klok tikt, de kaarsjes branden. O zo gezellig. Waar vind je het nog tegenwoordig?

Een moment geduld

Je kent dat wel. Je belt naar een organisatie en wordt door een bandje in de wacht gezet. De boodschappen die zulk soort bandjes ten gehore brengen, variëren van vriendelijke verzoekjes om een moment geduld tot opdringerige reclames of suffe muziekjes. Vandaag kreeg ik een wel heel spannende boodschap te horen. "Een moment geduld alstublieft, wij zoeken naar een beschikbare medewerker die u te woord kan staan."

Ik zag het meteen voor me. Marie, head executive in charge of the Telefoontjes, rent gehaast door het bedrijf met een draadloze telefoon in haar hand. Eerst rent ze door het callcenter. Ze speurt rond. Ze zoekt naar een beschikbare medewerker. Maar de meesten zijn druk aan het bellen. Sommigen duiken weg onder hun bureau als ze Marie aan zien komen met de telefoon. "Is hier iemand beschikbaar?" roept Marie met overslaande stem. Geen van de callcenter medewerkers is beschikbaar. Wanhopig probeert Marie de kantoortjes, waar de ondersteunende medewerkers zitten. "Henk, heb jij even tijd?" vraagt ze terwijl ze haar hoofd om de hoek steekt. Henk zit met de hoorn tussen zijn oor en schouder geklemd te typen en schudt van nee. Marie rent verder. Langs alle kantoortjes. Maar ze vindt niemand. Heleen van de receptie is haar lippenstift aan het bijwerken, Jos van de facilitaire dienstverlening is net bezig met het rondbrengen van de post, en meneer de Groot heeft zijn deur op slot. Marie geeft het op. Met een zucht neemt ze de telefoon op.

"Goedemiddag, met Marie, waar kan ik u mee van dienst zijn?"

Mag ik even?

Whiiieeeeehhhh! Whaaoooowwww! Jaaaaahhhh!

Komende zomer ga ik naar Portugal. Zes dagen surfen en drie dagen Lissabon. Zojuist geboekt. Nu hoef ik alleen nog maar 6 maanden te wachten.

Hiiihaaa!

Ode aan Sarah Bettens

Vroeger, toen ik een wannabe-alto-puber was met ribbroeken van het waterlooplein, was ik al fan van haar band. Dat schorre in haar stem, die gitaren, dat melancholieke maar berustende toontje. Als ik nog wel eens zo'n cd van vroeger opzet, smelt ik weg. Dan zucht ik eens diep en voor ik het weet verdwijnen al mijn zorgen door het afvoerputje van mijn geest. Tegenwoordig zingt ze solo. Vanmiddag hoorde ik haar toevallig live een liedje zingen op de radio. Het afvoerputje werkte nog steeds.

Beste Vriendin

Ieder meisje heeft er wel één. Ik heb er in mijn leven al een paar versleten. Met elke levensfase een nieuwe. Nu heb ik er twee tegelijk. Twee Beste Vriendinnen. Kan best.

Mijn allereerste Beste Vriendin woonde naast me. Dat was een echte Beste Vriendin, met alles d'r op en d'r aan. We verschilden maar twee weken. En zoals het Beste Vriendinnen betaamd deden we alles samen. Samen loosjeeren. Samen eten tussen de middag. Samen naar gym en later samen naar volleybal. Samen op de fiets naar school. Ik ging mee naar het werk van haar vader, want daar was een kinderboerderij. Zij ging mee naar mijn oom, want die woonde op een échte boerderij. Samen was heilig.

Maar wat we vooral samen deden was spelen. Met de barbies. Met de lego. Mini-playbackshow met de hele buurt. Een tuintje maken in het gemeenteplantsoen. Zelf een nieuw bordspel ontwerpen. Doorgeeftekeningetjes maken samen met haar broer, die zo goed kon tekenen. Computerspelletjes naspelen op straat. Tennissen. Toneelstukjes, met speciale zelfgemaakte papiertjes met daarop je personage beschreven. Schooltje, of vader-en-moedertje, samen met onze zusjes. Bankje, met behulp van het monopolyspel. En geheimen verzinnen. Daar waren we meesterlijk in. We hadden duizenden geheime clubjes, geheime liederen, geheime wapens, geheime briefjes, geheime poppetjes, geheime vriendjes, geheime namen, en vele geheimen begraven in het plantsoen of verstopt in bomen.

