Jammer

Vandaag stond ik in de pauze van een hoorcollege naast de docent van het vak. Terwijl we onze koffie opdronken voerden we een gezellig en informeel gesprek, waarbij we elkaar met de voornaam aanspraken. Zomaar, even een babbeltje, niks bijzonders. Kijk, dat vind ik nou leuk aan mijn opleiding.

De studie psychologie aan de UT bestaat pas twee jaar. Ik ben een student van het eerste uur. Alles is nog nieuw, ook voor de docenten. Daarbij gaat er hier en daar wel eens wat fout: docenten slaan de plank mis, boeken blijken niet handig te zijn, vakken niet op elkaar afgestemd. Maar dat is allemaal niet zo'n ramp. Om eerlijk te zijn vind ik het juist wel leuk. Het mooie ervan is dat je als student een zeer grote betrokkenheid hebt bij de opleiding en de opbouw daarvan. Het contact met de docenten is goed. Ik ken de meesten bij voornaam en spreek ze regelmatig. Ik heb interessante discussies met ze, ze nemen me mee naar hun werkplek in de bajes, we houden samen presentaties, en ga zo maar door. Gewoon een erg goede sfeer.

En toch is het soms jammer dat ik psychologie studeer aan zo'n jonge universiteit. Wat ik hier mis, is een geschiedenis. Hier ontbreken mooie oude gebouwen, een bibliotheek met geheime hoekjes en rondwarende geesten van overleden wetenschappers. Vooral bij psychologie ontbreekt die geschiedenis! We hebben nog geen psychologische laboratoria, geen leerstoelen, geen vakgroepen. Hier worden geen nieuwe ideeën gepubliceerd en geen baanbrekende onderzoeken gedaan. Dat mis ik.

Maar ach... misschien is het allemaal maar een illusie. Misschien schets ik een ideaalbeeld van een wereld die helemaal niet bestaat. Misschien is het een academische sprookje waarin ik geloof.

En om heel eerlijk te zijn: die gedachte vind ik pas écht jammer.