Waar is de rust?

Zo yin yang als ik van de week dacht te leven, leef ik blijkbaar toch niet. Gisterenavond om een uurtje of acht vertelde ik m'n moeder nog aan de telefoon dat het best wel goed met me gaat, een uur later was het weer helemaal mis. Moe, boos, in de war, geen zin, huilen: de hele santekraam. Toch weer die stress, die bloody f***ing stress, die nekt me elke keer weer.

Vandaag dus maar weer een time-out genomen. Alles afgezegd en verplicht niks doen. Ik vind het nog steeds vreemd om zomaar een dag vrij te nemen. Ik heb het gevoel dat ik een of andere rotsmoes gebruik om niks te hoeven doen. Ik ben niet ziek, er is niemand dood, ik kan nog gewoon lachen, en toch neem ik vrij. Ik ga zelfs lekker de stad in! Genieten van het leven, terwijl ik al mijn verplichtingen verzaak. Het voelt alsof ik iets doe wat helemaal niet mag. Hier in huis sluip ik zelfs min of meer over de gang als een illegale, bang dat ik betrapt wordt op mijn 'spijbelen' door een huisgenoot...

Gelukkig zijn de mensen om mij heen allemaal heel begripvol. "Doe maar lekker rustig aan, voel je niet schuldig," zeggen ze tegen me. Daardoor voel ik me wel behoorlijk opgelaten, maar het is beter dan uitgemaakt worden voor aansteller. Ik geloof dat de mensen om mij heen al lang in de gaten hebben dat ik te druk en te gestresst ben. Zij accepteren het zonder moeite als ik een er dag tussen uit piep. Het moeilijkste van het verhaal komt nog: nu moet ik het zelf ook accepteren...