Eigenlijk is er niet veel veranderd. Ik heb nog steeds geheimen met mijn Beste Vriendinnen. Die hoeven we alleen niet meer zelf te verzinnen. Ze zijn er gewoon opeens. En dan wil je ze alleen maar delen met je Beste Vriendin. Zo gaat dat met Beste Vriendinnen.

Het mama-gevoel

Wat is dat toch met moeders? M'n zusje omschreef het gisteren treffend: "Misschien weet mama het. Die weet altijd alles."

Sjokoladrama

Stel. Je bent aan het werk in de computerzaal op de faculteit. Je hebt vreselijk zin in sjokola. Je besluit je centjes bijeen te sprokkelen en de tocht naar de kantine te aanvaarden, om een overheerlijke mars of bounty uit de snoepautomaat te trekken. Onderweg verheug je je al op de sjokola en al kwijlend ren je steeds sneller de trap af. Dan gebeurt er iets vreselijks. Op het moment dat je beneden in de kantine aankomt merk je tot je grote schrik dat DE SNOEPAUTOMAAT LEEG IS! Echt gewoon helemaal leeg. De spiralen die vrolijk rond horen te draaien tot er een snackje uit valt zien er eenzaam en vreemd uit. Je kijkt voor de zekerheid even rond of er niet toevallig ergens een vergeten m&m in een hoekje ligt. Maar nee. Helemaal niks. Teleurgesteld slof je de trap weer op. Zonder sjokola.

Domweg gelukkig in de Lipperkerkstraat

Woensdagochtend tien over elf. Ik kijk naar buiten. Een waterig zonnetje probeert de wolken te verdrijven. Twee mannen lopen pratend langs. De postbode fietst in volle vaart over de natte straat. De radio speelt een liedje.

Blijde bekendmaking

Dames en heren, graag uw aandacht voor de volgende bekendmaking. Mejuffrouw Froukiwi heeft op zeventien januari jongstleden, na enige weken in spanning afgewacht te hebben, officieel te horen gekregen dat zij mag beginnen met de bacheloropdracht van haar eerste keuze. Zij zal onderzoek gaan doen naar gezonde organisaties. Zij zal zich bezig houden met vragen als: Waarom werken mensen ergens graag? Wanneer voelen ze zich goed op hun werk? Wat heeft dit voor invloed op hun gezondheid? Wij feliciteren mejuffrouw Froukiwi met dit blijde nieuws. Wij danken u voor uw aandacht.

Trendsetter

Ik ben van plan een nieuwe trend te setten. Maar ik ben bang dat ik het in m'n eentje niet red. Daarom roep ik alle vrouwen, meisjes en dames op met mij mee te doen. Je loopt mischien in het begin nog een beetje voor aap, maar ik beloof je dat je over een paar maanden helemaal hip bent. En zeg nou zelf: heb je niet altijd al stiekem een trendsetter willen zijn? Dus huppakee, zet je even over je angsten heen en doe mee met mijn trend.

Vandaag draag ik een korte broek over een panty. Heus geen ultra korte broek, gewoon eentje tot op de knie. Een paar guitige beenwarmers eronder. Hardstikke leuk. Als we in de winter rokjes kunnen dragen met een panty, kunnen we dat toch zeker ook doen met korte broeken? We laten ons toch niet kisten?

Dus. Meedoen he?

Hormonen

Het zullen de hormonen wel zijn. Die kun je altijd zo lekker overal de schuld van geven, hormonen. Ook nu weer. Soms heb ik dat gewoon. Heel genant. Van die periodes. Van die dagen. Dat ik vreselijk sentimenteel ben. Dat ik bij het minst of geringste moet janken. Overal door ontroerd.

Gisteren: Finding Neverland. Stiekem probeerde ik mijn traantjes weg te pinken zonder dat m'n huisgenoten argwaan zouden krijgen. Na de film bleef ik zitten met natte rode wangen. Vanochtend: de column van Martin Bril in de Volkskrant, over de poes die dood is. Janken, janken! Gewoon, aan de ontbijttafel. Te genant voor woorden.

Mango

Mangosorbetijs. Notenrijst met mango. Chili con carne met ananas en mango. Mangopulp met sinaasappelsap. Of gewoon zomaar een stukje mango.

Aan het eind van de week kan ik waarschijnlijk geen mango meer zien. Maar ik heb gisteren op de markt de deal van de eeuw gedaan. Een doos mango's voor een euro.

Dingen om te doen

• Gedroogde lijm van je vingers afkrabben
• Je riem een gaatje losser doen
• Een pak koffie openknippen en de lucht erin voelen stromen

Lentekriebels en winterslaap

Het lijkt net lente buiten. Heel bedriegelijk. Mijn instinct laat een soort vrolijke lentekriebel los diep in mijn binnenste. Mijn verstand probeert die kriebel te negeren, omdat het pas januari is en er vast nog wel een paar donkere dagen en winterse weken aan komen. Zo loop ik over straat, heen en weer geslingerd tussen lentekriebels en winterslaap. Nee, jas dichthouden. Nee, niet flirten met willekeurige voorbijgangers. Nee, ook geen zomerkleren kijken in de etalages.

Rotlente. Rotwinter. Mijn hele bioritme is verdorie in de war.

Vakantieplannen

Wat dacht je van Froukiwi ridin' the waves? Misschien ga ik deze zomer wel surfen in Portugal. Check it out!

Geef gul

Deze pagina lijkt zo langzamerhand meer een liefdadigheidsinstantie dan een weblog, maar ik zet m'n schrijversbelangen even opzij voor het hogere doel. Zet vandaag je radio of TV aan en volg de actie van radio 555. Belangrijker nog: doe mee. Sta je centen af voor de mensen in Azië. Desnoods maar 1 eurootje. Geen smoesjes, gewoon geven.

Ménsenkind're

Vier dagen werken bij Disney on Ice geeft me, naast een hoofd vol Disney liedjes (Hakuna Matata, 't is maar hoe ge 't ziieeeet), genoeg stof tot schrijven voor een heel jaar. Ménsenkind're wat een mensen. Neem alleen al de kinderen. Sommigen schieten er als een haas vandoor als je ze zegt "je mag er niet aankomen met je handjes, alleen maar kijken." Terwijl sommigen lief "oke" zeggen en dan de handjes op hun rug doen om rustig verder te kijken.

De volwassenen zijn eigenlijk een stuk erger. Vaders die hun zoon aansporen om het ijs aan te raken: "voel maar even of het koud is Patrick!" Of nog erger, vaders die het niet kunnen laten om zelf even het ijs aan te raken. En dan de vrouwen. Niet de moeders, nee, de vrouwen die met een clubje gaan. Na de laatste show kwamen er twee van zulke vrouwen op me af. "Ja ik ga nu even iets heel raars doen hoor, mag ik wat vragen, ja kijk, het zit namelijk zo, wij zijn Disney fans, dus eehm, zouden we misschien nog een keer een foto kunnen maken van alle Disney figuren." "Nee, sorry mevrouw, dat gaat niet, de schaatsers zijn zich alweer aan het omkleden." "Oooh, wat jammer nou, want ja wij zijn met een heel clubje, en ik kom helemaal uit Zeeland en zij helemaal uit Venray, en we zijn grote Disney fans weet je wel?" "Ja dat begrijp ik mevrouw, ik vind het heel rot voor u, maar ik kan u helaas niet verder helpen..."

En nou ophoepelen allemaal met die jengelende kinderen en lelijke Winnie de Pooh truien.

Papa

Ze zijn gezellig een dagje uit met het hele gezin. Papa, mama en de kinderen, samen naar de show van Disney on Ice. De kinderen krijgen een zakje chips, het feest kan niet op. Papa is aan het babbelen met mama. Je ziet hem al voor je op zijn werk. Jong, succesvol, strak in pak. Snelle auto, grappend met zijn al even succesvolle collega's. Maar vandaag draagt hij zijn vrijetijdskleding. Vandaag is hij vrij. Dochterlief drinkt appelsap uit een pakje met een rietje. Het pakje is leeg. Het meisje schudt met het pakje. "Op!" Papa is nog steeds aan het babbelen met mama. "Op papa, op!" Afwezig pakt papa het pakje aan. Hij zuigt even aan het rietje. Het is inderdaad op. Dan stopt hij het pakje weg.